Sunday, August 27, 2017

පොඩි මලයාගේ කතා වස්තුව

ඉන්නේ එක මලයාය.ඌ නිසා තරම් කට්ටක් මෙලෝ කොල්ලෙක් නිසා කා නැත.මට වඩා අවුරුදු පහක් බාල වුනාට ඇඟ පතේ ප්‍රමාණයෙන් ගත් විට සූර පප්පාද ඌට බාල ය.ඒ නිසා මේ හාදයා එක්ක වලි දමා ගැනීම මගේ සරීර සෞබ්‍යයට අතිශය අහිතකරය.

ගිය අවුරුද්ද අග්ගිස්සේ  මොටෝ බයිසිකලය හීනෙන් පදින්නට ගිය හාදයා නතර වුනේ මහරගම හරියේ කානුවකය.ඔෆිස් ෆෑන් එකක නඩයක් අපේ එකා කානුවෙන් ගොඩ අරගෙන තිබූ අතර ඉන් තුන්දෙනෙක් ම බැරි බර උස්සා කොන්ද ඇමැට්ටි වී අපේ එකා ඇඩ්මිට් කළ වාට්ටුවට ඇඩ්මිට් කළ බව ආරංචි ය .

මෙවන් සුවිසාල  සරීර කූඩුවකට හිමිකම් කියන්නට පුලුවන් වුනේ අපේ එකා පොඩිකාලේ හිටම කැප වීමෙන් කෑ බිව් නිසාය.

අපේ ඉස්කෝලේ ප්‍රයිමරියට ගිය කාලේ ඉඳන් ම ඌ කලේ පිලිවෙතින් කෑ බිව් එකය.ඒ නිසාම ස්පෝර්ට්මීට් එකේ කෙල්ලෙක් එක්ක බිස්කට් කා දුවන්නට අපේ එකා තෝරා ගත්තේය.(බිස්කට් කෑමත් කෙල්ලන් ගේ අතින් ඇල්ලීමත් ඒ කාලේ හිටම අපේ එකාට හුරු පුරුදුය).කරුමෙට ප්‍රැක්ටිස් දවසේ මාරි බිස්කට් යසට කෑ කෙල්ල ස්පෝට්මීට් දවසේ වේෆස් කෑම වර්ජනය කළාය.අනිත් ජෝඩු ඔක්කෝම දිනුම් කනුවත් පහු කළ පසුත් අපේ හාදයා නෙවෙයි කෙල්ලට වේෆස් කවන උත්සාහය අත ඇරියේ.

තුනේ හතරේ විතර ඉදිද්දී දවසක හවස අපේ එකාගේ ගෙදර වැඩ ලිස්ට් එකට ටිපිට්පි පැකට් දෙකක් ද ඇතුලත් වී තිබුණි.අම්මාගේ විමසීම් අංශයට කොල්ලා තොරතුරු ලබා දී තිබුනේ පන්තියේ ටීචර් ටිපිටිප් ගේන්නට කී බවයි .පහුවදා හවස ගෙදර ආ හාදයා කිව්වේ ටීචර් ළමුන් ගෙනා කෑම ඔක්කෝම පන්ති කබඩ් එකට දමා වැසූ බවක් ය.කෙසෙල් වැනි කල් තබා ගත නොහැකි කෑමවලට කබඩ් එක තුල අත් විය හැකි ඉරණම ගැන අපේ එකා නොසෑහෙන දුක් වුන බවත් මට මතක ය.හොඳ වෙලාවට ඒ සතියේ ඉස්කෝලේම එලකියුශන් පන්ති තිබුන නිසා අපේ එකාගේ පන්තියේ ගෑනු දරුවෙකුගෙන් ටිපිටිප් දෙකේ ඇත්ත කතාව එලිවුනේ ය.අපේ එකා හැර වෙන ළමයෙක් ගෙනා කෙසෙලක් නොවුනු අතට කාටවත් නොදී ටිපිටිප් කෑවා මදිවාට කෙල්ලන්ගේ ඇඟේ පිහින්නට පස්සෙන් එළවූ බවත්  ටිපිට්ප් නොලැබූමෙන් උරණ වූ ලලනාව අපේ අම්මාට ගතු කීම නිසා අපේ එකාට එදා ගෙදරදී හොඳ ටිපිට්පක් ලැබුණේ ය.

ඒලෙවල් විභාගය නිසා අවුරුදු නෑගම් යන්නට බැරි වුනු අහිංසක මට අල්ලපු ගෙදරකින් එවා තිබුනේ තඩි දොදොල් කුට්ටියකි.ෆිසික්ස් ක්ලාස් එකට ගෙනියන්නට තියා තිබුණු දොදොල් පට්ටය අතුරුදහන් වෙන්නේ විනාඩි කිහිපයක කාලයක් අතරේ ය.දොදොල් හොරා පසුව පාපොච්චාරණය කලේ  හදිසිය වැඩිකමට පිහියක් නොමැතිව තෙල්හැන්දෙන් කපා ගෙන දොදොල ගිල දැමූ බවයි.

අපේ එකාගේ මෙවන් සුන්දර ආහාර පුරුදු නිසා ගෙදරට ගේන ඕනෑම කෑමක් හතරට බෙදා අපේ පංගුව කොහොම හෝ අමාරුවෙන් ගිල දමා අහවර කරන්නට අපට සිදු විය.නැතිනම් මලයාට අහු නොවෙන්නට හංගපු තැන්වලම එක්කෝ කෑම නිදන් වෙනවාය.නැතිනම් හංගපු කෑම ගැන පොලිස් බල්ලන්ටත් වඩා හොඳ ඉවක් ඇති මල්ලීටම ඒවා අයිති වෙනවාය.ෆ්‍රිජ් එකේ දාන අයිස්ක්‍රීම් ,කිරි එහෙම නම් රෑට අනිවාර්‍යෙන්ම අතුරුදහන් වෙනවාය.මේ ආහාර රටාව නිසා අපේ එකා බලා ඉඳියදී තඩි වෙන්නට ගත් අතර අන්තිමේදී එකේ පන්තියේදී සීනි කුරක්කමක් වාගේ හිටි එකා දැන් පොර අල්ලන්නට හැදූ ගොන් නාම්බෙක් සයිස් ය.

මොකද්දෝ හේතුවකට දැන් දැන් අපේ එකා කෑම පාලනය කරනවා,ජිම් යනවා කියා ආරංචි ය.හැබැයි ඉතින් දවස් කීයක ව්‍යාපෘතියක්ද කියන එකනම් ශුවර් නැත.දිගු කාලීන වෙනවා නම් ඉතින් සරීර සෞබ්‍යයට හොඳය .

මේ ලියමන පබ්ලිශ් වුනාට පස්සෙන් පහු මගේ සරීර සෞබ්‍යයට අයත් විය හැකි ඉරණම නම් විශ්වාස නැත. දේශපාලන රැකවරණ බලාපොරොත්තුවෙබ් බෝට්ටුවෙන් ඕස්ට්‍රේලියාවට වත් යාම නුවණට හුරු ය.

Thursday, August 24, 2017

ඔමරි කරන සාරි

කෑගලු රෝහලේ සම්මන්ත්‍රනේකට සහභාගී වෙන්ටය කියා ඉහලින් ඕඩරේ ආවේ ගිය සතියේය.පූරුවේ පවකට ඕපීඩී එකට ආ නිසා හතර දිබ්බාගේම තියෙන සම්මන්ත්‍රන වැඩමුලු බහුතරයකට සම්මාදම් වීමේ වාසනාව අපේ ඇත්තන්ට තියෙනවාය.

කෑගලු යාම ගැන ඇහුන ගමන් ඇඟ හිරිවැටෙන්නට හේතු බොහෝමය.දහ අට වංගුවට වඩා ඩිංගිත්තක් අඩුවෙන් වංගු තියෙනා පාරේ ගිහින් කෑගල්ලෙන් බහින වෙලාව වෙන විට තුන් ලෝකයම කැරකෙනා ලෙඩක් හැදෙන එක එකකි.බට්ටිව ගෙදර දමා ගොස් කීයට එන්න වේදැ යි නොදන්නා එක තවත් එකකි.ඔය ඔක්කෝටමත් වඩා බරපතල පුරස්නේ සාරියක් පටලාන යන්නට වෙන එක ය.

සාරි ඇඳිල්ල කවදත් මට වහ කදුරු වාගේ වෙන්නට ලොකුම හේතුව අම්මාගේ සාරි ඇඳිල්ල දිහා බලා ඉඳිල්ල වෙන්ට ඕනෑය.අම්මා සාරිය අඳින්නට හැට පැයක් ගන්නවාය.හැමදාම අම්මාට පරක්කු වෙන්නේ සාරි ඇඳිල්ලෙන් ය.කී සැරයක් ඇන්දත් අම්මාගේ හිතට හරි යන පාටක් ද නැත.සාරි ඇඳිල්ල මෙඩිකල් කොලීජියේ ෆයිනල් එකටත් වඩා බැරෑරුම් කටයුත්තක් බව මගේ ඔලුවේ තාමත් කැරකෙන්නේ අවුරුදු ගානක් අම්මාගේ සාරි හටනේ ඇසින් දුටු සාක්කි කරුවෙකු වීම හන්දා විය යුතුය.

මට නම් සාරිය අඳින්නට එච්චර වෙලාවක් යන්නේ නැත.කොහොමටත් අම්මාට වගේ වරු ගණන් සීරුවට පිලිවෙලට පොට හදා රැලි ගසා සාරි අඳින්නට ඉවසීමක් මට නැති බව සක්සුදක් සේ දත් නිසා එහෙව් පිලිවෙලක් මගෙන් බලා පොරොත්තු වෙන එක අසාධාරණ ය.සාරිය අඳිද්දී මට තියෙන එකම බලාපොරොත්තුව කකුල් අස්සෙන් වෙට්ටු නොදමා අතරමග බිමට පත නොබෑවී ගෙදර එනතුරු සාරිය ඇඟේ ඉතුරු වෙන එකය.සාරි කටු/හැට්ට කටු/ආය කටු/යතුරු කටු(ඔබට අදාල ප්‍රාදේශිය වහර තෝරා ගත හැක)දුසිමක් පමණ අඟලෙන් අඟලට තියා වෙලාවකට හමත් අහුවෙන්ටම ගැහුවත් මගේ කල්කිරියාව අනුව එසේ නිරුපද්‍රිතව ගෙදර එන්නට සාරියට සෑහෙන යුද්ධයක් කරන්නට වෙන එක් අනිවාර්‍ය ය.

විනාඩි පහෙන් සාරිය ඇඳ ගත්තත් වෙනදාට විනාඩි පහෙන් යන ගමනට සාරියේ එතුනාම පැය දෙකක් විතර ගත වෙනවාය.ඒ මදිවාට සාරියට අනිවාර්‍ය බොරු කකුල් ජෝඩුවත් දා ගත් විට හොම්බ බිම ඇනී ට්‍රොලියකින් රෝහලට නොයන්නට නම් ගොලුබෙල්ලෙක්ටත් වඩා හෙමින් ගමනක් තිබිය යුතුය.

සාමාන්‍යයෙන් මේ වගේ විපතක් මට වෙන්නේ කලාතුරකින් නිසා මට තිබෙන්නේ එකම එක සාරියකි.අවසානයට ජනේරුවේදී සාරි හැට්ටයට බැස්ස මට ආහාර පානාදියෙන් කිසිම අඩු පාඩුවක් වී නැති බව සාරි හැට්ටයට බහිනා පෙරහුරුවේදී පසක් විය.හැට්ටේ මැසූ නැන්දාට පින් සිදු වෙන්නට මැහුම් වාසි උදව්වට ගෙන මේ වරට විතරක් ම සාරි හැට්ටයට රිංගා ගත්තේ පොල් තෙල් බෝතලයකත් ආධාර උපකාරයෙනි.

සාරියත් හැට්ටයත් සොයා ගත්තාට සාරිය තරම් ම වැදගත් යට සාය ගෙදර දමා ඇවිත් බව මතක් වුනේ කෑගලු ගමනට කලින් දා රෑ ය.අල්ලපු ගෙදර ටීචර් නෝනා යට සායකින් ආධාර කලත් ඒ ඇත්තිය මගේ වැලමිට හරියට පමණක් උස  නිසා යට සායට ඇන්දාම සාරියට ගංවතුර ගලපු  පාට ය.

අම්මාගේ සාරි ඇඳිල්ලට තමාගේ දායකත්වයත් නොමසුරුව ලබා දුන් අපේ දෝනියන්දෑ මැදපු සාරිය දිය ඇල්ලක් ලෙස භාවිතා කිරීම,අම්මාගේ බොරු කකුල් ඇඳ යට හැංගීම වැනි ක්‍රියාකාරකම් හරහා ඇගේ සහයෝගය ලබා දුන්නාය.

කොහොමින් කොහොම හරි පටලාගත් සාරියට අටවාගත් බොරු කකුල් මාරු කරගෙන රෝහලට යද්දී හුඟ දෙනෙක්ට වාසනාවකට මා අඳුනා ගන්නට බැරිය.අඳුනාගත් දෙතුන්දෙනා  කේශාන්තයේ සිට පාදාන්තයට බැලූ බැල්මට මම හැරී බැලුවේ සාරිය මග හැලී යටසාය විතරක් ඉතිරි වී වත් දෝ කියා ය.

අලි මදිවාට හරක් කියා කෑගලු යන්නට ඇත්තේ ඔක්සිජන් ලොරියේ ය.සාරියත් බොරු කකුලුත් එකතුව ලොරියට නගින සෙල්ලමට වඩා එවරස්ට් නැගිල්ල ලේසි වෙන බව ඒකාන්තය.හොඳ වෙලාවට කෑගල්ලේ මම අඳුරන මොකෙක් වත් නැත.පෝරනු සාලාවක සාරියත් පොරවාගෙන පැය ගානක් තැම්බී ගෙදර එද්දී බොරු කකුල් වලට කකුල් වල තුවාල ඉස්ම බේරෙනවා ය.කොරවක් වන්නමෙන් ගෙදර විත් රෙදි උනා කොට කලිසමකට හා හැට්ටයකට බැස කකුල් දෙකේම ප්ලාස්ටර් අලවා ගත්තාම එහා ගෙදර නැන්දා හිතුවේ ඉන්තේරුවෙන්ම මම සාරිය පැටලී අඩව්වක් අල්ලා තුවාල කරගෙන බවය.

සාරිය හොයාගත් එකා හමු වුනොත් මම මුකුත් කරන්න යන්නේ නැත.මට කලින් උන්දෑ පරලොව යවන්නට දත කට මැදන් ඉන්නා බවලතුන් අනන්තය අප්‍රමාණය.ඉතින් ඔය යකා අහවරක් කර ඔය ඇත්තියන්ගේ උදහසට ලක්වෙන්නට මට ඕනෑම නැත.

ලබන ආත්මේ නම් සාරි නැති රටක ඉපදෙන්නට පින් රැස් කරගන්නට අපි හවස පන්සල් යන්න හිතන් ඉන්නවා ය.

Sunday, August 13, 2017

නවතින්නම එන ඇත්තෝ

ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා වෙනුවට ඉස්පිරිතාලෙ ඇවිත් ඉන්න කිව්වොත් කැමැතිද? ඒසී කාමර,ඉන් රූම් ඩයිනින් තියෙන් ප්‍රයිවට් හොස්පිට්ල් එකක නෙවෙයි.මේ ආණ්ඩුවෙ ඉස්පිරිතාලෙ.

හුඟක් වෙලාවට ඉස්පිරිතාලෙ නැවතිලා බෙහෙත් කරන්න වෙනවා කිව්වම ලෙඩ්ඩුන්ගේ මූනු කලු වෙලා යනවා.සනීප නැතුව ඉන්නවා මදිවට නුපුරුදු පරිසරයක,බෙහෙත් ගඳ ,අනිත් ලෙඩ්ඩුන්ගෙ දුක් කෙඳිරිලි අස්සේ,මේ දවස්වල ඒ මදිවට ඩෙංගු නිසා වාට්ටු හරියට ප්‍රයිවට් බස් වගේ නිසා වැටිලා ඉන්න ඇඳක් කෙසේ වෙතත් පැදුරක් හොයාගන්නත් අමාරුයි.ඉතින් කවුද කැමති වෙන්නේ ඉස්පිරිතාලෙ ඉන්න?

එහෙම හිතුවට බොහොම කැමැත්තෙන් ඇවිත් බලෙන්ම වගේ ඉස්පිරිතාලෙ පැලපදියම් වෙන ඉන්වෙන්ට්‍රි ලෙඩ්ඩු දෙතුන් දෙනෙක් හැම ඉස්පිරිතාලෙම ඉන්නවා.

මේ සීයාට අපි විජයවර්දන සීයා කියමුකො.ඉස්සිස්සෙල්ලාම දකින කෙනෙක්ට හිතෙන්නෙ හරීම අහිංසක අසරණ සීයා කෙනෙක් කියලා තමයි.වයස අවුරුදු අනූවක් විතර ඇති.කොට්ටෙකුයි ගමන් මලු දෙක තුනකුයි එක්ක අමාරුවෙන් එන සීයා දැක්කම කාට උනත් දුක හිතෙනවා.කොට්ට පැදුරු ඇඩ්මිශන් එක ළඟ එලියෙන් අඩුක් කරලා දොර ගාවට ඇව්ත් දොර අල්ලා ගත්ත ගමන්ම සීයාට දරුණු පපුවේ කැක්කුමක රෝග ළක්ශන පහළ වෙනවා.මේ දැන් පණ යයි කියලා හිතෙනවා.ඒත් ඇඩ්මිශන් එක ලියපු ගමන් ඉබේම පපුවෙ අමාරුව සනීප වෙනවා.වාට්ටුවෙ කට්ටිය කියන විදිහට වාට්ටුවට යන්නෙ වෙනමම සීයා කෙනෙක් .බොහොම සැර පරුශ ඒ සීයා වාට්ටුවේ හැමෝත් එක්කම ගෝරි දාගන්න බවයි ආරංචිය.දවසකින් දෙකකින් ටිකට් කැපුවාම අර බඩු පොදියත් කර ගහගෙන ආයෙමත් තව ඉස්පිරිතාලෙකට යන එක තමයි සීයා කරන්නෙ.ඇඩ්මිට් කරන්න කලින් ඕපීඩී එකට පෙන්නලා ඊසීජී පටියක් අරන් එන්න කියලා තරවටු කරපු දවසක අපේ පුටුවත් පෙරලාගෙන සීයා ආපහු යන්න ගියේ පපුවෙ කැක්කුම ඉබේ හොඳ වෙලා. ඒත් ඉතින් රෑවෙලා ආවම මේ නාකි මනුස්සයා හරවලා යවන්නයැ.කවදාහරි දවසක සීයාටත් වෙන්නෙ අර කොටියා ආවෝ කියපු ළමයාට වෙච්චි වැඩේ කියලා කිය කිය අපි ඇඩ්මිට් කරනවා.සීයා ඒවා නෑහුන ගානට ඉන්නවා.

ඊළඟ දෙමළ ගෑනු පරානයක්.අපි ලෙච්චමී කියමු.එයා එන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් ගෙදර යන්න පරක්කු වෙච්ච් දවසට.හොරෙන් ඇවිත් බලලා උන්දෑ ගැන දුක හිතිලා නවත්තන දොස්තර කෙනෙක් හිටියොත් විතරක් ඇඩ්මිශන් එකට එන්නේ අර ලෙඩේම කියාගෙන.හැබැයි සීයාට තරම රඟපාන කලාව පිහිටලා නැති හින්දා බොරු කරන විත්තිය පේනවා.ඉස්සරනම් පවු කියලා නැවැත්තුවත් වාට්ටුවෙ ඇඟිල්ලක් ගහන්න ඉඩක් නැති මේ දවස්වල ඊසීජී බලන්න ඕනෙ බව මම තදින් ම කියනවා.අපි ඔක්කෝම මරන බවට පොරොන්දු දිදී ලෙච්චමී යන්න යනවා.

ඔය අපේ ඉන්වෙන්ට්‍රි ලෙඩ්ඩුන්ගේ නියැදියක් විතරයි.හුඟක් ඉස්පිරිතාලවලට මේ වගේ ලෙඩ්ඩු බරක් වෙනවා.සමහර ලෙඩ්ඩු එක ඉස්පිරිතාලෙකින් තව එකකට මාරු වෙවී ඉස්පිරිතාලවලම ජීවත් වෙනවා.සමහරු ලෙඩ්ඩුන්ට නොමිලේ දෙන කෑම එක කන්න බලාගෙන එනවා.සමහර වයසක උදවිය බලාගන්න කාත් කවුරුත් නැති නිසා එනවා.තම කැමැත්තෙන් එන මිනිස්සු වගේම ගෙදරින් ගෙනත් දාලා ගිහින් ආයෙත් බලන්න පැත්තපලාතෙ නොඑන නිසා ටිකට් කපලා යවන්න බැරුව තියාගෙන ඉන්න ලෙඩ්ඩුත් ඉන්නවා.

ඇත්තටම මේ මිනිස්සුන්ට මොකද කරන්න පුලුවන්.වැඩිහිටි නිවාසවලට මේ ගොඩ දෙනෙක් බාර ගන්නෙ නැහැ.බාරගත්තත් සමහරු මේ ජීවිතේ වෙනස් කරන්න කැමතිත් නැහැ.මතුපිටට නොපෙනෙන්න තියෙන ඒ මිනිස්සුන්ගේප්‍රශ්න විසඳෙන තුරු මෙහෙම ලෙඩ්ඩු එන එක නවතින්නෙත් නැහැ.ඒත් අපි වගේ පහසුකම් අඩු ලෙඩ්ඩු වැඩි ඉස්පිරිතාල තියෙන රටක මේ ලෙඩ්ඩුන්ට වෙන්වෙන්නෙ ඇත්තටම ලෙඩක් තියෙන මනුස්සයෙක් වෙනුවෙන් වෙන් විය යුතු කාලය,ශ්‍රමය හා පහසු කම්.
ඒත් ඉතින් රටේ වෙන නාස්තිවල හැටියට ඕක ලූනු බිකක් තරම් කියලා හිත හදා ගන්නත් බැරි නෑ ඉතින්

Friday, August 11, 2017

කෝකටත් විසඳුම ඕකලු මේ කාලෙ

කරුණානායක උන්නෑ හේ ඉළන්දාරි කාලේ ඉඳලාම කුකුළාය.
උන්දෑ ගෙදර පැත්තේ එනවා දැක්කොත් තාත්තා අක්කලා දෙන්නාත් අම්මාත් පමණක් නොව වළ පයයි ගොඩ පයයි ඉන්නා අත්තම්මා ද දුමට නග්ගලාය උන්දෑ පිළිගන්න යන්නේ.

කරුණානායක උන්නැහේ වැඩ කලේ මුදල් අමාත්‍යංශයේ ය.සතියේ හැමදාමත් ජැන්ඩි පහට ඇඳගෙන මායියා ඔතා දෙන බත් ගෙඩියක් ඔතාගෙන ගජ මිතුරා වන සේනාරත්න උන්නැහේ එක්ක රේල්ලුවට පිටත් වෙන්නේ වැඩට පිටත් වෙන්ටය.ආයෙත් උන්දැලා ගෙදර එන්නේ බිං කරුවල වැටෙද්දීය.

කරුණානායක උන්නැහේ මනමාල කුරුල්ලා බව ගමේ කොයි කවුරුත් පාහේ දන්නා නිසා ගමේ බවලතෙක්ට කිට්ටු කරන්නට උන්දෑට පුලුවන් කමක් තිබුනේ නැත. ඒත් නොයෙක් රාජකාරිවලට ටවුමට ගිය වෙලාවට කරුණානායක උන්නැහේ විවිධාකාර වූ ලලනාවන් එක්ක එහේ මෙහේ යනවා දුටු පිරිස නම් බොහෝම ය.ඒත් ඒ ගැන කවුරුත් කරුණානායක මායියාගේ කනේ තියන්නට වුණේ නැත්තේ ගෙදර සුමේ කර කර නහිනවා මදිවාට මේ ගින්දර දී ඒ මනුස්සයාට ප්‍රෙශර් හදවන්නට හොඳ නැතැයි හිතුනු නිසා වෙන්ට ඕනෑය.

සෙනසුරාදා උදැහැනැක්කේම පික් මී එකක් ඇවිදින් කරුණායක උන්නැහේගේ ගේ ඉස්සරහා නවත්තා එළියට බැහැ ගත්තේ තඩි බඩගෙඩියක් උස්සාගත් බවලතෙකි.
"කරුණානායක ඉන්නෙ මෙහෙද?"
"ඔව්, ඇයි මොකද්ද උවමනාව?"මිදුල අමදිමින් හිටි කරුණානායක මායියා විචාලා ය.

"මේ කරුණානායකගෙ අක්කා ද?"
"අක්කා? මම එයාගේ නෝනා.මොකද්ද උවමනාව කිව්වුනම්"
කරුණානායක මායියා ඇසුවේ එන පොට හොඳ නැති වග දැනෙන්නට ගද්දී ය.

"නෝනා ?ඔහේ කොහොමද නෝනා වෙන්නෙ .මම නෙ එයාගෙ නෝනා.මේ බඩේ ඉන්නෙ එයාගෙ ළමයා."පික් මීයෙන් ආ බවලතා බෙරිහන් දෙන්ට ගත්තාය.

"මොකද්ද නෝනේ සද්දේ "කියාගෙන එළියට ආ කරුණානායක ගොයියා වෙන්න යන සන්තෑසිය දැක ආයෙත් ගේ ඇතුලට දුවන්න හැරුනේය.

"ඔහොම හිටියනම්.මොකද්ද මේ ගෑනියෙක් ඇවිදින් ඔහේගේ නෝනා ය කියන්නෙ.මෙහාට ආවනම් ඔහොම්මම"මායියාගේ ගෝරණාඩුව ඔස්සේ කරුණානායක ගොයියා තෙමුණු කුකුලෙක් ලෙසට ගේට්ටුව දිහාට ඇදුනේ ය.

"මොකද්ද මිනිහෝ මේකේ තේරුම.තමුසෙ මට කිව්වෙ තමුසෙට ඉන්නෙ අක්කා කෙනෙක් කියලනේ.තමුසෙ බොරු කියලද මාව කසාද බැන්දෙ?" අලුත් බවලතාද මායියාට නොදෙවෙනි වෙන්නට ගෝරණාඩු කරනවා ය.

"කසාද බැන්දා ? මම ඔහෙව? මට මතක නෑනෙ" කරුණානායක මහතා ඇඟට පතට නොදැනී උත්තර දුන්නේය.

"ඈහ්.මතක නෑ යකෝ.මේක මාර කතාවක් නේ.එතකොට මේ බඩේ ඉන්න එකා?"

"මම දන්නෙ නෑ."
"හුහ් එව්වා කොහෙද මාත් එක්ක.විමලා කමලා,ඔය පෙට්ටගම අරගෙන බහින්න"
අලුත් බවලතා ගේ හඬට පික්මීයෙන් බැස්සේ කරුණානායක මහතාගේ කපාපු පලුව වාගේ දැරිවියන් දෙපළකි.
පෙට්ටගම පෙරළා කසාද සහතිකේකුත් දැරිවියන්ගේ උප්පැන්න සහතිකත් ඇද ගත් අලුත් බවලතා ඇසුවේ එතකොට මෙව්වා නිකුත් කරපු ඇත්තන්ට ඔහෙට වගේ අවසිහිය දැයි කියාය.

අද දෙකෙන් එකක් බේරාගන්නට ආ බවත් ළමයා ලැබෙන තුරු  මෙහේ නවතින බවත් කියමින් උන්දෑ පික් මීයේ පැක් කර තිබූ බඩු බාහිරාදිය එළියට අදින්නට ගත්තා ය.
කරුණානායක මායියා ඉදල උරුක්කරගත්තේ මෙතුවක් කල් අතට අහු නොවී පැන්න කොටු ඔක්කොටම හරියන්න ගෙදර උන්දෑට සංග්‍රහ කරන්නය.

"හෝවි හෝව් පොඩ්ඩක් ඉන්න දෙන්නම.ඕකට කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ.දෙන්නාටම උත්තරේ දෙන්නම් මම"කරුණානායක ගෙට පැනගත්තේ ය.
විනාඩි දෙක තුනක් ගත් විය.ටියුලිප් බෑගයක ඔතා ගත් යමක් කිහිල්ලේ ගසා ගෙන අඩියට දෙකට ගෙයින් එළියට බැස්ස කරුණානායක පිළිතුරු බලාපොරොත්තුවෙන් උන් බවලතුන් මැද්දෙන් අඩියට දෙකට ඇදුනේ ය.

"අපේ නෝනා ඔහේ මගේ කසාද නෝනා .ඒක ඇත්ත"
"එතකොට මේ වයලට්.උන්දැවත් මම බැන්දා .ඔය ළමයි රොත්තත් ඉතින් මගේ තමා."
"ඒත් ඉතින් ඔහේලා ඕකට කලබල වෙන්න ඕනෙ නෑ.ඔහෙලා ඔක්කොටම බැරියැ ඔය ගෙදෙට්ට වෙලා ඉන්න"

"එතකොට ඔහේ?" ඒ නෝනලා ය.

"සිම්පල්නේ.මම ඉල්ලා අස්වෙනවා"

කරුණානායක නග්ගාගත් පික්මීය පවනට බඳු වෙගෙන් ඉගිල්ලෙද්දී නෝනලා මූණට මූන බලාගත්තාලු.

Sunday, August 6, 2017

පන්දාහක කතාවක්

එක්තරා සම්මන්ත්‍රනේකට ආපු දේශකයෙක් දේශනය මුලදි සභාවට මෙහෙම කරනවා.ඔහු සාක්කුවෙන් ටිකක් බරසාර නෝට්ටුවක් එලියට ගන්නවා.මම දන්න බරසාරම නෝට්ටුව රුපියල් පන්දාහ.ඒක නිසා අපි ඔය නෝට්ටුවත් රුපියල් පන්දාහක් කියමුකෝ.
ඉතින් මේ දේශකයා අහනවා තමන් මේ පන්දාහෙ නෝට්ටුව නිකන් දෙනවානම් කවුද ඒක ගන්න කැමති කියලා.
සභාවේ ඔක්කොම පාහේ අත උස්සලා කැමැත්ත ප්‍රකාශ කරනවා.

ඒ පාර මේ දේශකයා පොඩ්ඩක් ඉවසන්න කියලා සභාවට කියලා හැමෝටම පේන්න ඒ නෝට්ටුව හොඳටෝම පොඩි වෙන විදිහට ගුලි කරනවා.ලස්සනට තිබුණු අලුත් නෝට්ටුව දැන් රැලි ගැහිලා .තාමත් ඔබට ඒක ඕනෙද කියලා දේශකයා අහනවා.ඒත් සභාවේ ඔක්කොම අත උස්සනවා.පොඩ්ඩක් පොඩි වුණා කියලා පන්දාහෙ වටිනාකම අඩු වෙන්නෙ නැහැනේ

ඒ පාර දේශකයා මොකද කරන්නෙ අර නෝට්ටුව බිම දාලා පයින් පාගනවා.සපත්තුවෙ තිබුණු කුණු ඔක්කොම නෝට්ටුවෙ.දැන් කාටද මේක ඕනෙ?
කුනු ගෑවිලා තමයි.ඒත තවමත් ඒක පන්දාහෙ කොළයක්.ඉස්සෙල්ලා තරම් වේගෙන් නැතත් තවමත් හැමෝගෙම අත් ඉස්සෙනවා.

හොඳයි මම මේ නෝට්ටුව පුංචි පුංචි කෑලිවලට ඉරුවොත්? කෑලි වලට ඉරුවොත් ඒක කඩදහි ගොඩක් විතරයි නේ.ඒ පාර නම් එක අතක් වත් ඉස්සෙන්නෙ නෑ.

අපේ ජීවිතෙත් අර පන්දාහෙ නෝට්ටුව වගේ නැද්ද?ප්‍රෙස් එකෙන් එළියට එනකොට බොහොම ලස්සනට අලුත් පාටට තිබ්බට කාලයක් යද්දි හැම නෝට්ටුවක්ම වාගේ පොඩි වෙනවා,කිලුටු වෙනවා,පොඩි පොඩි පලුදු වෙනවා.ජීවිතෙත් ඒ වගේ තමයි.සිය දහස් වාරයක් වැටෙනවා,පෑගෙනවා,පොඩි වෙනවා,කිලිටුවෙනවා.

ඒත් පොඩි පොඩි කෑලි වලට ඉරා දැමෙන තුරුම නෝට්ටුවේ වටිනාකම අඩුවෙන්නෙ නෑ වගේම ජීවිතේ කෙළවර වෙනකන් ම ඔය මොන කරදර හිරිහැරවලටවත් ජීවිතේක වටිනාකම අඩු කරන්න බෑ.
පන්දාහෙ කොලේ ට වඩා සිය දහස් ගුණයක් ඔයාගෙ ජීව්තේ ලෝකෙට වටිනවා.

පොඩි වුණාට කුණු ගෑවුනාට කමක් නෑ.නෝට්ටුව ඉරන්න තියා හිතන්නවත් එපා.

පලි:නෝට්ටුවෙ කතාව අන්තර්ජාලෙ දැක්ක අදහසක අනුවර්තනයක්

Saturday, August 5, 2017

යං සැලුං



පොඩි කාලේ මල්ලිගෙයි මගෙයි දෙන්නාගේම කොන්ඩෙ කපන්නේ වල්ගම හන්දියේ සැලුන් එකෙන් ය.
මාසෙකට වතාවක් අනිවාර්යෙන් තාත්තාගේ බයික් එකේ නැගලා ගිහින් කොන්ඩෙ බාබර්ට දී එනවාය.කොන්ඩෙ කපනතුරු එතැන වේලි වේලී ඉන්නා මට බලන්නට තියෙන්නේ අරුම පුදුම කොන්ඩා මෝස්තර තියෙන ජපන් හෝ කොරියන් පිරිමි පෝලිමක් ඉන්න බෝඩ් ලෑල්ලක් විතර ය.එහෙම බෝඩ් එකක් තිබුනාට කවුරුවත් ඇවිත් බාබර් උන්නැහේ ගෙන් ඒකේ තිබුණු මෝස්තරේකට කොන්ඩෙ කපන්න කියා ඉල්ලුවේ නැත.කුකුල් කරමල් වගේ තිබුනු ඒ මෝස්තරවලට කොන්ඩේ කපාගෙන ඒ ගම් ගොඩේ අරුම පුදුම සතෙක් වෙන්නට කාටවත් උවමනා නොවුනු හැඩය.

මාතර ටවුමේ ගෑනු ළමයින්ගේ අරුමෝසම් සැලුන් එකකට කියා තිබුනේ ඉශාරා එක ය.ඒකෙන් කොන්ඩෙ කපන්නට අපිව එක්කන් ගියේ එක දවසය.ඒ වෙනකොට බහ තෝරන්නට පුරුදුව හිටි  මලයා,සැලුන් එකේ පහල තට්ටුවේ මංගල සාරියක් අන්දා සිටි ඩමියක් කෙරෙහි පිළිබඳ සිතක් පහළ වී "මට මනමාලියෙක් ඕනෑ "යයි මර ළතෝනි තියා අපේ සායම ඇරිය හෙයින් එදායින් පස්සේ ඒ හතර මායිමේ පස් නොපාගන්නට අපි තීරණය කළෙමු.යාන්තම් ප්ලාස්ටික් බෝනික්කෙක් අරන් දීමෙන් එදා දවස මලයා සනසා ගත්තත් තවමත් එදා හැදුනු මනමාලියන් සෙවීමේ පිස්සුව අඩු වී නැති බව අක්කා වශයෙන් මට සහතික ය.

ඊට පස්සෙ කැම්පස් එන තුරුම මගේ කොන්ඩෙ භාර වුනේ ගුනසේන එකේ උඩ තට්ටුවේ සැලුන් පොඩ්ඩක් දාන් හිටි රොබට් අන්කල්ට ය.සැලුන් එක අයිති හින්දා දෝ රොබට් අන්කල්ගේ රැවුලවත් කොන්ඩෙවත් කපන පාටක් පේන්නට තිබ්බේ නැත. වැඩි හරියක් ට්‍රිමර් එකෙන් ම මගේ කෙස්ස කපන ගමන් රොබට් අංකලුත් තාත්තාත් කාලීන ආර්ථික,දේශපාලන ,සමාජයීය ගැටලු ඔක්කොම සාකච්චා කර අහවර කරනවා ය.රොබට් අංකල්ගේ සැලුන් එකෙත් අර කොරියන් /චීන හාදයන් ගේ බෝඩ් එක තිබ්බත් පත්තර දෙක තුනකුත් තිබුණ නිසා කොණ්ඩෙ කපන වාරය එනතුරු මට කුකුල් කරමල් කොණඩයන් දිහා අනිමිසලෝචන පූජා කරන්නට වුනේ නැත.ට්‍රිමර් එකෙන් කොන්ඩෙ කැපුවාම පහුවදා ඉස්කෝලෙ ගියාම විසුමක් නැත.බුරුසුව වගේ අතේ ඇනෙන කොට කොන්ඩේ අල්ලලා බලන්නට එදාට හැම එකීටම  වාගේ ඕනෑ ය.

කැම්පස් ආවාට පස්සේ කොන්ඩේ වවන්න ගත්ත නිසා සැලුන් යන්ට වුවමනාවක් උනේ ම නැත.තුන් වෙනි අවුරුද්දේදි හදිස්සියේම ආයෙමත් කොට කොණ්ඩයකට පෙරේත කමක් ඇති වී කපා ගත් කෙස්ස අන්තිම අවුරුද්ද වෙන කොට ආයෙමත් බලු නට්ටක් වගේ ගැට ගහගන්නට දිග ය.

ෆයිනල් ඉවර වුණාම පහළ බැච් එකේ ඇත්තන් අපිට ගොයිමක් දෙන එක සිරිත ය.ගොයිමට යාමට පෙර මගේ මූනත්තහඩුව ඊට සුදුසු පරිදි ක්ලීනප් කළ යුතු බව හොස්ටල් වාසී විද්වත් බවලත් ජනතාවගේ බහුතර මතය වූ නිසා හා හා පුරා කියා රූපලාවන්‍ය කටයුත්තකට සැලුන් එකකට යන්නට සිදු විණි.
ගලහ හන්දියෙන් බසයකට නැග පේරාදෙනියෙන් බැහැ ගත්තාම ඉස්සෙල්ලාම දකින් සැලූන් එකට මම යනකොටත් අපේ බැචියන් රොත්තක් එතනය.සැලුන් එක ඇතුල පොඩි හෝටලයක් වගේ ය.එයා කන්ඩිශන් ය.රිසෙප්ශන් ඒරියා එක වෙනම ය.තමන් ගේ වාරේ එනකන් ඉන්නා උදවියට වාඩි වෙන්න කොට්ට පිරුනු සෝෆා එකකි.කියවන්න ෆැශන් සඟරා දුසිමක් විතර ය.පුරුද්දට රොබට් අංකල්ගේ කුකුල් කරමල් කොන්ඩයන් හෙව්වත් උන් පේන්නට නැත.බිත්තිවල එල්ලා තියෙන්නෙ සැලුන් අයිතිකාරී එක එක  වැඩමුලු වලට ගිහින් ගත්තු සැටිෆිකට් හා අන්දාපු මනමාලියන්ගේ පින්තූර ය.

මගේ වාරේ ආවාම ඇතුලට ගොස් දිග ඇඳක දොයි කියන්නට විය.
හැමදාම සබන් ගා හෝදන මූන අලුතෙන් ක්ලීන් කරන්නේ මොටදැයි හිතා ගන්නට පුලුවන් වුනත් මූණ ක්ලීන් කරන්නට ඇඳක දිගා කරන්නේ මොටදැයි කියා නම් හිතා ගන්නටත් අමාරු ය.ගෑනු දරුවෙක් ඇවිත් බෙල්ල වටේ කොන්ඩේ කපන විට එල්ලන සාලුවක් එලූ විට මට හිතුනේ ක්ලීනප් කෙරුවාව කොන්ඩේ කැපිල්ලකට මාරු වුණා ද කියාය.ඇටි කෙහෙල් කාපු උගුඩුවා මෙන් වටපිට බැලූ කොට අල්ලපු ඇඳේ ද මගේ ඉරණම ම අත් වූ තව බවලතෙකි .ඒ ඇත්තිය බොහොම සන්සුන්ව ඇස් පියා ගෙන ඉන්නා හැටි නිරීක්ශනය කිරීමෙන් අනතුරුව මම ද ඒ මග යන්නට සිතා ගෙන ඇස් තද කර පියා ගතිමි.

සරබර හඬින් කවුරුන් හෝ පැමිණ මා අසල වාඩි වුණු බව තේරිනි.ඉන් පසු සෑහෙන වෙලාවක් යන තුරු වාඩි වුනු අත් දෙක එක එක ජාතියේ ආලේපන උලමින් මගේ මුහුන එක එක අතට මිරිකන්නට ,රෝල් කරන්නට උන්ඩි කරන්නට ,සුරුට්ටු හදන්නට වූවාය.වසා ගත් ඇස් අරින්නටත් බැරි නිසා ඕන දෙයක් වෙද්දෙන් කියා හිත හදාගෙන  දෙරි ගසා හිටියේ දැන් මේ මගුල ඉවරවෙයි කියා හිතමිනි.ඉවරයි කියා හිතුවාට ඉවර වෙන පාටක් නැත.

ඔහොම දහඅට රවුමක් විතර ගිය තැන අත් දෙක අයිති ලලනාව "මිස් අයි බ්‍රවුස් විතරදැයි "ඇසුවා ය.
මගේ ඇහි බැම සිංහරාජයටත් වඩා වැවී ඇති නිසා ඇහි බැම සකසා ගෙන ආ යුතු බවට විද්වත් මඩුල්ලෙන් ලැබුණු උපදෙස් නිසා මම ඉතා උනන්දුවෙන් හිස වැනුවෙමි.
ඇහි බැම හැදිල්ල පටන් ගත් කළ මට හිතුනේ වනේ වන හතුරෙක්ටවත් මෙහෙම හදියක් වෙන්ට එපා කියා ය.සැලුන් එකේ ඇත්ති හිතක් පපුවක් නැතුව ජරස් බරස් ගා මගේ ඇහි බැම ඇද දමනවා මදිවාට ජිම්නාස්ටික් අංගෙකට වාගේ මම අත් දෙකෙන් රුයිතෙට ඇහි බැම අල්ලාගෙන ඉන්නටත් ඕනෑය.ඇහි බැම විතරක් කියා කීවා ඇහුනේ නැතුවාවද සැලුන් ඇත්තී මුලු නළලේ ම කෙසුත් ඇද දමා අහවර කළේ මගේ ඉවසීමේ සීමාව පැන පා පහරකින් ඇයට සංග්‍රහ කරන්නට ප්ලෑන් කරද්දී මය.

යාන්තන් ඉවරයි කියා සිතෙද්දී,සීතල පෙති දෙකක් ඇස් උඩින් ඇල වූ සැලුන් ඇත්තී හෝ හඬකුත් එක්ක ම ගිනි ගහන රස්නයක් මුහුණට අල්ලන්න ගත්තාය.ඒ මදිවාට රස්නෙ ඇති ද කියලාත් අහනවා ය. හොස්ටල් එකේ විද්වත් මන්ඩලේ දෙමාපිය පරම්පරාව ආදරෙන් සිහිපත් කරමින් දාඩිය පෙරි පෙරී එහෙම්මම  ඒ පෝරණුවේ සෑහෙන වෙලාවක් ගත විය. පෝරණුව අහවර වුණු තැන ඒ ඇත්තී තඩි ගල්කටුවක් වැනි යමකින් මුලු මුහුණම පෙරන් ගාන්නට වෙද්දී මට හිතුනේ සහතිකේටම මේ ක්ලීනප් එක ඉවර වෙද්දී මුහුනේ උඩ හම නම් ඉතුරු වෙන එකක් නැති බවය.අලි මදිවට හරක් කියා මේ ඇත්තී මගේ නහය මිරිකා ගෙන නහය දෙපැත්ත පෙරන් ගාන්නට ගත් විට නම් මට හිතුනේ මගේ පෙර වැරදි නිසා කෝපාවිශ්ඨ වූ හොස්ටලේ විද්වත් මඩුල්ල මා පරලොව යැවීමට සැලූන් ඇත්තිට ගාණක් අතමිට මොලවා ඇති බව ය. මරණා සන්න උදවියට පේන්න ගන්නවාය කියන සුදු පාට එළියක් ඇති උමඟ පේන නොපෙනෙන හරියේදී සැලුන් ඇත්තී මගේ නහය අතහැර දැම්මේ ගොයින්ඩවුන් එකට සහභාගී වීමට පූරුවේ කළ පිනක් හේතු වාසනා වූ නිසා විය යුතුය."මූනේ හොඳටෝම බ්ලැක් හෙඩ්ස්.මාසෙකට සැරයක් වත් ක්ලීනප් එකක් කරගන්න.ක්ලෙන්සර් එකක් යූස් කරන්න.මොරිස්චරයිසර් ගාන්න.ටෝනර් එකක් ගාන්න"නොතේරෙන බසකින් ඒ ඇත්තී මගේ කන් පුරවද්දී කසාය බීපු ගොලුවා මෙන් හිස වනනවා හැර විකල්පයක් තිබුනේ නැත.

ආයෙමත් මොනවාදෝ මුහුණේ ඇතිල්ලූ සැලුන් ඇත්තී එවර අසුනෙන් නැගිට ඉවතට යන හඬක ඇහුණා ය.දෙතිස් වදයට ලක් වුණු අහිංසක මූණත්තහඩුව යාන්තම් සැනසිල්ලේ හුස්මක් හෙලනවා ඇසුනේ මට විතර ය.විනාඩි දහයක් පහලොවක් ගියත් සැලුන් ඇත්තී එන පාටක් නැත.ඇස් උඩින් තියා ගිය හීතල පෙති නිසා ඇස් ඇර බලන්නටත් බැරි ය. තව විනාඩි දෙක තුනක් ඉවසන්නට මම හිත හදා ගත්තෙමි.ඒ පාර වස නිදි මතක් එනවා ය.ඒසී එකේ කූල් පිට නිදා ගන්න එක හොඳ අදහසක් වුනත් සාමාන්‍යයෙන් නින්දෙන් පේන විකාර හීන වලට මම බෙරිහන් දෙද්දී අහළ ගම් හතම බය වෙන නිසා මෙතැන නිදා වැටෙන එක නුවණට හුරු නැත.නිදිමත නොඑන්නට එක එක බහුබූත හිත හිතා ඉඳිද්දී එක වරම දැනුනේ මූනත්තහඩුව ගල් ගැහීගෙන එන බවය.මුහුණේ මස් පිඩු එහා මෙහා කර බලද්දී සැකේ හරි ය.මූනත්තහඩුව ගල් පිළිමයක ගතියක් දැනෙද්දී තුන්මුනින් දාඩිය දාන්න ගත්තේ ඒ සී ත් නොතකා ය.ගොයිම පැත්තක තියා ඉස්පිරිතාලෙට ගිහින් ගල් වුනු මුහුණ පෙන්නා ගන්නට ඇඳෙන් බැස දුවන්නට චිත්ත දහිරිය එක්කාසු කරද්දී කොහේදෝ සිට සැලුන් ඇත්තී එතනට  ප්‍රාදූර්භූත වූවාය.ගල් ගැහුණු මුහුණට තට්ටුවක් දමා බලා මොනවාදෝ දියරයකින් ගල් තට්ටුව දිය කර හරිද්දී ය ඇඟට ලේ පොදක් ඉනුවේ.තවත් දෙගමනක් විතර එක එක ජාති උලා ක්ලීනප් එක අහවර වුනේ අයිස් වතුරෙන් මුහුණ සෝදන්නටත්,අව්වේ නොයන්නටත් තවත් උපදෙස් කප්පරකුත් අවසානයේ ය.මගේ සමට ටක්කෙටම ඔබිනා බවට සැලුන් ඇත්තී විසින් නිර්දේශිත ආලේපන වර්ග දුසිමකින් විතර බේරී ක්ලීනප් එකට අටසියයක් ගෙවා පෙරළා හොස්ටල් ආවේ කුඩයකුත් නැතිව ගිනි ගහන අව්වේ ය.නළල ඒ වෙනවිටත් ඩිංගිත්තක් පුපුරු ගහමින් තිබුණා හැර ක්ලීනප් එකෙන් වෙන අමාරුවක් දැනුනේ නැත.

හොස්ටල් ගිය ගමන් විද්වත් මන්ඩලේ බවලතෙක් මා දැක ඇස් නළලේ රන්දා ගත්තාය.
"මොකද්ද ගිය සැලුන් එක?"
මම සැලුන්  එකේ නම උදාරම් ව ඉදිරිපත් කළෙමි.
බවලතා  හිසෙහි අත ගසාගත්තා ය.
බැලින්නම් මා බැහැ දැක තිබුනේ විද්වත් මණ්ඩලය විසින් බ්ලැක් ලිස්ට් කර මට නොයන ලෙස තරයේ අවවාද කර යැවූ සැලුන් එකකටය.සැලුන් ඇත්තී ඇහි බැම හදද්දී මගේ නළලේ හමෙන් පදාසයක්ද ඉවත් කර ඇති බව දුටුවේ අපේ එවුන් නහය ළඟටම කන්නාඩියක් අල්ලා පෙන්වූ විට දීය.
පළවෙනි සැලුන් ගමන ඉවර වුනේ ඔන්නොහොමය.

පලි:දැන්  නම් මම සැලුන් යන්නේ වෙන මොනවාටවත් නොව දෙයියනේ කියා නිදා ගන්නට ය.ඇහි බැම මුලුමනින් ඉදිරුවත් උඩු හම තියා යටි හමත් එක්කම බ්ලැක් හෙඩ් අයින් කළත් ඒ ඔක්කොටම වඩා අපේ  පොඩි ඇත්තිගෙන් බේරී විනාඩි දහයක් හරි ඇහැ පියා ගන්නට ලැබෙන නිසා ඇත්තටම සැලුන් ගියාම දැනෙන්නේ නිවන් ගියා වගේ ය.