Sunday, August 13, 2017

නවතින්නම එන ඇත්තෝ

ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා වෙනුවට ඉස්පිරිතාලෙ ඇවිත් ඉන්න කිව්වොත් කැමැතිද? ඒසී කාමර,ඉන් රූම් ඩයිනින් තියෙන් ප්‍රයිවට් හොස්පිට්ල් එකක නෙවෙයි.මේ ආණ්ඩුවෙ ඉස්පිරිතාලෙ.

හුඟක් වෙලාවට ඉස්පිරිතාලෙ නැවතිලා බෙහෙත් කරන්න වෙනවා කිව්වම ලෙඩ්ඩුන්ගේ මූනු කලු වෙලා යනවා.සනීප නැතුව ඉන්නවා මදිවට නුපුරුදු පරිසරයක,බෙහෙත් ගඳ ,අනිත් ලෙඩ්ඩුන්ගෙ දුක් කෙඳිරිලි අස්සේ,මේ දවස්වල ඒ මදිවට ඩෙංගු නිසා වාට්ටු හරියට ප්‍රයිවට් බස් වගේ නිසා වැටිලා ඉන්න ඇඳක් කෙසේ වෙතත් පැදුරක් හොයාගන්නත් අමාරුයි.ඉතින් කවුද කැමති වෙන්නේ ඉස්පිරිතාලෙ ඉන්න?

එහෙම හිතුවට බොහොම කැමැත්තෙන් ඇවිත් බලෙන්ම වගේ ඉස්පිරිතාලෙ පැලපදියම් වෙන ඉන්වෙන්ට්‍රි ලෙඩ්ඩු දෙතුන් දෙනෙක් හැම ඉස්පිරිතාලෙම ඉන්නවා.

මේ සීයාට අපි විජයවර්දන සීයා කියමුකො.ඉස්සිස්සෙල්ලාම දකින කෙනෙක්ට හිතෙන්නෙ හරීම අහිංසක අසරණ සීයා කෙනෙක් කියලා තමයි.වයස අවුරුදු අනූවක් විතර ඇති.කොට්ටෙකුයි ගමන් මලු දෙක තුනකුයි එක්ක අමාරුවෙන් එන සීයා දැක්කම කාට උනත් දුක හිතෙනවා.කොට්ට පැදුරු ඇඩ්මිශන් එක ළඟ එලියෙන් අඩුක් කරලා දොර ගාවට ඇව්ත් දොර අල්ලා ගත්ත ගමන්ම සීයාට දරුණු පපුවේ කැක්කුමක රෝග ළක්ශන පහළ වෙනවා.මේ දැන් පණ යයි කියලා හිතෙනවා.ඒත් ඇඩ්මිශන් එක ලියපු ගමන් ඉබේම පපුවෙ අමාරුව සනීප වෙනවා.වාට්ටුවෙ කට්ටිය කියන විදිහට වාට්ටුවට යන්නෙ වෙනමම සීයා කෙනෙක් .බොහොම සැර පරුශ ඒ සීයා වාට්ටුවේ හැමෝත් එක්කම ගෝරි දාගන්න බවයි ආරංචිය.දවසකින් දෙකකින් ටිකට් කැපුවාම අර බඩු පොදියත් කර ගහගෙන ආයෙමත් තව ඉස්පිරිතාලෙකට යන එක තමයි සීයා කරන්නෙ.ඇඩ්මිට් කරන්න කලින් ඕපීඩී එකට පෙන්නලා ඊසීජී පටියක් අරන් එන්න කියලා තරවටු කරපු දවසක අපේ පුටුවත් පෙරලාගෙන සීයා ආපහු යන්න ගියේ පපුවෙ කැක්කුම ඉබේ හොඳ වෙලා. ඒත් ඉතින් රෑවෙලා ආවම මේ නාකි මනුස්සයා හරවලා යවන්නයැ.කවදාහරි දවසක සීයාටත් වෙන්නෙ අර කොටියා ආවෝ කියපු ළමයාට වෙච්චි වැඩේ කියලා කිය කිය අපි ඇඩ්මිට් කරනවා.සීයා ඒවා නෑහුන ගානට ඉන්නවා.

ඊළඟ දෙමළ ගෑනු පරානයක්.අපි ලෙච්චමී කියමු.එයා එන්නෙ කොහේ හරි ගිහින් ගෙදර යන්න පරක්කු වෙච්ච් දවසට.හොරෙන් ඇවිත් බලලා උන්දෑ ගැන දුක හිතිලා නවත්තන දොස්තර කෙනෙක් හිටියොත් විතරක් ඇඩ්මිශන් එකට එන්නේ අර ලෙඩේම කියාගෙන.හැබැයි සීයාට තරම රඟපාන කලාව පිහිටලා නැති හින්දා බොරු කරන විත්තිය පේනවා.ඉස්සරනම් පවු කියලා නැවැත්තුවත් වාට්ටුවෙ ඇඟිල්ලක් ගහන්න ඉඩක් නැති මේ දවස්වල ඊසීජී බලන්න ඕනෙ බව මම තදින් ම කියනවා.අපි ඔක්කෝම මරන බවට පොරොන්දු දිදී ලෙච්චමී යන්න යනවා.

ඔය අපේ ඉන්වෙන්ට්‍රි ලෙඩ්ඩුන්ගේ නියැදියක් විතරයි.හුඟක් ඉස්පිරිතාලවලට මේ වගේ ලෙඩ්ඩු බරක් වෙනවා.සමහර ලෙඩ්ඩු එක ඉස්පිරිතාලෙකින් තව එකකට මාරු වෙවී ඉස්පිරිතාලවලම ජීවත් වෙනවා.සමහරු ලෙඩ්ඩුන්ට නොමිලේ දෙන කෑම එක කන්න බලාගෙන එනවා.සමහර වයසක උදවිය බලාගන්න කාත් කවුරුත් නැති නිසා එනවා.තම කැමැත්තෙන් එන මිනිස්සු වගේම ගෙදරින් ගෙනත් දාලා ගිහින් ආයෙත් බලන්න පැත්තපලාතෙ නොඑන නිසා ටිකට් කපලා යවන්න බැරුව තියාගෙන ඉන්න ලෙඩ්ඩුත් ඉන්නවා.

ඇත්තටම මේ මිනිස්සුන්ට මොකද කරන්න පුලුවන්.වැඩිහිටි නිවාසවලට මේ ගොඩ දෙනෙක් බාර ගන්නෙ නැහැ.බාරගත්තත් සමහරු මේ ජීවිතේ වෙනස් කරන්න කැමතිත් නැහැ.මතුපිටට නොපෙනෙන්න තියෙන ඒ මිනිස්සුන්ගේප්‍රශ්න විසඳෙන තුරු මෙහෙම ලෙඩ්ඩු එන එක නවතින්නෙත් නැහැ.ඒත් අපි වගේ පහසුකම් අඩු ලෙඩ්ඩු වැඩි ඉස්පිරිතාල තියෙන රටක මේ ලෙඩ්ඩුන්ට වෙන්වෙන්නෙ ඇත්තටම ලෙඩක් තියෙන මනුස්සයෙක් වෙනුවෙන් වෙන් විය යුතු කාලය,ශ්‍රමය හා පහසු කම්.
ඒත් ඉතින් රටේ වෙන නාස්තිවල හැටියට ඕක ලූනු බිකක් තරම් කියලා හිත හදා ගන්නත් බැරි නෑ ඉතින්

No comments:

Post a Comment