මෙන්නෝ වයසට යනවෝ

ඉපදුන දවසේ ඉඳන් හැම තප්පරේකම අපි හැමෝම කරන එකම එක දේ මොකද්ද?
වයසට යන එක නෙ.

අපි වයසට යන්න කැමතිද?
හෑ.මොලේ කොලොප්පං වෙලාද?කවුද කැමති වයසට යන්න?කුදු ගැහිලා හම රැලි වැටිලා කෙස් සුදු වෙලා , දත් හැලිලා
ඇස් පේන්නෙ නෑ,අත පය වාරු නෑ, සිහියක් පතක් නෑ.එහෙම ජීවිතේකට කවුද කැමති?

ඇත්තටම පොඩි කාලෙ තරුණ කාලෙ අපි කවුරුත් කැමත්තෙන් ඉන්නවද වයසක අත්තම්මෙක් සීයෙක් වෙන්න?
එතකොට ටිකාක් විතර මැද වයසට එනකොට?
හම්මේ මේ වගකීම් පොට්ටැන්න බිමින් තියලා හුස්මක් කටක් අරං නිවී සැනසිල්ලෙ ඉන්න පුලුවන් වයසට ගියාම කියලා හිත හදා ගන්නවා.

ඇත්තටම වයසට ගියාම එහෙම නිවී සැනසිල්ලෙ ඉන්න පුලුවන්ද ?
සමහර ජීවිතවලට වයසට ගිහිල්ලත් තමන්ගෙ බර පොට්ටැනි බිමින් තියන්න ඉඩක් හම්බෙන්නෙ නෑ.
පෙන්ෂන් ගියාට පස්සෙ සෙකුරිටි රස්සා හොයන් යන මිනිස්සු , හඳුන්කූරු ස්වීප් ටිකට් විකුණන මිනිස්සු තාමත් බැරිමරගාතේ තමන්ගෙ පවුල්වලට කන්න අඳින්න හොයනවා.
තව සමහරු ළමයින්ගේ බර ඇදලා ඉවර වෙච්ච හැල්මේම මුණුපුරු මිණිපිරියන්ගේ බරත් කරට අරන් ආයෙත් හැල්මේ දුවනවා.
තවත් සමහරු දුවා දරුවෙක් ගෙ ගෙදරක කාමරේක  ඒ දරුවන්ගේ ජීවිතවල බර පොට්ටැන්නක් වෙලා හිර වෙනවා.
තව සමහරු තමන්ගේ ගෙවල්වල දුවා දරුවන් ඉඳහිට ගෙදර එනදවසක් වෙනකං මග බලනවා.
එහෙමත් එන්න කවුරුත් නැති සමහරු මහලු නිවාසවල එකම විදිහට ගෙවෙන දවල් රෑ අස්සෙ තනි වෙනවා.
ඒකත් එක්තරා වාසනාවක් ද හිතෙන්නෙ එහෙම තැනකටවත් යාගන්න බැරුව පාරවල්වල අනුන්ට අතපාන වයසක ජීවිතත් අප්‍රමාණ හින්දා.

ඇත්‍තටම අපේ වයසක උදවිය සතුටින් ද?
වයසට යනවත් එක්කම ලෙඩ රෝගත් අත වනන්න ගන්නෙ හිත් තවත් කලු කර කර.ආන්ඩුවෙ ඉස්පිරිතාලෙක ක්ලිනික් එකක ඕපීඩී එකක වැඩි හරියක් බැලුවොත් වයසක උදවිය.
සීනි,ප්‍රෙශර් ,හන්දි කැක්කුං, ඔය හැම කැක්කුං විදිහට එළියට එන හිතේ කැක්කුං  මේ බොහෝමෙකට හරි හැටි බෙහෙතක් තියෙනවද කියන එකත් ගැටලුවක්.

වයසක මිනිස්සුන්ට ආදරේ ඕනෙ නැද්ද?අවුරුදු ගානක් තමන් එක්ක හිටපු සහකාරයා සහකාරිත් මේ ලෝකෙන් යන්න ගිහින් කාලයක් වුනාම කර දඩු උස්මහත් වෙච්චි ළමයිනුත් තම තමන්ගේ කූඩුවල උණාම වයසක හිත් වලට තනියක් දැනෙන්නෙ නැද්ද?සමහර මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිතවල මල් පිපෙන්නේ අන්තිම හැතැම්ම දෙක තුනේ වෙන්න බැරිද?
වයසක මනුස්සයෙක් ආයෙ ආදරයක් ගැන හිතුවොත් නාකි විසේ ගෙටත් උසේ නොකියා ඒ මනුස්සයා දිහා සාමාන්‍ය විදිහට බලන්න අපිට පුලුවන්ද?

වයසක මිනිස්සු කියන්නෙ ඇවිදින පුස්තකාල .ඉගෙන ගත්තා හෝ නැතා හරි තමන්ගේ ජීවිත කාලෙ පුරාවට සමාජෙන් එකතු කරගත්තු මහා දැනුමක් ඒ මිනිස්සුන්ගෙ හිත් අස්සෙ පුස් කනවා කියලා හිතෙන්නෙ නැද්ද?ඒ මිනිස්සුන්ගෙ වචන වලින් ඒ මිනිස්සුන්ගෙ අත්දැකීම්වලින් තාම ලෝකෙ දැකපු නැති පොඩි එවුන්ට අලුත් අලුත් විදිහට ලෝකෙ දකින්න බලන කොලු ගැටවුන්ට කොච්චර දේවල් ඉගෙන ගන්න පුලුවන්ද?ඒත් ගෙයිමුල්ලේ තියපු වයසක පරම්පරාවට අලුත් පරම්පරාවත් එක්ක ඔය දේවල් බෙදාහදා ගන්න ඉඩක් තියෙනවද?

මැරෙනවා කියන්නෙ මේ ජීවිතේ කෙළවර.ඒත් වයසට යනවා කියන්නෙ මැරෙනවා කියන එක නෙවෙයි නේද?වයසට ගියාම ජීවිතේ විඳින එක නවත්තන්න ඕනෙද?
වයසක මිනිස්සුන්ට ඔට්ටු පිනක් දහමක් කරගෙන ඉන්න එක විතරද?වන්දනා ගමන් ඇර ට්‍රිප් යන්න ඒ උදවියට පර්මිශන් නැද්ද?
ජීවිතේ දිග වෙනවා කියන එක වාසනාවක් වෙන්න පුලුවන් .
හැබැයි ඒ හුස්ම වැටිවැටී ඔහේ ඉන්නං වාලෙ ඉන්නවා නං නෙවෙයි ජීවත් වෙනවා නං.

වයසක මිනිස්සුත් ජීවත් වෙන්න ඕනේ .නිකම්ම නිකං ජීවත් වෙනවා නෙවෙයි කොලිටියට ජීවත් වෙන්න ඕනෙ.ජීවිතේ විඳින්න ඕනෙ.

ඔන්න මම නං වයසට ගියත් මෙහෙම්මම තමයි ඈ.