tag:blogger.com,1999:blog-61788000123938896512024-03-13T22:58:04.191+05:30ඉගිලෙනලියමන්හිතට එන ඒවා.ලියවෙන ඒවා.හීන
අච්චාරුවක් ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.comBlogger165125tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-61702743028402029222020-04-26T13:57:00.002+05:302023-10-01T15:24:31.443+05:30දෙන්නා දෙපැත්තේ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">#ඉගිලෙනකතා</div><div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;"><br /></div><div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
බස් එකෙන් බහින තැන මට අමතක වුනා.<br />මං හිටියේ වෙනමම ලෝකෙක.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඔය රබර් කඩේ ළඟ බහිනවා කිව්වා නේද?<br />ඉක්මණට බහින්න"<br />කොන්දොස්තර බෙරිහන් දුන්න හැටියට ඊට කලින් දෙතුන්වතාවක් ම ඉස්සරහ හෝල්ට් එක මතක් කරන්න ඇති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
උන්දැගෙ ගෝරණාඩුව එක්ක මං ආයෙ මේ ලෝකෙට කඩා වැටුණා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"බහිමු."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ එහා පැත්තෙ එයා ඉන්න ඇත්තෙත් වෙන කොහේ හරි ලෝකෙක.<br />තිගැස්සිලා මේලෝකෙට ආපු හැටි දැකලා මට එහෙම හිතුනා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
රබර් කඩේ ගාවින්ගුරු පාර දිගේ ටික දුරක් යන්න තියෙනවා අපේ ගෙදරට.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
බිම් කරුවල වැටීගෙන එන වෙලාවෙ රබර් කඩේ ඉස්සරහ කන්පට ගගහ උන්නු නාටු බල්ලෙක් ඇරුණම පාරෙ වෙන කවුරුත් හිටියෙ නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒත් මං ඉක්මන් අඩියට පෑහෙන එයාට බෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
එයා ආවෙ මට අඩි තුන හතරක් පිටිපස්සෙට.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පාරෙ කවුරු හරි හිටියත් සමහරවිට හිතයි අපි දෙන්නා එක්කෙනෙක්ට එක්කෙනෙක් අඳුරන්නෙ නැති දෙන්නෙක් කියලා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ගෙදර ගේට්ටුව ළඟට ඇවිත් මං ආපහු හැරිලා එයා එනකන් බලන් හිටියා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං බලන් ඉන්න බව දැක්ක හින්දා එයා ඇවිදිල්ලකුත් නොවෙන දිවිල්ලකුත් නොවෙන අතරමැද්දකට අඩිය ඉක්මන් කළා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
එයාගෙ අතින් අල්ලගෙන මං ගේට්ටුව අරිනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්සරහට අඩියක් තියනවද එහෙමත් නැතිනම් ආපහු හැරිලා යන්න ඊළඟ බස් එක අල්ලන්න යනවද කියලා මගේ හිත ඇතුලේ මහා යුද්ධයක් වෙන බව නොදැන මං අඩියක් තියෙන කං එයා බලන් උන්නා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
.....................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ගේට්ටුව ළඟින් පටන් ගත්තු වැලි පාර කෙළවර වෙන්නේ අඹ ගස් අස්සෙන් යාන්තමට පේන ගෙදර ළඟින්.ඒ ගෙදර උන්නේ අපේ අම්මා තරමටම මට ආදරේ කරපු ඇත්ති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ මගෙන් එක වචන මාත්රයක ආදරේක සැලකිල්ලක බලාපොරොත්තුවක් ලැබුණේ නැතත් වචනෙකින් තියා හීනෙකින්වත් ඒ ගැන ආඩපාලි නොකියාම මට ආදරේ කරපු ඇත්ති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං කොයිතරම් නං බල කෙරුවත් මගෙන් තොර ජීවිතයක්, මගෙන් තොර ලෝකයක් ගැන හිතන්නටවත් අකමැති ඇත්ති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං තරම් හොඳ පිරිමි පරාණයක් මේ සක්වල ගලේ කොහේවත්ම නෑය කියලා තුන්හිතින්ම හිතා ගෙන උන්න ඇත්ති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඔවු.ඒ ගෙදර උන්නෙ උන්දැ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
එතකොට මගෙ අතේ එල්ලිලා උන්නෙ.<br />ඒ උන්දෑ තරමටම මට ආදරේ කරපු තවත් ඇත්තියෙක්.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
උන්දැත් හිතන් උන්නේ මං උන්දැගේ විතරමය කියලා.<br />මං තමාය උන්දැගේ නළලේ මහබඹා කොටාපු එකා කියලා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං ලෝකේ ඉන්න හොඳම මිනිහා නොවෙන විත්තිය නම් උන්දැ දැනං හිටියා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මොකද උන්දැගේ ආදරේ ඔට්ටුවට තියලා මං කරපු සෙල්ලම ඉවර වුනේ ඒ ආදරේ හරි සෙල්ලම හරි කවදාවත් අමතක නොවෙන විදිහේ පණ ගැහෙන මතක සටහනක් උන්දැගේ සරීරේ ඇතුලක හංගලා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මේ වෙද්දි හැංගිමුත්තං කරකර හිටිය මතක සටහන උන්දැගෙ සරීර කූඩුව එළියට පේන්න වෙනස් කරන්න පටන් අරං අහවරයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඔව් මං ලෝකේ ඉන්න හොඳම මිනිහා නෙවෙයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ආදර සෙල්ලං කරලා සමරු සටහන් තියලා ගියාට මේ ඇත්ති මට ආදරේ කරන තරමින් දහයෙන් එකකවත් මං උන්දැට ආදරේද කියලාවත් මම දන්නෙ නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒත් මං මේ ලෝකෙ ඉන්න නරකම මිනිහා නෙවෙයි කියලා මට විශ්වාසයි.ඉතින් මට සමහරු සටහන කකුළට පාගලා පොඩි කරලා අමතක කරන්නවත් මේ ඇත්තිව සමහරු සටහන එක්කම හිතෙන් දොට්ට වීසි කරන්නවත් හිත දෙන්නෙම නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒත් අඩුම තරමේ මේ ඇත්තිට ඉහට හෙවණක් හදන්න ගෙන්දගම් පොළවේ මගේය කියලා බිම් අඟලක්වත් තිබුන මිනිහෙක් නෙවෙයි මම.එදා දවසෙ හම්බුන අතේ ඉතුරුවුණ ගානක් මිසක පවුලක් නඩත්තු කරන්න හයියක් තිබිලත් නෙවෙයි මං මගුල් නටන්න ගියේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
වැලි පාර පටන්ගන්න තැන ගේට්ටුව ළඟට මං ආවෙ ඔන්න ඔය ගිනි විජ්ජුම්බරවල අවසාන ප්රතිඵලේ විදිහට.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
.................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඔව්.මම මහා ආත්මාර්ථකාමී මිනිහෙක් තමයි.<br />ගෙදර දොරට තට්ටු කරන ගමන් මං කල්පනා කරනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මේ උන්දෑ ඇස් ලොකු කරගෙන මගේ පිටිපස්සෙ හැංගෙනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"කවුදෝ................................"<br />කුස්සිය දිහාවෙන් ඇහෙන්නේ ඒ ඇත්තිගේ කටහඬ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මේ මම...."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දඩිබිඩියේ කඩිමුඩියේ උන්දැ දුවගෙන එන සද්දෙ මට ඇහෙනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දොර අරින්න කලියෙන් උන්දැගෙ ආදරේ පිරිච්ච මූණ මට මැවිලා පේනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඔවු .තව තප්පර දෙකතුනක් යද්දි ඒ මූනෙ හිනාව කඩා වැටිලා නැත්තටම නැති වෙලා යයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දොර ඇරිලා ඒ ඇත්ති අර කිවු ආදර මූණෙන්ම එබෙනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"හත් දෙයියනේ...මේ හැබෑටමද?"<br />කපාපු නැති රැවුල් කොට ඇනෙන මගේ මූණ අත් දෙකෙන්ම අල්ලාගෙන උන්දැ කඳුළු කැට වගුරනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
..............</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ පිටිපස්සෙ ඉඳලා අරුන්දෑ එබෙන්නේ ඔය වෙලාවට.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අර ඇත්තිගේ මූණ වෙනස් වෙන හැටි මට හොඳහැටි පේනවා.<br />පුදුමෙන් ලොකු වෙච්ච ඇස් ගෙඩි මගේ පිටිපස්සෙ ඉන්නා බවලතීගේ හිස්මුදුනේ ඉඳන් රූටාගෙන පහළට ගිහින් බෝල ගැහුණ බඩගෙඩිය ළඟ නැවතිලා පීරිසි කෝප්ප සයිස් වෙන හැටි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මේ ....?"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මේ නාලනී.."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මේ....."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
" නාලනීගේ බඩේ ළමයෙක්.මගේ ළමයෙක්"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං කොච්චර ආත්මාර්ථකාමී මනුස්සයෙක් ද කියලා මට ආයෙමත් හිතෙන්නේ පොල්ලෙන් ගහන්නා වගේ ඒ ටික කියලා දාද්දි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං එතන නොඉන්න ගානට ඒ ඇත්තියි මේ ඇත්තියි දෙන්නට දෙන්නා දිහා බලාගෙන ඇස් දෙකෙන් යුද්ධ කරනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ පිටිපස්සෙ එන්න උන්දෑගෙ ඇහේ කඳුළු කැට පොරකනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්සරහ ඉන්න උන්දැගෙ පීරිසි සයිස් ඇස් ආයෙම පොඩි වෙලා ඒවත් යන්තමට දිලිහෙන ගන්නවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අනේ මන්දා උඹට නම් හොඳටම පිස්සු.අවුරුදු ගාණක් අතුරුදහන් වුණා.අඩුම ගානේ උන්නද මලාද කියලා ආරංචියක් වත් නෑ මට.දැන් මේ ගොම්මනේ කඩා පාත් වෙනවා බඩදරු අම්මෙකුත් එක්ක."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අඩුම ගානේ මේ ළමයා වාහනේක එක්කගෙන එන්න තිබ්බෙ නැද්ද ?පේන්නැද්ද මේ ළමයගෙ හොඳ පණ ගිහින්."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ආදර සටහන උස්සාගෙන ආ ඇත්තීගේ ගමන් මල්ල අතට ගන්න ලොකු අක්කා ගෙට යන්න හැරෙන්නෙ උන්දැවත් එක්කගෙනමයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"යං නංගියෙ ගෙට.මේ යෝධයා ඔහොම්මම තමයි.හිත හොඳ උනාට කළදක්වත් මොළේ නෑ."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අවුරුදු පහකට කලියෙන් ගෙදරින් තරහ වෙලා ගිය ඉලන්දාරියා මිදුලේ ම ඉන්දැද්දී මමත් ඒ දෙන්නා පිටිපස්සෙන් මහගෙදරට ගොඩ වෙනවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
ඉගිලෙන ලියමන්<br />2020.04.22</div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-63863287068028889182020-04-26T13:55:00.002+05:302020-04-26T13:55:37.314+05:30<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
මම අනුත්තරාව කසාද බඳිනවා."<br />කමල් එහෙම කිව්වම මගේ හිත දෙකට මැද්දෙන් තනි අකුණක් කෙටුවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඊට ටික වෙලාවකට කලියෙන් මගේ අතේ ඇඟිලි පහේම පාර හිටපු කම්මුලත් අල්ලගෙන අනුත්තරා මගේ දිහා බලන් හිටියා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අනුත්තරා ඇඬුවෙ නෑ....</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
........................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල්ව දැක්ක දවසෙමයි මං හිතුවෙ කවදාහරි කසාද බඳිනවනම් බඳින්නෙ කමල්ව විතරමයි කියලා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් ඇරපු අතක් නෑ අමිතාබ් බච්චන් තරුණ කාලෙ වගේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අමිතාබ් බච්චන්ට මං පිස්සු වැටිලා උන්නේ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉඳන්මයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒ කාලේ ටීවි එකේ ඉඳහිට යනවා අර අභිමාන් ෆිල්ම් එකේ තෙරේ මේරේ සින්දුව.ජයා බහදූරිව වත්තන් කරගෙන අමිතාබ් සින්දුව කියද්දි මං ජයා බහදූරිව සීන් එකෙන් කපලා අයින් කරලා එතනින් මනේකා ගජනායකව අලවගන්නවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං තමයි මනේකා ගජනායක.ගජනායක වලව්වේ එකම දරුවා නිසා මට මේ වෙනකන් කිසිම දෙයකින් අඩුපාඩුවක් වෙන්න අප්පච්චිලා ඉඩ තිබ්බෙ නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මට උරුම වෙලා තිබුනෙ අපේ අම්මගේ හැඩරුව.අපේ අම්මා ඉතින් අඹාපු ඉටිරූපයක් වගේ කියලා තමා අප්පච්චි විහිලු කළේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්කෝලෙ යනකාලෙ ඉඳලම මගේ ලස්සනට වහවැටිලා පස්සෙන් වැටුන කොල්ලො ගාන මට මතකත් නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒත් පරම්පරාවෙ නම්බුව ගැන අප්පච්චියි අම්මයි නිතරෝම මතුරපුවා මොළේ කොයිතරම් තදින් ඇලිලා තිබුනද කියනවනම් මට ඒ එක හාදයෙක් ගැන වත් විශේෂ මොකවත් හිතුනෙ නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
සමහර විට ඒ එක හාදයෙකුටවත් අමිතාබ් බච්චන් පාටක් පැත්තකින්වත් නොතිබ්බ නිසා වෙන්නත් බැරි නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
උසස් පෙළ කරනවට අප්පච්චිගෙ අකමැත්තක් නොතිබ්බත් කැම්පස් යනවට නං කොහොමටවත් කැමැත්තක් තිබුනෙ නෑ.ඒත් ඉතින් අඬලා වැලපිලා මං නතර වුනේ කැම්පස් ගිහින්.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කැම්පස් එකේදිත් ඔය සෙතේමයි.අපේ ෆැකල්ටි එකේ විතරක් නෙවෙයි අනිත් ෆැකල්ටිවලත් අනේකවිධ කුමාරයන්ට මං ගැන පිළිබඳ සිත් පහළ වුනාට ඒ එක හිතකවත් මට නවතින්න ඉඩක් මං දැක්කෙ නෑ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ගෙදර ළඟම ඉස්කෝලෙ සිංහල ගුරුතුමී වෙලා එන්න ලැබුනේ උපාධිය නිසා වගේම අප්පච්චිගේ ඇඳුණුම්කම් නිසාත් තමයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කළවයස හරි හින්දා කපු මහත්තයා ගෙවල් පැත්තෙ කැරකෙන්න අරන් අවුරුද්දකටත් වැඩි වුනත් මේ වෙද්දි උන්දැගෙ නම් හොඳ පණගිහින් වෙන්න ඇති.මොකද උන්දැ හොයන් එන හැම මනමාලයගෙම මට පෙනුනෙ එක එක ඇදකුද.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඔයාගෙ මොකක් හරි පලහිලව්වක් තියෙනවනං කියන්න දෝණි."මාසෙකට විතර උඩදි අම්මා එහෙම කිව්වෙ මං ගෙදරම නවතීවි කියන බයටද මන්දා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
.....................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් හා හා පුරා කියලා ඉස්කෝලෙට පය තිබ්බේ හරියටම ඒ කතාවට දවස් තුනකට පස්සෙන් පහු.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දණ්ඩක් වගේ උස, පැත්තට පීරපු කොණ්ඩෙ, හමේ පාර විතරක් නෙවෙයි බරසාර කටහඬ ඔය ඔක්කොටම සටසට ගාලා මගේ අමිතාබ් මීටරේ ලකුණු වැටුණා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල්ගෙයි මගෙයි ජීවිත සෑහෙන ගැලපෙන බව මං වටින් ගොඩින් හොයාගත්තෙ අලුත්ම කාර් එකකින් ඇවිදින් ඉස්කෝලෙ මිදුලෙ බැහැපු අමිතාබ් ජීට වහ වැටිලා දවසක් දෙකක් යද්දි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මං වගේම කමල් පවුලේ එකම දරුවා.කුරුණෑගල පැත්තෙ වලවුකාර නොවුනත් හොඳ වැදගත් පවුලක පිරිමි දරුවා.<br />මට වගේම කමල්ටත් රස්සාවක් කරලා කන්න අඳින්න හොයන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ.ඒත් මං වගේම කමල්ටත් රස්සාවක් කරන්න තිබුන උවමනාව හින්දා තමා අපි එක ඉස්කෝලෙක මුණ ගැහෙන්නේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් ආවෙ සංගීතෙ උගන්නන්න.කොහොමත් සිංහලයි සංගීතෙයිත් එකට ගැලපෙනවනේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පොඩි පරහකට තිබුනේ කමල් කතාවට අල්ලගන්න සෑහෙන අමාරු එක.මොනවා කරන්නද පිරිමි බහුතරයක් උපන්ගෙයි බිම් බස්සෝ නෙව.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අම්මා ලව්වා අප්පච්චිට කතා කරලා කපු මහත්තයා කුරුනෑගල යවන්න ඕනෙ.ගුරු කාමරේ පැත්තට යද්දි මං හිත හිතා උන්නෙ එහෙම.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ගුරු කාමරේ ඒ වෙලාවෙ උන්නෙ අනුත්තරායි කමලුයි.කමල් අනුත්තරාගෙ අත අල්ලගෙන හිටියද අනුත්තරා කමල්ගෙ අත අල්ලන් හිටියද මන්දා.කොහොමහරි ඒ දෙන්නාගෙ අත් ගුරු කාමරේ මේසෙ උඩ බොහොම හුරුපුරුදු ලතාවට පැටළිලා තිබුණා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
උන් හිටි තැන් අමතක වෙලා මම බෙරිහන් දුන්නු හැටියට ලොකු සර්ටත් ඇහෙන්න ඇති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"දෙයිහාමුදුරුවනේ මේක ඉස්කෝලයක් නේද?<br />ලැජ්ජාවක් කියලා එකක් නැද්ද ගෑනියේ මේ මහ දවාලෙ මෙතන ජවුසං නටන්නේ."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල්ගෙ අතින් ගලවලා ඇදලා ගත්ත අනුත්තරාගෙ කම්මුල හරහා මහා සද්දෙට මගේ අත අතෑරලාත් තව මොනවාහරි කුඩුපට්ටම් කරන්නයි මගේ හිත කිව්වෙ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
........................</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අනුත්තරා එකේ පන්තියෙ ඉඳලා අවුරුදු දහතුනක්ම හිටියෙ මගේ පන්තියේ.<br />අනුත්තරාගෙ අම්මත් අපේ අම්මා වගේම හැඩකාරයි.ඒත් අනුත්තරාට ඇවිත් තිබුනෙ එයාගෙ තාත්තගෙ පරම්පරාවෙ හැඩරුව.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
එකේ පන්තියෙදි මට මතක කළු කොට මහත කිසිම හුරතලයක් නොපෙනෙන කෙල්ලෙක්ව.<br />ඒ මදිවට ඉස්සරහ දත් බොල්ලෑව අනුත්තරාගෙ පෙනුම තවත් අජූව කළා.<br />අනුත්තරා කියන නම වෙනුවට "බතලි" කියන නම අනුත්තරාට පට බැන්දෙත් එකේ දෙකේ පන්තියෙදි මමද මන්දා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඒ කොහොම හරි එදා හිටන් ඉස්කෝලෙන් පිට වෙනකන්ම අනුත්තරාගෙ අංගපුලාව ලස්සන ඉස්කෝල මතකවල කැතට ඇලිලා හිටියා.නැටුම් පීරියඩ් එකේදි ඇරුණම අනිත් හැම වෙලාවකම අනුත්තරා පන්තියේ මුල්ලකට වෙලා මුලුගැන්නිලා ඔහේ හිටිය බව මතකයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
හැමදාම පන්තියේ කොලු රෑනට වගේම කෙල්ලන්ටත් බයිට් එකට අහු වුනේ අනුත්තරාව.බතලි, කොතල බටේ වගේ එක එක නම් පට බැඳෙද්දි අනුත්තරා හැමදාම කළේ ඇස් දෙකේ කඳුලු පුරෝගෙන ඉවසගෙන හිටපු එක.පන්ති ටීචරුත් නිකං එපා වාහෙට හොදි බෙදන්නැහේ කොල්ලෙක්ට පිටට පාරක් දුන්නට උන්දැගේ හිතෙත් අනුත්තරා ගැන මහ ලොකු ආදරයක් උනන්න නැතුව ඇති.<br />මට අනුත්තරාව පෙන්නන්න බැරි වුනේ උන්දැගෙ පෙනුම හින්දද හැම දේම දරාගෙන ඔහේ ගහක් ගලක් වගේ ඉවසගෙන හිටි නිසාද මන්දා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්කෝලෙන් අයින් වුනාට පස්සෙ අනුත්තරා මගේ මතකෙන් එළියට වීසි වෙනවා.කැම්පස් යන්න ලකුණු මදි වුනාට අනුත්තරා ගුරු විද්යාලෙට ගිය විත්තිය මගෙ කනේ තියන්නෙ අම්මද මන්දා.<br />කොහොමින් කොහොමහරි මං එන්න ටික කාලෙකට කලියෙන් අනුත්තරා ආයෙ ඉස්කෝලෙට එන්නෙ නැටුම් උගන්නන්න.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්සර වගේම තාමත් අනුත්තරා වස කැතයි.එකම වෙනස සුදු ගවුම වෙනුවට අනුත්තරා සාරියක් ඇඳපු එක.<br />ළමයි වගේම ස්ටාෆ් එකේ උදවියත් තමන් අනිත් පැත්ත හැරෙනකන් ඉඳලා හිනාවෙන විත්තිය අනුත්තරා දන්න හින්දා වෙන්න ඇති ෆ්රී පීරියඩ්වලත් නැටුම් කාමරේම වැඩි හරියක් හිටියේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඉස්සර හාවා හඳ ගුරු කාමරේට ආපු අනුත්තරා පහු ගිය කාලෙ ඒ සිරිත වෙනස් කළා නේද කියලා මට කල්පනා වෙන්නෙ දැන්.<br />අනෙක සංගීත කාමරේ නැටුම් කාමරේට එහා පැත්තේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පහු ගිය සති දෙක තුනේම කමල් වෙනදා තරම් ගුරු කාමරේ පේන්න නොහිටිය විත්තියත් මතක් වෙන්නෙ ඔය අස්සේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
අම්මපා මේකිට වෙන අල්ලගන්න මිනිහෙක් හිටියෙම නැද්ද?<br />මං තරහේ පුපුරණවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් එක්ක මං කසාදයක් ගැන කතා කරලා නෑ තමයි.ඒත් කමල්ට මට අකමැති වෙන්න හේතුවක් නෑනේ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
<br />............</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කල්ප කාලාන්තරයක් ගතවුණා වගේ මට දැනුනට තාම තත්පර දෙක තුනකට වඩා ගෙවෙන්න නැතුව ඇති.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මොකද මනේකා මේ?"<br />කමල් අහන්නේ කලබලයක් නැතුවම.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මොකද අහන්නේ කමල්?<br />මේ මහ දවාලෙ ගුරු කාමරේ අත් අල්ලගෙන.මේ මොන විගඩමක්ද කියලා මමයි අහන්න ඕනේ"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ ඇස්වලින් අනුත්තරා ගිනි තියන්න පුළුවන් නම් මේ වෙද්දි ඒක වෙලා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මනුස්සයෙක් තව මනුස්සයෙක්හෙ අතින් අල්ලගෙන ඉන්නවා කියන එකේ මොකද්ද මනේකා තියෙන ගැටලුව?<br />අපි දෙන්නා මෙතන වෙන මුකුත් කළේ නෑ නේද?<br />ඉතින් ඇයි මනේකා කලබල වෙන්නෙ?"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"කලබල වෙන්නෙ?<br />කමල් බැඳලද?<br />මේ ගෑණිට මිනිහෙක් ඉන්නවද?<br />මේ අත් අල්ලගෙන කිරිකිරි බෝල නැටිලි කොහෙන් කෙළවර වෙයිද? ඉස්කෝලෙ නමත් නරක් කරලයි මේවා නවතින්නේ."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ ඇස් වලින් දුම් පිටවෙනවා ඇති ඇත්තටම.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අහ් මනේකා ඒක ගැන කලබල වෙන්න දෙයක් නෑ.අනුත්තරාගෙ අත අල්ලගෙන හිටියට එහා දෙයක් මම කළේ නෑ.<br />කොහොමත් මම අනුත්තරාව කසාද බඳිනවා."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් මගෙ ඔලුව උඩට ඒ ගිණිගෙඩිය අත ඇරියෙ ඒ වෙලාවෙ.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"කසාද බඳින්න?<br />මේ අනුත්තරා ව?<br />ඔයාටත් සදහටම මේක වගේ ලෝකෙට විහිළුවක් වෙන්නද ඕනෙ ?"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් සාමාන්යයෙන් විහිළු කරන හාදයෙක් නෙවෙයි.ඒත් මේ මොන විකාරයක් ද?</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඔව්,ඔයා වගේ පිටින් බලලා මිනිස්සු මනින උදවියට අනුත්තරා හැමදාම විහිලුවක් වෙයි.<br />අපි දෙන්නා කසාද බඳින එක ඊටත් වඩා විහිළුවක් වෙයි.අනුත්තරාටවත් මටවත් ඒ විහිලු නුපුරුදු දේවලුත් නෙවෙයි.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
හැබැයි ඒක මටවත් අනුත්තරාටවත් කොහොමටවත් ගැටලුවක් වෙන්නෙ නෑ මනේකා.<br />ඉතින් අහක ඉන්න ඔයා ඒක ගැටලුවක් කරගන්නත් එපා."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කමල් පුටුවෙන් නැගිටලා තුනට නවලා තිබුන එයාගෙ සුදු සැරයටිය දිග ඇර ගත්තා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අපි යමු අනුත්තරා"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
මගේ අමිතාබ් එක්ක අනුත්තරා යන්න යද්දි ගුරු කාමරේ තනි වෙච්ච මගේ ගින්දර උඩින් ඇස් දෙකේ කඳුළු පිටාර ගැලුවා.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
ඉගිලෙන ලියමන්<br />2020.04.25</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUnMWgt0fSG4F2X8ObEgf_bBDpGJiC_k2wi9cdhBqmq7bvWnr-mOibBDKJb2WslPX5m6NuftZaGYoiqnUpkCKko09B5u1ZK1Qt8G4F2Z79jB001Hbi9Yp6N1GupCaeKvzkqI2oZnBNZx4/s1600/94335134_703319963766105_7425446564371365888_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="205" data-original-width="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUnMWgt0fSG4F2X8ObEgf_bBDpGJiC_k2wi9cdhBqmq7bvWnr-mOibBDKJb2WslPX5m6NuftZaGYoiqnUpkCKko09B5u1ZK1Qt8G4F2Z79jB001Hbi9Yp6N1GupCaeKvzkqI2oZnBNZx4/s1600/94335134_703319963766105_7425446564371365888_n.jpg" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-30677674999804546672020-04-26T13:53:00.004+05:302020-04-26T13:53:31.404+05:30කොරෝනා<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px;">
කොරෝනාව නිසා ගෙදරට හිර වී මාසයක් හිටි නිසාවෙන් අපේ ගෙදර උන්දැලාගේ මානසික සෞඛ්යය මේ දවස්වල තියෙන්නේ සෘණ දිහාවේත් අගිස්සේය.කොයි වෙලාවේත් හැම එකාටම හොස්ස ළඟින් මැස්සා යන්නට බෑය.<br />ළඟින් ගියොත් ඇහැක් නෑ ය.ශත වර්ෂ ගානක් පැරණි යට ගිය හූනු බිජ්ජක් තරමේ කෝන්තර ගොඩ දමාගෙන කර තියාගෙන ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
එක්ස්පයරි ඩේට් එක හොයාගන්නටත් බැරි තරම් පරණ කොත්තු මී එකක් කෑ අයියාට බඩේ ගායක් හැදෙන්නේ මේ අවු අස්සේය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පශ්චාත් බාගයට අත තියාගෙන උන්දෑ නාන කාමරයට දුවද්දී අක්කා ඒක ඇතුලේ ය.කොරෝනා නෙවෙයි ලෝක විනාශය ආවත් අක්කා නාන කාමරයට වැදුනානම් වරුවකට එළියට ගන්නවා බොරු ය.ඉතින් මේ දැන් වාන් දාන්නට වලිකන දොරටුව පශ්චාත් භාගයෙන්ම තෙරපාගෙන අයියා දුවන්නේ ගෙයින් එළියේ පිහිටි ඉඳහිට ආච්චිඅම්මාත් මමත් විතරක් පාවිච්චි කරනා වැසිකිළියට ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පළාතම සුගන්ධවත් කරමින් අදාල කර්තව්යය සාර්ථකව නිමකළ අයියාට ඊළඟට මුහුණ දෙන්නට වෙන්නේ ඊට හපන් අකරතැබ්බයකටය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
පශ්චාත් භාගය පිරිසුදු කරගන්නට වතුර ගන්නට භාජනයක් වැසිකිළියේ නෑ ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
භාජනයක් ඉල්ලා උන්දෑ කිහිපවතාවක් මොර දුන්නත් වොයිස් ඔෆ් ටීන් අහමින් ඒ තාලයට කුස්සියේ උයමින් හිටි අම්මාට ඒක ඇහෙන්නේ නෑ ය..ආච්චි අම්මා කොහොමත් බීරි ය.තාත්තාගේ කන් ඇහෙන්නේ වාසියට විතරය කියා මේ දවස්වල රේඩියෝවෙත් කියනා බව අම්මා ගේ මතය ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
කොරෝනා නිසා මොකෙක්වත් ගෙදරට නාවත් අල්ලපු ගෙදර කුස්සිය පැත්තෙන් කරුමෙට වත් අයියාගේ බැල්මට් එකට අහුවෙන නඟා එළියට ආවොතින් කියනා අවදානම නිසාවෙන් හෝදා නොගත් පශ්චාත් භාගය සමඟ අයියාට එළියට බහින්නත් බැරි ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අම්මේ ......තාත්තේ.. කවුරුත් නැද්දෝ....කන් බීරි වෙලාද මන්දා මේ ගෙදර එවුන්ගේ...යකුනේ...බාල්දියක් ගෙනත් දියවු කවුරුහරි ...."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දොර කැඩෙන්නට තරම් හයියෙන් දොරට තඩිබාමින් අයියා පැය කාලක් පමණ බෙරිහන් දෙද්දී එළවලු ලොරියක් පාරෙ යනවාදැයි බලන්නට එළියට බහින අම්මාට යාන්තම් මේ සද්දේ කන වැටෙනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
දැන් අම්මාත් තාත්තාත් වෙනින් වැඩක් නැති ආච්චීත් නහයවල් මිරිකාගෙන වැසිකිළිය ඉස්සරහ මිදුලේ ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඕක අස්සෙ රිංගද්දි වතුර ගන්න භාජනයක් තියෙද බලලා යන්න දන්නෙ නැද්ද?"<br />වතුර නැතුව ඉන්න මිනිහාට තාත්තා අනින්න යනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අපොයි ඔව්.මං මේ ඇතුලට යන්න කලින් නැකතකුත් බලලා යන්න හිටියේ.ඇයි යකෝ වෙනදට මේක ඇතුලේ බාල්දියක් තිබ්බෙ.මං දන්නවද බාල්දිය මොකෙක් හරි උස්සලා විත්තිය?"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
වහපු දොරක් පිටිපස්සේ ඉන්න වෙලාවට අපේ අයියාත් හරිම චන්ඩියෙක් ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"අම්මේ....කෝ මේකෙ තිබ්බ බාල්දිය?"<br />කන් ඇහෙනවා හොර ආච්චිගෙන් අම්මා ඇහුව සද්දෙට එහා ගෙදර විමලාවතී නැන්දාත් වැටෙන් එබෙනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මොකෝ නංගි...?"<br />" නෑ මේ බාල්දියක් නැති වෙලා"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මං දැක්කා සුවිනීතා කෙලී ඊයෙ තැඹිලිපාට බාල්දියකට පස් පුරවන් මේ පැත්තට ගේනවා.."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
බීබීසී එකේ දිගු දුර මෙහෙයුම් අංශේ වැඩ කරන ඒ නැන්දාට පින්සිද්ධ වෙන්න බාල්දියට වෙච්ච දේ හොයා ගනිද්දි නහය කඩාගෙන යන ශැම්පු, පවුඩර් සෙන්ට් කුණාටුවක් මැද්දෙන් නාන කාමරයේ සිටි අක්කාත් සභාවට සැපත් වෙනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"හා හා...ඒ බාල්දියට අත තියන්නෙ එහෙම නෑ.මම ඒකෙ අප්රිකානු බෝංචි ඇට වගයක් හිටෙව්වා."<br />උන්දෑ ගස්සාගෙන ආයෙමත් ගෙට යනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඇඳිරිනීතිය අස්සේ සූර ගෙවිලිය තරඟෙට යන්න හිතාගෙන ඉන්නා අක්කා මේ වෙද්දී කන්න ගෙනා කරවල කූරියාත් මිදුල මැද හිටවලා හමාර ය.මිදුලේ ඉඩකඩ අහවර නිසාවෙන් අහුවෙන හැම හට්ටියකම මුට්ටියකම බාල්දියකම උන්දෑ ඇට හිටවන්නට අරගෙන දැන් දවස් තුන හතරක් ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මෙතන උඩ බලාගෙන ඉන්නෙ.අර කොලුවට බාල්දියක් ගෙනත් දෙනවකෝ."<br />තාත්තාගේ ගෝරනාඩුව අම්මාටය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"හුහ්...ඒ මොකටද මං ගෙනත් දෙන්නේ?<br />ඇයි මතක නැද්ද ඊයෙ හැන්දෑවෙ ඔහේ කිව්වෙ ඔහේ තමයිය මේ ගෙදර වැඩිම හරියක් කරන්නෙ.ඔහේ නොහිටියනං කොරයි ඇඳිරිනීතිය අස්සෙ කියලා."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
ඊයෙ හැන්දෑවේ නොව මීට අවුරුදු විසි අටකට කලියෙන් අඟහරුවාදා හවසක තාත්තා ගෙනා සීනි කුරක්කමක සීනි දියවී තිබිල්ලත් හොඳහැටි මතක අම්මාට ඊයෙ හවස තාත්තා කළ අරියාදුවට වාඩුව ගන්නට මේ කදිම වෙලාවය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඔව් කිව්වා තමයි.මං කිව්වෙ කඩේ යන, බඩු ගේන, ගෑස් ගෙන වැඩ වගේ අත්යාවශ්ය වැඩ.මේ ලැට් එකට වතුර බාල්දියක් තියන එක වගේ පොඩි වැඩ නෙවෙයි.මං නොහිටියනං කොරයි මේං කියලා."<br />විමලාවතී නැන්දා තාමත් වැට ළඟ නිසාවෙන් තාත්තාගේ පුරුෂ දහිරියත් අතාරින්නේ නෑ ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"කොරයි මගෙ කට.අනේ මේ ඔහේ ගෙදර නොහිටිය දවස්වල අපි කඩේ ගිහින් බඩු ගෙනත් නැද්ද?හරි අමාරු වැඩක් නෙ කරලා තියෙන්නෙ.අනික මේ පාරවල්වල බලු බල්ලෙක් නැති කාලෙ ගෙදර ගාවට ගෙනත් දෙන බඩු ටික ගෙට ගන්න එක මහ දෙයක් යැ"<br />අම්මා පසු බහින්නේ නැති ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මහ දෙයක් නේන්නං.මොනවා හරි එක බඩුවක් නැතිනං මෙතන හැච හැච ගාන්න ගන්න හැටි අපි දන්නෙ නැද්ද?<br />මහ දෙයක් නෙවෙයිනං ඉතින් ඔහේට තිබ්බනේ ඒවත් කරන්න ?"<br />තාත්තාද අතාරින්නේම නෑ ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මං මොකටද කරන්නේ ඇයි ඔහේ මද්දුම බන්ඩාර වෙලා පැනලා බාරගත්තේ කොරන්න?<br />අනික මොකෝ මං මේ ගෙදර නිකං බලාගෙන හිටියද පහු ගිය දවස්වල?"</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"දෙයියනේ ඕක නවත්තලා බාල්දියක් ගේන්න බැරිද කාටහරි?"<br />අයියා තාම සිහිසුන් වෙලා නැති පාට ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"උඹ වහගනින් කට.බොලාගෙත් කටවල් පණගහන්නේ මේ වෙලාවට තමා. එක දවසක් බාල්දියක් නැති වුනා කියලා දැන් උඹ මැරෙයිද?<br />දැන් උඹ පහු ගිය මාසෙම අර කාමරේට වෙලා කොම්පියුටරේට විරිත්තගෙන ඉන්දැද්දි කන්න බත් තම්බල දුන්නෙ වෙන කවුරුහරි ද?<br />මේ කොරෝනාවෙක් ගහලා මැරෙයි කියලා බයේ ඉන්දැද්දි කොත්තමල්ලි තම්බලා දුන්නෙ, එතකොට වත්ත වටේම ගස්කොලංවල කොළ කඩලා දාලා දුංහට්ටි අල්ලන්න දුන්නේ වෙන කවුරුහරි ද?<br />උඹලාවගේ ගුණමකු ජාතියකට නැහීගෙන කරලා මෙව්වා අහගන මදි මට."<br />ඒ පාර අම්මා මිදුලට මැද හොටු හූර හූරා අඬනවාය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"කන්න බොන්න හදන එක ඇඳිරි නීතිය නැති කාලෙත් අමුතුවෙන් කරපු රාජකාරියක් යැ.කන්න බොන්න තම්බන්නෙත් ඉතින් ගෙදර වවපුවා නෙවෙයිනේ.මං කඩෙන් ගෙනාපුවා නේ."<br />තාත්තා කෝකටත් විසී වී එන ගඩොල් කැට මල් පෝච්චි පතිත වෙන්නට පුළුවන් අවදානම් කලාපයෙන් එහාට වෙලා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"මේ මගුල් කෑමක් නෙවෙයි මං ඉල්ලන්නෙ වතුර බාල්දියක්."<br />අයියාට තවත් වරක් මල පනින්නට යන හැඩ ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"ඇයි යකෝ මගෙ කන් ඇහෙන්නෙ නෑ කියලා හිතුවද?<br />බොටත් ඔය වතුර බාල්දියම තමා ප්රශ්නෙ.ඇයි වදේ මේ ගෙදරට පාරෙන්<br />වතුර ගන්න හැම තැනම ඔෆීසි ගානෙ බඩගෑවේ කවුද?<br />එකෙක්වත් නිකමට තනියට ආවද?<br />අර නාන කාමරේ උණු වතුර මල් හයි කරන්න සල්ලි කාගෙද?<br />නිකමටවත් මතකද ඒවා?<br />නෑ නෑ.එකක් මතක නෑ.කෙලෙහිගුණයක් නෑ.<br />ඇයි අප්පා මං මෙහෙම තැන්වල ඉන්නේ ..."චීත්ත පොටෙන් නහය පිසදමමින් අම්මා අඬනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"යකෝ.බාල්දියක් ඉල්ලන්නේ පස්ස හෝදගන්න..මිසක් වවන් කන්න නෙවෙයි."<br />අයියා බෙරිහන් දෙනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"සබං නැතුව බැරි මොකද කොලුවෝ.මැතිනිගෙ කාලේ අපිට සබං තිබුණයැ.ඔය පඳුරක් අස්සෙ එලි බැහැලා දොල පාරෙන් හෝදගෙන ආවෙ අපි.මොන සබං ද?"<br />ආච්චි අම්මාට මොනවාහරි වැරදියට ඇහිලාද එහෙමත් නැතිනම් සීනි අඩු වැඩි වෙලාද කියන එක වෙනමම හිතන්න වෙනවා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"හපොයි දෙයියනේ..බාල්දි ඕනැත් නෑ.වතුර ඕනෙත් නෑ.සබං ඕනේම නෑ. කවුරුහරි මට පත්තරයක් ගෙනත් දෙනවද?"<br />අයියා ඒපාර බොහොම බැගෑපත් වෙලා ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"පත්තර අහවල් එකක් කරන්නද?ඕක අස්සෙ පත්තර කියවන්න යන්නෙ උඹට විකාරද?"<br />ඒ පාර අම්මාගේ රැස් විහිදෙන්නේ අයියා දිහාට ය.</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-bottom: 6px; margin-top: 6px;">
"නෑ එලාගෙන නිදාගන්න.ඔහෙලාගෙ ඔය වාද පිටිය ඉවර වෙලා මට බාල්දියක් ගෙනත් දෙන්න හිතුනොත් ඇවිත් මාව ඇහැරවන්න බැරියැ."</div>
<div style="background-color: white; color: #1c1e21; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; margin-top: 6px;">
හුදී ජනයාගේ පහන් සංවේගය උදෙසා ලියා තැබුවේ -පිලේ නිදා උන් ටොමියා විසිනි</div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-22348828653385118102019-07-16T14:29:00.002+05:302019-07-16T14:29:56.380+05:30පිලිකා කතාබහ 2- පිලිකා යුද්ධ කරන්නෙ මෙහෙමයි <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
පිළිකා කතාබහ 2<br />
<br />
පිළිකා පිටුදකින එක ගැනයි කතා කරන්න හිතන් හිටියෙ නමුත් ඊට කලින් පිළිකාවලට බෙහෙත් කිරිල්ල ගැන කතා කරන්න හිතුනා.ඇයි කියලා ලිපියෙ අගිස්සට යද්දි තේරෙයි.<br />
<br />
♟️පිළිකාවකට බෙහෙත් කරනවා කියන්නෙ සෑහෙන ලොකු යුද්ධයක්.<br />
යුද්ධයක් කරන්න සෑහෙන පිරිසක් ඕනෑ.<br />
<br />
♟️ඉතින් බලමු කොහොමද මේ යුද්ධෙ කරන්නෙ කියලා.<br />
<br />
හිස්මුදුනේ හිටන් දෙපතුල දක්වා අපේ ඇඟ ගත්තොතින් එක එක විදිහෙ සෛල ජාති අටෝරාසියක්ම ලියමන් සමූහය තියනවනෙ.ඉතින් ඔය එක එක තැන්වල ඇතිවෙන පිළිකාත් එකකට එකක් වෙනස්.අනිවාර්යයෙන්ම ඒවාට ප්රතිකාර කරන විදිහත් ඉතින් වෙනස් වෙන්න එපායැ.නමුත් පොදුවේ ගත්තම මේ හැම පිළිකාවකටම විරුද්ධ සටනේ පොදු අරමුණු කිහිපයක් තියෙනවා.<br />
<br />
♟️පළවෙනිම තැන මුල් පිළිකාවට විරුද්ධ යුද්ධය.<br />
<br />
ලෙඩේ හඳුනාගන්නා වෙලාව වෙද්දි පිළිකාව තිබෙන්නෙ මුල් අවදියේ නම් අපි කරන්නේ ඒ පටන් ගත්ත තැනම පිළිකාව මුලිනුපුටා දාන්නට උත්සාහ ගන්න එක.ඒකට අපිට තියෙනවා අවි ආයුධ කිහිපයක්ම.<br />
<br />
1.එකක් තමයි සැත්කම්.සැත්කමක් කර ඉවත් කරන්න පුළුවන් මට්ටමක සහ ඉවත් කරන්න පුලුවන් තැනක තියෙන පිළිකාවක් නම් ශල්ය වෛද්ය කණ්ඩායම හරහා පිළිකාව ඉවත් කරන්න කටයුතු කරන්නට පුළුවන්.<br />
<br />
2.ඊළඟ අවිය තමයි පිළිකානාශක බෙහෙත්.මේ පිළිකානාශක බෙහෙත් විවිධාකාරයෙන් අපිට යොදාගන්න පුලුවන් .සැත්කමකට අපහසු තරමේ විශාල පිළිකා හකුලුවන්නට මේ බෙහෙත් උදව්වට ගන්නට පුලුවන් .ලේ හෝ වසා ගැටිති වල ඇති වෙන සැත්කම් කරන්නට අපහසු සැත්කම්වලට ප්රධානම අවිය වෙන්නේත් මේ ඖෂධ .සැත්කමකින් පසු ඉතිරි වෙන්නට පුළුවන් සුළු සෛල පොදි නසන්නට සැත්කමකින් පසු පිළිකානාශක ඖෂධ භාවිතා කරන්නට පුළුවන්.<br />
<br />
3.ඊළඟ අවිය වෙන්නෙ විකිරණ ප්රතිකාර.සමහර පිළිකාවලදී පිළිකා සෛල විනාශ කරන මුල්ම බලඇණිය වෙන්නෙ විකිරණ ප්රතිකාර.ඇතැම් වෙලාවක පිළිකානාශක ඖෂධ එක්ක එකතු වෙලා මේ කටයුත්ත කරනවා වගේම තවත් අවස්ථාවක සැත්කමත් පිළිකානාශක ඖෂධවලටත් පසුව තවත් ඉතිරි වූ සෛල පොදි විනාශ කරන්නත් විකිරණ උපකාර ගන්නට පුළුවන්.<br />
<br />
♟️මේ කතාබහ කළේ මුල් අවදියේ හඳුනාගත්තු පිළිකාවක් ගැනනේ.<br />
<br />
කණගාටුවෙන් වුනත් කියන්න වෙන්නේ ලංකාවේ අපේ රෝගීන් හුඟදෙනෙක් ප්රතිකර්මවලට එන්නෙ පැතිරුණු පිළිකාවක් එක්ක.<br />
<br />
♟️මේ වගේ වෙලාවට යුද්ධ කරන්න පුළුවන් ද?<br />
ඔව්.<br />
තවමත් අපි පරාද නැහැ.<br />
මුල් අවදියේ පිළිකාවක් මට්ටු කරන්න තරම් ලෙහෙසිපහසු යුද්ධයක් නම් නෙවෙයි හැබැයි මේක.<br />
<br />
මෙතනදිත් පිළිකාව පැතිරුණු තැන කොහේද කොයිතරම් දුරට පැතිරිලා ද ලෙඩාගෙ සෞඛ්යය තත්වය කොයි වගේද කියන කරුණු කාරණා ඉස්සෙල්ලාම හොයාගෙන ඒ ඒ තොරතුරුවලට ගැලපෙන හැටියට යුද්ධෙ පටන් ගන්න වෙනවා.<br />
<br />
පිළිකානාශක ඖෂධ වගේම විකිරණ ප්රතිකාරත් මේ මට්ටමේ යුද්ධවලදී පෙරමුණ ගන්නවා.<br />
<br />
♟️ඇතැම් වෙලාවක බොහෝම අවාසනාවන්ත විදිහට පාලනය කරන්නට පුළුවන් මට්ටමෙන් ඔබ්බට පැතිරුණු පිළිකා එක්කත් රෝගීන් අපි හමුවෙන්න එනවා.මේ වගේ වෙලාවකදී ප්රතිකාරමගින් රෝගය සුව වීමක් බලාපොරොත්තු වෙන්න අපිට ඇති ඉඩ ඉතාම අල්පයි.නමුත් රෝගියාගේ ජීවිතයේ ඉතිරි කාලය අපහසුවකින් තොරව ගත කරන්නට මෙවැනි අවස්ථාවකදී ත් පිළිකානාශක ඖෂධ ,විකිරණ ප්රතිකාර , වේදනානාශක වැනි සත්කාර යොදාගන්න අපට හැකියාව තිබෙනවා.<br />
<br />
♟️ඉතින් මේ කතා කලේ පිළිකාවට එරෙහි යුද්ධේ ප්රධාන සේනාංක ගැන විතරයි.<br />
<br />
ඒත් තව පරිවාර සේනාව බොහොමයක් ඉන්නවා.පිළිකාව මට්ටු කරන්න ශරීරයේ පෝෂණය අතිශයින්ම වැදගත්. පෝෂණ ඌනතා ඇති රෝගීන්ට ඇතැම් අවස්ථාවල විශේෂ පෝෂණ සත්කාර සිදු කෙරෙනවා. ඒ වගේම ශරීරයේ ප්රතිශක්තිකරණ පද්ධතියේ යහපැවැත්මත් අත්යාවශ්යම අංගයක්. විශේෂයෙන්ම ප්රතිශක්තිකරණ පද්ධතියේ බිඳවැටීම් සමඟ මතුවන්නට පුළුවන් ක්ෂුද්රජීවීන්ගේ ආසාදනවලට එරෙහිව ප්රතිකාර හා උපදෙස් ලබා දීමට වෙනම කණ්ඩායමක් සිටිනවා.<br />
යහපත් මානසික සෞඛ්යයක් පවත්වා ගැනීම කියන්නේ පිළිකාවකට නෙවෙයි ඕනෑම අසනීප තත්වයකින් ගොඩ එන්නට හොඳ රුකුලක්.ඉතින් රෝගියාගේ මානසික සෞඛ්යය නගා සිටුවීමට විශේෂ වැඩසටහන්, ආගමික වතාවත් මෙන්ම මානසික වෛද්ය සායනත් මේ පිළිකා සටනට සත්කාරක සේවා හැටියට නිරන්තරයෙන්ම සහයෝගය දක්වනවා.<br />
<br />
♟️ඉතින් සෞඛ්යය ක්ෂේත්රය පැත්තෙන් මේසා සත්කාරක සේවාවක් ලබා දෙද්දි අපිට බොහොම සාර්ථකව පිළිකා මාරයාට මුහුණ දෙන්න පුලුවන් නේද?<br />
<br />
අවාසනාවකට ලංකාවේ බොහෝ වෙලාවට ඒක එහෙම වෙන්නෙ නැහැ.<br />
<br />
බොහෝ විට ඊට හේතුව වෙන්නෙ පිළිකා සටනේ මෙතෙක් අපි කතා නොකරපු ප්රධාන සටන්කරුවෙක් අතරමඟදී සටන අත අරින එක.<br />
<br />
♟️ඒ සටන්කරුවා වෙන කවුරුත් නෙවෙයි, පිළිකාවෙන් පීඩා විඳින ඔබ.<br />
<br />
පිළිකා මාරයාට එරෙහිව සටනේ වඩාත්ම සවිමත් වෙන්නට ඕනෑ වෙන කවුරුන්වත් නෙවෙයි රෝගී ඔබමයි.<br />
<br />
😥පිළිකාවට බයෙන් එහෙමත් නතිනම් ලැජ්ජාව නිසාවෙන් පිළිකාව ඔඩු දුවන තෙක්ම හංගාගෙන ඉන්නා ලෙඩ්ඩුන් අපේ සායනවල අපමණයි.<br />
<br />
😥ඒ වගේම පිළිකා හටන කියන්නේ එක දිගට නොනැවතී දුවන්නට ඕනෑ තරඟයක් මිස ඔහේ ඕනෑවට එපාවට මග නැවති නැවතී හිතෙන හිතෙනා හැටියට කරන්නට පුළුවන් යුද්ධයක් නෙවෙයි.ඒත් අවාසනාවකට අපේ රෝගීන් බොහෝ දෙනෙක් මේ දේ හරිහැටි තේරුම් ගන්නේ නැති පාටයි.<br />
<br />
😥මුල් පිළිකා අවධියේම ලෙඩේ හඳුනාගෙන බෙහෙත් පටන්ගන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දී එහෙමත් නැතිනම් බෙහෙත් වේල් දෙක තුනක අතරමැදදී මේ බොහොමයක් රෝගීන් බැදිවල අතරමං වෙනවා.<br />
බටහිට වෛද්ය විද්යාවේ පිළිකාවට මැජික් ප්රතිකර්ම ඇත්තේ නැහැ.ඉතින් වේල් දෙකතුනකින් ඔබව නිට්ටාවට සුව කරන බවට ඔබට බොරු පොරොන්දු දෙන්නට අපට හැකියාවක් නැහැ.<br />
<br />
මුල් අවදියේ හෝ ඔබ ප්රතිකාර ලබා ගැනීමට එලඹෙන අවදියේ රෝගයේ පැතිරීම, ඔබේ අනෙකුත් දේහ පරාමිතීන් ගලපා පිළිකාව කොයිතරම් සාර්ථකව මැඬ පවත්වන්නට පුළුවන් වේදැයි සම්භාවිතාවකුයි අපට ලබා දිය හැක්කේ.<br />
<br />
😥නමුත් ඉතාම කණගාටුවට කරුණ වෙන්නේ නිට්ටාවට සුව කරන මායාවල් පසුපස්සෙන් මුල් අවදියේ ප්රතිකාර දැක දැකම ප්රතිකාර මඟ හැර ගිය ඔබම සිරුර පුරාම පැතිරී ගිය අපට කිසිවකුත් කරන්නට අපොහොසත් පිළිකා තත්වයකින් නැවත අප හමුවට ඒම අප කිසිසේත් නොපතන එහෙත් ඉතාමත්ම සුලභ සිදුවීමක් වීමයි.<br />
<br />
😥රෝගියෙක් සුවපත් වෙන්නට යහපත් රෝගියෙක් යහපත් හෙදකමක් හා යහපත් වෙදකමක් කියන මේ තුන් ඈඳුතුවම වැදගත් වෙන බව පැරැණ්නන් කියා තියෙන්නේ නිකන් ම නොවෙයි නේ.ඉතින් අපි කොතරම් වෙර වීරිය ගත්තත් රෝගී ඔබේ කැපවීම නැතිනම් අපට ඔබ වෙනුවෙන් කරන්නට හැකි දේ ඉතාමත් අල්පයි.<br />
<br />
පිළිකා ප්රතිකාර ගැන ඉදිරියේදී විස්තරාත්මකව කතා කරන්නට බලාපොරොත්තු වෙනවා.<br />
<br />
😥නමුත් මඟ හොඳට තිබේ නම්<br />
යන්න දෑසත් පෙනේනම්<br />
කිම බැදිවල යන්නේ<br />
කියලයි අහන්නට සිද්ධ වෙන්නේ<br />
<br />
සඳුනි සුදර්ශනා පෙරේරා (MBBS )<br />
2019.07.08</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-87180444336976886112019-07-16T14:26:00.000+05:302019-07-16T14:26:15.845+05:30මදිමු මදිමු රෙදි<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
අනාදිමත් කාලේකට ඉස්සරින් අපේ ගෙදර තිබුනේ රෙඩ් හාර්ට් අයන් තඩියක් ය.හාල් මුට්ට තුනක් විතර බර රිදී පාට අයන් රාජයාගේ හැඬලයත් උශ්නත්ව පාලක සුවීචියත් කලු පාට ය.අයන් එකේ රස්නේට අමතරින් ඒකෙ බරටත් රෙදි අයන් වෙනවා කියලාය ඒ දවස්වල මට හිතුනේ.<br />
<br />
පස්සෙන් පහු වයසට ගිය රෙඩ් හාට් ඩෙඩ් හාට් වී ස්වර්ගස්ථ වුනාට පස්සෙන් පහු පුළුන් රොදක් සේ සැහැල්ලු ප්ලාස්ටික් අයන්වතීලා අපේ ගෙදරට ගොඩවදිනවා ය.මේ අයන්වතීලා හරිම නුහුගුණකාරියෝ ය.උන්දැලාගෙන් වැඩක් ගන්නට ඇඟේ මුලු බර යොදා සියලු දිරි දරා අයන් බෝඩ් එක උඩ නැගගෙන අයන් කරන්නට ඕනෑ ය.ඒ මදිවාට මේ අයන්වතීලාගේ හොස්ස ළගින් මැස්සා යන්ට බෑය.එහෙ බලා මෙහෙ බලද්දී ගිනි පත්තු වෙලා රෙදි පිච්චිලා ය.<br />
<br />
ඇච්චා කාලේ ඔය අයන්වතී අතින්වත් අල්ලන්නට මංතුමීට තහනම් ය.ඒත් මංතුමී අම්මාට උදව් පදව් කරන්නට කැමති බොහොම අහිංසක දැරියක නිසාවෙන් පහක් හයක් විතර වූ උපන්දිනයක්දා අම්මා සප්රයිස් කරන්නට උපන්දින ගවුම තනියෙන් අයන් කරගන්නට යනවා ය.අයන්වතී ගවුම උඩින් නවා බලාගෙන හිටිල්ල අවැඩදායක බව මංතුමී ප්රායෝගිකව අත් හදා බැලුවේත් එදා ය.උපන්දින ගවුමේ අයන්වතීගේ මූනත්තහඩුවේ හැඩේටම ලොකු හිලක් තිබ්බත් උපන් දිනේ හින්දාවෙන් මවුතුමීගෙන් මංතුමීට පොදු සමාවක් ලැබුන විත්තියක් මතක ය.<br />
<br />
ඕන් ඔය ආකාරයෙන් අයන්වතී භාවිතාවට අත් පොත් තැබුවත් පහු වෙද්දීනම් හිතෙන්නේ මේ මලකරදර අයන්වතී එපාම කියා ය.ඕක වැඩිපුරම හිතෙන්න ගන්නේ මහරෑට නිදිමරගාතේ සුදු ගවුමේ රැලි මදින්ට ගියාම ය.<br />
<br />
අපේ ගෙදර බවලත් ඇත්තන් අයන් එකෙන් රෙදි උණු කිරීමේ කලාවේ කෙළ පැමිණි ඇත්තියන් ය.මවුතුමීගේ සාරි කන්දරාවේ අයන්වතීගේ මාර්ක් එක නොහිටි සාරියක් හොයා ගන්නවා බොරු ය.කලාතුරකින් සාරිය බේරිලානම් අනිවාරතේ සාරි හැට්ටේ කොහේ හරි අයන් හිල්මාක් එකක් තියෙනවාම ය.<br />
<br />
මවුතුමීගේ දෝනියන්දෑ හැටියට ඒ සාරි පිලිස්සුම් කලාවේ අත්ගුණය මංතුමීටත් උරුම වීඇති බව දෑහින් දැක ඇති වෙලාම දැන් මංතුමී වැඩි හරියක් අඳින්නේ (අඳිනවානම්)අයන්වතීට මුලිච්චි නොවෙන සාරි ය.<br />
<br />
ගෘහවාසී බවලතුන්ගේ තවත් නොහොබිනාම පුරුද්දක් වෙන්නේ රෙදි ඇගේ ලාගෙන අයන් කිරිල්ල ය.පිරිමි පරාණ දුටු තැන දෙස් දෙවොල් තියා හෙළා දැක්කත් බවලතුන්ට ආවේණික සිලෙක්ටිව් බිහිරි බාවය පාවිච්චි කරමින් ඒ දොස්පරොස් නොසලකා හැර ඇඟේ තියෙනා සාරි වල පොඩි වුන රැලි, ඇඟේ තියෙනා බ්ලවුස්වල පොඩිවුන කොලර් ආදිය මට්ටු කිරිල්ලට මංතුමීත් මවුතුමීත් උපන් හපන්නුය.<br />
ගුරුන්ටත් ඉඳහිට අකුරු වරදින නිසාවෙන් ඉඳහිට මේතුමීලා දෙන්නාගේම බෙලිත් අයන්වතී මුණ ගැසී ඇතත් තවමත් ඉඳහිට ඒ නොහොබිනා පුරුද්ද අත අත නෑරම එන බව කණගාටුවෙන් උනත් කියන්නට ඕනෑ ය.<br />
<br />
කාලයක් ගෙදර හිටි අයන් රාජයාගේ වතුර විදින ගැජට්ටුවකුත් තිබුනා ය.වතුර විද විද අයන් කිරිල්ල මුල් කාලේ හරිම ආකස්මික අත්දැකීමක් වුනත් ටික දවසක් යද්දී ඔය වතුර කුටීරයෙන් වතුර ගලන්න බේරෙන්න අරගෙන අයන් කරන්නට ගිය රෙද්ද වොශින් මැශින් එකේ දැම්මා වගේ වෙන්න ගත්තාම ඒක ඊට එහා ගිය වේදනාවක් වෙනවාය.එතකොට අප්පොච්චා කරන්නේ වතුර කුටීරේ ගලවා විසික් කොරන එක ය.ඊට පස්සෙන් පහු ඉස්සරහ මදේ නැති අයන්වතී කෙනෙකුත් ආදේශකයක් හැටියට අතින් වතුර ඉහගන්නට වතුර පුරවාපු කප් පොඩිත්තකුත් අයන්බෝඩ් එක උඩ ය.<br />
<br />
මේ මොන ආඩපාලි කීවත් අයන්වතී ප්රයෝජනවත් වෙච්ච අවස්ථාත් නැතුවා නොවේය.ඉරිදා මහ රෑ හෝදන්ට මතක් වූ මේස් සඳුදා උදේ ඉස්කෝලේ යන්නට තෙත හින්දා දුන්නේ අයන්වතී ය.දහම්පාසල් යන්නට මල් කඩන්නට ගොස් අප්පොච්චිගේ දාරපත මාලු ටැංකියට ළමා සාරිය පිටින්ම පත බෑවුනු වෙලේ අයන්වතී නොහිටියානම් දහම්පාසල් යන්න ළමා සාරිය වේලාගන්න වෙන්නේ නැති ය.<br />
<br />
කැම්පස් එන්න ආවා ම රූමීටත් මටත් බඩු ගන්නට යන්නේ අප්පොච්චිලා ඩබලය. අවුරුදු ගානක් එකට ඉන්නා අපි දෙන්නා ඊට පස්සෙන් පහු බෝඩිම් දෙකකට වෙන් වෙද්දී අයන්වතී මා එක්ක එද්දී කේතල්වතී රූමිත් එක්ක යනවා ය.<br />
පස්සේ කාලෙක හොස්ටල් එකේ කාමර පේළිය සතු වූ ජාතික සම්පත් අතරින් එකක් බවට පත් වෙන්නේ ඒ අයන්වතීම ය.<br />
<br />
පස්සට ඉර එළිය වැටෙන තුරු නිදාගෙන නැගිට පස්ස දාච්ච කඩියා වාගේ ෆැකල්ටි දුවන්න ලෑස්ති වෙන්න බලද්දී අයන්වතී රෝන්දේ ගහන්න ගොහින් ය.දොරෙන් එළියට බෙල්ල දමා බැන අඩ ගහද්දී වෙනින් කාමරේකට රිංගාගෙන ඉන්නා රස්තියාදුකාර අයන්වතීව කාමර හිමිකාරියෝ කකුල්කෙටියෙන් ඇදගෙන ආයේම කාමරේට ගෙනැවිත් බාර දෙනවා ය. හතරවටේ රෝන්දේ ගහන්න ගියෝතින් හතර හන්දි කඩනා බවට මංතුමී කී දවසක් තරවටු කළත් ඒවා සතපහකට මායිම් නොකරනා අයන්වතී පහුවදා උදේත් සවාරියේම ය.<br />
<br />
මංතුමීලෑ දිහෑ අයන්වතීලා පාවිච්චියේ පසු ව්පරම කෙරෙන්නෙත් ඉස්තිරී පුරුශ දෙජාතිය දෙයාකාරයකට.බවලත් ඇත්තෝ අයන්වතීලා ඕෆ් කිරිල්ලක් ගැන වැඩි උනන්දුවක් නොදක්වනා අතර බවලත්තු විතරක් රෙදි මැද්දානම් අනිවාර්යයෙන්ම පහුවදා වෙන්නට කලියෙන් ගිනි නිවන හමුදාවට ගෙවල් පැත්තේ එන්නට වෙලාය.<br />
<br />
එතකොට බලවත්තු (කියා හිතන් ඉන්නා ඇත්තෝ) ඔන් කර තිබෙනා අයන්වතීලා කෙරෙහි දක්වන්නේ අසීමිත භීතිකාවක් ය.විශේෂයෙන්ම අපේ පියාණන්දෑ උන්දෑ අයන්වතී පාවිච්චියෙන් පසු පස් ගමනකුත් වෙන කවුරුන් හෝ පාවිච්චි කළාට පස්සෙන් පහු දහ ගමනකුත් ගමනක් යන්න ගෙයින් එළියට බහිනවානම් අමතර තව විසි ගමනකුත් අයන්වතීගේ විදුලි සැපයුම කප්පාදු වෙලා දැයි පිරික්සනවා ය.ගෙයි දොර වහද්දිත් වැහුවාට පසුවත් ගේට්ටුව වහද්දිත් වාහනේට ගොඩ වෙද්දිත් මඟක් දුර යද්දිත් කෝකටත් කියා ආයෙමත් අයන් එක ඕෆ් කලා කියලා ශුවර් දැයි අහනවා ය.සීයට සීයක් ශුවර් වුනත් ඔය අන්තිම වතාව අහද්දී මංතුමීට හැඟෙන්නේ ශුවර් එකටම අයන්වතී තාමත් ඔන් එකේ වෙන්නට ඇති බවත් හවස ගෙදර එද්දී ගේ ගිනි අරන් ඇති බවත් ය.<br />
<br />
ඔය බවලත් බලවත් ඇත්තන්ගේ බල සංතුලනයක් මේ වෙනතුරු තිබුන හින්දාවෙන් දෙයියනේ කියා ගම ගිනි තියනා අයන්තුමීලා හොයාගෙන ගිනිනිවන හමුදාවේ උන්දැලා මේ වෙනකන් අපේ දිහා එන්ට හිතලා නෑ ය.<br />
<br />
පලි:අදත් එකක් පිච්චුනා ඉතින් 😥😥😥<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන්<br />
<br />
2019.07.10<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz_YWZthJfgRgY3_Yfq-1lPyt-RQvnUFbZD9L6HH4yFO7A6hdQ5CXYmgVa8jO5QBtgHFStnL-QUi5ihwO9oOA1VHzO-bvpID-WjOyzYmCYbcNACIYDvR7PLC9ITK184sMKvBGC1SeB3fU/s1600/2a10711e296d3bf6e6f5a1b9ae4f58b4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="727" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz_YWZthJfgRgY3_Yfq-1lPyt-RQvnUFbZD9L6HH4yFO7A6hdQ5CXYmgVa8jO5QBtgHFStnL-QUi5ihwO9oOA1VHzO-bvpID-WjOyzYmCYbcNACIYDvR7PLC9ITK184sMKvBGC1SeB3fU/s320/2a10711e296d3bf6e6f5a1b9ae4f58b4.jpg" width="264" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-12365474578686899802019-07-16T14:23:00.001+05:302019-07-16T14:23:04.130+05:30ලෙඩ්ඩු බලන්නට රෝහල් එනකොට<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCTRjV-ErBAxyneE4wC8kTTRgm4hgRL7tI71XuHhvRNMn9L4JjzKTnHkTZ-ANrnm3lSsoyAYFKi28sz0nJBBeTrNCa5J58ddoZVjd13hQU60WE-JKTO03CU7oy0rXmzXGTS9Ni0oKO8E/s1600/IMG_20190712_104229.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihCTRjV-ErBAxyneE4wC8kTTRgm4hgRL7tI71XuHhvRNMn9L4JjzKTnHkTZ-ANrnm3lSsoyAYFKi28sz0nJBBeTrNCa5J58ddoZVjd13hQU60WE-JKTO03CU7oy0rXmzXGTS9Ni0oKO8E/s320/IMG_20190712_104229.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlvWa2AGEzTv53tOw3H1P0kGZvIO9g2dD6p8lfGaSUENafFp2T4JHS3520xMiI3p1rsbSzlJnIhIU3NqmzaFBsSpOsXZMSKrcvJKtrFDLkJ4zROiJ-rLwsvQppRsRVDRbxH4EDeyHTV5o/s1600/389767765-volunteer-helper-infirmary-bouquet.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="480" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlvWa2AGEzTv53tOw3H1P0kGZvIO9g2dD6p8lfGaSUENafFp2T4JHS3520xMiI3p1rsbSzlJnIhIU3NqmzaFBsSpOsXZMSKrcvJKtrFDLkJ4zROiJ-rLwsvQppRsRVDRbxH4EDeyHTV5o/s320/389767765-volunteer-helper-infirmary-bouquet.jpg" width="320" /></a></div>
ලංකාවෙ අපි මනුස්සකමෙන් බොහොම පොහොසත් ජාතියක්.කෙනෙක්ට දුකක් කරදරයක් උනාම කිසිම කොන්දේසියක් නැතිව ඒ මනුස්සයාට උදව්වට එන්න අපේ හුඟ දෙනෙක් පැකිලෙන්නෙ නැහැ.ඉතින් ලෙඩක් දුකක් වුනාම ලෙඩ වෙච්ච මනුස්සයා ගෙ සැප දුක බලලා යන්න ඉස්පිරිතාලෙට එහෙමත් නැත්නම් ගෙදරට පොඩි වෙලාවකට හරි ගොඩ වෙලා යන්නෙ ඒ ලෙන්ගතු කම හින්දාම වෙන්න පුලුවන් .<br />
<br />
ඒත් සමහර වෙලාවට මේ ලෙන්ගතු කම නිසාවෙන් රෝගියාට අවැඩක් හිරිහැරයක් වෙන වෙලාවලුත් නැතුවාම නොවෙයි. ලෙඩාට වගේම බාග වෙලාවට මේ ලෙඩ්ඩු බලන ගමන ඔබටත් එතරම් හිතකර නොවෙන්නට පුළුවන් .<br />
<br />
ඉස්පිරිතාලෙ ලෙඩෙක් නැවැත්තුවම බලන්න එන අයගෙන් වෙන්න ඕනෙ මොකද්ද ?<br />
බොහෝ වෙලාවට ලෙඩා ගෙ ගෙදර මිනිස්සුන්ට උදව්වක් හැටියට ලෙඩාට අවශ්ය වන යම් දෙයක් ගෙනිහින් දීලා,ලෙඩාගේ හිත හැදෙන්න කතා බහ කරලා එන එක.<br />
<br />
ඉස්පිරිතාල කියන්නෙ ලෙඩ රෝග බහුල තැන්.විශේෂයෙන්ම ශ්වසන මාර්ගය මුඛ මාර්ගය හරහා බෝ වන ආසාදන එක් රැස් වෙච්ච තැන්.ඒ වුනාට සමහරු ලෙඩ්ඩු බලන්න එන්නෙ පොඩි කිරි සප්පයොත් අරන්.අම්මලා ලෙඩ්ඩු බලද්දි මේ දඟ මලු බිම පෙරළිලා වාට්ටුවේ හැම අහුමුල්ලකම බඩ ගාලා ලෙඩ්ඩු වාඩි වෙන පුටු ටිකත් අත ගාලා ඒ අත කිහිප පාරක්ම කටේත් ඔබා ගෙන ඉවරයි. නෑවිත් ම බැරිනම් මිසක් පොඩි දරුවන්,වයසක උදවිය ,බඩදරු අම්මලා ඉස්පිරිතාලෙ නොඑනවානම් අපි කැමති.මොකද මේ උදවියට සාමාන්ය අයට වඩා පහසුවෙන් ආසාදන වැලඳීමේ අවදානමක් තිබෙනවා වගේම ආසාදනයකින් ඔවුන්ට ඇති වෙන අවදානමත් සාමාන්ය කෙනෙක්ට වඩා වෙනස් නිසාවෙන් .<br />
<br />
ඉස්පිරිතාලෙන් ඔබ ගෙදර ගෙනියන්න පුළුවන් ආසාදන වගේමයි ඔබේ හිතවත් ලෙඩාට ඔබ ගෙනැවිත් භාර දීලා යන අසනීප.රෝගී වෙලා නේවාසිකව ප්රතිකාර ලබන ලෙඩෙක්ගෙ විශේෂයෙන්ම පිළිකා සඳහා පිළිකානාශක බෙහෙත් ලබාගන්නා ලෙඩෙක්ගෙ සිරුරේ ප්රතිශක්තිය සාමාන්ය පුද්ගලයෙක්ට වඩා අඩු වෙන්නට පුලුවන් .ඉතින් රෝගියා ආසාදනවලින් වළක්වා ගන්න අපි කොච්චර උත්සාහ කළත් වැඩක් නොවෙන්නේ ලෙඩ්ඩු බලන පැය ආපු ගමන් ඔබ ඇවිදින් රෝගියා වට කරගන්න නිසාවෙන්<br />
.<br />
ඇතැම් වෙලාවක තමන්ට අසනීපයක් තියෙන බව දැනදැනත් ලෙඩා බලන්න නාවොත් හිත නරක් වේය කියලා හිතාගෙන ලෙඩ්ඩු බලන්න එන උදවිය ඕනෑ තරම්.වෙනත් අසනීපයකට රෝහල්ගත වෙච්ච ලෙඩාට බලන්න එන ඇත්තෝ තෑගි ගෙනාපු ආසාදනේකුත් එක්කහු වුනාම කොරේ පිටට මරේ වගේම තමා.<br />
ඉතින් විශේෂයෙන් කළ යුතු උදව්වක් නැතිනම් මේ වගේ ලෙඩ්ඩු බලන්න නොයා ඉන්නා එක තමයි ලෙඩා වෙනුවෙන් ඔබට කරන්නට පුළුවන් හොඳම උදව්ව.<br />
<br />
ආසාදන අවදානමක් නැතත් ලෙඩ්ඩු බලන්න එන උදවිය නිසාවෙන් ලෙඩා තෙහෙට්ටු වෙන එක තවත් ගැටලුවක් .වෙලාවකට<br />
ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවෙ හදිසියකට ඇඳේ ඉන්න ලෙඩා හොයාගන්නත් බෑ නෑගම් ආ කට්ටිය ලෙඩා වට කරගත්තම ගිහින් පොකුරු පිටින්.එපා කිව්වම කියන මනුස්සයාව මැල්ලුම් හදන්න යන එක තමයි වෙන්නෙ.බොහෝ වෙලාවට ලෙඩෙක් බලන්න යන අය සීමා කරන්නෙ හැමෝගෙම හොඳ ට.සමහර වෙලාවට ලෙඩ්ඩු බලන පැය ඉවර වෙනකන් ලෙඩාට වෙනවා ආපු අයට ලෙඩේ විස්තර කරන්න.වෙලාවකට අල්ලපු ඇඳේ ලෙඩාගෙ විස්තරත්.බලන්න ආපු අයගෙ හිත නරක් කරන්නත් හොඳ නැහැනෙ.<br />
<br />
ලෙඩාට වගේමයි කාර්ය මන්ඩලයටත් ඇති වෙන තෙහෙට්ටුව.සමහර වෙලාවට එකම ලෙඩා ගැන දහපාලොස් සැරයක් විස්තර අහනවා.වැඩක් නැති වෙලාවක වුනත් එකම දේ දහ දොලොස් සැරයක් අහන කොට කෙනෙක්ට හිතේ පොඩි නුරුස්නා ගතියක් ඇතිවෙන්නත් පුලුවන් කියලා හිතන්නෙ නම් නැහැ.<br />
<br />
ඉස්පිරිතාලෙට ලෙඩ්ඩු බලන්න එන්න නියමිත වෙලාවක් වෙන් කරලා තියෙන බව දන්නවනෙ.<br />
ඇයි මෙහෙම වෙලාවක් වෙන් කරන්නෙ?<br />
<br />
බොහෝ වෙලාවට ලෙඩ්ඩු බලන්න එන වෙලාවට ඔබ දකින්නේ ඇඳක් උඩට වෙලා ඔබ එනතුරු බලාගෙන ඉන්න ලෙඩ්ඩුනෙ.නමුත් වාට්ටුවක බොහොමයක් රාජකාරි සිදු වෙන්නෙ මේ ලෙඩ්ඩු බලන පැයට කලින් හෝ පස්සෙ.රෝගීන්ට බෙහෙත් ලබා දෙන එක, වෛද්යවරු රෝගීන් පරීක්ෂා කරන එක, වාට්ටුවේ සිදු කරන පරීක්ෂණ කරන එක , වෙනත් පරීක්ෂණවලට රෝගීන් වෙනත් වාට්ටු,සායන, පරීක්ෂණවලට යොමු කරන එක මේ ඔක්කොම සිදු කෙරෙන්නෙ ඔබ නොදකින වෙලාවෙ.ඒ බොහෝ විට ලෙඩාගෙ පුද්ගලිකත්වය ගැන සලකන නිසාවෙන්.<br />
<br />
නමුත් කලාතුරකින් රෝගීන් බලන්නට වෙන් කරන වෙලාවෙත් යම් හදිසි ප්රතිකාරයක් හෝ පරීක්ෂණයක් වාට්ටුවේ හෝ වෙනත් තැනක සිදු කරන්නට වෙන වෙලාවල් තිබෙනවා.<br />
මේ වගේ වෙලාවක ඔබට ලෙඩා බලන්නට මඟ හැරෙනවාට වඩා ලෙඩා වෙනුවෙන් සිදු කරන ප්රතිකාරය වැදගත් විදිහටයි අපි සලකන්නේ.<br />
<br />
ඒ වගේම තමයි අල්ලපු ඇඳේ ඉන්න ලෙඩාට මොකක් හරි විශේෂ දෙයක් වෙනවනම් පෙරහැර බලන්න වගේ තමන්ගේ ලෙඩා අමතක කරලා දාලා එක වටේ පිරෙන අමුත්තෝ අපිට හරිම කරදරයක් .ඇතැම් වෙලාවකට මේ එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් හින්දා ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාවේ වුනත් හැම කෙනාවම වාට්ටුවෙන් ඉවත් කරන්නට අපිට සිද්ධ වෙන වෙලාවල් තියෙනවා.<br />
<br />
සමහර වෙලාවට විශේෂයෙන්ම පිළිකාවක්වගේ අසනීපයකදී ලෙඩා ගැන විස්තර ලබා දෙන්නෙ ලෙඩාට හා පවුලේ සමීපතමයන්ට පමණයි.මොකද ලෙඩාගෙ පුද්ගලිකත්වය අපි ගරු කරන නිසාවෙන්.<br />
ඒත් ඉතින් ඒ වගේ අවස්ථාවකත් ලෙඩා කියන්න අකමැති බව දැන දැනත් සමහර ඇත්තෝ ඇවිත් ඒ විස්තර සෞඛ්ය කාර්ය මන්ඩලය හාරාවුස්සලා දැන ගන්න හදන වෙලාවලුත් නැත්තෙ නෑ.<br />
<br />
ඊලඟට ලෙඩා බලලා ඉවර වුනාම ගෙදර යන එක.මේ රාජකාරියට ලෙඩ්ඩු බලන්න එන උනන්දුව බොහෝ දෙනෙක් ට නැහැ.<br />
ඒ වගේම බොහෝ අය වාට්ටුවෙන් පිටතට ගිහින් පොකුරු ගැහිලා මිතුරු හවුල් පවත්වන්නෙ,මේක ඉස්පිරිතාලෙ කියලා අමතක කරලා.කලිනුත් කිව්වා වගේ ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාව අහවර වෙනකන් අපි බලාගෙන ඉන්නෙ ලෙඩ්ඩු වෙනුවෙන් අපේ රාජකාරි ආපහු පටන්ගන්න.ඉතින් ඔබ වාට්ටුවෙන් ඉවත් වෙන්න වෙලාව ගන්නවා කියන්නෙ ලෙඩ්ඩු වෙනුවෙන් අපෙන් වෙන්න තියෙන දේවල් කරගන්න ප්රමාද වෙන එකයි.<br />
හුඟක් වෙලාවට රෝහල් ආරක්ෂක අංශයේ අයට සිද්ධ වෙනවා වාට්ටු ගානෙ ඇවිදිමින් මොන්ටිසෝරි යන පොඩි ළමයින්ට වාගේ වෙලාව මතක් කර කර ලෙඩ්ඩු බලන්න ආ ඇත්තො එළියට යොමු කරන්න.<br />
ඒ වෙලාවට සමහර ඇත්තො තාවකාලිකව බීරො වෙනවා, සමහරුන්ට සිංහල තේරෙන්නෙ නැතුව යනවා.ලෙඩ්ඩු බැලිල්ල පැත්තක තියලා තමන්ගෙ රස්සාව කරන සිකුරුටි අංකල් එක්ක පැටලෙන්න යන ඇත්තොත් නැතුවා නෙවෙයි.<br />
<br />
තවත් අපිට වෙන කරදරයක් තමයි ලෙඩ්ඩු බලලා යන්න එන ඇත්තන් දොස්තරගෙ රාජකාරියත් කරන්න යන එක.ඉස්පිරිතාලෙට රාජකාරි කරන අපේ එකම බලාපොරොත්තුව ලෙඩ්ඩු හැකි ඉක්මනින් සනීප කරලා ගෙදර යවන එක.හැම ලෙඩෙක් වෙනුවෙන්ම යම් සැලසුමක් අපිට තියෙනවා.ඒ සැලැස්ම අනුව ලෙඩාට වගේම ලෙඩාගේ උපස්ථානයට ළඟ ඉන්නා ඇත්තන්ටත් අපි උපදෙස් දෙනවා.ඒත් ලෙඩ්ඩු බලන්න එන සමහර ඇත්තන් අපේ මේ සැලැස්මවල් උඩු යටිකුරු කරනවා.කන්න දෙන්න එපා කියලා තියෙන ලෙඩාට බලෙන් ම ගෙනාව මොකක් හරි හට්ටියකින් ඩිංගක් කවලා යනවා.ළඟ ඉන්න ලෙඩාගෙ අයිතිකාරයා එක්ක කතාවෙන් අහුලගත්තු උපදෙස් මේ ලෙඩාගෙ අයිතිකාරයාගෙ ඔලුවට ඔබනවා.<br />
තමන් දන්න ඔය ලෙඩේම හැදිච්ච කෙනෙක් මාස දෙකෙන් මැරිලා ගිය හැටිය ලෙඩාටයි අයිතිකාරයාටයි ච්ත්තරපටිය වාගෙ විස්තර කරලා කියනවා.<br />
එහෙමත් නැතිනම් මේවාගේ අසනීපවලට ඉස්පිරිතාලෙ බෙහෙත් අල්ලන්නැති විත්තියත් අහවල් තැන බෙහෙත්වලින් තමන්ගෙ අල්ලපු ගෙදර අක්කාගේ නැන්දාගේ පුතා එක්ක එක බස් එකේ ඉස්කෝලේ ගිය හාදයාගේ මල්ලිගේ නෝනාගේ සාරිහැට්ට මහන නැන්දාගේ මහත්තයා මේ අසනීපය නිට්ටාවට සනීප කර ගත්තු බවත් වගකීමෙන් කියා හිටිනවා .ලෙඩ්ඩු බලන වෙලාව ඉවර වෙද්දී ලෙඩාටත් ගෙදර ඇත්තන්ටත් හිතේ අමාරුවටත් බෙහෙත් කරන්නට වෙලා අහවරයි.<br />
<br />
ගිලානෝපස්තානය කියන්නේ ඇත්තටම උතුම් දෙයක්. නිවැරදි අවබෝධයක් ඇතුව කරනවා නම් ලෙඩ්ඩු බලන්න යන ඔබෙන් ලෙඩාට හොඳක් වෙනවා වගේම ඔහේ යන්නන්වාලේ ලෙඩ්ඩු බලන්නට යාමෙන් වෙන්නේ ඔබත් ලෙඩාත් දෙන්නාටම අපහසුවක් වෙන එකයි.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2019.07.12</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-54819181237534495492019-07-16T14:18:00.002+05:302019-07-16T14:18:29.390+05:30මාලුවෝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
මල්ලි තඩියා ඉපදෙනකොට මංතුමී එකේ පන්තියට පාස් වුනා විතරලුය.මල්ලි ඉපදුන ඉස්පිරිතාලේ එළියේ මාලු ටැංකියක් තිබුනාලු ය.ඕකේ වරල් ගගහා ඉන්න ලස්සන මාලු බලබලා උන්නු මංතුමීව අප්පොච්චි එක්කහු කරගෙන ගියේ මවුතුමීගේ තුරුල්ලේ ඉඳං ලවක් දෙවක් නැතිව යටිගිරියෙන් බෑගිරි දෙන කොලු පැටියෙක් පෙන්නන්ට ය.කොලුවා දිහා බලා මූණ නොරොක් කරගත් මංතුමී අපි යං තාත්තේ මාලු බලන්න කිව්වාලු ය.<br />
<br />
නෑ මේ ලියන්නේ මාලු ගැන මිස මලයා ගැන නෙවේ ය.<br />
<br />
ඇච්චං කාලේ හිටං ම වීදුරු ටැංකිවල මාලුන්ට මංතුමී ඒ තරන් ඇල්මක් නෑලු ය.වීදුරු ටැංකිවල ඉන්නා මාලුන්ට හිත් ඇදගන්නා පාටවල් තියෙනා බව ඇත්ත ය.මවුතුමීගේ සාරිපටලවා ගෙන වාගේ උන් ආඩම්බරෙන් එහා මෙහා පීනද්දී පොඩි ගතියක් නැත්තේ නැති ය.<br />
<br />
ඒත් ඊට වඩා මංතුමී මනාප උදේ ස්කූල් වෑන් එක එනතුරු අප්පොච්චා එක්ක පාර අද්දර බලා හිටිද්දී බෝක්කුව අස්සෙ හැංගෙන පොඩිත්තං ලෝකල් මාලුන්ටය.නිවාඩුවට අම්මාගේ මහගෙදර ගියාම නාන්නට යන වෙලේ ළිඳේ අත පොවන මානෙට ඇවිදින් ඔච්චම් කර අතුරුදහන් වෙන දුඹුරු පාට මාලුන්ට ය.<br />
<br />
අප්පුච්චාට නොසෑහෙන මාලු පිස්සුවක් තිබුනේ ය.උන්දැලා පොඩි කාලේ මාලු ඇති කළ මතක බිඳුණ මාලු ටැංකි මතක හැටියට සෑහෙන කාලයක් මහගෙදර තියෙනා බව මතක ය.බාල කාලෙ ලෑන්ඩ්ෆෝන් ගේ පිටිපස කොන්ඩෝලවලේ වලේ මාළු අල්ලපු විස්තර අප්පොච්චා කියද්දී පවුකාරකම කියා මවුතුමීගෙන් බැනුම් වරුසාවක් වරදින්නේම නැත.<br />
<br />
මාතර ගෙදර මාලු ඇති කිරිල්ල අපුච්චා සැලැසුම් කරන්නේ මහා පරිමාණයෙන් ය.ඉස්සරහ මිදුලේ පැත්තක සිමෙන්තියෙන් බැඳ ටයිල් කරන ලද මහා මාලු ටැංකි රාජයා බාත්ටබ් එහෙකටත් වඩා මහා පරිමාණ ය.ටැංකි රාජයා ගේ පැළකරන්නට ජලජ පැලෑටි වෙනමම හොයාගෙන ආවේ නිල්වලා ගඟේ මොකද්දෝ පොඩි දූපතකිනි.<br />
<br />
කළු පාට ගොගල් අයිස් ලා, රතු පාට සුදු පාට ගෝල්ඩ් ෆිශ්ලා, තැඹිලි පාට ගෝල්ඩ් ෆිශ්ලා, ක්රීම් පාටට හුරු ඒන්ජල්ලා රොත්තක් මේ මාලු බෝඩිමේ ආරම්භක සාමාජිකසාමාජිකාවන් ය.<br />
ඇත්තටම මේ මාලු ටැංකිය මාලුන්ට තරුපහේ හෝටලයක් හැටියට පෙනෙන්නට ඇතිය.<br />
අලුත් ටැංකි රාජයා විවෘත කර මාළු රොත්ත ගෙට ගෙවැදීමේ මංගල්ලය සිදු කරන ලද දවසේ වැල් පුටුවක් ටැංකිය අද්දරින් තියාගෙන අප්පොච්චි මාලු නැරඹුවේ සෑහෙන සතුටින් ය.<br />
<br />
ඒ සතුට තිබ්බේ දවස් දෙකතුනක් ය.නිල් කැටේට තිබුණ ටැංකියේ වතුර ටික වහගෙන කොළපාට පාසි තට්ටුවක් බැඳෙන්න ගන්නවාය.දවස ගානේ වතුර අයින් කළත් දවසක් යද්දී නැවතත් ඒ සෙතේමය.ඉතින් අප්පොච්චිගේ ටැංකි රාජයා දැන් බේරේ වැවේ අනු ශාඛාවක් වෙලා ය.<br />
<br />
අලි මදිවට කොටි කියා මුන්දැගේ ගෝල්ඩ් ෆිශ් ලා ලන්ච් එකට ගන්නට කොක් හාමි කෙනෙක් සෙට් වෙන්නේ මේ දවස්වල ය.කොකාගේ වාරය ආවාට ගෝල්ඩ් ෆිශ්ලාට වාරයක් නොඑන්නේ වෙන සංගෙදිය අපි හොයාගනිද්දී අන්තිම ගෝල්ඩ් ෆිශ්වත් කොක්හාමි වළදන්නට ගෙනියන ගමන් වෙච්චි හින්දා ය.ඒ ගමන මාලු ටැංකි රාජයා උඩින් තඩි දැලක් ලෑන්ඩ් කරනවා ය.මාලු හාමිලා මදිවාට ඉස්ගෙඩීස් ලා දෙක දෙක බකබකස්ලාත් අනවසරයෙන්ම මාලු ටැංකියේ පදිංචි වෙනවා ය.කලාතුරකින් කොළ පාට වතුර අස්සෙන් එබෙන මාලුවෙක් දිහා බලනවාට වඩා මිදුල පුරා පැන පැන යන ගෙඹි ප්රජාව දිහා බලන එක ලෙහෙසි වෙනවා ය.<br />
<br />
දහම්පාසල් යන්න මල් කඩන්නට මාලු ටැංකියේ දැල උඩට නැගගත් මංතුමී දැලේ පැත්තක් කඩාගෙන මාලු ටැංකියට වැටුනා මතක ය.මාලු ටැංකිය දිගේ බඩගා ඒ අද්දර වූ චෙරි ගහ සුද්ද කරන්නටම අපේ දිහෑ ඈ මංතුමීගේ මිතුරු කොලු නඩේනම් එකෙක්වත් ඒ විදිහට මාලු ටැංකියට වැටුනේ නැති ය.<br />
<br />
අපේ උන්දෑගේ ගෙදරත් මින් මැදුරක් විත්තිය දැන්ගන්නේ හා හා පුරා කියා අපේ ගෙදර ඇත්තෝ එහේ ගිය දවසේ ය.මිදුලේ විශාල ටැංකිවලත් උඩහ මඩුවේ වීදුරු ටැංකිවලත් හැදුනේ වැඩුනේ උන්දැගේ අප්පොච්චිගේ විවේක කාලය අත්පත් කරගත් මාලු රොත්ත ය.දවසේ ඕනැම වෙලාවක සීයේ මාලු ඉන්නවාදැයි අහගෙන එන උන්දැගේ මාලුන්ට හිත ගිය ගමේ කොලු කුරුට්ටන් ය.<br />
<br />
කරවනැල්ලේ නැවතීගෙන බට්ටිත් බලාගෙන ඉස්පිරිතාලෙත් දිව්ව මංතුමීට වැඩ මදි බවත් ඒ හින්දා මාලු ටැංකියකුත් නඩත්තු කළයුතු බවත් තීරණය කරනා මවුතුමී බෝලගෙඩියක හැඩේ ඇති මාලු ටැංකි පොඩිත්තක් මංතුමීට තෑගි දෙනවා ය.අඳුරන හිතවතෙක්ගේ මින් මැදුරෙන් මාලු රොත්තකුත් පොඩිති ගල්, ඔක්සිජන් ටැංකි, හයිඩ්රිල්ලා පැල, ඔය ඔක්කෝම පැහැරගෙන ඇවිදින් කරවනැල්ලේ මාලු ටැංකියක් ඇටවෙනවා ය.එවකට හිච්චං කෙල්ලෙක් උන බට්ටිට මාලු ගැන ඒ තරම් ඇල්මක් නැති ය.ඉඳහිට ඇවිදින් ෆිශ් ෆිශ් කියා ටැංකියට තට්ටුවක් දමා යනවා මිස මාලු අතට අරන් බලන්නට එහෙම අදහසක් දෙයියනේ කියා ඒ දවස්වල උන්දෑට තිබුනේ නැති ය.<br />
<br />
ළමයි බැලිලි ,ලෙඩ්ඩු බැලිලි අස්සේ මාලු ටැංකි සුද්ධ කිරිලි, ටැංකියෙන් එළියට පනින මාලු ඇහිලිලි කරමින් මංතුමී දිවි ගෙවනවා ය.<br />
බට්ටි බලාගන්න එන අප්පොච්චි එක්තරා දවසක උදව්වට ගොහින් මාලු ටික වැලිගම් යවනවාය. අමතක වී ටැප් වතුරෙන් සංග්රහ කළ නිසාවෙන් මිය ගිය මාළු රෑනේ අවසන් කටයුතුවලින් පස්සෙන් පහු ආයෙමත් කරවනැල්ලට මාලු පීනන්නේ නැති ය.<br />
<br />
අම්මාගේ අඩිපාරේ යන බට්ටිගෙත් වැඩි මනාපය නිදහස් මාලුන්ට පාට ය.ඉතින් ටැංකිවල පීනන පාට පාට වරල්වලට වැඩිය උන්දෑට ඕනෑ ගෙවල් ළඟ ඇල පාරේ ඇබිත්තං මාලු අහුරුවලට ටටා බායි කියන්න ය.<br />
කොහොමත් නිදහස් ජීවිත ආදරේ නිදහසටම නොවැ.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන්<br />
2019.07.12<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXyuvnu9z16flFPuRTc02B7gE9VTS8s7ixaEeEtyjQn2826c_6dgMtCsVniT0WDQZKUg4PGMnipu2s5KAfU73KZNGLxVMxuvC3fZTzf7V40LX1tFF6M-3OClyu2dKeQj3vzZzdvdCZ26w/s1600/images+%25283%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXyuvnu9z16flFPuRTc02B7gE9VTS8s7ixaEeEtyjQn2826c_6dgMtCsVniT0WDQZKUg4PGMnipu2s5KAfU73KZNGLxVMxuvC3fZTzf7V40LX1tFF6M-3OClyu2dKeQj3vzZzdvdCZ26w/s1600/images+%25283%2529.jpeg" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-41146607426101855842019-07-16T14:17:00.000+05:302019-07-16T14:17:21.351+05:30ආදරයද මේ කිව්වලු<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
එයා ගෙ නම දිනිඳු.<br />
එයා මාරම මාර හොට් ලුකින්.<br />
දැක්කාම ඇස් කඩාගෙන යනවා ඉතින්.<br />
<br />
හින්නික්කිතර කෙල්ල කාලෙ ඉඳන්ම මම උන්දැට ලවු.<br />
එයා ඉතින් කෙලින් ඒ ගැන මුකුත් කියලා තිබ්බෙ නෑ.<br />
<br />
එයාගෙ ගෙවල් කොහේද කියලානම් හරියට මං දැනං උන්නෙ නෑ<br />
ඒත් හුඟක් දවස්වල උදේට මං ගෙදරින් එලියට බහින වෙලාවට එයත් ඒ අහළ පහළියේ උන්නලු ඉතින්.<br />
අහළ පහළක නෙවෙයිනං ඉන්නෙ අපේ ගෙවල් අහළ පහළ තැවරෙන්නෙ කජු කඩන්ටයැ.<br />
<br />
මාත් ඉතින් දැක්කා නොදැක්කා වගේ හීනියට විරිත්තලා බිම බලාගන්නවා.<br />
<br />
සමහර දවස්වලට උන්දෑට අපේ දිහෑ එන්න අමතක වෙනවා.<br />
හනේ අප්පේ එදාට ඉතින් පැත්ත පලාතම මහාම මූසල පාටයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.එළියට බැහැලා මොකක්වත් කරන්න හිතෙන්නෑ කියහංකො.<br />
<br />
ඒත් ඉතින් මොකෝ හැමදාම අපේ දිහෑ එන්න එයා මට මොකක්වත් පොරොන්දුවක් දීලා තියනවෑ.<br />
<br />
හැමදාම උන්දෑ නේන එකනං ඉවසතෑකී.ඒත් ඉවසන්නම බැරි මේ අහළ පහළ ඉන්න නැට්ටුක්කාරියොත් උන්දැට බැල්ම හෙලන එකනෙ.<br />
වෙලාවකට හිතෙනවා කාටවත් දෙපාරක් හැරිලා බලන්න හිතෙන්නෙ නැති පතෝල ඩයල් එකකට මනාප වුනානම් මේ හිතේ අමාරු එකක්වත් නෑනෙ ඉතින්.<br />
මොනවා කරන්නද හිත ගිය තැන මාළිගාවනෙ.<br />
<br />
ඔය නැට්ටුකාරියො ටිකගෙන් එපාම කරපු එකී මේඝා.<br />
අනේ ඉතින් කට්ට කලු මෙලෝ අංගපුලාවක් නැති ඒ ජාතියේ අංගනාවකට මගේ හීන කුමාරයා කැමති වෙයිද කියලා හිතහංකො.<br />
එහෙමයි කියලා ඒ ඉරිසියාකාරි මගේ ප්රේම පුරාණෙට අකුල් හෙලන එක නවත්තයි කියලද?<br />
නෑනෙ.<br />
<br />
ළඟකදි ඉඳන් මේ මලහොල්මන හැමදාම උදේ පාන්දරම ගේ දොරකඩ රැකගෙන ඉන්න පටන් අරන්.උන්දැ දැක්ක ගමන් ඉතින් අර උන්දෑ ඒකිත් එපා මාත් එපා කියලා අතුරුදහන් වෙනවා.දෙන්නටම සොරි තමා ඉතින්.<br />
<br />
එහෙම නැතිව කණ කැස්බෑවා විය සිදුරෙන් අහස බැලුවා වගේ කලාතුරකින් දවසක මේ මල කරදරකාරිගෙන් බේරිලා උදැහැනැක්කේ එයායි මායි මුණ ගැහෙනවා. එයයි මායි හිනාවෙනවා.<br />
හප්පේ ඉතින් මට තියෙන සන්තෝසේ.<br />
මගේ චිත්තප්රීතිය වටේටම බෝවෙලා වත්ත වටේම මල් පිපෙන්න ගන්නවා.කුරුල්ලෝ මියුසිකල් ශෝ පටන් ගන්නවා. මගේ මූණත්තහඩුව විතරක් නෙවෙයි මුලු ලෝකෙම එළිය වෙනවා කියලා හිතෙන්න ගන්නවා ඉතින්<br />
<br />
විනාඩි දෙකක් යන්නෑ කවුරුහරි මේ විස්තරේ අර කුඩුකේඩුකාරිගෙ කනේ තියනවා.තත්පර දෙකෙන් මුන්දැ අපේ ගේ දොරකඩ.උන්දෑ ආවට වැඩක් නෑනෙ ඉතින් අපි දෙන්නට දෙන්නා මුණ ගැහිලා ඉවරයි නෙ.<br />
ඉතින් මේකි අපේ ගේ දොරකඩට වෙලා බෑඟිරි ගගහා හොටු හූර හූර අඬන්න ගන්නවා.<br />
<br />
බවලත්තුන්ගෙ කඳුලු බලවත්තුන්ට ඇලර්ජික් නෙ.ඉතින් කුමාරයා හිමින් සැරේම මාරු වෙනවා.<br />
<br />
පලි: නිවාඩු දවසෙත් මෙහෙම වහිද්දි කොහොමද දෙයියනේ රෙදි ටික වේලගන්නේ.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන්<br />
2019.06.16<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3EjcuqlkQR9F8Il6pyY5UtdQ3zo9SQgNbw1q5rlQ6_u4OPBjgthTmNgF8UHyTIW8FsspqtTuLVMpICEyeWY3J79IbKPu0n02_DFijIMR0lmgqGP69kDJvKxBkW9BOELsGib44ILGOxo8/s1600/sunshine-wallpapers_626268698.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="1050" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3EjcuqlkQR9F8Il6pyY5UtdQ3zo9SQgNbw1q5rlQ6_u4OPBjgthTmNgF8UHyTIW8FsspqtTuLVMpICEyeWY3J79IbKPu0n02_DFijIMR0lmgqGP69kDJvKxBkW9BOELsGib44ILGOxo8/s1600/sunshine-wallpapers_626268698.jpg" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-6840066374738514122019-06-09T14:57:00.001+05:302019-06-09T14:57:31.795+05:30UK<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
අපි හිටියෙ පහන්දිගෙ මළ ගෙදර යන ගමන්.<br />
<br />
ආහ්.. අපි කිව්වෙ මේ අපි.පහන්දිත් එක්ක ඔෆිස් එකේ වැඩ කරපු සෙට් එක.<br />
<br />
ඉස්සරහ සීට් එකේ විරාජමානව හිටියෙ අපේ බොස්.<br />
<br />
පිටිපස්සෙ ඉස්සරම සීට් එකේ මායි ලසන්තියි අනූශයි .අපිට පිටිපස්සෙ නිලූකා, තරුශි, දිනෙත්මා.පිටිපස්සෙ සීට් දෙක අල්ලගත්තෙ අපෙ කොලු නඩේ.ශෝට් ලීව් දාලා පටන් ගත්තු ගමන අන්තිම හරියට අපි ඇවිත් හිටියෙ.<br />
<br />
පහන්දි සුයිසයිඩ් කරගත්තෙ ඇයි කියන එක ඒකිත් එක්ක එකට හිටපු අපි කාටවත් හිතා ගන්න බැරි වුනා.දෙයියනේ මේ ගිය සතියෙත් ලන්ච් වෙලාවෙ කිය කිය හිටියෙ මේ අවුරුද්දේ අග වෙඩින් එක ගන්න ප්ලෑන් කරනවා කියලා.<br />
<br />
පහන්දිලගෙ ගෙදර මීට කලින් ගිහින් තිබ්බෙ නැති හින්දා කුරුණෑගල ටවුමෙ ඉඳලා වෑන් එක ඉක්කා ගගහ යන්නෙ මග දිගට පාර අහගෙන යන්න වෙන හින්දා.<br />
<br />
පහන්දි ඔෆිස් එකේ සෙට් එකේ පරණම මෙම්බර් කෙනෙක්.ඇත්තටම පහන්දිට රස්සාවක් කරන්න තිබ්බ උවමනාව මොකද්ද කියලා අපි ඒකිව නෝන්ඩි කරපු වාර ගාණ අනන්තයි.ගෙදර එකම ළමයා හින්දා තාත්තගෙ බිස්නස් ඔක්කොම කවදහරි හැරෙන්න තිබුනෙ පහන්දිගෙ නමට.<br />
අපි මාසෙ අන්තිම වෙනකන් රෝල ගහගන්න දුසිමක් දහං ගැට ගහද්දි පහන්දිට සල්ලිවලින් කිසිම අඩුවක් තිබ්බෙ නෑ.හැබැයි ඒකි කවදාවත් තමන්ට තියෙන එකේ ලොකුකම පෙන්නන්න හැදුවෙ නෑ.නැති වෙලාවට කීයක් හරි ලෝන් එකක් ඉල්ල ගන්න හිටියෙ ඒකි තමා.සමහර වෙලාවට මාසෙ එකහමාර සල්ලි ආපහු දෙන්න පරක්කු වුනොත් ඒකි නෙවෙයි ඒ ගැන වචනයක්වත් ඇහුවෙ .<br />
<br />
සිකුරාදා පහන්දිගෙ බර්ත්ඩේ එක.හවස ඔක්කොටම පීසා පාටියක් හම්බුනේ ඒ හින්දා.වීකෙන්ඩ් එකට ගෙදර යද්දි පහන්දි හිටියෙ කිසිම අවුලකින් බවක් කාටවත්ම මතක තිබුනෙ නෑ.<br />
ඒ ගිය ගෑනි ඉරිදා උදේ අම්මගෙ බෙහෙත් පෙති ටික ඔක්කොම එක සැරට බීලා පණ නහගත්තෙ මොන යකෙක් වැහිලද කියලයි අපි එකෙක්ටවත් හිතාගන්න බැරි වුනේ.<br />
<br />
අපේ බොසා පහන්දි ගැන සෑහෙන පැහැදිලි හිටියෙ ඇත්තටම ඒකිගෙ වැඩ මාර නීට් ඇන්ඩ් ප්රොෆෙශනල් හින්දා.<br />
ඔෆිස් එකේ ඉන්න වෙලෙත් අපි දවසින් බාගයක් විතර හිටියෙ බුකියෙ.එහෙම නැත්නම් බොසාට හොරෙන් මල් කඩ කඩ.<br />
<br />
ඔෆිස් එකේ හිටි එවුන් හැමෝටම ෆේස්බුක් ප්රොෆයිල් තිබ්බා.සමහරුන්ට ඔෆිස් එකට එකයි ගෙදරට එකයි ස්පෙයා වීල් එකට එක ගානෙයි ප්රොෆයිල් හැට හුටහමාරක් තිබ්බා.<br />
<br />
ඒත් පහන්දි ෆේස්බුක් එකේ හිටියෙ නෑ.ඕවට ඇඩික්ට් වුනාම මට වෙන දෙයක් කරන්න වෙලාවක් නැති වෙනවා.ඒ පහන්දිගෙ හේතු දැක්විල්ල.පහන්දිගෙ කොල්ලා හිටියෙ යූකේ වල.ඉතින් ඔෆිස් වෙලාවෙ පහන්දි මල් කඩන්න ගියෙත් නෑ.ඒ යකාත් මගෙ හිතේ ෆේස්බුක් හිටියෙ නෑ.<br />
<br />
පහන්දි කොල්ලා එක වලියක් දාගත්තාවත් ද?අපිට එහෙමත් නොහිතුනා නෙවෙයි.ඒත් අනේ මන්දා.ඒ යකා හෙන හැන්ඩියා.<br />
කපල් එක සෙට් වෙලා තිබ්බෙ කැම්පස් යන කාලෙ.පහන්දිගෙ ෆෝන් එකේ වැඩිහරියක් තිබ්බෙ කැම්පස් කාලෙ ජෝඩුවගෙ ෆොටෝ.අවුට් වෙච්ච ගමන් ඒ හාදයා යූකේ ගිහින් තිබ්බෙ.<br />
අපි පොඩ්ඩ බැරි වෙද්දි අපේ කොල්ලොත් එක්ක ගහමරා ගත්තට මතක ඇති කාලෙක පහන්දි කොල්ලා එක්ක හිත නොහොඳින් හිටි බවක් නම් මතක් වෙන්නෙ නෑ.<br />
<br />
පුදුම වෙන්න දේකුත් නෑ ඉතින්.අපේ හෝන්තුවාවල් වගේ නෙවෙයි ඒ යකා.අපේ එවුන්ට බෙල්ලෙ බෝඩ් ලෑල්ලක් එල්ලුවත් මතකෙ නොහිටියට පහන්දිගෙ කොල්ලට කවදාවත් බර්ත්ඩේ ,වැලන්ටයින් ඩේ, උන් සෙට් වෙච්ච ඇනිවසරි එක ඔය එකක්වත් අමතක වුනේ නෑ.ඔය හැම ඩේ එහෙකටම යූකේ වලින් පහන්දි හොයාගෙන ආපු තෑගිවලට වෙලාවකට අපිට හීල්ලුනේ නැතුවා නෙවෙයි.අපේ එවුන් චොකලට් පෙට්ටියක් ඇඟේ ගහලා බේරෙද්දි පහන්දිගෙ කොල්ලා තෝරපු තෑගි මාරම සිලෙක්ශන්ස් තමයි.වෙලාවකට කෙල්ලො වෙච්ච අපිටත් වඩා පර්ෆෙක්ට් විදියට ඒ තෑගි තෝරලා තිබ්බා කියලා හිතිච්ච වෙලාවල් තිබ්බා.<br />
<br />
මේ බර්ත්ඩේ එකට පහන්දිට හම්බෙලා තිබුනේ මාරම ලස්සන ගෝල්ඩ් චේන් එකකුයි පෙන්ඩන්ට් එකකුයි.<br />
<br />
මැරි කරාට පස්සෙ පහන්දිත් උස්වැටකෙයියාවෙ යයි නේද කියලා කොල්ලො පහන්දිව බයිට් කලේ සිකුරාදා පීසා පාටියෙදි.ඉරිදා වෙද්දි උස්වැටකෙයියාවෙ යන්න හිටපු පහන්දි වැලිගං ගිහිල්ලා.<br />
<br />
මඟ දිගට පාර අහගෙන ආපු අපිට පහන්දිගෙ ගෙදරට හැරෙන පාර ළඟ ඉඳලා පාර කිව්වෙ සුදු කොඩි.පාර දෙපැත්තෙ ලයිට් කණුවල ඉඳගෙන පහන්දි හිනාවක් ඇඳුන නෑඳුන මූණෙන් අපි දිහා බලන් හිටියා.<br />
<br />
පෙට්ටියෙ හිටියෙ නම් ඒපුරුදු පහන්දි නෙවෙයි.පහන්දි ගෙ කෙට්ටු මූණ පපඩමක් ගානට ඉදිමිලා වගේ මට හිතුනෙ.<br />
<br />
අත් දෙක එකතු කරලා අපිව පිළිගත්තෙ පහන්දිගෙ වයසට ගිය මොඩ්ල් එකක් .ඉරිදා ඉඳලා අඬලා වෙන්න ඕනෙ පහන්දිගෙ අම්ම හිටියෙ කඩා වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න.තාත්තා ඊට ටිකක් එහායින් විහීත වෙලා ඔහේ බලාගෙන හිටියා.<br />
<br />
කලු වෙච්ච ඉඳිමිච්ච පහන්දිට අවසන් ගෞරව දක්වලා අපි ගෙයින් එළියට ඇවිත් ටෙන්ට් එකක් යටට වැටුනා.ටික වෙලාවක් එක එක වල්පල් කියව කියවා ඉන්දැද්දි නෙක්ටො වීදුරුවකුයි මාරි බිස්කට් දෙක තුනකුත් බඩට වැටුනා.<br />
<br />
මිනිය උස්සනකන් ඉන්න බැහැනෙ.දැන් ගෙදර යනකොට කීය වෙයිද මන්දා.පහන්දි මළාට අපි ඉතින් හෙටත් අර රස්සාවෙ කඹුරන්න එපායැ.ඔහොම ඒවා හිත හිතා මම ඉන්දැද්දි අපේ රොයිටරේ නිලූකාට තියෙන්නෙ වෙන ප්රශ්න.<br />
<br />
අද අවසන් කටයුතු කරනවනම් කෝ පහන්දිගෙ කොල්ලා?<br />
අද වෙද්දි මරණෙ වෙලා දවස් තුනක් නෙ.යූ කේ නෙවෙයි අයිස්ලන්තෙ ඉඳලා වුණත් එන්න බැරි යැ.කොච්චර රබර් ඇහැ වැඩ කළත් මළ ගෙදර හතරමායිමේ නම් ඒ යකාගෙ ෆේස් කට් තියෙන හාදයෙක් පේන්න හිටියෙ නෑ.<br />
<br />
පහන්දිගෙ අම්මට යන්නං කියලා අපි ආයෙ එන්න හැරුනට නිලූකගෙ ඕපදූපවාහිනියට ඉතින් අර යකා හොයා ගන්නෙ නැතිව ගිහින් නින්ද යයි යැ.<br />
<br />
රිද්ම අයියාට දැන්නුවද ආන්ටි?<br />
<br />
පහන්දිගෙ අම්මගෙ ඒ වෙද්දිත් කණාටු වෙච්ච මූණෙ අකුණු වැහි වළාකුළු පිරෙනවා.<br />
<br />
රිද්ම? ඒ යකාට කියන්නෙ මොන එහෙකටද?<br />
ඒ මූසලයා තමයි මගෙ දරුවගෙ ජීවිතේ විනාස කලේ....<br />
පහන්දිගෙ අම්මා විලාප තියන්න ගන්නෙ අපේ සැකේ හරි බව ට කැට තියලා.<br />
<br />
වෙනමම ලෝකෙක හිටපු පහන්දිගෙ තාත්තා ගැස්සිලා මේ ලෝකෙට කඩා පාත් වෙන්නෙ ඔය විලාපෙටද කොහෙද?<br />
අම්මව වත්තන් කරගෙන අංකල් අපි දිහා බලන්නෙ අයිආර්සී කාරයො දිහා බලන්න වගේ.<br />
<br />
ඔය ළමයි අපේ දුවගෙ යාලුවො කිව්වා නේද?<br />
මේ මනුස්සයා දුක් විඳිනවා මදි වෙලාද ඔහෙලා ඇවිල්ලා තවත් ඒ මනුස්සයගෙ හිත පාරන්නේ?<br />
<br />
සොරි අන්කල් .වෙරි සොරි.පහන්දිගෙයි බෝයිෆ්රෙන්ඩ්ගෙයි අතරෙ ප්රොබ්ලම්ස් තිබ්බ විත්තියක් අපි කවුරුත් දැනං හිටියෙ නෑ.<br />
<br />
හැමදාම සමාදාන විනිශ්චයකාරයගෙ ජොබ් එක කරන නිලන්තයා අංකල්ව කූල් ඩවුන් කරන්න ට්රයි එහෙක.<br />
<br />
බෝයි ෆ්රෙන්ඩ්?<br />
අමු කැවිලද ඔහෙලට?<br />
<br />
කසාය බීපු ගොලුවො ටික වගේ අපි වෑන් එකේ නැගලා ආපහු එන්න ආවා.<br />
<br />
පහන්දිගෙ බෝයිෆ්රෙන්ඩ් රිද්ම හිටියෙ යූකේ වල බව ඇත්ත.හැබැයි ඒ ෆැකල්ටි යන කාලෙ පහන්දි එක්ක යාලු වෙන්න කලින් ඉඳන්ම එකට හිටි කසාද ගෑනියි ළමයයි එක්ක විත්තිය පහන්දිගෙ තාත්තා කිව්ව සද්දෙ ට මගෙ හිතේ යූකේ වල හිටි ඒ මලයකාටත් වැලිගං ගියපු පහන්දිටත් දෙන්නාටත් ඒක අනිවාර්යයෙන්ම ඇහෙන්න ඇති.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන්.<br />
2019.06.07<br />
<br />
ප ලි:<br />
<br />
පහන්දිගෙ කතාව හැරෙන්න පුලුවන් පැති ගොඩක් තියෙනවා.<br />
1.රිද්ම බැඳපු මිනිහෙක් බව පහන්දි නොදැන හිටියා වෙන්න පුලුවන් .එතකොට රිද්ම යූකේ ගියාට පස්සෙ රිද්මයි පහන්දියි අතරෙ සම්බන්ධයක් තියනවද?<br />
නැද්ද?<br />
නැත්නම් පහන්දිට බෝයි ෆ්රෙන්ඩ් කෙනෙක් ඉන්නවා කිව්වෙ බොරුවටද?එතකොට බොරු පෙම්වතෙක්ව පහන්දි මවාගන්නෙ කාව රවට්ටන්නද?<br />
තමන්ව මද?<br />
ඔෆිසියේ අයවද?<br />
<br />
2.රිද්ම බැඳපු මිනිහෙක් බව පහන්දි මුලදි නොදැන හිට්යට පස්සෙ දැනගෙනත් ඒ විදිහටම ඉන්නවා වෙන්න පුලුවන් .තමන්ට අයිති වෙන්නෙ නැති රටෙත් නැති මිනිහෙක්ගෙන් පහන්දි බලාපොරොත්තු වෙන අනාගතේ මොකද්ද ?<br />
<br />
3.පහන්දි මුල ඉඳලාම මේ හැමදේම දැනගෙන හිටියා වෙන්න පුලුවන් .එතකොට පහන්දි ජීවිතේ අතාරින්නෙ මේ දේවල් තවදුරටත් දරාගන්න බැරිවද?<br />
<br />
කතාව ඉවර වුනාට ඔය අතුරු පාරවල්වලින් හරි පාර මොකද්ද කියලා කියන්න මම දන්නෙ නෑ.<br />
<br />
මොකද ඒක දන්නෙ පහන්දි.ඒක අහන්න පහන්දි ජීවතුන් අතර නෑ.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixMPHwlK2T5D82mzzWU4RWgUt7nT-memOzuyMh3Anl1gOkQrG20hm0uO87dIqWnk7kCDaxx7Y5Qaqe3xag3My16CjRIGb4GW29qnqGdzRCzIrVDT1pW4nfxprDeVaLJpx4hXPKaLYy26E/s1600/240_F_235048800_w0gjWUOqROPo6XsaHQjdi5MOQu6Hc2zO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="360" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixMPHwlK2T5D82mzzWU4RWgUt7nT-memOzuyMh3Anl1gOkQrG20hm0uO87dIqWnk7kCDaxx7Y5Qaqe3xag3My16CjRIGb4GW29qnqGdzRCzIrVDT1pW4nfxprDeVaLJpx4hXPKaLYy26E/s320/240_F_235048800_w0gjWUOqROPo6XsaHQjdi5MOQu6Hc2zO.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-9743174534461647662019-06-09T14:55:00.001+05:302019-06-09T14:55:53.277+05:30දුඹුරු මූනෝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
කැම්පස් ගිය කාලේ මංතුමී වැඩියෙන් ම බයේ හිටියේ කාටදැයි ඇහුවොත් උත්තරේ සින්නන් හෙවත් සීනියර්ස්ලා හැටියට ලැබෙයි යැයි ඔහෙලා හිතන්නට බැරි<br />
නැත.<br />
<br />
එහෙම හිතූ ඔහේලා වැරදි ය.<br />
ඉඳහිට එකෙක් ඇරුණු විට අපේ සින්නන් කියා හිතේ ගෞරවය අදටත් එදා ලෙසටම උනත් සින්නන්ට බය වෙන්නට තරම් හදියක් කැම්පස් ගිය කාලය මුලුල්ලේ ම මංතුමීට සිදු වෙලා නැති ය.<br />
<br />
කැම්පස් කාලේ මංතුමී පරාණ බයට පත් කළ සත්තු ජාති හිටියේ එකෝම එකක් ය.<br />
<br />
ඒ රිලව් ය.<br />
<br />
පේරාදෙණියට එන්නට කලියෙන් රිලවු දැක තිබුනේ සත්තුවත්තේදී හෝ රූප පෙට්ටියෙන් විතරම ය.<br />
අම්මාගේ ගම වුණු හෝකන්දර නම් වඳුරන්ගෙන් අඩුවක් නැති ය.අම්මාගේ තාත්තා ගැන මංතුමීට තිබෙනා එකම එක මතකය වඳුරන් එලවන්නට සීයා පාවිච්චි කළ කැටපෝලය ය.<br />
<br />
පේරාදෙණිය රිළවුන්ටම ගිය රට ය.ඇත්තටම උන් හිතන් හිටියේ කැම්පස් එකත් ඒ වටාපිටාවත් අයිති උන්ට කියා ය.<br />
කෑමක් බීමක් බැරි වෙලා හෝ එළි පහළියක තිබුනා නම් ඒවා ට දෙයියන්ගේම පිහිට ය.කොරිඩෝව උන් බදු අරන් නම් මංතුමී වැනි රිලාෆෝබියා ඇත්තියන් පරංගියා කෝට්ටේ ගිය ආකාරයෙන් පත රවුමක් ගසාය පන්තියේ දොරෙන් පැන ගන්නේ.<br />
පාරේ රිලවුන් ඉන්නා නිසා බෝඩිමට යා ගන්න බැරුව ටැග් ගැහුණු දවස් නොසෑහෙන ය.<br />
<br />
ඉතින් ඉංග්රිසි පන්ති කාලය ඉවර වෙද්දී මේ දුඹුරු පාට යස්සයන් මංතුමීට එපා ම වෙලා ය.<br />
<br />
හොස්ටල් යන්න කලියෙන් හිටියේ හිමාලය ඩිංගිත්තක් පල්ලෙහායින් පිහිටි බෝඩිමක ය .දෙයියනේ කියා රිලව් ඒ දිහෑ ආවේ නැති ය.දෙවනි අවුරුද්දේ හොස්ටල් යන්න ගත්තාමය මේ රිලා මොටයියන් මරාගෙන මැරෙන්නටම හිතෙන්නේ.ජේ පී එකේ කාමරවල බැල්කනියත් කොරිඩෝත් වත්තේ තිබුණු බංකු ටිකත් බලෙන් අල්ලාගෙන හිටියේ මේ යක්කුය.<br />
<br />
බැල්කනියේ රෙදි වනන, වැනූ රෙදි යලි කාමරයට ගන්නා මෙහෙයුම බොහොමත්ම සමාන වෙන්නේ ආයුධ සන්නද්ධ ත්රස්තවාදියන් රෑනක් මැද්දට පැන ආපහු නිරුපද්රිතව එනවා වගේ එහෙක ට ය.හදිසියකදී ඇතුලට පැන ගන්නට හැකි තරමට දොර ඩිංගිත්තක් ඇර රෙදි බාල්දියත් මංතුමීත් හිතුනොත් ආරස්සාවට කොස්ස වගේ දේකුත් කාමරෙන් බැල්කනියට රිංගනවා ය.ඉනික්බිති අනුන්ගේ වත්තක හොර පොල් කඩන්නැහේ වට පිට බලමින් අපේ බැල්කනියේ අපි උන්ට හොරෙන් රෙදි වනනවා ය.හිටි අඩියේ බැල්කනි ගැට්ටක් අස්සෙන් විලිස්සා ගත් දුඹුරු මූණා එබෙනවා ය.දුඹුරාගේ කන් ගොඩ වෙන මියුසික් එකක් දමාගෙන මංතුමී කාමරේ ඇතුලට පනිද්දී බොහෝ වෙලාවට රෙදි පනිට්ටුව එලියේ ය.<br />
<br />
ජේපී එකට පාරෙන් එහා පැත්තේ හිල්ඩා එක පිරිමි ළමයින්ගේ හොස්ටල් එක ය.බොහෝ වෙලාවට හැන්දෑ කරේ පිරිමි ළමෝ තමන්ගේ ඉතිරි කොටහ මුණ ගැහෙන්නට මේ කන්ද බඩගාන එක සිරිත ය.ඉතින් හති දමාගෙන දිව විකාගෙන කන්ද නගිනා තමන්ගේ ඉතුරු කොටහ වෙනුවෙන් ගෑණු දරුවෝ පිටි ඩිංගිත්තක් ද තේ කහට හා සීනිත් ඩිංග ඩිංහද ආදරේ බාල්දියක් විතරද එක් කර තේ හදා ගෙන බලා ඉන්න එකත් සිරිත ය.ඉස්සරහ මිදුලේ බංකු පේලියක් තිබුනේ ඔය වාගේ ජෝඩු වුණ ඇත්තන්ට ඔය රස තේක බොමින් මල් කඩන්ට ය.<br />
මේ අසමජ්ජාති රිලවු දන්නා මල් කැඩිල්ලක් නැත.කොලු පරාණය එන තුරු ගෑනු දරුවෙක් තේ කෝප්පය එක්ක බංකුවක බලන් හිටිය දා වැඩේ හරි ය. අර පොඩි කාලේ ඉගෙනගත් කතාවක කිරි කකා හිටි කෙල්ලක් මකුළුවෙක් ට බය වී කිරි භාජනේ අත ඇර දිව්වා වගේම රිලා මොටෙයියා බංකුව උඩට සැපත් වුනාම ගැහැණු දරුවා දුවන්නෙත් ආදර තේක බංකුව උඩ තියා ය.ආදර තේකට රිලා පිහිටත් ආරක්ෂාවත් ය.<br />
<br />
තුන්වෙනි අවුරුද්ද හරියේ හොස්ටල්වලින් අපි එළියට විසි වෙනවා ය.හිඳගල පැත්තේ බෝඩිමකට යද්දී අනේ රිලා මොටෙයියන්ගෙන් නිදහස් නේදැයි හිතුනාදැයි මංතුමීට නිච්චියක් නැත.<br />
<br />
ඒත් එහෙව් වාසනාවක් මේ අපිට නම් තිබුනේ නැති ය.අල්ලපු කාමරේ අක්කා ගස්ලබු බෑයක් කාමරේ තියාගත් පලියට වහලෙන් රිංගලා ආ රිලා තඩියා ගස්ලබු බෑයක් තියා කෙහෙල් ලෙල්ලක්වත් නැති මංතුමී ගේ කාමරෙත් වනසලා යස රඟට වහලය උඩ විරිත්තමින් ඉන්නවා ය.බෝඩිමේ ගෙදර අක්කාත් පොඩි උන් දෙන්නාත් විතරය .උන්දැගේ මහත්තැන් හමුදාවේ නිසා ගෙදර නැති ගාණ ය.දන්නා නැටුම් ඔක්කොම නටාත් රිලා තඩියා එලවා ගත නොහී කොලු පරාණවලට උන් බය වෙනවා යැයි කතාවක් මතක් වී පහළ හිඳගල හොස්ටල් එකෙන් කොලු පරාණයක් අඬගහගන්නත් වෙනවා ය.ආපු ඉලන්දාරියා දිහා කෝචෝක් බැල්මක් හෙලා උන්දැගේ ගෝරනාඩුව තඹ සතේකට ගනන් නොගෙන රිලා තඩියා උගේ පාඩුවේ වලිගේ උකුණන් බලන හැඩ ය.අන්තිමේ කොහේදෝ තිබී හොයාගත් රතිඤ්ඤා කරලක් පත්තු කරන්නටද කරුණු කාරණා සිදු විය.මංතුමී තරම්වත් රතිඤ්ඤා සද්දය මායිම් නොකළ රිලා මොටා අපේ කොමිටල් කෑලි බෝරිං බව දනවන බැල්මක් හෙලා යාන්තම් මාරු වී යන්නේ ය.බෝඩිමම හෝදන්නට වැඩ සිද්ධ කර හමාරය.<br />
<br />
රාමනාදන් හොස්ටල් යන්නේ තුන්වෙනි හෝ හතරවෙනි අවුරුද්දේ ය.රිලවුන් බඩ පිණුම් ගහන්නේ එහේ ය.රිළවෙක් නිය අගින් වත් සූරන්නේ නැතිවත් පිටගැස්මට බෙහෙත් විදින්නට වූ එකම ලලනාව මංතුමී වෙන්නට ඕනෑ ය.<br />
<br />
ඒ කෙසේද යත්<br />
<br />
උදේ නැගිට ෆැකල්ටි දුවන්නට මත්තෙන් රෙදි කන්දක් හේදූ මංතුමී එව්වා බැල්කනියේ වැලේ වනා දුවනවාය.හවස එද්දී එකම එක ජංජාලයක් ය.තෙත රෙදි උඩ ඩෙගා නැටූ රිලා තඩියන්ගේ මඩ වැකුණු අත් කකුල් පාරවල් ඇඳුම් වල අලුත් මෝස්තර මවලා ය.බාගෙට බාගයක් ඇඳුම් බිම බදාගෙන ය.රිලා සංහතියත් එක්කම ආත්ම හතක් වෛර බඳින්නට කරුණු කාරනා සිද්ධ වෙලාය.<br />
<br />
රෙදි වැල බැල්කනියේ නැතිව කාමරය තුල ගැට ගසන්නට මංතුමී ඉටා ගන්නේ ඔය වෙලාවේය.තක්කඩි රිලවුන්ගේ දෙමාපිය පරම්පරාවලට සෝලි නගමින් රෙදි වැල ලිහන්නට ශත වර්ශ ගණනාවක් පරණ පුටුවක් උඩ නැගගත් මංතුමී පුටුව කඩා ගෙන බිම වැටෙන්නේ ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ ය.පුටුවේ තිබූ දාර ඇණ රාජයෙක් බත්කෙන්ඩක් හූරාගෙන පහළට බහින්නේ සති ගානක් හෙල්ත් සෙන්ටර් බඩ ගාමින් තුවාලයට බෙහෙත් දාන්නත් පිටගැස්ම බෙහෙත් විදින්නත් මංතුමීට වැඩ සිද්ධ කරමින් ය.<br />
<br />
නාදන් රිලවුන් ඕන් ඔය ආකාරයේ එපා කොරපු ජාතියක් ය.කාමරවල ජනේලයක් ඇරගෙන ඉන්නවා කියන එක මංතුමීලාට හීනයක් මය.වැරදිලා ජනෙල් පියනක් ඇරී තිබුනා කියන්නේ බඩුම තමා ය.අතට ගෙන සොලවා බලා හරියටම පිටි බෝතලය හොයා ගන්නට මේ යක්කු දස්සය.පිටි බෝතලයෙන් බාගයකටත් එහා ගිල දමා පිටිවලින් මේකප් දමා ඉතිරි පිටි ටික කාමරේ පුරා හලා යන්නේ ද මේ යක්කු ය.උම්බලකඩ කෑල්ලක් යැයි රැවටී මගේ අහිංසක රූමියෙක්ව කිඩ්නැප් කරන්න ප්ලෑන් කලේද ඔය නසරානි සෙට් එකමැයි.උන්ට පිස්සු නටන්නට ජනෙල් ඇර තියන්නට ඕනෑම නැත.<br />
<br />
වැලේ වනා තිබෙන රෙදි ඔලුවේ නවා ගෙන ශාරුක් දකින්නට කාජල් දුවන්නාසේ වහල දිගේ දුවන්නේ මේ යක්කු ය.කුණු බාජන පෙරලා විනාස කරන්නේ අහළ පහළක ඉන්න බැරි වෙන විදිහට ය.අඩුම තරමේ දොරක කීටැග් එකක් උනත් උන්දැලාට හිත ගියාම නම් යතුරත් එක්කම උනත් අරගෙන යන්නට උන්දැලා අහලා බලන සිරිතක් නැති ය.<br />
<br />
දන්නා තරමින් රිලවුන් කන්ෆියුස් වූයේ එකම එක දවසක විතරය .ඉසුරු අක්කලා ගේ කාමරයේ ඇරපු ජනේලයකින් රිලවෙක් රිංගනවා ය.අපේ කාමරවල ජනේලය ළඟ සීනිබෝතල් පිටි බෝතල් වුනාට මේ කාමරේ එහෙම නැතිලුය.<br />
<br />
ජනෙල් පඩිය දිගට කාමරවාසීන්ගේ රූපලාවණ්ය බඩුමුට්ටු ය.හිස් මුදුනේ සිට පයේ නියමලට යනතුරු ගානා ක්රීම් ජාති ආකරයක් ය.එක එක හැඩයේ එක එක ගනණින් දැති ඇති පනාය.ලෝකේ තියෙනා ඔක්කොම පාටින් කොන්ඩ බූලෝ ය.නහය කඩාගෙන යන සැන්ට් කුප්පි ය.ජීවිතේ ට මට රිලවෙක් ට පවු කියලා හිතෙනවානම් ඒ ඔය කාමරේට රිංගූ රිලවා ගැන ය.මොනවා කොරන්නදැයි හිතාගන්නට බැරි ව සිහි මූර්ජා වෙන රිලවා හොඳ වෙලාවට කාමර ඇත්තියන්ගේ විලාපයට පියවි සිහිය එලවා ගෙන ජනේලයෙන් පැන පණ බේරා ගන්නවා ය.<br />
<br />
අන්තිම අවුරුද්ද විජේවර්ධනයේ ය.නාකි කෙල්ලන් ඉන්නා නිසාදෝ විජේවර්ධනයට රිලවුන් වැඩි මනාපයක් දක්වන්නේ නැති ය.දෙ<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggnjEnW-OLzePfL3XjFLZnh1q8fsUEb3GPUSyQS16hXrcbGNiTATpLXAvPPrRQtr9IaUrQE4KWHu4S7ubEUkVq1rlUO2xskKCxWtGpT8dpgxzRUdQdSjJg7yNnKOtUkjqgsYSoYH-GcNY/s1600/53224226_1234502126724362_6324383042100435962_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="610" data-original-width="1080" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggnjEnW-OLzePfL3XjFLZnh1q8fsUEb3GPUSyQS16hXrcbGNiTATpLXAvPPrRQtr9IaUrQE4KWHu4S7ubEUkVq1rlUO2xskKCxWtGpT8dpgxzRUdQdSjJg7yNnKOtUkjqgsYSoYH-GcNY/s320/53224226_1234502126724362_6324383042100435962_n.jpg" width="320" /></a></div>
යියනේ කියා රෙදි වනාගන්නට ,හායි ගා ජනෙල් ඇරලා තියන්නට අන්තිම අවුරුද්දේ හෝ ලැබෙන නිදහස ගැන මංතුමීට පැලෙන්න සංතෝස ය.<br />
<br />
ඇරුණු ජනෙල් දුටුවාම රිලවුන්ට වඩා කුලප්පු වෙන මිනිස් සත්තුත් ඉන්නා බව තේරෙන්නෙ ටික දවසක් යද්දී ය.ඉතින් ආයෙමත් ජනෙල් වහලා ය.<br />
<br />
හැබැයි රෙදි ටික නම් දෙයියනේ කියා වේලුනා ය.<br />
<br />
රිලා කතා ඕං ඔහොම ය.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන්<br />
<br />
2019.06.09<br />
<br />
පලි:පින්තූරේ ඉන්න රිලා මොටා අන්තර්ජාලයෙන් ය</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-77741232753448163062018-12-25T15:10:00.000+05:302018-12-25T15:10:41.542+05:30වෙජී ශොපින් බයි එතුමානෝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ගෙදර උතුමානෝයි මායි වෙලාවකට අහසයි පොළවයි වගේ.උන්දැගේ හැම වැඩක්ම් බොහෝම සීරුවට පිළිවෙලට.මගේ වැඩ ඉතින් පස්ස දාච්ච කඩියා ඉස්ටැයිල් එකට නෙ.<br />
<br />
මෙහෙම ඉස්සිසෙල්ලාම බටර් ගාලා පටන් ගන්නකොට ඔහෙලාට තේරෙන්න ඕනෙ අදත් ගෙදර උතුමාණන්ට මඩක් වදින්නයි යන්නෙ කියලා.<br />
<br />
ගෙදර උතුමාණන්ට කරන්න බැරි වැඩ තියෙනවානම් ඒ බොහෝම සුවල්පයයි.ආං ඒ සුවල්පයෙන් එකක් තමයි එලෝලු ගේන එක.<br />
<br />
උතුමාණන් පොඩි කාලෙ දවසක් අම්මා කිව්වලු හන්දියට ගිහින් එලෝලු ජාති පහක් ගේන්ට කියලා.උතුමාණන් සෞන්දර්ය වලට කලේ චිත්ර නොවැ.ඉතින් වර්ණ ගැලපීම එහෙම හොඳට සලකලා බලලා පාට පාටින් අලවර්ග පහක් ගෙනිච්චලු ගෙදර.<br />
ඔය කතාව මාත් එක්ක කිව්වෙ උතුමාණන්ද අම්මාද කියලා හරි මතකයක් නෑ.<br />
<br />
කෝක වෙතත් අවදානම ගන්නවාට වැඩිය සූදානමෙන් ඉන්න එක හොඳ නිසා ගෙදෙට්ට එලෝලු ගේන ජොබ් එක නිතරගයෙන්ම භාර ගත්තෙ මං තුමී.ඉතුරු බඩුබාහිරාදිය ගැනිල්ලට නම් කප්පිත්තා උතුමාණන් ම තමා.මොකද ඔය කල් ඉකුත් වෙන දින බැලිලි එහෙම මට මතක් වෙන්නෙම නෑ.ශර්ලොක් හෝම්ස්ටත් වඩා හොඳට ලේබල්වල තියෙන පොඩි අකුරු හිටන් බලලා අහුරාපු බෝතල්කරපු ටින් කරපු ජාති ගැන තීරණ ගැනිල්ල අයිති වෙන්නෙ උතුමාණන් ට.<br />
<br />
කොහේදෝ යන නිදි පිසාචයෙක් මට වැහෙන්නෙ ඊයෙ රෑ ජාමේ.පිසාචයාගේ බලපෑම හින්දා වැටුණු තැන නින්ද ගිය මට අද උදේ පස්චාත් භාගයට ඉර එළිය වැටිලත් උගෙන් ගැලවිල්ලක් නැත.<br />
උයන පිහන ජාති ගේන්නට කීල්ස් එකට යන ට්රිප් එක අපේ උතුමානෝ තනියෙන් යන්නේ මංතුමී තදින් බදාගෙන උන් ඇඳෙන් ගලවා ගන්නට බැරි වෙන හින්දා ය.<br />
<br />
ඉතින් එතුමානෝ තනියෙන් තේරූ එලෝලුවලට එතුමාට වැරැද්දක් කියන්න බෑ මය.<br />
<br />
මං තුමී: ඇයි අනේ මේ තඩි බීට් අල තුනක්?<br />
එතුමා:එකක් අද කන්න.එකක් හෙට කන්න.අනික අනිද්දා<br />
<br />
මං තුමී:ඇයි අනේ මේ කොළත් එක්ක බීට් ගස් පිටින් ගෙනාවෙ?<br />
එතුමා: ඒවා දැක්කම ලස්සනට තිබ්බා<br />
<br />
මංතුමී:ඇයි අනේ මේ අලී කැරට් අල තොගේකුයි මාලු මිරිස් මහා ගොඩකුයි ගෙනැල්ලා<br />
එතුමා:ඒවා ලාබෙට තිබ්බා.ඉතින් ගෙනාවා.<br />
<br />
මංතුමී:එතකොට අර තනි කරවිල කරලක් ගෙනාවෙ මොකටෙයි?<br />
එතුමා:කරවිල තිත්තයි.<br />
<br />
මංතුමී:හ්ම්ම්ම්(😠😠😠😠😠)<br />
එතුමා:මං දෙල් ගෙඩියකුත් ගෙනාවා<br />
<br />
පිපිඤ්ඤා ගෙඩිය ගැන එතුමාගෙන් ඇහුවානං හම්බෙන ප්රතිචාරය මොකක් වෙන්නට පුළුවන්දැයි හිතන එක මංතුමීවිසින් ලබන සභාවාරයට කල් දමන ලදී.<br />
<br />
බීට් ඉවිය හැකි විවිධ වූ රෙසිපි දන්නා ඔබට කෙරෙන විශේශ ආරාධනයයි.ඔබේ අගනා රෙසිපි ඉන්බොක්ස් හරහා මංතුමීට යොමු කරන්න.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNYqy0Kk4dqF11K9Vuqc5xnimSRevciYx4LC2sow2_QepdJGxE4-n_JLFjOc05NfPBkKej-lpNoRO2vEHne9c23xo1Ongzdj2aAKOKnTe-Nr1ES5noa0Tind8arOxB-OqsBQw52k4KDjM/s1600/depositphotos_160759950-stock-photo-young-guy-is-in-the.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1199" data-original-width="1600" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNYqy0Kk4dqF11K9Vuqc5xnimSRevciYx4LC2sow2_QepdJGxE4-n_JLFjOc05NfPBkKej-lpNoRO2vEHne9c23xo1Ongzdj2aAKOKnTe-Nr1ES5noa0Tind8arOxB-OqsBQw52k4KDjM/s320/depositphotos_160759950-stock-photo-young-guy-is-in-the.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-85613946886005772822018-12-24T14:54:00.003+05:302018-12-24T14:54:47.975+05:30තටු නැති මේ කිරිල්ලී<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
තටු නැතුව ඉපදුන කිරිල්ලියෙක්ට පියාඹන්න හිතුනම මොකද වෙන්නෙ?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgT11SvOvBFaBwkNdKky9nDtLH9M8mGFrSt8VaZBoMDKfHhVi6y85rU19hCfm9s2KJL0LJKMUxy-zF6k7oBj4KQsr-wG8875OTyav8mPX9XRbnOTdcmpFx6d1Ljjzkd8g0QwcSeixRPtQ/s1600/inspirational-speaker-young.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="537" data-original-width="474" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgT11SvOvBFaBwkNdKky9nDtLH9M8mGFrSt8VaZBoMDKfHhVi6y85rU19hCfm9s2KJL0LJKMUxy-zF6k7oBj4KQsr-wG8875OTyav8mPX9XRbnOTdcmpFx6d1Ljjzkd8g0QwcSeixRPtQ/s320/inspirational-speaker-young.jpg" width="282" /></a><br />
<br />
ජෙසිකා කොක්ස්(Jessica Cox) ඉපදෙන්නේ 1983 අවුරුද්දෙ ඇමරිකාවෙ ඇරිසෝනාවලදි.අම්මගෙ බඩේ ඉන්දැද්දි කාටවත් හොයාගන්න බැරි වෙච්ච් ඉරණමක් එක්කයි ජෙසිකා මේ ලෝකෙට එන්නෙ.ජෙසිකාගේ අත් දෙකම උපතින් ම පිහිටන්නෙ නැහැ.<br />
<br />
ජෙසිකාගෙ අම්මටයි තාත්තටයි මොනවා හිතෙන්න ඇත්ද කියලා මම දන්නෙ නැහැ.<br />
<br />
ඒත් ඒ දෙන්නා තීරණය කරනවා ජෙසිකාට සාමාන්ය ළමයෙක්ට වගේම සලකන්න.<br />
<br />
ඉස්කෝලෙ යන වයසට එන ජෙසිකා යන්නෙ සාමාන්ය ළමයි යන ඉස්කෝලෙකට.කෘතිම අත් දෙකකට හුරුවෙන්න ජෙසිකාට සිද්ධ වෙනවා.සෑහෙන ප්රතිකාර ,ව්යායාමත් ඒ එක්ක එනවා.<br />
<br />
පීනන්න, නටන්න වගේම අවුරුදු දහයේ ඉඳන් ටයිකොන්ඩෝ ක්රීඩාව කරන්නත් ජෙසිකා පුරුදු වෙනවා.<br />
<br />
ඒත් ජෙසිකා කැමතිම නැති දේ වෙන්නෙ හැමෝම වගේ ජෙසිකාට අබ්බගාතයෙක්ට වගේ සලකන එක, ඕනෑවට වඩා පරිස්සම් කරන එක.<br />
විවේක කාලේ සෙල්ලම් පිට්ටනියෙ ඔංචිල්ලාවකට වෙලා ජෙසිකා කල්පනා කරන්නෙ මේ බැමි බිඳගෙන නිදහසේ පියාඹන්න .<br />
<br />
කෘතිම අත් ජෙසිකාට මහ කරදරයක්.ඉතින් ඈ කෘතිම අත් ඉවත් කරලා ඇගේ අත් දෙකේ බර ඔක්කෝම කකුල් දෙකට පවරනවා.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0X6ert0_sFlTZSfSgPqPPMOCt1_j5sgdSLYniAkwC5nnAE8ZWvTuhw-3hfVGujjG1thUnHfFNEKBuJmn34ZRKK4KYpIfx6fiTzOIGBebCLsRSKjNNNMhsDeNIdFtyUC9Nb2GSxYoLLt4/s1600/4f984c587273c.image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="620" data-original-width="412" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0X6ert0_sFlTZSfSgPqPPMOCt1_j5sgdSLYniAkwC5nnAE8ZWvTuhw-3hfVGujjG1thUnHfFNEKBuJmn34ZRKK4KYpIfx6fiTzOIGBebCLsRSKjNNNMhsDeNIdFtyUC9Nb2GSxYoLLt4/s320/4f984c587273c.image.jpg" width="212" /></a></div>
<br />
අවුරුදු 14 දි ඇය ටයිකොන්ඩෝ ක්රීඩාව සඳහා කලුපටිධාරිනියක් වෙනවා.<br />
ඈ කකුලෙන් ලියන්නත් ටයිප් කරන්නත් ගන්නවා.<br />
මිනිත්තුවකට වචන 25ක වේගයෙන් ටයිප් කරන ඈ 2005 අවුරුද්දෙ විශ්ව විද්යාල අධ්යාපනය සම්පූර්ණ කරමින් උපාධිය ලබා ගන්නවා.<br />
විශ්ව විද්යාලයේ ඉඳිද්දී ඇය නැවතත් ටයිකොන්ඩෝ ක්රීඩාවෙන් දෙවන හා තෙවන කළු පටිත් ලබා ගන්නවා.<br />
<br />
දෑතේ පිහිටක් නැතිව සර්ෆිං ක්රීඩාවටත් ඇය දක්ශයි.ඒ වගේම ඈ සහතික කළ ස්කූබා කිමිදුම්වරියක්.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJE4swxLHMdn2W7RMllBXC0MdiE8mQSbEA8qm2f8hXIUxS3KB068J6e7HC2xRcrrv7zlMQTbpm9KbGDlIjd1fJ0y5Evj2a7ISlfxGmG6qxa4QVg7rG5JS4DhUtJub5__U1aQlal5dtrdw/s1600/images+%25282%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="275" data-original-width="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJE4swxLHMdn2W7RMllBXC0MdiE8mQSbEA8qm2f8hXIUxS3KB068J6e7HC2xRcrrv7zlMQTbpm9KbGDlIjd1fJ0y5Evj2a7ISlfxGmG6qxa4QVg7rG5JS4DhUtJub5__U1aQlal5dtrdw/s1600/images+%25282%2529.jpeg" /></a></div>
<br />
ඇය පදවන්නේ සාමාන්ය ඔබ අපි පදවන මෝටර් රථයක්.ඒ සඳහා ඇයට ඇත්තේත් සාමාන්ය රියදුරු බලපත්රයක් .<br />
<br />
පොඩි කාලේ තිබුණු පියාඹන සිහිනයත් ජෙසිකා සැබෑ කරගන්නේ අවුරුදු තුනක පුහුණුවකින් පස්සෙ ගුවන් නියමු බලපත්රයක් අයිති කරගෙන.<br />
ගිනස් පොතට ඈ එක් වන්නේ ලෝකයේ පළමු අත් නැති ගුවන් නියමුවා හැටියටයි.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxbbXq3mdmXCzYNHjSeJ8UlSssvSAVyrdASPWL57GrDeXkpkGOWKjkUwLEI3KqRnJvQS0ScKBV4f0-NnHJCFetNe_Ud_Q455pBigJkHSEC3yjkW_MubJzT0euejeRI9Z8LAC_c_y3uP-s/s1600/CJP-Jessica-Cox-Flight-Suit-072016.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="274" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxbbXq3mdmXCzYNHjSeJ8UlSssvSAVyrdASPWL57GrDeXkpkGOWKjkUwLEI3KqRnJvQS0ScKBV4f0-NnHJCFetNe_Ud_Q455pBigJkHSEC3yjkW_MubJzT0euejeRI9Z8LAC_c_y3uP-s/s1600/CJP-Jessica-Cox-Flight-Suit-072016.jpg" /></a></div>
<br />
2012දී ජෙසිකා ඇගේ ටයිකොන්ඩෝ පුහුණුකරු පැට්රික් සමඟ විවාහ වෙනවා.අතක් නැති ජෙසිකා කොහොමද මගුල් මුද්දක් දාන්නෙ?<br />
මුදුවක් වෙනුවට ලෝකේ එකම මගුල් පා සළඹ පළදින්නෙත් ජෙසිකා විතරක් ම වෙන්න ඇති.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG0MFcLq4UDn6XtL-GJPaaNBcjhrzZFOC9TGC0tLzOl3KRQIE0i4tBYUhKBd-ybtgSg8kODVhQdDuWHat4MOv-dH5FAIU0g2_8ozaqlADB978SIvIC8KSdX_Dm6U_GGivE0xdb95V85MA/s1600/str2_wzjessica_wedding_wz_lead-e1522053226899-770x470.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="770" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG0MFcLq4UDn6XtL-GJPaaNBcjhrzZFOC9TGC0tLzOl3KRQIE0i4tBYUhKBd-ybtgSg8kODVhQdDuWHat4MOv-dH5FAIU0g2_8ozaqlADB978SIvIC8KSdX_Dm6U_GGivE0xdb95V85MA/s320/str2_wzjessica_wedding_wz_lead-e1522053226899-770x470.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
තනිවම ඇඳුම් ඇඳගන්නට ,පියානෝ වාදනයට විතරක් නෙමෙයි ඇගේ ඇසේ සිවිකාච මාරුකරගන්නත් ඇයට පුලුවන් .<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgARmAi5V0E4P7yMyXwBImb1U5Sx27WzztZw-va52rvEFHYUBnXYg5THT8p3fz6tNA5xEgndPrhxYsy6tgQXPTj0oR72V0InbXSNcHoLn84RGEPQIdh_9kiq4IR_WDrqdMSh8AoBdcpZSY/s1600/images+%25286%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgARmAi5V0E4P7yMyXwBImb1U5Sx27WzztZw-va52rvEFHYUBnXYg5THT8p3fz6tNA5xEgndPrhxYsy6tgQXPTj0oR72V0InbXSNcHoLn84RGEPQIdh_9kiq4IR_WDrqdMSh8AoBdcpZSY/s1600/images+%25286%2529.jpeg" /></a></div>
<br />
අතක් නැති තවත් යහලුවෙක් හා එකතුවෙන් Toe Talks යූ ටියුබ් චැනලය ඇය පටන් ගන්නේ ඒ වගේ එදිනෙදා වැඩ කටයුතු දෑතේ උදවු රහිතව කරගන්නා හැටි ගැන අත් නැති අන් අයටත් කියා දෙන්නටයි.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTacj0IJ44lNIPYBiWndl1hyphenhyphenDxtX_9Ve0iMpgOWgj5Yjbjbwz1krHofgJbjWLDmmD9W7sLkMbtBkDJ7oeBZ-wLNeiJeTpdQxUhoNySZ8IG5YbqbFTXO4vIGmAcDsMvTx0yr-jyaKVIkqQ/s1600/images+%25281%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTacj0IJ44lNIPYBiWndl1hyphenhyphenDxtX_9Ve0iMpgOWgj5Yjbjbwz1krHofgJbjWLDmmD9W7sLkMbtBkDJ7oeBZ-wLNeiJeTpdQxUhoNySZ8IG5YbqbFTXO4vIGmAcDsMvTx0yr-jyaKVIkqQ/s1600/images+%25281%2529.jpeg" /></a></div>
<br />
රටවල් 20කටත් වඩා සංචාරය කරන ජෙසිකා හැමෝටම දෙන පණිවිඩය මොන අභියෝග ආවත් තමන්ගේ හිතේ හයිය තමන්ට උවමනා තැනට තමන් ගෙන යන බවයි.<br />
<br />
මේ 2012 වසරේ ඇමරිකාවේ ආදර්ශමත් ම කාන්තාව ජෙසිකා කොක්ස් .<br />
<br />
අත පය හතරම අඩුවක් නැති අපට ජෙසිකාගෙන් පියාඹන හැටි ඉගෙන ගන්න බැරිද?<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDaNt8fjTZhCfJNdbMwikMX3V-MntYzGmGzYTF47int5zV1hTwWjTwjUtDYlXEQFUKVSB03ZC-7dIRDpe8EJE9VbiS8zZoCeA-zki_YRpUky9OPnZm7UtF91TQqKhIShRYTqjXPVSIFfE/s1600/zgRliUBT_400x400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDaNt8fjTZhCfJNdbMwikMX3V-MntYzGmGzYTF47int5zV1hTwWjTwjUtDYlXEQFUKVSB03ZC-7dIRDpe8EJE9VbiS8zZoCeA-zki_YRpUky9OPnZm7UtF91TQqKhIShRYTqjXPVSIFfE/s320/zgRliUBT_400x400.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.23</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-1325077518172186952018-12-24T14:48:00.000+05:302018-12-24T14:48:05.751+05:30මගේ කුමාරිහාමි<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
අලුත් ඔෆිස් එකට ආපු දවසෙ ඉස්ඉස්සෙල්ලාම මම දැක්කෙ එයාව.ඇස් දෙක ලොකූ කරන් එයා මගෙ දිහා බලන් හිටියා.<br />
"හලෝ"<br />
මම ළඟට කිට්ටු කළා විතරයි මෙන්න මුන්දෑ අනිත් පැත්ත හැරිලා දුවන්න ගත්තා.<br />
පිස්සු කෝළමක් නෙ.<br />
<br />
මම සමරබන්දු.රිටයර් වෙන්න ඔන්න මෙන්න තියෙද්දි තමයි බම්බලපිටියෙ අලුතෙන් දාපු ඔෆිස් එකේ මැනේජර් කම හම්බුනේ.<br />
<br />
"යන්තං ඇති මැරීගෙන් කඹුරපුවට ඔහොම පට්ටමක් හරි හම්බුනා"මාලතී කිව්වෙ උපහාසෙට විරිත්තන ගමන්.<br />
<br />
මාලතී ව කසාද බැඳලා අවුරුදු තිහක්.අවුරුදු ගණනාවක් දන්න කියන හැම නැටුමක්ම නටලා අන්තිමේ ළමයෙක් හදන ආසාව අතඇරියෙ හෙම්බත් වෙලා.එක ගෙදර කාමර දෙකක වෙනම ජීවිත දෙකක් හැටියට ජීවත් වෙන එක මාලතීටයි මටයි දැන් පුරුද්දට ගිහින්.<br />
මගේ හැම දේකම මාලතීට පෙනුනෙ ඇදයක්ම යි.මාලතී කියන ඒවට බීරෙක් වගේ ඉන්න එකත් දැන් මට හොඳටෝම පුරුදුයි.<br />
<br />
එයාගෙ නම රෝසි කියලා මම දැනගත්තෙ දවසක් දෙකක් යද්දි.එයා වැඩිපුරම හිටියෙ උඩ තට්ටුවෙ.ඒත් සැරෙන් සැරේ මගේ කැබින් එකේ දොරෙන් එබිකම් කරලා අතුරුදහන් වෙන්න රෝසි අමතක කළේ නෑ.<br />
හරිම කෝලමක් තමයි.<br />
<br />
ඔෆිස් එකෙ අනිත් උදවියව මම තියාගත්තේ අතේ දුරින් නැත්නම් ඕකුන් කරේ නැගලයි පස්ස බලන්නෙ.<br />
ඒත් රෝසිට ඒ තහංචි වලංගු වුනේ නෑ.<br />
මටත් නොදැනීම මගේ හිතේ රෝසි ගැන ලොකූ ලෙන්ගතුකමක් ඉපදිලා.<br />
හැමදාම රෝසි එනකන් මම දෙතුන් පාර කැබින් එකේ දොර දිහා බැලුවා .<br />
ඉරිදා දවස් නිවාඩු දවස්වලට මට සාංකාව වගේ දැනුණා.ඉඳලා හිටලා දවසක රෝසි රෑට මගෙ හීන අස්සටත් රිංගුවා.<br />
<br />
රෝසි පුදුමාකාර ආඩම්බරයි.මං ඇරෙන්න ඔෆිස් එකේ වෙන මොකෙක්ව වත් තඹ සතේකට මායිම් කළේ නෑ.ඔෆිස් එකේ උන් මං නැති තැන රෝසිට බොසාගෙ කුමාරිහාමි කියලා නමකුත් පට බැන්දා.ඒත් රෝසි නෙවෙයි ඒවා ගනන් ගත්තේ.<br />
<br />
මට වැඩවැඩි වෙලාවලට කවදාවත් රෝසි කරදරයක් වෙන්න ආවෙ නෑ.ඒත් මට විවේක ගන්න මිනිත්තුවක් දෙකක් හම්බෙනකොටම රෝසි කැබින් එකේ දොර ළඟ .හරියට මගේ හිත කියෙව්වා වගේ.<br />
<br />
රෝසිගෙ වැඩි කතාවක් බහක් තිබ්බෙ නෑ.ඒකටත් එක්ක හරියන්න ඒ වෙලාවල් මම පිස්සෙක් වගේ කියෙව්වා.පොඩි කොල්ලා කාලේ කරපුවා, කැම්පස් කාලේ පිස්සු නටපුවා, මාලතී කසාද බැඳපු හැටි, එක ගෙදර කාමර දෙහෙක නීසර ජීවිතේ ගැන රෝසිගේ කන් දෙක ගොඩ වෙනකම්ම මං කියෙව්වා.ඉඳ හිට හූමිටි තිය තිය හුරතල් වෙවී රෝසි ඔය ඔක්කොම කණිපින්දම් කන්වල පුරව ගත්තා.ඉඳලා හිටලා කවුරුවත් වටපිටාවෙ නැතිවෙලාවට රෝසි මට තුරුල් වෙලා හිටියා.ජීවිතේ ආයෙමත් සැරයක් ජීවත් වෙනවා කියලා ඇත්තටම මට දැණුනා.<br />
<br />
අවුරුදු හැටකට කිට්ටු තට්ටෙ පෑදිච්ච තඩි බඩකුත් තියෙන නාකි හමෙක්ට කවුද ආදරේ කරන්නෙ?ඔය වයසට හම්බෙන හුඟක් ආදර කෑදර වෙන්නෙ ආදරේට , රස්සාවෙ පට්ටමට එහෙම.රෝසි එහෙම නෑ කියලා මට සීයට දෙසීයක්ම විශ්වාසයි.කවදාවත් කටක් ඇරලා කිසිම දෙයක් ඒකි මගෙන් ඉල්ලුවෙ නෑ මේ මුලු අවුරුද්දටම.<br />
<br />
ඒත් අද?<br />
අද මම රිටයර් වෙනවා.<br />
අද මම ඔෆිස් එන අන්තිම දවස.අවුරුදු ගානක් තිස්සේ කරපු රස්සාව දැන් මට ඇති වෙලා තියෙන්නෙ.රිටයර් වෙලා නිදහසේ ඉන්න එක කොච්චර සතුටක්ද කියලයි අවුරුද්දෙ මුල මට හිතුනෙ?<br />
ඒත් මම කොහොමද රෝසි දාලා යන්නෙ?<br />
දවසම රෝසි පේන්න හිටියෙ නෑ.කොහේ ගිහින්ද මන්දා.දොර දිහා බලලාම මගෙ බෙල්ලත් උලුක්කු වෙන්න ආවා.<br />
<br />
ඔෆිස් එකේ එවුන් මම යනවට පාර්ටියක් තිබ්බා.ඒ අස්සෙත් මම කැරකි කැරකී හෙව්වෙ රෝසිව.රෝසි අතුරුදහන් වෙලා.<br />
මෙච්චර කල් මගෙ වටේ එති එතී ඉඳලා මම යන්න යනකොට අත ඇරලා දාන ජාතියේ ආදරයක්ද ඒකත්.<br />
ලොකූ කලු ගල්ගෙඩියක් මගේ හිත උඩට ආයෙ ආයෙ අත අරිනවා වගේ දැනුනෙ එහෙම හිතෙද්දි.<br />
<br />
ඔෆිස් ඇරිලා ඔක්කොම යන්න ගියා.මම කැබින් එකේ බඩු මුට්ටු අස් කර කර තවතවත් ටැග්ගැහුනෙ දැන්වත් රෝසි එයි කියලා.<br />
හතරවටෙන් කලු කරගෙන වහින්න එනවා.<br />
<br />
"සර්,වාහනේ ගෙනත් තියෙන්නෙ"මගේ ඩ්රයිවර් සමන්ත කෝල් කලේ තුන් වෙනි පාරට.<br />
<br />
බලාපොරොත්තු ඔක්කොම අත ඇරලා මම ලිෆ්ට් එකේ පහළට බැස්සා.<br />
<br />
කාර් එකට අඩි දෙකතුනක් වෙන්න නැවතිලා මගෙ දිහා බලං හිටියෙ රෝසි.<br />
රෝසිව මගේ පපුවට තුරුල් කර ගත්තේ මුකුත් හිතන්න හිතට ඉඩක් නොදීමයි.<br />
<br />
"ස...සර්....මේ..මේ.."<br />
මට තුරුල්වෙලා ගුලි වෙලා හිටිය රෝසි දිහා බලාගෙන සමන්ත තතනනවා.<br />
"ගෙදර යං"<br />
අහස ගොරවද්දි මාත් ගෙරෙව්වා.<br />
<br />
මාලතී...මාලතී මොනවා කියයිද?<br />
මොනවා කිව්වත් මට කමක් නෑ.ස්වාමිපුරුෂයා හැටියට මම කවදාවත් මාලතීට අඩුවක් කරලත් නෑ කරන්නෙත් නෑ.ඒත් රෝසි නැතුව මට ඉන්නත් බෑ.<br />
<br />
අන්තිම වතාවටත් මාව ගෙදරින් බස්සලා සමන්ත ඉගිල්ලිලා ගියා.සුපුරුදු පරිදි මාව පිලිගන්න දොර ඇරගෙන කවුරුත් එන්නෙ නෑ.<br />
සාලේ සෝපාව උඩට වෙලා මාලතී ටීවී එකේ හින්දි ෆිල්ම් එකක ගිලිලා හිටියා.<br />
<br />
"මාලතී....."ටීවී එකට උඩින් මම කටහඬ ඉස්සුවා.<br />
"ඇයි?"<br />
මාලතී මගෙ දිහාට හැරුනේ සුපුරුදු නොරිස්සුමෙන්.<br />
<br />
"මේ රෝසි.එයා අපිත් එක්ක ඉන්නවා අද ඉඳලා."<br />
<br />
"ඉතින් .ගෙදරට කැන්දගෙන ඇවිල්ලා ඉවරවෙලා නෙ මගෙන් අහන්නෙ.මොකෝ මම එපා කිව්වා කියලා අහන එකක් යැ.<br />
මගෙ මොකෝ.ඕන කෙහෙල් මලක්.<br />
<br />
හැබැයි ඔන්න මම දැන්මම කිව්වා කියලා හිතා ගන්න.ජරාව අදින්නයි මෙතන පැටවු ගැහුවම පන්සල් ගානෙ ගෙනිහින් දාන්නයි ඔක්කොම කරන්න වෙන්නෙ ඔහෙට.තියෙන ඒවා මදිවට.........."<br />
<br />
මාලතීගේ කන්දොස්කිරියාව ඒ කනෙන් රිංගලා මේ කනෙන් එළියට යද්දී රෝසිවත් තුරුළු කරං මම මගේ කාමරේට රිංගුවා.<br />
<br />
රෝසි හැමදාම පුරුදු විදිහට ඇස් දෙක ලොකූ කරලා මාත් එක්ක හිනා වුණා.<br />
<br />
ඤාව්.........................<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.23<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1S6_KQgoVuaC4mlEu1likptL8wH2lXHGOAyOQiLFO5bN0OwOLPJ8YqsQOqgsMG3nHDcV43sv_UFkVAAmtA4FcAocLfZGfS_oSR4sm87DnXKV8X5b14heKsVU4f4hnPF7OTDpWxJb3-xs/s1600/images+%252814%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="223" data-original-width="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1S6_KQgoVuaC4mlEu1likptL8wH2lXHGOAyOQiLFO5bN0OwOLPJ8YqsQOqgsMG3nHDcV43sv_UFkVAAmtA4FcAocLfZGfS_oSR4sm87DnXKV8X5b14heKsVU4f4hnPF7OTDpWxJb3-xs/s1600/images+%252814%2529.jpeg" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-52504771121787976322018-12-23T01:10:00.001+05:302018-12-23T01:10:35.675+05:30<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
මේරිගෙ ඇවිටිලි කිරිල්ලෙන් බේරෙන්න බැරිම තැන ලුසී එදා හැන්දෑවෙ එළියට යන්න තීර්ණය කළා.<br />
<br />
"මේක ඔයාට සෑහෙන හොඳවෙයි වස්තුවේ"මේරි කිව්වෙ ලුසීගෙ කම්මුල උඩින් හාද්දක් තියන ගමන්.<br />
<br />
ඒ වෙනකොට ලුසී ඇක්සිඩන්ට් වෙලා මාස පහකටත් කිට්ටුයි.ඉස්පිරිතාලෙට යන්න ගෙයින් එළියට බහින වෙලාවට ඇරෙන්න ලුසී හැමතිස්සෙම හිටියෙ කාමරේ ගුලි වෙලා.<br />
<br />
හුළං ටිකක් වදින්න ,එළියට යන්න කියන යෝජනාව ඉදිරිපත් කළේ මේරියි පිලිප්නුයි විතරක් නෙවෙයි .ලුසීගේ මනෝවෛද්ය දොස්තර නෝනා කැතීත් කොයි වෙලාවෙත් ජීවිතේ ඉස්සරහට අඩිය තියන්න ඕනෙ කියන එක ලුසීට මතක් කළා.<br />
<br />
එයානං කියයි.ඇක්සිඩන්ට් එක ලුසීගෙ අම්මයි තාත්තයි මල්ලියි හැමෝගෙම ජීවිත උදුර ගත්තා.ලුසීගෙ ජීවිතේ බේරුණෙත් හාස්කමකින් කියලයි දොස්තරලා කිව්වෙ.<br />
ලුසීට ඉතුරු වුනේ මේරි විතරයි.මේරිටනම් පිලිප් හරි හිටියා.<br />
ලුසීට ?<br />
මෙහෙම මළපෙරේතියෙක් වගේ හිටියොත් මේරිටත් තමන් එපාවෙයි කියලා හිතිලයි ලුසී මේරිගෙ ඉල්ලීමට කැමති වුනේ.<br />
<br />
ගෙවල් පේලියේ එහා කෙළවරෙන් ටික දුරක් ගෙවුනම තිබ්බ උද්යනෙට යමු කියලා මේරි යෝජනා කළා.<br />
<br />
"යමු.හැබැයි ගිහින් තනියෙන් ඉන්න ඕනෙ .ඔයා කිකිළි පැටවු රකිනවා වගේ මගෙ වටේ කැරකෙන්න බෑ"ලුසී තමන්ගේ නීතිරීති ඉදිරිපත් කරනවා.<br />
<br />
"අනේ රත්තරනේ...මම කොහොමද ඔයාව තනියෙන් එතන දාලා එන්නෙ?"<br />
<br />
"ඇයි බැරි? මොකෝ මම පොඩි ළමයෙක්යෑ.ඔයාට බඩුමුට්ටු ගන්න තියෙනවනෙ ටවුමෙන්.ඒක කරගන්න බැරියැ මම එනකං."<br />
<br />
"අනේ ඒ වුනාට"<br />
<br />
"අනේ අනේ බෑ.එහෙම නැත්නම් මම යන්න එන්නෙත් නෑ"ලුසී පොඩි එකෙක් වගේ මුරණ්ඩු වුනා.<br />
<br />
"අනේ මන්දා...හා එහෙනං"මේරි අකමැත්තෙන් කැමති වුනා.<br />
<br />
ඇත්තටම ගෙයින් එළියට බහින එක හොඳ අදහසක් තමයි.හොඳ හුස්මක් ගන්න ගමන් ලුසී හිතුවෙ උද්යානෙ කෙළවරේ පොඩි බංකු පොඩ්ඩක වාඩි වෙලා .<br />
බොහොම අමාරුවෙන් මේරිව යවා ගත්තෙ.මේරි පොඩි එකෙක් ගැන වගේ තමන් ගැන වද වෙන්නෙ ආදරේට කියලා ලුසී දන්නවා.ඒත් ඒක වෙලාවකට හරි කරදරයක්.<br />
<br />
සරත් කාලෙ ගෙවීගෙන යමින් තිබුනෙ.හීතලත් නැති රස්නෙකුත් නැති බොහොම සෞම්ය කාළගුණයක් නිසා උද්යානෙ සෑහෙන මිනිස්සු හිටියා.<br />
ලුසී වාඩි වුනේ පාර්ක් එක කෙළවරේම .ඒ හරියට වැඩිය කවුරුත් එන්නෙ නෑ.<br />
<br />
ටිකක් එහාට වෙන්න තිබුන පොකුණෙ ලොකු තාරාවො රංචුවක් ඉන්නවා කියලා ලුසී දන්නවා.ඉස්සර ලුසී උන්ට දෙන්න සාක්කුවේ පාන් කෑලි පුරවන් ආවා.<br />
<br />
ටිකක් ඈත පොඩි එවුන් ටිකක් බෝල සෙල්ලම් කළා.සැරෙන් සැරේට ඒ සද්දෙ කැඩි කැඩී ලුසීට ඇහුණා.<br />
<br />
<br />
ලොකු ලොම් බෝලයක් එක පාරටම විදුලි වේගෙන් ඇවිත් ලුසීගෙ උකුලට පැන්නම ලුසී හොඳටෝම බය වුනා.<br />
බලු තඩියෙක්.<br />
කොච්චර බය වුනාද කියනවනං ලුසීට කෑ ගහගන්න මතක් වුනෙත් ටිකක් වෙලා ගිහින්.<br />
<br />
"හපොයි දෙයියනේ......<br />
ලැසී...ඔයා මහ නරක ළමයෙක් එන්නයි කිව්වෙ මෙහාට.....<br />
මිස් ඔයාට තුවාලද?"<br />
ලොම් තඩිය අයිතිකාරයත් බොහොම කලබල වෙලා.<br />
<br />
"අහ් නෑ නෑ.මට මුකුත් වුනේ නෑ.ටිකක් බය වුනා විතරයි"<br />
<br />
"අපිට සමා වෙන්න.ලැසී සාමාන්යයෙන් ඔහොම කාගෙවත් ඇඟට පනින්නෙ නෑ එයාගෙ හිත ගියේ නැත්නම්.මෙහෙම හිටියට මෙයා හරි ආඩම්බරකාර බලු නෝනෙක්."ලොම් තඩියගෙ අයිතිකාරයා සමාව ඉල්ලනවා.<br />
<br />
"නෑ නෑ.ඒකට කමක් නෑ."හැටට හැටේ දුවන්න ගත්ත පපුව සාමාන්ය වේගෙට පහු බහිද්දි ලුසී ලැසීගෙ ඔලුව අතගෑවා.<br />
<br />
"මම පෝල්.ලැසීව ඔයා දැනටම අඳුරනවනෙ"<br />
"ලුසී.හඳුනාගන්න ලැබීම සතුටක්"<br />
<br />
"මටත්.ඔයා කලින් මේ උද්යානෙට ඇවිත් තියෙනවද?"<br />
<br />
"කාලෙකට කලින් .ඒත් මම වැඩිය මේ පැත්තට ඇවිත් නැහැ."<br />
<br />
"ඔව්.ඒක තමයි .නැත්නම් අපි කලින් මුණ ගැහෙනවනෙ.ලැසී වැඩියෙන්ම කැමති මේ පැත්තට"<br />
<br />
"හයියෝ, ඔයා හිටගෙනනෙ තාම.එන්න වාඩි වෙන්න"ලුසී බංකුවෙ පැත්තකට උනා.<br />
<br />
"ස්තූතියි ලුසී"<br />
<br />
පෝල්ගෙයි ලුසීගෙයි මැද්දෙන් හරිබරි ගැහිලා ලැසීත් වාඩි වුනා.ඒ මදිවට අහන්නෙත් නැතුවම ලුසීගෙ උකුල උඩින් මූනත් තියා ගත්තා.<br />
<br />
"එයා මට සෑහෙන කැමතියි වගේ."<br />
ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් පස්සෙ පළමුවෙනි වතාවට ලුසීගෙ මූනෙ හිනාවක් ඇඳුනා.<br />
<br />
"ඔව්.ඇත්තටම.මොකද එයා ලේසියෙන් කාටවත් කැමති වෙන්නෙ නෑ .මම කිව්වනෙ ඔයාට"<br />
<br />
"මෙයා මොන ජාතියෙ බල්ලෙක්ද?මට බල්ලො ගැන ලොකු තේරුමක් නෑ"<br />
<br />
"මෙයා ගෝල්ඩන් රෙට්රීවර් කෙනෙක්.මෙහෙම කෙල්ල වගේ හිටියට දැන් සෑහෙන නාකියි.අවුරුදු අටක් කියන්නෙ ඒ ගොල්ලන්ගෙ ලෝකෙ සෑහෙන වයසක් ගිහින්"<br />
<br />
පෝල්ගෙ ළඟින් පෙපර්මින්ට් සුවඳක් ආවා.හුළඟත් එක්ක කොහෙන්දෝ ආපු පොප් කෝන් සුවඳකුත් ලුසීගෙ නහයෙ පැටලුනා.<br />
<br />
පැයකට කිට්ටු වෙලාවක් ගෙවුනෙ ඔහොම.ඒ පැයේ හුඟ තැන්වල තිබුනෙ නිස්සද්දවම හිටපු තැන්.ඒ වුනාට ඒ සද්ද බද්ද නැති නිස්කලංක සමාගමට ලුසීගෙ හිත බොහොම තදින් බැඳුනා.<br />
<br />
ඉස්පිරිතාලෙ යද්දි හම්බවෙන මිනිස්සු වගේ පෝල් ලුසීගෙ පිලිස්සුම් තුවාල ගැන හාරා ඇවිස්සුවෙ නෑ.කොටින්ම ලුසීගෙ ගැන පෝල් වචනයක්වත් ඇහුවෙ නෑ.අහන්නෙ නැතුවම සමහරු කරන්නා වගේ අනේ පවු දෙයියනේ කියලා ලුසීට අනුකම්පා කරන්න ගියෙත් නෑ.<br />
පෝල් ලුසීට නැපිය මාරුකරගන්නවත් බැරි පොඩි දරුවෙක්ට වගේ සැලකුවෙත් නෑ.<br />
<br />
ඉතින් ඇත්තටම ලැසීටත් පෝල්ටත් ලුසීගෙ හිතේ පැලවෙන්න ගත්තේ බොහෝම ලොකු ලෙංගතුකමක්.<br />
<br />
ලැසී හිරිඅරිමින් නැගිට්ටා.<br />
<br />
"ඔහ්,මේ නෝනාට කම්මැලි හිතිලා වගේ .අපිට ගෙදර යන්න වෙලාව හරි ලුසී"පෝල් බංකුවෙන් නැගිට්ටෙ ඒ තරම් කැමැත්තකින් නෙවෙයි කියලයි ලුසීට හිතුනෙ.<br />
<br />
"හමුවීම සතුටක් ලැසී.ගිහින් එන්න කෙල්ලෙ"ලුසීගෙ හිතේ පුංචි දුකක් එක්කහු වෙන්න ගත්තා.<br />
ලැසී උත්තර දුන්නෙ ලුසීගෙ අත ලෙවකමින්.<br />
<br />
"ඇත්තටම ඔයා හමු වීම අපිට ලොකූ සතුටක් ලුසී.ගොඩක් වෙලාවට අපි පාර්ක් එකේ ඉන්නෙ තනියම.සමහරු බල්ලොන්ට කැමති නෑ.ඊටත් වඩා සමහරුන්ට ඕනෙ මගේ ජීවිත කතාව ගැන දැන ගන්න.මට අනුකම්පා කරන්න.ඔයා තමයි ලැසී ඇරුණම කාලෙකින් මට මුණ ගැහුණු හොඳම යාලුවා.<br />
හපොයි මම කියවනවා වැඩියි නේද?"<br />
පෝල්ට ලැජ්ජා හිතිලද කොහෙද?<br />
<br />
"අහ් නෑ නෑ.පෝල් මම ප්රශ්නයක් අහන්න ඔයා මගේ ගැන මුකුත් හිතන්නෙ නෑ නේද?<br />
<br />
"මොකද්ද?"<br />
<br />
"අහ්...ඔයාට මොකද්ද තියෙන ප්රශ්නෙ?"<br />
<br />
පෝල් උත්තර දුන්නෙ නෑ.ඒත් එයාට තරහ ගිහින් විත්තිය ලුසීට තේරුනා.<br />
<br />
"පෝල්, සමාවෙන්න මම වැරදි දෙයක් ඇහුවද?"<br />
<br />
"මං හිතුවා ඔයා අනිත් අයගෙන් වෙනස් කියලා ලුසී.ඔයත් අනිත් මිනිස්සු වගේම තමයි බලාගෙන යද්දි."පෝල්ගෙ කටහඬේ තිබුනෙ බිඳිච්ච බලාපොරොත්තුවල සද්දෙ.<br />
<br />
"ඇයි අනේ මම මොකද්ද කලේ?"ලුසීට මුකුත් හිතා ගන්න බෑ.<br />
<br />
"මොකද කලේ..මොකද කලේ?<br />
ඇස් දෙකම පොට්ට ගයිඩ් ඩෝග් කෙනෙක් එක්ක හැමතැනම යන මිනිහෙක්ගෙන් මොකද්ද එයාට තියෙන ප්රශ්නෙ කියලා අහපු එක තමයි ඔයා කළේ.එනවා යන්න ලැසී" පෝල් යන්න හැරුනේ තරහෙන්<br />
<br />
තත්පර දෙක තුනක් කිසිම සද්දයක් බද්දයක් නැතුව ගෙවුනා.<br />
ඊට පස්සෙ ලුසී සෑහෙන කාලෙකට පස්සෙ මහ හයියෙන් හිනා වෙන්න ගත්තා.ඇස්වලින් කඳුළු පෙරි පෙරී හුස්ම හිරවෙලා පපුව තද වෙද්දිත් ලුසී දිගටම හිනා වුනා.<br />
<br />
යන්න ගියපු පෝල් නැවතුනේ මේ මොන විකාරයක්ද කියලා හිතාගන්න බැරුව.ලැසී ඔලුව හරව හරවා බැලුවෙ තමන්ගෙ අලුත් යාලුවට හැදුනෙ මොන විදිහෙ ලෙඩක්ද කියලා .<br />
<br />
බොහෝම අමාරුවෙන් අන්තිමේ ලුසී හිනාව නවත්තගත්තා.<br />
<br />
"පෝල්,ඔයා තාම ඔතනද?"<br />
<br />
"පිස්සු හැදීගෙන එනවද ?ඇයි මං මෙතන හිටගෙන ඉන්නවා පේන්නැද්ද?"<br />
<br />
"නෑ පෝල් මටත් පේන්නෙ නෑනෙ"<br />
<br />
ඇක්සිඩන්ට් එකෙන් වෙච්ච ලොකුම අනතුර ලුසීගෙ ඇස් පෙනීම නැති වෙච්ච් එක.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi67Kuf7GAg0x1WKywJGI1rJ53wKYcFJRnnqJZizBHXY_5VrtaE2UplGq46iYUIuJRlP1VxEMt8uBB4ujO5TyaMhpGDp6P4VB_YqKfDQm4xBr8yUO8xT5NDnC5qfm_eh7Sj5paxqcv4L2o/s1600/america-bench-couple-dog-family-1140x1140-IdgeB8WYJ.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="755" data-original-width="1140" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi67Kuf7GAg0x1WKywJGI1rJ53wKYcFJRnnqJZizBHXY_5VrtaE2UplGq46iYUIuJRlP1VxEMt8uBB4ujO5TyaMhpGDp6P4VB_YqKfDQm4xBr8yUO8xT5NDnC5qfm_eh7Sj5paxqcv4L2o/s320/america-bench-couple-dog-family-1140x1140-IdgeB8WYJ.jpeg" width="320" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-57453745195754796932018-12-20T18:05:00.001+05:302018-12-20T18:05:08.303+05:30කිරි අම්මා<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ඉලන්දාරි වයස පහුවෙලා උණත් මම තාම නිදාගත්තෙ කිරිඅම්මගෙ ඇඳේ. කිරිඅම්මගෙ කාමරේ තෙල් බෙහෙත් සුවඳත් එක්ක වෙනදා වගේ මං ඇහැරුණා.<br />
<br />
කොහොමත් ඉතින් හැමදාම කිරිඅම්මට කලින් මං ඇහැරෙනවා.ඇහැරිලා වටේ පිටේ ලෝකෙ ඇහැරෙන සද්දවලට කන් දීගෙන ඉන්නවා.ටිකකින් මට බඩගිනි වෙනවා.මගේ කුණුකුණුවට කිරිඅම්මට ඇහැරෙනවා.අපි කුස්සියට ගිහින් තේ බොනවා.අපේ දවස පටන් ගන්නෙ එහෙමයි.<br />
<br />
මගේ අම්මඅප්පා කවුද කියලා මතකයක් මට නෑ.මතක ඇති කාලෙක ඉඳන් මම හිටියෙ තනියම.කිරිඅම්මට දරු මුනුබුරෝ සෑහෙන හිටියා.සමහරු පිටරට.මෙහෙ හිටි උදවියත් හිටියෙ දුර පළාත්වල.ඉතින් අහම්බෙන් දවසක හම්බුන වෙලේ කිරිඅම්මා කිව්වම ඔන්නොහේ මාත් එක්ක නැවතියන් මයිකල් කියලා මම ඔලුව වැනුවෙ එක පයින් ම.එදා ඉඳන් කිරිඅම්මයි මායි හිටියෙ එකට.<br />
<br />
වෙනදා වගේ මගේ කුණුකුණුවට කිරිඅම්මා පුරුදු විදිහට ඇහැ ඇරියෙ නැති වුනාම මට මොකද්දෝ මහ අමුත්තක් දැනුනා.හත් දෙයියනේ කිරි අම්මා අයිස් කුට්ටියක් වගේ සීතලයි.<br />
<br />
කිරි අම්මට සෑහෙන අසනීප තිබුණා .හැමදාම උදේ දවල් හවස බෙහෙත් පෙති අහුරු අහුරු බීවෙ ඒ අසනීපවලට.ඒත් කිරි අම්මාට ළඟදිම දවසක යන්න වෙයි කියලා කිරිඅම්මා නිතරම මැතිරුවා.<br />
"මට යන්න දුක නෑ ,මයිකල්.ඒත් මට දුක මම ගියාම උඹට මොකද වෙන්නෙ කියලා"<br />
ඒ වෙලාවට කිරි අම්මා දිග හුස්මක් අදින්නේ මාවත් ඒ දිහාට ඇදිලා යන ගානට.<br />
<br />
කිරිඅම්මගෙ දරුමුණුපුරෝ මට කිසිම ඇගෑලුම්කමක් දැක්කුවෙ නෑ.ඉඳලා හිටලා දවසක ආයෙත් දුවන්න බලාගෙන මහ ගෙදර ආපු දවසක උන් ඔක්කොම මගේ දිහා බැලුවෙ අනවසර පදිංචිකාරයෙක් එහෙම නැත්තං අපරාධකාරයෙක් දිහා බලන විදිහට.<br />
<br />
මට උන් එකෙක්වත් වැඩක් නෑ දැන්.මගේ කිරි අම්මා යන්න ගිහිල්ලා.පපුව පිච්චී ගෙන යද්දි මම මහ හයියෙන් විලාප තියන්න ගත්තා.<br />
<br />
මගේ විලාපෙට අල්ලපු වත්තෙ ගෙදර අමරෙයි කාන්තියි දුවගෙන ආවා .අමරපාල ගෙට ආවෙ පිටිපස්සෙ දොරේ අගුල කඩා ගෙන.වෙන දවසක ඕක වුනානං මට මාරාවේස වෙනවා.එදා මට ගානක්වත් උන්නෑ.<br />
<br />
"හපොයි දෙයියනේ රන්හාමි නැන්දා"කාන්තිත් පපුව අල්ලගත්තා.<br />
<br />
එතනින් එහාට වැඩිහරියක් මට මතක නෑ.අමරපාල කොහෙන්දෝ වාහනයක් අරං රූං ගාල ඇවිදින් කිරිඅම්මා අරං ගියා.කිරිඅම්මා ආයෙත් ආවෙ දුඹුරු පාට පෙට්ටියෙන්.<br />
ඒ වෙද්දි දවස් කීයක් ගිහින් ද මන්දා.<br />
<br />
ඒ වෙද්දි කිරිඅම්මයි මායි විතරක් හිටපු ගේ පිරෙන්න පිට මිනිස්සු හිටියා.කිරිඅම්මගෙ දරුමුණුපුරු පරම්පරාවත් එකා දෙන්නා පාත් වුනා.<br />
<br />
මම පෙට්ටියෙ හිටපු කිරිඅම්මා බලන්න ගියෙ නෑ.ඒ මගේ කිරිඅම්මා නෙවෙයි .මම ආසම කරන තෙල් බෙහෙත් සුවඳ වෙනුවට ඒ පෙට්ටියෙන් ආවෙ නහය කඩා ගෙන යන අප්පිරිය ගඳක්.මම එළියට වෙලා හූල්ල හූල්ලා හිටියා.<br />
<br />
ඉඳලා හිටලා ගමේ උදවිය කවුරුහරි මගෙ ඔලුව අතගාලා අනේ අසරණයා කිව්වත් මම නෙවෙයි ඔලුව ඉස්සුවෙ.<br />
<br />
පිටරට හිටිය දුවාදරුවො එනකන් දවස් ගානක් කිරිඅම්මා පෙට්ටියේ නිදාගෙන හිටියා.<br />
ඒ උන්දැලා ඇවිදින් හොටු පෙර පෙරා ඇඬුවා.ඊට පස්සෙ කඳුළු පිහදාගෙන අහුමුළුවලට වෙලා කිරිඅම්මගෙ බඩු මුට්ටු බෙදා ගන්න හීතල යුද්ධයක් පටන් ගත්තා.<br />
<br />
"උඹ තමයි කොලුවෝ මට මේ ලෝකේ ඉතුරු වෙච්චි එකම වස්තුව"මාව තුරුලු කරන් කිරිඅම්මා කීපාරක් නම් එහෙම කියන්න ඇද්ද?<br />
ඒත් මේ උදවිය බෙදාගන්න දඟලපු බඩුමුට්ටු ලැයිස්තුවේ අන්තිම අග්ගිස්සේවත් මම උන්නෙ නෑ.<br />
<br />
අන්තිම මුණුපුරාත් ඒරොප්පෙන් ගොඩබැහැලා ආවම කිරිඅම්මගෙ අවසාන කටයුතු සිද්ධ වුනා.<br />
<br />
මළ ගෙදරක් ද මගුල් ගෙදරක්ද බං මේක කියලා කවුදෝ කියනවා මං අහගෙන.හාමුදුරුවොම විසිනමක් විතර වැඩියෙ පිට පලාත්වලින්.<br />
කිරිඅම්මගෙ දරු මුණුපුරන්ගේ තොරණේ විස්තර තමයි වැඩි හරියක් කතාවල තිබුනෙ.ඒ දරුවො කිරිඅම්මාට කරපු නොසෑහෙන සැලකිලි ගැනත් කියද්දි මම කල්පනා කළේ මැරුනෙ මගේ කිරි අම්මා නෙවෙයි වත්ද කියලා.<br />
<br />
කැරකොප්පුවේ අන්තිම කෙලවරේ බිම් පොඩ්ඩක කිරිඅම්මව පස් යට හංගලා ඒ උදවිය ඔක්කොම යන්න ගියාට පස්සෙයි මම කිරිඅම්මා බලන්න ගියේ.<br />
<br />
අලුත් පස්වල සුවඳ අස්සෙන් කිරිඅම්මගෙ සුවඳ හීනියට වගේ දැනෙද්දී මම කිරිඅම්මගෙ පස්ගොඩැල්ල උඩ වැටිලා හිත දියවෙලා යනකං අඬන්න ගත්තා .<br />
<br />
දවස් කීයක් මං ඇඬුවද කියලා මට මතක නෑ.<br />
අමරපාලයි කාන්තියි කීපසැරයක් ම ඇවිත් මාව උන්දැලගෙ ගෙදර එක්ක යන්න තැතනුවා.බැරිම තැන කාන්ති බත් කටක් පාන්කෑල්ලක් වතුර උගුරක් බොන්න කියලා මට පින්සෙන්ඩු උනා.<br />
කිරිඅම්මා නැතුව මට කෑම කන්න පුලුවන්ද ?<br />
<br />
ඔහොම එක දිගට හිත දිය වෙනකං අඬද්දි එක දවසක මගේ පණත් දිය වෙලා ගියා.<br />
<br />
මගේ මළගෙදරට ආවෙ අමරපාලයි කාන්තියි විතරයි.කිරිඅම්මා ගාවම පොඩි ඉඩක මාව වළලද්දි පස් ගොඩේ අමරපාලගෙ කඳුළුත් කලවම් වෙනවා මම කොහෙදෝ උඩක ඉඳන් බලන් හිටියා.<br />
<br />
"පව්.තිරිසන් සතෙක් වෙලා මූට දැනිච්ච දුක අර නල්ලමලේ දූලා පුතාලා ටිකට තිබ්බනම් අම්මපා"කාන්ති චීත්තෙන් කඳුළු පිහදා ගත්තා.<br />
<br />
කාන්තියි අමරපාලයි එතන ඉන්දැද්දි මම කිරිඅම්මා හොයන්න යන්න පිටත් උනා.<br />
<br />
උන්දැ මං නැතුව පාලුවේ ඇත්තෙ.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.20<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA-954Pbw6GZEUhyphenhyphenWkrGgq7TcBDYhA2Nsrrh1kFPR9ytqCWJnTKl9z0tyDets97nxCCozqGELZXTxkBCKVfm00We1KdPx6DVZKIvPEuHg_s4W7K8KQux4E257yk0cqMf2IanHVfl3dRZ8/s1600/istockphoto-173236743-612x612.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="612" data-original-width="408" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA-954Pbw6GZEUhyphenhyphenWkrGgq7TcBDYhA2Nsrrh1kFPR9ytqCWJnTKl9z0tyDets97nxCCozqGELZXTxkBCKVfm00We1KdPx6DVZKIvPEuHg_s4W7K8KQux4E257yk0cqMf2IanHVfl3dRZ8/s320/istockphoto-173236743-612x612.jpg" width="213" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-42815539502263684902018-12-19T11:17:00.002+05:302018-12-19T11:17:28.658+05:30ඇස් වාට්ටු<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjesX2CQPCSDvHDaAQLrnkeI8m-TPVYpiDmR-pFaBR55DQxLoGJTd3rsBHKfSQ9WC4vaY8EqgUYas7sBQOGGBeSiBgDBm1WqQvjVml5uS1rr_i6nvYVkYca9s_9kc5V5glnWxi-aKBDDgY/s1600/images+%252812%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjesX2CQPCSDvHDaAQLrnkeI8m-TPVYpiDmR-pFaBR55DQxLoGJTd3rsBHKfSQ9WC4vaY8EqgUYas7sBQOGGBeSiBgDBm1WqQvjVml5uS1rr_i6nvYVkYca9s_9kc5V5glnWxi-aKBDDgY/s1600/images+%252812%2529.jpeg" /></a></div>
<br />
<div dir="ltr">
කොළඹ දුවන්න පටන් අරන් අවුරුද්දකට පොඩ්ඩක් අඩුයි.ඒත් තාම කොළඹ ටවුමයි මායි එච්චරම යාලු නෑ.මහරගමින් 138 ක නැග්ගාම කොළඹින් බහින තැන හොයාගන්න නම් දැන් පුලුවන් .නින්ද ගිහින් හිටියත් හෝල්ට් එක කිට්ටුවෙද්දි කොන්දොස්තර මහත්තයා ගිරිය පුපුපන් බෙරිහන් දෙනවනෙ ටවුන්හෝල් ඇස්වාට්ටුව බහින්ඩ බහින්ඩ....කියලා.</div>
<div dir="ltr">
ටවුන් හෝල් එක ගාව බැහැලා ඇස් වාට්ටුවට මෙහායින් හැරිලා දුවද්දි එක ඇහැක් සුදු පාටින් වහගෙන මං වගේම කරකවලා අතෑරලා වාගේ වටපිට බලබලා ඇස් වාට්ටුව හොයං යන ඇත්තො ඉඳ හිට මුණ ගැහෙනවා.</div>
<div dir="ltr">
සෞඛ්යය අමාත්යාංශයට යන්න කොට පාරක් තියෙනවා ඇස් වාට්ටුව මැද්දෙන් .ඕකෙන් යන එනවා මිසක් ඇස් වාට්ටුවෙ ලෙඩ්ඩුන්ගෙ ගැන කතා මං දන්නෙ නෑ.</div>
<div dir="ltr">
මේ කතාව කිව්වෙ මේ දවස්වල එහේ ඉන්න මගේ හිතමිතුරු ලේන් මැතිණිය .වට වන්දනාවේ ගියා මදෑ කතාවට යං කො.</div>
<div dir="ltr">
දූ පොඩිත්තියෙක්.ලබන අවුරුද්දෙ දෙක වසරට පාස් ලු.<br />
ඉතින් ඇයි ඇස් වාට්ටු ඇවිල්ලා?<br />
පොඩි පොඩි දේවල් පේන්නෙ පැටලිලාලු.ඈත තියෙන මල්වලට කුරුල්ලො කියලා එහෙම රැවටෙන වලු.<br />
පරීක්ෂණ කරලා බලද්දි දෝණිගේ පෙනීම හොඳටම අඩුයි ලු.</div>
<div dir="ltr">
හුඟක් වෙලාවට පොඩිත්තන්ගෙ පෙනීමෙ දෝස අහුවෙනවනෙ ඉස්කෝලේ කලු ලෑල්ල පේන්නැති උනාම.<br />
වැඩේ කියන්නෙ බටිත්ති පන්තියෙ ඉන්න හොඳම ළමයෙක්ලු.ඉතින් ටීචර් ආදරේ වැඩි කමට හැමදාම බටිත්තිව තියාගන්නෙ ඉස්සරහම පේළියකලු.</div>
<div dir="ltr">
ගෙදරදි ටීවී බලද්දි එහෙම මේක දැක්කෙ නැද්ද කියලා ඩොක්ටර් ඇහුවලු. </div>
<div dir="ltr">
කියන දේ අහන්නැතුව ටීවී බලන හින්දා ටීවී එක ගලවලා අයින් කරල තියෙන්නෙ කියල අම්මා කිව්වලු.<br />
බැලින්නං බටිත්ති පොඩි කාලෙ කියන දේ අහන්නැතුව ළඟටම වෙලාලු ටීවී බලලා තියෙන්නෙ.පෙනීම අඩු විත්තිය කියන්න පොඩිත්තිට තේරිලත් නෑ.පොඩිත්තිට තියෙන අවුල ගෙදර අයට තේරිලත් නෑ.</div>
<div dir="ltr">
වැඩිහිටි අපිට අරෙහෙ රිදෙනවා,මෙහේ පුපුරු ගහනවා කියලා අපිට තියෙන අමාරු කියන්න පුලුවන් උනාට පොඩිහිටියන්ට එහෙම අමාරුයි .පොඩිහිටියන් සමහර වෙලාවට තමන්ගේ අමාරුකම් පෙන්නන්නේ ඔන්න ඔය වගේ අපි නොහිතන විදිවලට වෙන්න පුලුවන් කියන එකයි ඔය කතාව අහලා මට හිතුනෙ.</div>
<div dir="ltr">
ඉගිලෙන ලියමන් <a href="tel:20181217">2018.12.17</a></div>
<br /></div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-32065283295527164722018-12-19T11:15:00.003+05:302018-12-19T11:15:59.549+05:30තවත් තේ කතාවක්<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
කාලෙන් කාලෙට තේ බීපු හැටි කලින් ලිව්වා මතකනෙ.<br />
කියවන්න බැරි වෙච්ච ඇත්තෙක් ඉන්නවානම් පස්සෙන් පහු කියවන්න බැරියැ ඒ පෝස්ට් එක.<br />
<br />
අපේ තාත්තගෙ රසම රස තේක ගැන කීවනෙ.<br />
එකම එක කතාවක් හැබැයි අමතක වුනා.<br />
තාත්තගෙ පොල්කිරි තේක.<br />
ඇයි ස්ට්රෝබෙරි ටී, ලෙමන් ටී, ජින්ජර් ටී, හිබිස්කස් ටී තියෙනවනං පොල්කිරි ටී තියෙන්න බැරි ද?<br />
<br />
ඔන්න මෙහෙමයි ඒ කතන්දරේ වෙන්නෙ.<br />
<br />
අපේ මවුතොමෝට ආතරයිටිස් තියෙනවා නොවැ.ආතරයිටිස් නොතිබ්බත් අවුරුදු බර ගානක් තිස්සේ උයලා පිහලා, රෙදි සෝදලා ගෙවල් අසපස් කරලා ,ඕං ඔය කියන සුමේ නොකඩවා කරන බවලත් උදවියට වයසට යද්දි අත පයේ හන්දි අමාරු එනවා.<br />
<br />
පොල් මිරිකන හැටි ඉතින් කාටවත් අලුතෙන් කියලා දෙන්න ඕනෙ නෑනෙ.ඇඟිලිවල අත්වල හන්දි අමාරු තියෙන උදවියට ඔය පොල් මිරිකනවා කියන එක බොහෝම වේදනාකාරී අත්දැකීමක්.<br />
ඒත් ඉතින් මේ සිරිලංකාවේ ගෙවල් වල පොල්කිරි නොදාන එළවලුවක් මාලුවක් හොයාගන්න ටිකක් අමාරුයි නෙ.ඉතින් හැම වේලටම පොල් කිරි එපායැ.<br />
<br />
ඒ කාලෙ මගෙ හිතේ අර පොල් ගෙඩියක් රත්තරන්වලට ටිකක් අඩුවෙන් විකිනිච්ච කාලෙ.පොල් හිඟයටත් උත්තරයක් හැටියට අපේ අම්මා ගෙනාවලු අර පිටිකළ පොල් කිරි පැකට්ටුවක්.<br />
අර සැබවින් නියම පොල් කිරී, කිරිබත් කිරිහොඳි වලට....කියලා සුනිල් පෙරේරා කියන්නෙ ආං ඒ පැකැට් එකක්.<br />
<br />
ඒත් වැඩේ කියන්නෙ අපුච්චා ඔය පිටි කළ පොල් කිරි වැඩේට සම්පූර්ණ විරුද්ධයි .ඇත්තනෙ ඉතින් .දැං ඔය පොල් ගෙඩියක් බිඳලා එක බෑයක් ගාලා අනිත් බෑය රෑ ෆ්රිජ් එකට දාන්න අමතක උනා කියන්නකො.හා උදේ වෙනකොට නරක් වේගෙන ඇවිත් නැද්ද?<br />
ඉතින් එහෙනං කල් තබාගන්නා ජාති එකතු කරන්නෙත් නැතුව පිටි කළ පොල් කිරි එක නරක් නොවී තියෙන්නෙ කොහොමෙයි.පිටි කළත් පොල් පොල්ම නෙව.<br />
<br />
ඉතින් ඔය තාත්තගෙ විරෝධෙ හින්ද අම්මා පි.පො.කි. ගේන එක නැවැත්තුවලු.<br />
<br />
ඕං ඔය කාලෙ දවසක් මම ගෙදර ඉන්න කම්මැලි කමේ බට්ටිවත් කුදලගෙන අපේ මාපියාණන් යුවල බලන්න සම්ප්රාප්ත වෙනවලු.<br />
සාමාන්යයෙන් මම ගෙට ගොඩ වුනාම මට තේකක් හදලා දෙන්න අපේ අපුච්චට වෙනම බුලත් දෙන්න ඕනෙ නෑ.<br />
එදා උන්දැ කොහෙ හරි ගමනක් යන්න ලෑස්ති වෙලා හිටියෙ.ඒ මොන ගමන තිබුණත් දඩි බිඩියෙ දෝනියණ්දෑගේ තේ ගුදම හදලා දීලා තමා එළියට බැස්සෙ.<br />
<br />
උගුරක් දෙකක් උගුරෙන් පහළට යද්දී මොකක් නමුත් වෙනසක් තේරුණත් මං දන්නවෑ ඉතින් වෙච්ච දේ.තව උගුරු දෙක තුනක් ආමාශගත වෙද්දී පොඩී සැකයක් මතු වෙච්චි.<br />
<br />
තාත්තා තාමත් එළියෙ හින්දා හෙමීට අම්මට කිට්ටු කරලා ඇහුවෙ පිටි කළ පොල් කිරි පැකට් එකක් එහෙම හංගලා තියෙද කියලා.<br />
<br />
අම්මා ඔලුවෙ අත ගහ ගත්ත පාර මට තේරුනා පිංවතුනි වැඩේ හරි තමයි කියලා.<br />
අපේ ගෙදර සීනි, පිටි ආදී දෑ දාලා තිබුනෙ අර නෙස්ප්රේ මාමල කාලයක් දීපු පාට පාට පියන් තිබ්බ ටින් වල.වක්කඩේ හකුරු හැංගුවට හපන් අපේ මෑනියන්දෑ පොල්කිරි එක හංගලා තියෙන්නෙත් ඕං ඔය ටින් එහෙකමලු.<br />
<br />
වැඩේ කියන්නෙ ඉතින් කාඩ්බෝඩ් පැකට්ටුවෙන් එලියට ගත්තම කිරිපිටි පැකට් එකයි පොල් කිරි පැකට් එකයි දෙකම තියෙන්නෙ අර ඇලුමිනියම් වාගේ පැකට්ටුවේ නේ.<br />
<br />
ඉතින් තාත්තට දොසක් කියතැහැකැ වෙච්චි දේට.පොල් කිරි තේක සින්ක් එකට නවලා මෑනියන්දෑ අලුතෙන් හදලා දීපු තේක බොන්න ගත්තෙ ඒ පාර දැම්මේ හරි පිටි ජාතියද කියලා හොඳට ඉව අල්ලලා එහෙම තමයි.<br />
<br />
දැන් නං පියානන්දෑ අපේ ගෙදරදිත් පිටි කළ පොල් කිරි එක්ක සහයෝගෙන් වාසය කරනවා.ඒ හින්දා ඊට පස්සෙ පොල්කිරි ටී බොන්න වුනේ නෑ.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Isl48D5K-GdFngDAnRoFL7p4lK-z_wK1YbnzV1P5KYCFL2zBXMv9VA7Yw4nk5xhjuDEkdI7HFBOkDlZ8XBS7hArHDmD8GSGr3c4QCRLKL6YmA93NshttJOv0lIceXQfs5XtXspjFJQs/s1600/b6ddb56c3d8f176a0c3b77d8a7129d5b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="651" data-original-width="650" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Isl48D5K-GdFngDAnRoFL7p4lK-z_wK1YbnzV1P5KYCFL2zBXMv9VA7Yw4nk5xhjuDEkdI7HFBOkDlZ8XBS7hArHDmD8GSGr3c4QCRLKL6YmA93NshttJOv0lIceXQfs5XtXspjFJQs/s320/b6ddb56c3d8f176a0c3b77d8a7129d5b.jpg" width="319" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-74199167214308618092018-12-19T11:14:00.002+05:302018-12-19T11:14:30.043+05:30ගඩා ගෙඩි<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjEF-USWAAlFnkcSufrWcl3qhOH7kwoYcCH5anhMkgUXVneN9KICo5dGET4xU4YdM8sgx5zuVyWWxwBQDgCI1zWk7l2WxeBnmFkeGa9mCtQPtB7xSmchyphenhyphenS70aVtgzFZsgGb4bSWk7_V2U/s1600/download+%25288%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="379" data-original-width="568" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjEF-USWAAlFnkcSufrWcl3qhOH7kwoYcCH5anhMkgUXVneN9KICo5dGET4xU4YdM8sgx5zuVyWWxwBQDgCI1zWk7l2WxeBnmFkeGa9mCtQPtB7xSmchyphenhyphenS70aVtgzFZsgGb4bSWk7_V2U/s320/download+%25288%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div dir="ltr">
තාත්තා එක්ක විනාඩි දෙක තුනක් කතාවට වැටුණම රස කතා පොකුරු පිටින් ඔඩොක්කුවේ.</div>
<div dir="ltr">
තාත්තගෙ ගම හොරණ ,කුඩා යාල.අපි පොඩි කාලෙ යද්දිත් මහ ගෙදර වටේ තිබුනෙ විසාල වත්තක්.දැන්නම් ඒක නෑ.<br />
මිදුලෙ තිබ්බ ගඩිගුඩා ගහයි මැංගුස් ගහයි නං තාමත් මතකයි මට.<br />
කොහොමත් සීයලා බලන්න් එහේ ගියාම අනිත් උදවිය ගෙට ගොඩවෙද්දි මම ගොඩ වුනේ ඉස්සරහ මිදුලේ ජම්බු ගහට(දැන් එනවා නෙවෙයි කට කැඩිච්චි කතා කියන්.)</div>
<div dir="ltr">
තාත්තගෙ ගොඩක් කතාවල ගඩිගුඩා ගහයි මැංගුස් ගහයි හිටියා.තව ඇඹිල්ල, කිරිල්ල, කටු ආතා, මාදං ඔය වාගෙ තාත්තගෙ කතාවලින් විතරක් රහ බලපු කැලෑ ගෙඩි අටෝරාසියයි.</div>
<div dir="ltr">
මාතර ගෙදර මිදුලෙ චෙරි ගහකුයි ඇඹරැල්ලා ගහකුයි තිබුනා.ඉදුනම කියුටෙක්ස් රහක් ආපු චෙරිවලට මගේ ලොකු කැමැත්තක් නොතිබ්බට මගේ එක්ක වැටිලා හිටපු කොලු නඩේනං අපේ ගෙදර එන එන පාරට චෙරි ගහ හිස් කෙරුවා.</div>
<div dir="ltr">
අලුත් ගෙදර මල් පැලයක් වවාගන්නත් අහිංසක මට අමාරු එකේ පලතුරු පැලයක් වවාගන්නවා කියන එක නං හීනයක් තමා ඉතින්.</div>
<div dir="ltr">
අමාරුවෙන් හරි වවාගත්තත් ඉතින් ගෙඩි හැදෙන කාලයක් වෙද්දි අපි වෙන ගෙදරකට ,පියාඹයිද කවුදෑ දන්නෙ.</div>
<div dir="ltr">
ගහේ හැදිලා ඉඳිච්චි ගෙඩියක් ගහට ගොඩවෙලා කඩාගන්න පාඩම බට්ටිට උගන්නගන්න බැරි වෙයිද කියලා සැරෙන් සැරේ හිත වද වෙන්නෙ ඔය අස්සෙ.</div>
<div dir="ltr">
කාර්ගීල්ස් ,කීල්ස් ආපිකෝ සාප්පු වල රටින් ගෙනා අපූරු පෙනුමට ඉන්න මිස් ඇපල්ලා, මිස් ඔරේන්ජ් ලා, ස්ට්රෝබෙරි බබාලා බලං ඉන්නෙ හිනා වෙවී.</div>
<div dir="ltr">
ගමනක් යන්න එලියට බැස්සම පාර දිගට තියෙන්නෙ ළඟදි දවසක සංකල්ප අයියගෙ පෝස්ට් එහෙකත් මුණ ගැහිච්ච මිහින්තලේ රස අඹ, ඇට නැති රස මිදි එහෙම.<br />
ඉරිදා පොළ පැත්තෙ එහෙම ගියා නම් කොමඩු, දිවුල්, කෙසෙල් වෙලාවකට උක් දන්ඩක් එහෙමත් ගෙනාවැහැකි.<br />
හැමදාම නැතත් ඒ ගොල්ලොන්ගෙ කාලෙට නුවර පාර දෙපැත්තෙන් අන්නාසිවතීලා, රඹුටන් අප්පුලා, කන්න කැමති ඇත්තන්ට දූරියන් වාහෙලා එහෙමත් මුණ ගැහෙන්නත් ලොකු අමාරුවක් තාම නැහැලු.</div>
<div dir="ltr">
කැලේට කොලේට හැදෙන මාදංලා බෝවිටියලා, ඇඹිල්ලලා කිරිල්ලලා නං එහෙම මුණ ගැහෙන එකත් දැන් කළුනික හොයනවා වගේ ලු.</div>
<div dir="ltr">
අම්මාට වගේම බට්ටිටත් ඒවා රහ බලන්න වෙන්නේ සීයාගේ කතා පොකුරු වලින් විතරක් වෙන එකට නම් සෑහෙන හිතට අමාරුය.</div>
<div dir="ltr">
මොකදැ කරන්නෙ ඉතින්.</div>
<div dir="ltr">
ඉගිලෙන ලියමන් <a href="tel:20181215">2018.12.15</a><br />
</div>
<br /></div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-86126997932017979962018-12-19T11:13:00.000+05:302018-12-19T11:13:08.213+05:30<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIdyI9I7cpLf7tDRWqYiVWeids_Xw4R9_8gAR_j8vuZx2b1X_q-weE6sSHAZW3bmzdixHx5LADmA7NPqOy2AaTlwD4olSbJPrdRfh1OPYcme_or5om9G9_Z5aatOGLkadnQf851-St-b0/s1600/1545149693223.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="719" data-original-width="1080" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIdyI9I7cpLf7tDRWqYiVWeids_Xw4R9_8gAR_j8vuZx2b1X_q-weE6sSHAZW3bmzdixHx5LADmA7NPqOy2AaTlwD4olSbJPrdRfh1OPYcme_or5om9G9_Z5aatOGLkadnQf851-St-b0/s320/1545149693223.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-4081434463241252532018-12-19T11:11:00.000+05:302018-12-19T11:12:03.946+05:30මෙහෙමත් ආදරයක්<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<blockquote class="tr_bq">
අපේ උන්දෑ ගෙදර බාලයා ය.උඩින් අක්කලා අයියලා දෙක ගානේ ය.කොහේ යතත් නැකතේ කෑලිත් නැති වුනාම යන පුරුද්ද හින්දාම අපේ උන්දෑ මෙලොව එලිය දකින්නෙත් පොඩි අක්කා ඇවිදින් අවුරුදු දහයකුත් ගිය තැනය.</blockquote>
<br />
ඉතින් ළමෝ පස් දෙනෙක්ම ලොකු මහත් කර ලොකු ලොකු තැන්වලට පාරත් පෙන්නා දීග තුලාවලුත් කර දුන් අම්මාත් තාත්තාත් මහ ගෙදර අත් අරින්නට නම් මනාප නැත්තේමය.<br />
<br />
ඉතින් නිවාඩු පාඩුවක් ආ හැටියේම හයිවේ රාජයාට පින් දෙමින් අපි අම්මලා බලන්නට ගෙදර දුවනවා ය.<br />
දවල් කෑමට අපි එන බව කිව්වත් මාතලී අපේ උන්දෑ උනාම එන්නේ රෑ කෑමට බව අම්මා දැන ගත යුතු ය.ඒත් උන්දෑ දවාලටත් උයනවාය.<br />
<br />
හයි වේ එකේ මැද ගුවන්කුරුල්ලාගෙන් කඩචෝරුත් කා ගෙදර ඇවිදින් බහින්නටත් කලියෙන් ම බත් කන්න ආරාධනා ය.මගුල් ගේකට තරම් කෑම ජාති ය.මගුල් ගේකට වඩා රහ ය.ඉස්මුරුත්තාව හැදෙන කං කාලා හැරෙන්නට කලින් තේ බොන්න කතාව ය.<br />
ගෙදරදී බත් දැක්කාම පරල වෙන බට්ටීට බත් කටවල් පහ හයක් ගිල්ලවාගන්නට හම්බෙච්චි එක තරං සතුටක් තවත් නැත.එහෙන් කොකිස් ය.මෙහෙන් රසම රස කේක් ය.අලි මදිවාට හරක් කියා සීයා පැස්ටා පැකට් එහෙකුත් ගෙනත් ය.බට්ටිටත් රජ මගුල් ය.<br />
<br />
යාන්තං තේ ඩිංග ආමාශයෙන් පහළට රිංගද්දී රෑට කන්නේ නැද්දැයි අම්මා කුරු කුරුය.පොල්සම්බෝලයත් කොස් මැල්ලුමත් මාලුත් පපඩනුත් එක්ක තවත් කොත ගහපු බත් පිගානක් බඩට ය.<br />
<br />
පහුවදා උදේ නැගිටිද්දී හකුරු එක්ක ලොකු කරපිංචා ජග්ගුවක් ය.දිවියලෝකේ කැඳත් මේ රහම වෙන්න ඇති ය.අත්තම්මා මොන සූත්තර දැම්මත් කැඳ බොන්නේ නම් බට්ටි නෙවෙයි ය.ඒ පාර හිතේ අමාරුවට බට්ටිය වෙනම පැශන් ජූස් එකක් ය.ඒකත් ඉතින් මේ බඩට මය.උදේට කන්නේ නෑ කියා හිතා ගත්තත් එහෙන් රසම රස ඉඳිආප්පය.කිරි කොස් ය.රස බත් ය.ඒ වේල අහවර වෙද්දී හුස්ම ගන්නත් අමාරුය.<br />
දවාලට කනකං ආයේ මොකුත් එපා කිව්වාට අම්මාට ඒවා අදාල නැත.ඉතින් තවත් ලොකු පිටි ජොග්ගුවක් බඩේ ය.<br />
දවාලටත් පිදුරුතලාගලට පොඩ්ඩක් පාතින් යන බත් කන්දක් අනුමත වුනාම හොඳටෝම නිදිමතේය.<br />
නිදිමත යන්නට කියා ඒ පාර ප්ලේන්ටී ය.<br />
හවස බට්ටි එක්ක බීච් ගිහින් ආපහු එද්දී රෑ වෙලා ය.බට්ටිට කන්න කිරිම කිරි රහ ආප්ප ඇවිදින් ය.බට්ටිත් අම්මාත් ආප්ප කන්නේ එකත දෙක අනුපාතෙන් ය.<br />
රෑට පොල් සම්බෝලයි බතුයි විතරක් යැයි අම්මා කියන්නේ මහා වැරැද්දක් කළ ගානට ය.ඒ පොල් සම්බෝලෙත් එක්ක බත් මුට්ටියම කන්න හැකි බව මතක් වුනාම හීන් දාඩිය දාන්නේ අපිට ය.<br />
ඉතින් අද තුන් වෙනි දවසය.උදේ කෑම බුෆේ ය.එහෙන් බත් ය.මෙහෙන් කවුපිය.කොළ කැඳ ජෝග්ගුවට වග කියා අවසන හිත තද කරන් නිවේදනය කරන්නේ උදේට කන්න බඩේ ඉඩ නැති බව ය.දැඩි විස්සෝපයට පත් වෙන අම්මා මේ ගැන අපේ උතුමාණන්ටත් පිය උතුමාණන්ටත් පැමිනිලි කළත් උදේ කෑම මේසය පැත්ත පළාතේ වත් යන්නේ මම නං නෙවෙයි ය.<br />
කොහේ බේරෙන්නද?<br />
"උදේට කෑවෙත් නෑ මේ දරුවා "කියා ගෙන හැංගී හිටි තැනින් මා හොයා ගෙන රසම රස කිරි තේ ජොග්ගුවක් බලෙන්ම අතේ තියන්නේත් අම්මා ය.<br />
<br />
දැන් දවල් කෑම හැදෙනවාය.<br />
<br />
අපේ උන්දෑ බරවාහනවලට ලයිසං අරං නෑය.හවසට ගෙදර යා ගන්නේ කොහොමද කියා කල්පනා කර කර ඉන්දැද්දි තේ ජොග්ගුවම ඉවර වෙලාය<br />
<div>
<br /></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-30755258675264033462018-12-15T23:01:00.000+05:302018-12-15T23:01:49.009+05:30පින් සිද්ද වෙච්චාවේ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
කරවනැල්ලේ ඉස්පිරිතාලෙ ඉන්වෙන්ට්රියක් උන සීයා කෙනෙක් ගැන කලින් දවසක ලිව්වා.ඉස්පිරිතාලෙ බලෙන් නතර වෙනවට අමතරව සීයා කරපු තවත් වැඩක් තමයි හිඟා නොකා හිඟා කාපු එක.සීයාගෙ කටේ සැර දැනං උන්නෙ ඉස්පිරිතාලෙ නිත්ය සාමාජික අපි විතරයි.පිටින් ඉස්පිරිතාලෙට ආපු අනිත් ලෙඩ්ඩු ,ලෙඩ්ඩු එක්කන් ආපු මිනිස්සු දැක්කේ බොහෝම අහිංසක අසරණ සීයා කෙනෙක්.<br />
<br />
අහන උදවියට සීයා කියන්නෙ දූලා කී දෙනෙක්ද මන්දා හිටියත් ඒ එක්කෙනෙක්වත් සලකන්නෙ නෑ කියලයි සීයා හිතේ අමාරුවෙන් කියන්නෙ.මිනිස්සු වෙලාවකට රුපියල් පන්සීයේ කොළත් සීයගෙ අත මිට මොලවනවා මම දැකලා තියෙනවා.ඇත්තටම සීයට දූලා ඉන්නවද කියලා නම් දන්නෙ නෑ.ඒත් වෙලාවකට ඇඩිමිශන් කොලේ ලියලා වාට්ටුවට යන ඩිංගෙත් සීයාගෙ කිඹුල් කඳුළුවලට සල්ලි කොළ එකතු උනා .<br />
<br />
පේරාදෙනියේ ඉන්දැද්දී ඉඳහිට මුණගැහෙන අංකල් කෙනෙක් හිටියා.බොහොම වැදගත් විදිහට ඇඟ පැළඳගෙන ඉංග්රීසියෙන් කතා බහ කරන අංකල් හැමදාමත් කියන්නෙ එකම කතාවක්.තමන් දියවැඩියා රෝගියෙක් බවත් පුතා වැඩ කරන්නෙ පේරාදෙනියේ සරසවියෙ බවත් කියන මේ අංකල් ඉල්ලන්නෙ හදිසි සීනි අඩු වීමකට ප්රතිකාර හැටියට ක්රීම් කැකට් පැකට් එකක්.දෙතුන් වතාවකට වඩා වැඩියෙන් මේ අංකල් මේ කතාවත් එක්කම මට මුණ ගැහෙනවා.<br />
<br />
කරවනැල්ලෙ ගෙදර ඉන්දැද්දි අවුරුද්දකට දෙපාරක් විතර ළමා නිවාසෙකට ආධාර ඉල්ලාගෙන බවලත් ඇත්තන් කිහිප දෙනෙක් එනවා.ළමා නිවාසෙ ළමයින්ගෙ විස්තර ,පින්තූර තියන ලැමිනේටිං කරපු පොතක් එයාලා අතේ තියෙනවා.ඒත් හැමදාම ඒ පොතේ තිබුනෙ එකම පින්තූර.අම්මගෙ බැනුම් අහගෙන හැමදාම රුපියල් පන්සීයක් දුන්නත් ඇත්තටම ඔය කියන තැන ඔහොම ළමා නිවාසයක් තියෙනවාද කියලා හොයන්න යන්න හිතං හිටපු එක කරවනැල්ලෙන් එනකනුත් කරන්න බැරි වුනා.<br />
<br />
දළදා මාළිගාවෙන් එළියට එන තැන වතුර පොකුණ ගාව හැමදාම කකුල් කොට දෙකක් විතරක් තිබ්බ මනුස්සයෙක් බිම ඉඳන් හිඟමන් ඉල්ලුවා.<br />
<br />
නුවර, කොළඹ එහෙම දුර බස්වලට හැමදාම බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේදි නැග්ග බාගෙට බාගයක් යදියො ලෙඩ්ඩු.ලෙඩේ විස්තරේ කියාගෙන කියාගෙන යද්දි අතේ තියං පෙරලාගෙන පෙරලාගෙන යන අතටම දියවෙච්චි ලැමිනේට් කරපු විස්තර කොළත් ඔය ගොඩ දෙනෙක් ළඟ තිබ්බා.වෙලාවකට මේ මිනිස්සු කරන්නේ අලි බොරුවක් කියලා හොඳටම තේරුණත් මම කට පියන් හිටියා.<br />
<br />
කෝච්චියේ යද්දිත් එහෙම තමයි.පිච්චිච්ච ඇත්තෝ, කකුල් අත පය අඩු ඇත්තෝ, ළමයි කරපින්නා ගත්ත ඇත්තෝ කෝච්චියේ හිර වෙලා ගිය අපි අස්සෙන් එහා මෙහා පැද්දි පැද්දී <br />
පිනට යමක් ඉල්ලලාම හිටියා.<br />
<br />
<br />
තවත් හිටියා සිලිං බිලිං රබානක් එක්ක නැගලා සින්දු කියලා සල්ලි ඉල්ලපු ඇත්තෝ .ඒ හුඟක් ඇත්තන්ගේ සින්දු අහන් හිටියට අපිට කීයක් හරි ඉල්ලාගන්න වෙනවා හරිනම්.කීයක් හරි නොදුන්නොත් ඒකට කවියෙන් ඇනුම් පද කියන කවියොත් හිටියා.<br />
<br />
කීල්ස් ආර්පිකෝ ඔය කොහේ හරි ගියාම බඩුමුට්ටු ටික අරන් එළියට එද්දි කොහෙන්හරි මතුවෙලා අතපාන නඩයක් ඉන්නවා.ගොඩක් වෙලාවට මේ නඩේ ඉන්නෙ පොඩි ළමයි.හුඟ වෙලාවට මේ කරදරෙන් බේරෙන්න විස්සෙ නෝට්ටුවක් හරි දහයෙ කාසියක් හරි දෙන්නම සිද්ධ වෙනවා.<br />
<br />
ඔය ජාතියෙ තව නඩයක් ඉන්නෙ සෑහෙන වෙලාවක් කලර් ලයිට් රතු වැටෙන ජනාකීර්ණ හන්දිවල.නතර කරලා තියෙන වාහන අතරෙන් ඇදි ඇදී වාහනවලට තට්ටු දාන මේ ඇත්තන්ගෙනුත් බේරෙන්න සෑහෙන්න අමාරුයි .<br />
<br />
සමහර විට මේ ඇත්තන් අතරෙ ඇත්තටම වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට අනුන්ගෙන් ඉල්ලන්න වෙන කිහිප දෙනෙක් ඉන්නත් බැරි නෑ.<br />
<br />
ඒත් මටනම් හිතෙන්නෙම මේ අනේ නෝනා මහත්තයාලා හුඟ දෙනෙක් කරන්නෙ අපේ හිත්වල තියෙන අනුකම්පාව කාසිනෝට්ටුවලට හරවලා සාක්කු පුරෝගන්න එක කියලයි.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.15<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmCU5GNU1xVBlx84MYLptrEYGa_wuCscjKYSa-2LjJcvpBFZZsYdNWXCR83ugEho8x5Pj4bSE6RKK2mbIOY7-kq-bsdsZ20AT4DzT8ZhtDoaySbfVx7Ohe-NY1AOI718fYMQsF_uz47xI/s1600/download+%25281%2529.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmCU5GNU1xVBlx84MYLptrEYGa_wuCscjKYSa-2LjJcvpBFZZsYdNWXCR83ugEho8x5Pj4bSE6RKK2mbIOY7-kq-bsdsZ20AT4DzT8ZhtDoaySbfVx7Ohe-NY1AOI718fYMQsF_uz47xI/s1600/download+%25281%2529.jpeg" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-77095439893800733782018-12-14T22:14:00.001+05:302018-12-14T22:14:41.152+05:30ගිනි<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
සමංගි ගෙයින් එලියට බැස්සෙ ආයෙ නොඑන්නම</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඒත් සමංගිටයි වරුණටයි යන්න තැනක් තිබුනෙ නෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගි පවුලෙ එකම දැරිවි. සමන්තිගෙ ජීවිතේ ගෙවුනෙ රාජ කුමාරියෙක් ගෙ වගේ.වැඩේ වුනේ ඒ රාජ කුමාරි උන්මාද චිත්රා වෙච්චි එක.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
අම්මට තාත්තට සමංගි ගැන බලන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ.කම්පැනියෙ වැඩ අස්සෙ ඒ දෙන්නගෙ ජීවිත හිර වෙලා තිබුණ එක බිංදුවක්වත් හෙල්ලෙන්න බැරි වෙන්නයි.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඉල්ලන පරක්කුවෙන් සමංගිට නොලැබිංච්ච දෙයක් තිබ්බනං ඒ ආදරෙයි නිදහසයි විතරයි.ඉස්කෝලෙටයි පන්තිවලටයි ගෙදරටයි මාරුවෙන් මාරුවට ගෙවුනා මිසක් සමංගිට වෙන කොහේවත් යන්න නිදහසක් තිබුනෙ නෑ.ඉස්කෝලෙ ,පන්තිවල මුණ ගැහුණ යාලුවොත් එක්ක වුනත් ඒ බිත්ති හතරෙන් පිට යාලුකමකට ඉඩක් සමංගිට තිබුනෙ නෑ. </div>
<div>
අම්මගෙවත් තාත්තාගෙවත් නෑදෑයො එක්ක කොහොමත් ඒ ගොල්ලොන්ගෙ ඇයි හොඳයියක් තිබ්බෙ නෑ. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගි ලෝකෙ දැක්කෙ ටීවී එකෙන් විතරයි.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
වරුණලගෙ ගෙදර ටීවී එකක් තිබුනෙ නෑ.තාත්තා වෙන ගෑනියෙක් එක්ක දීග කන්න යද්දි වරුණලෑ අම්මට වරුණ ලැබෙන්න මාසයක්ලු.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
වරුණලෑ අම්මා එක්ක වසන එකත් ලේසිපාසු නැති හින්දා තාත්තා කියන එකාට බැනලා තේරුමල් තිබ්බෙත් නෑ.</div>
<div>
වරුණලෑ අම්මව පලාතෙම ප්රසිද්ධ වුනේ කසිප්පු ගුණවතී කියලා.උන්දැ රෙද්ද කරට අරං කුණුහබ්බ වගුරන්න ගත්තම පිරිමිත් බය වෙනවා රණ්ඩුවට එන්න.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
අම්මට වරුණ ගැනවත් අක්කලා දෙන්න ගැනවත් හොයන්න උවමනාවක් තිබ්බෙත් නෑ.ලොකු අක්කා මිනිහෙක් එක්ක යන්න ගියේ දාසයෙන්.පොඩි අක්කා උයලා තියෙන මොනව හරි ගිල දාලා ගැන්සියෙ උන් එක්ක රස්තියාදු ගැහිල්ල තමයි වරුණගෙ ජීවිතේ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඉඳලා හිටලා හිතුනම ඉස්කෝලෙත් ගියා තමයි.ඉස්කෝලෙ එවුනුත් වරුණ දිහා බැලුවෙ ඉස්කෝලෙට ගෙනත් කසිප්පු විකුණන ගානට.ඒක හින්දා වරුණ ඉස්කෝලෙ නේන එකම හුඟ දෙනෙක්ගෙ කැමැත්ත උනා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගියි වරුණයි අහසයි පොළවයි වගේ තමයි.ඒත් ඒ වගේම තමයි සමංගියි වරුණයි ගින්දරයි පුළුනුයිත් වගේ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගි ගෙයි වරුණගෙයි ආදර කතාව කියවන්න හිතාගෙනද ආවෙ?</div>
<div>
<br /></div>
<div>
අනේ සමාවෙන්න.ඒක ගැන ලියන්න අමාරුයි.</div>
<div>
එතන ආදරයක් තිබ්බද නැද්ද කියලා හිතාගන්නත් වෙලාවකට අමාරුයි.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
එකම එක දවසක අහම්බෙන් සමංගිට වරුණව මුණගැහෙනවා.</div>
<div>
කණ කැස්බෑවා විය සිදුරෙන් අහස බලලා හඳ දැක්කා වගේ වෙච්චි ඒ අහම්බෙ හරි නම් එතනින් ඉවර වෙන්න ඕනෙ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඒත් කූඩු වෙච්ච හිතකට නිදහස වදයක් වෙන හිතක් හම්බ වුනාම ඒ හිත් දෙකටම තියෙන ලොකුම අහේනිය වෙන්නෙ හිතට දැනෙන ආදරේක අඩුව වුනාම අහම්බකාරකත් ආයෙ ආයෙම වෙන්න ගන්නවා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
වරුණ ගැන කොහොමත් හොයන්න කවුරුත් නෑ.සමංගි එක්ටැම්ගෙයින් පියාඹන්න දහසකුත් එකක් නූල්සූත්තර ගැට ගහනවා.</div>
<div>
නූල්සූත්තර අස්සෙන් කාලෙ ඉගිල්ලිලා යනවා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ගින්දරයි පුළුනුයි වැඩි කලක් එක ළඟ තියන්න අමාරුයි.ගිනි ගන්නවා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගිලගෙ සෞඛ්යය පොතේ ප්රජනනය කියලා පාඩමක් තිබ්බට සෞඛ්යය ටීචර් ඒක උඩින් පැනලා ඊළඟ පාඩමට යනවා.</div>
<div>
වරුණට සෞඛ්යය පොතක් තිබුණෙත් නෑ.ඒත් ගැන්සියේ එවුන් ඒ පාඩම උගන්නලා තිබ්බෙ සෑහෙන අතිනුත් දාලා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඒ ඔක්කොම තේරුනේ සමංගිගෙ මාසෙ ලෙඩේ පරක්කු වෙලා අර හීනි පටිය මැද්දෙන් රතු පාට ඉරි දෙකක් සමංගිට විරිත්තන්න ගත්තම.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගිට ගෙදරට මූණ දෙන්න විදිහක් තිබුනෙ නෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
වරුණට සමංගිව ගෙදර ගෙනියන්න විදිහක් තිබ්බෙත් නෑ.ලොකු අක්කා පැනලා ගිහින් ගෙදර ආ වෙලේ ගුණවතී උන් දෙන්නට ගහලා පන්නද්දි කොහු මිට කෑලි දෙකයි.</div>
<div>
කොහොමත් සමංගිව ඒ ගෙදර ගෙනියන්න බෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගිගෙ කරාබු ජෝඩුවටයි වරුණ ගෙ සාක්කුවෙ තිබුණ රුපියල් සීයටයි තුන්දෙනෙක්ට කන්න බොන්න දෙන්න හයියක් තිබ්බෙත් නෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගිගෙ තීරණේට වරුණ කොහෙත්ම කැමති වුනේ නෑ.වෙන මොකක් හරි උත්තරයක් මේකට ඇති කියලයි වරුණගෙ හිත කිව්වෙම.</div>
<div>
ඒත් වැලහින්නක් වගේ සමංගි කඳුළු දිය කරද්දි වරුණට අන්තිමේදී තීරනේ ට කැමති වෙනවා ඇරෙන්න වෙන උත්තරයක් පෙනුනෙ නෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
කොහොමටත් සමංගිගෙ ලෝකෙන් වරුණගෙ ලෝකෙට බැහැලා හෙට්ටු වෙන්න සමංගිට බැහැ කියලා වරුණටත් තේරුණා.අන්තිමේ සමංගිට වරුණ පේන්නවත් බැරි වෙයි.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඔක්කොම තීන්දු වෙලා අහවර වෙනකං වරුණ අන්තිම වතාවටත් සමංගිව තුරුළු කර ගත්තා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
"හපොයි දෙයියනේ.අදත් රෑ වෙන්න කලින් ගෙදර ගිහින් හමාරයි.මුන්ට කාලා බීලා ඉන්න බැරුවට අපි පළිද?"</div>
<div>
<br /></div>
<div>
සමංගිවයි වරුණවයි එකතු කරන් යන්න නැවතිච්ච කෝච්චියේ උදවිය තරහෙන් කණුකුණු ගාපුවා සමංගිටවත් වරුණටවත් ඇහුනෙ නෑ.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඒ වෙනකොට ඒ දෙන්නා යන්නම ගිහිල්ලා.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.14<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXs5KRaTAMdl9W_gNcgAHwjJ_GpJzYnakpNAdWdLcNXMYJ7Q8lrD8toUnVhXMGJZocLz5p8_FG6LAomSZ2CnkI84naf8uK_7BsYuI8E7tc45Wt2ieFyV7dRPf29Z_NBOD7l0kL-XtHNEA/s1600/unknown-together-dramatic-photograph-couple-holding-hands-walking-along-railroad-tracks-38651801.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1300" data-original-width="957" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXs5KRaTAMdl9W_gNcgAHwjJ_GpJzYnakpNAdWdLcNXMYJ7Q8lrD8toUnVhXMGJZocLz5p8_FG6LAomSZ2CnkI84naf8uK_7BsYuI8E7tc45Wt2ieFyV7dRPf29Z_NBOD7l0kL-XtHNEA/s320/unknown-together-dramatic-photograph-couple-holding-hands-walking-along-railroad-tracks-38651801.jpg" width="235" /></a></div>
</div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-13872157648544715752018-12-13T12:22:00.001+05:302018-12-13T12:22:04.684+05:30ආදර පරාණ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
ආදරේ කරන මනුස්සයා හැමදාම බෝනික්කෙක් වගේ හිනාවෙවී ඉන්නව නං කොච්චර සෝයිද නෙහ්?<br />
ඒත් ඉතින් එහෙම වෙන්න ඒ මනුස්සයා වයින් කරන බෝනික්කෙක් වෙන්ට එපෑ.<br />
පණ තියන මිනිස් පරාණ එහෙම තුන්සිය හැටපස්පැයේම හිනා බෙද බෙද ඉන්නෙ නෑනෙ.<br />
<br />
පණ තියන මිනිස් පරාණවුනාම සැරෙන් සැරේ හිත් රිදෙනවා.දුක හිතෙනවා.<br />
වැඩේ කියන්නෙ හුඟක් වෙලාවට ඔය හිත් තැලෙන්නෙ අර ආදර පරාණවල වැඩ කටයුතු හින්දම තමා.<br />
ඒ වගේ ඇඟෑලුම් කමක් නැති උදවිය දෙකේ දෙකේ පොල්ලකින් ඔලුව මැදට තඩි බෑවත් ඉවසන්න පුලුවන් උනාට ආදරේ කරන පරාණ ඩිංගිත්තක්වත් නොහිතා කරන කියන ඇබිටිල්ලං දේටත් හිත රිදෙන්න තියෙන ඉඩකඩ හොඳටෝම වැඩියි.<br />
<br />
වැඩේ කියන්නෙ හිත තැලිච්ච වෙලාවට ළඟ ඉන්න ආදර පරාණ කැමතිම නෑලුනෙ.<br />
ඇත්ත තමයි මූණෙ හිනා පුරෝගෙන කොමළ කතා කිය කිය ඉන්න කොට තියෙන අපූරුව මූණ බුකෝගෙන කඳුළු පෙරාගෙන හොටු හූර හුරා ඉන්දැද්දි නෑනෙ.<br />
<br />
ඉතින් ආදර පරාණ කරන්නෙ එක්කො රිදිච්ච හිත් විහිලුවකට ගන්න එක.<br />
ඒකෙන් වෙන්නෙ රිදිච්ච හිත තව ටිකක් රිදෙන එක.<br />
<br />
ඒකත් හරි නොගියම ආදර පරාණවල ඊළඟ ආයුදේ තැලිච්ච හිත දැක්කෙ නෑ වගේ ඉන්න එක.<br />
රිදිලා රිදිලා ඇඬිලා ඉන්න හිතට යකා නගින්න ගන්නෙ ඔන්න ඔය වෙලාවට .ඉතින් රිදිච්ච හිත කරන්නෙ යුද්ධ ප්රකාශ කරන එක.<br />
ඇයි වදේ මෙච්චර හිත කඩං වැටිලා ඉන්දැද්දි ආදර පරාණෙටත් මේකෙ වගේ වගක් නැත්තං පිට මිනිස්සුන්ට යැ වගක් තියෙන්නෙ?<br />
<br />
රිදිච්ච හිත යුද්ධ ප්රකාශ කෙරුවම ආදර පරාණ මොකදෑ කරන්නෙ?<br />
හපෙ අම්මෝ මෙවුන්දැට ආච්චි වැහිලා.අයින් වෙලා පයින් යන එක තමයි ඇඟට ගුණ කියලා තාවකාලිකව අන්තරස්දාන වෙන එක.<br />
<br />
මොකද ආදර පරාණ ඉන්තේරුවෙන්ම දන්නවා තරහ ගිහිල්ලා, අඬලා පොළවෙ හැපිලා ,හූ තියලා ඔය ඔක්කොම තොවිල් ඉවර වෙලා රිදිච්ච් හිත ආයේ ආදර පරාණෙ හොයා ගෙන එනවා කියලා.<br />
<br />
රිදිච්ච හිත ඕකට කියන්නෙ ආදරේ කියලා.<br />
ඒත් වෙලාවකට හිතෙනවා ඕකට කියන්නෙ ගෑනුකම හරි ලැජ්ජා නැතිකම හරිද කියලා.<br />
<br />
ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.13<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-FI7tiQ1r8TubaKtudmyV0wxSkWLYg8wolgK74grI6770i7m_roMhkiZhJcwaWeLRS9DRFIuN-waPdVimdWjCqktRow-BSyQWzo3uXDjZNRuRii6OmLPfEJBshyphenhyphensoUUW2BvVYEPKSSaQ/s1600/f88057941c8293c3bc749131505d4aae.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-FI7tiQ1r8TubaKtudmyV0wxSkWLYg8wolgK74grI6770i7m_roMhkiZhJcwaWeLRS9DRFIuN-waPdVimdWjCqktRow-BSyQWzo3uXDjZNRuRii6OmLPfEJBshyphenhyphensoUUW2BvVYEPKSSaQ/s320/f88057941c8293c3bc749131505d4aae.jpg" width="213" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-20073801356071645422018-12-12T18:48:00.001+05:302018-12-12T18:48:52.446+05:30මුතු කැට<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
🎲ඉවර වෙන්න ටිකකට කලින්<br />
<br />
"ආයෙ එහෙම මේ පැත්තෙ එන්න එපා.ඔහෙගෙ නෝනා මහත්තැන් ළමයි එහෙම දැනගත්තොත් මොනවා නොහිතයි ද ?"<br />
මුතුලතා කිව්වෙ ජනේලෙන් එළිය බලාගත් ගමන්ම<br />
<br />
"හ්ම්"<br />
<br />
<br />
🎲කතාවේ මුල<br />
<br />
"ඩිං ඩිං" පල්ලෙහා බෙල් එක වැදුනෙ කස්ටමර් කෙනෙක් ඇවිදින් කියාගෙන.<br />
<br />
මුතුලතා කාමරෙන් එළියට ඇදුනෙ ඕනෑවට එපාවට.<br />
මුතුලතාට දැන් තිස් අටත් පැනලා.තාම ලස්සන වුනත් වයස පේනවා.මුතුලතා බලන්න එන කට්ටිය ටික ටික අඩු වේගෙන එන විත්තිය මුතුලතාට නොතේරුනා නෙවෙයි .<br />
<br />
ආපු හාදයාට එච්චර වයසක් නැති පාටයි.ඕන්නං තිහක් තිස්පහක් විතර.සල්ලි බාගෙ තියෙන හැඩයි පෙනුමෙන් නං.මුතුලතා බලාපොරොත්තු අත ඇරගෙන ආපහු යන්න හිත හරෝගද්දි ඒ හාදයා මුතුලතාට අත දික්කරේ.<br />
<br />
"එන්න මහත්තයා"<br />
කස්ටමර් කාමරේට එක්කගෙන ගිය මුතුලතා සුපුරුදු පරිදි තමන්ගේ රෙදි පෙරෙදි උනා දමන කර්තව්යයට ලක ලැහැස්ති වුනා.<br />
<br />
"එපා"<br />
<br />
හපොයි .මේ ජාතියේ හාදයෝනං වාතයක් තමයි.මුන්ට තිබ්බේ වෙන වෙන විකාර ආසාවල්.මුතුලතා මූණ පුලුටු කරගත්තා.<br />
<br />
"ඇයි මහත්තයා?"<br />
<br />
"මට ඕන ඔහෙත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න"<br />
<br />
හම්මෝ.ඒකනං කමක් නෑ.මේ ජාතියේ උදවියත් මෙහෙට අඩු නෑ.ගෙදර ගෑනිගේ අඩු පාඩු ගැන කොහේවත් ඉන්න ගෑනියෙක් ට කණුකුණු ගාන්න එන මහත්තුරු ගැන මුතුලතාට කිසිම අහිතක් හිතෙන්නෙ නෑ.මුතුලතාට තිබ්බේ ඉඳලා හිටලා කතාවට හූමිටි තියන්න විතරයි.<br />
<br />
"මහත්තයා පත්තරෙන් හරි පොලිසියෙන් හරි..."<br />
<br />
"නැහැ නැහැ.මම වැඩ කරන්නෙ ......කම්පනි එකේ.මේ තියෙන්න් ඔහෙට සැකනං අයිඩී එක."<br />
<br />
මේ හාදයා නං හද්ද මෝඩයෙක්.මෙහෙම තැනක තමන්ගෙ ඇත්ත නම ගම විස්තර කියන්නෙ මොන පුත්තලං බූරුවද?<br />
<br />
මුතුලතාට හිනාත් ගියා.<br />
<br />
"හරි හරි ...මහත්තයා කියන්න හිතේ තියෙන ඔක්කොම...මම අහන් ඉන්නං"<br />
මුතුලතා කාමර පොඩ්ඩෙ ජනේලෙ අද්දරින් හිටගත්තේ ඇඳන් රාජයා කස්ටමර්ට වාඩි වෙන්න ඉතුරු කරලා.<br />
<br />
<br />
"අම්ම මැරෙද්දි මම පුංචියි.අම්මව මට මතකම නැහැ.<br />
තාත්තා වැඩ කලේ වඩු මඩුවක.මම පවුලේ හරි මැද.අක්කයි මල්ලියි මමයි තුන්දෙනාටම හොඳට උගන්නන එක තමයි තාත්තගෙ ලොකුම හීනෙ උනේ.අක්කා උපාධිය ගනිද්දි මම හිටියෙ දොලහෙ පන්තියෙ.<br />
<br />
තාත්තා නයෙක් ගහල මලේ මම දහතුනේ අගට යනකොට.මල්ලි එතකොට එකොලහේ."<br />
<br />
"හ්ම්..."මුතුලතා කලට වෙලාවට හූමිටි තිබ්බා.<br />
<br />
<br />
"තියෙන කාලෙ හිටි නෑ හිතවත්තු අතුරුදහන් වුනේ හත්දවසෙ දානෙත් එක්කමයි.<br />
<br />
තාත්තා අපිට ඉගැන්නුවා මිසක් වෙන රස්සාවකට පුරුදු කරලා තිබ්බෙ නෑ.අක්කට තිබ්බෙ කලා උපාධියක් නිසා රස්සාවක් හොයා ගන්න ලේසි වුනෙත් නෑ.<br />
<br />
අන්තිමට මම හිතාගත්තා ගෙදර නැවතිලා කුලියක් කරන්න යන්න.මොකද මල්ලි තමයි අපේ ගෙදර ඉගෙනගන්න දක්ශම.මං ඒලෙවල් ලියන්න මාසයක් විතර තියෙන්න ඇති එතකොට.<br />
<br />
අක්කට මම මගේ තීරනේ කියලා දවස් දෙක තුනක් යද්දි අක්කට රස්සාවක් ලැබුණා.<br />
<br />
පොඩි තැනක රස්සාවක් වුනත් කමක් නෑ මටයි මල්ලිටයි වියදම් කරන්න හම්බෙන පඩිය ඇති වෙයි කියලා අක්කා කිව්වෙ.වඩුමඩුවත් විකිණුව හින්දා එතනිනුත් ගාණක් ලැබුනා."<br />
<br />
තාම පවුලෙ පුරාජේරුව.කසාද බැඳලා බැඳපු උන්දැගෙ ගැන අඳෝනාව පටන් ගනිද්දි කීය වෙයිද කියලා මුතුලතාට හිතුනා.<br />
<br />
"ඉතින් මහත්තයා?"<br />
<br />
"මම කැම්පස් ගියා.මහපොලෙන් මගේ වියදම් ටිකක් අඩු වුණාට මල්ලිගෙ වියදම්වලනං අඩුවක් තිබ්බෙ නෑ.කොහොමත් මිනිහට සල්ලිවල අගයක් තිබ්බෙ නෑ.<br />
එතකොට මම තුන්වෙනි අවුරුද්දෙ.මල්ලි ඒ අවුරුද්දෙ ඒ ලෙවල් ලියලා ගෙදර හිටියෙ ප්රතිඵල එනකං."<br />
<br />
"එතකොට?"<br />
<br />
"අක්කා නැති වුණ ආරංචිය ලැබුනෙ මම ලෙක්චර් එකක ඉන්දැද්දි .<br />
අක්කාව අපේ ගමේ එකෙක්ට හම්බ වෙලා තිබුනේ මේ වගේම තැනකදි.<br />
<br />
අක්කගෙ රස්සාව මොකද්ද කියන එක ගම වටේ පැතිරෙන්න ගිහින් තිබ්බෙ පැය දෙක තුනක්.<br />
<br />
මල්ලි අක්කට පිහියෙන් ඇනලා තිබ්බා දාහත් පොලකට.ඉස්පිරිතාලෙ ගෙනියද්දිත් අක්කා යන්නම ගිහිල්ලා"<br />
<br />
මුතුලතා ජනෙල් පොලු දෙක හයියෙන් අල්ලගත්තා.<br />
<br />
"මල්ලි හිරේ ගියා.අක්කා යන්න ගියා.අදට අවුරුදු පහක්"<br />
<br />
උන්දැගෙ හීල්ලිල්ලට ජනෙල් රෙද්දත් ගහගෙන යයි කියලා මුතුලතාට හිතුණා .<br />
<br />
"මහත්තයගෙ අක්කා කරපු වැඩේ හරි කියලා මහත්තයා හිතනවද?<br />
ඔච්චර ඉගෙනගෙනත්.<br />
ඇඟ විකුණන්නෙ නැතුව කීයක් හරි හම්බ කරන්න වෙන විදි ඕන තරං තියෙනවා මහත්තයා"<br />
මුතුලතා කිව්වෙ නුරුස්නාවෙන්<br />
<br />
මුතුලතා එහෙම විදිහකට හම්බ කරන්නෙ නැත්තෙ ඇයි කියලා අහයිද කියලා මුතුලතා බලං හිටියා.<br />
<br />
ඒත් උන්දැ එහෙම ඇහුවෙ නෑ.<br />
යන්න නැගිට්ටා විතරයි.<br />
<br />
"සල්ලි මහත්තයා ගන්න"<br />
"එපා ඔහේ තියාගන්න.මට ඔහේ දැක්කම අක්කව මතක් උනා"<br />
<br />
අක්කව වටින්නෙ රුපියල් එක්දාස් පන්සීයද කියල අහන්න හිතුනත් මුතුලතා එහෙම ඇහුවෙ නෑ.<br />
<br />
"ආයෙ එහෙම මේ පැත්තෙ එන්න එපා.ඔහෙගෙ නෝනා මහත්තැන් ළමයි එහෙම දැනගත්තොත් මොනවා නොහිතයි ද ?"<br />
මුතුලතා කිව්වෙ ජනේලෙන් එළිය බලාගත් ගමන්ම<br />
<br />
"හ්ම්"<br />
<br />
මුතුලතා සෑහෙන වෙලාවල් ජනේලෙන් එළිය බලාගෙන ම හිටියා.<br />
මේස ලාච්චුවේ හතරට පහට නවපු ලියමන දැන් කියවලා කියවලාම මුතුලතා ට කටපාඩම්.<br />
<br />
ආදරණීය අම්මා වෙත,<br />
අම්මා සනීපෙන් ද?<br />
මාත් මල්ලීත් ආත්තම්මාත් සනීපෙන් ඉන්නවා.ගෙවල් කුලී ගෙවන්නට සල්ලි ලැබුනාය කියන්නැයි අත්තම්මා කියනවා.<br />
දෙසැම්බර් නිවාඩුවට අම්මා ගෙදර එනවද?<br />
මල්ලිටයි මටයි අලුත් පන්තියට පොත් ලිස්ට් ලැබුනා.මල්ලිගේ සපත්තු දෙක කැඩිලා.මගේ දෙකනම් ලබන අවුරුද්දෙත් දාන්න පුලුවන්..........<br />
<br />
මුතුලතාගේ ඇස්වලින් තවත් පාරක් මුතුකැට වැටෙන්නට පටන් ගත්තා.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPDhuPU7m39rG1TqAgqHFhsxIi82hfkCl6CPhfT4gC3usFAon51bcNZ1FdesazsZONoeDP7d1KUrw22pRKprycHwzVACgq3MQBYMnk1hgcWDTLptaZ-m9L9ZMB0lH4iUdRIbGR0h0XKRs/s1600/FB_IMG_1543895350125.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1194" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPDhuPU7m39rG1TqAgqHFhsxIi82hfkCl6CPhfT4gC3usFAon51bcNZ1FdesazsZONoeDP7d1KUrw22pRKprycHwzVACgq3MQBYMnk1hgcWDTLptaZ-m9L9ZMB0lH4iUdRIbGR0h0XKRs/s320/FB_IMG_1543895350125.jpg" width="238" /></a></div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6178800012393889651.post-50157818889878267792018-12-12T15:00:00.001+05:302018-12-12T15:03:33.525+05:30කැන්සාස් යකඩයා ගේ කතාව<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr">
</div>
<div dir="ltr">
ග්ලෙන් කනිංහැම්, ඇමරිකානු ජාතික මැදි දුර ධාවන ශිල්පියෙක්.</div>
<div dir="ltr">
ඇමරිකාවෙ විතරක් නෙවෙයි ලෝකෙ කොහෙත් දුවන්න හපන්නු ඉන්නවනෙ.ලංකාවෙත් ඔය ඉන්නෙ, දුවන්න, දුවපුවා ගැන කියවන්න එහෙමත්.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
ග්ලෙන් කනිංහැම්ගෙ කතාව කියන්න පටන් ගන්න වෙන්නේ 1917 අවුරුද්දෙන්.එතකොට ග්ලෙන්ට වයස අවුරුදු අට.ග්ලෙන්ගෙ අයියා ෆ්ලොයිඩ් ට අවුරුදු දහතුනක්.සීත කාලෙදි උදේ ඉස්කෝලෙ සීතල පලවා හරින්න ගිනි උදුන දල්වන්න භූමිතෙල් වත් කිරීම භාර වෙන්නෙ ග්ලෙන්ට.කුමක් හෝ හේතුවක් නිසාවෙන් භූමිතෙල් බඳුනේ එදා තියෙන්නෙ භූමිතෙල් වෙනුවට ගෑසොලීන්.</div>
<div dir="ltr">
<br />
ඉස්කෝලය ගිනිජාලාවකින් වැහෙද්දි සොහොයුරන් දෙන්නම ගින්නට බිලිවෙනවා.<br />
ෆ්ලොයිඩ් ජීවිතෙන් සමුගද්දි ග්ලෙන්ගෙ දෙපා ඇතුළු සිරුරේ පහළ කොටස බරපතළ ලෙස පිළිස්සෙනවා .<br />
අඩ සිහියෙන් ඉන්න ග්ලෙන් ට ඇහෙන්නේ ග්ලෙන්ගේ ජීවිතේ ගැනත් බලාපොරොත්තු තියාගන්න බැරි බව වෛද්යවරුන් අම්මට කියන එක.ඒත් ග්ලෙන් මැරෙන්නෙ නැහැ.</div>
<div dir="ltr">
ග්ලෙන්ගෙ කකුල්වල පිලිස්සුම් එක්ක සදහටම අබ්බගාතයෙක් හැටියට ජීවත්වෙන්නයි ඉරණමේ ලියවෙන්නෙ.වෛද්යවරුන් වැඩකට ගත නොහැකි දෙපා ඉවත් කරන්න යෝජනා කළත් ග්ලෙන් එයට කැමති වෙන්නෙ නැහැ.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
රෝද පුටුවට වැටෙන ග්ලෙන් රෝද පුටුව පිළිගන්න කැමති වෙන්නෙත් නෑ.ග්ලෙන්ගෙ අම්මා රෝදපුටුවෙ ඉන්න ග්ලෙන්ව මිදුලට එක්කන් යන්නෙ හුලං පොදක් වැදෙන්න කියලා හිතලා වෙන්න ඇති.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
ඒත් ග්ලෙන්ගෙ හිතේ තියෙන්නෙ වෙන අදහසක්.අම්මා එහෙ මෙහේ වෙන කං ඉඳලා ග්ලේන් රෝද පුටුවෙන් බිමට රූටනවා.තණබිස්ස දිගේ බඩ ගාගෙන යන්නෙ වැට මුණ ගැහෙන කන්.වැට ඉනි අල්ලාගෙන ග්ලෙන් වැටේ එල්ලෙන්නෙ දැනීමක් නැති වාරුවක් නැති කකුල් එල්ලා වැටෙද්දි. වැටේ ඉන්නෙන් ඉන්නට එල්ලෙමින් ග්ලෙන් ඇවිදින්න පටන් ගන්නවා.එදා ඉඳන් හැමදාමත් ඒක ග්ලෙන්ගෙ දින චරියාවෙ කොටසක් වෙනවලු.එල්ලා වැටෙන කකුල් ඇදිලා ඇදිලා වැට අද්දර වෙනම පාරක් හැදුනලු.<br />
ග්ලෙන්ගෙ උත්සාහයයි අම්මගෙ සාත්තුවයි එක්ක අනතුරෙන් අවුරුදු දෙකක් වෙද්දි 2019 දි ග්ලෙන් ආයෙ ඇවිදින්න ගන්නවා.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
ග්ලෙන් එතනින් නවතින්නෙ නෑ.ඇවිදගන්න බැරුව හිටි ග්ලෙන් දුවන්න ගන්නවා.ඉස්කෝලෙට එතනින් ගෙදරට, යන හැමතැනම ග්ලෙන් හැල්මේ දුවන්න ගන්නවා.</div>
<div dir="ltr">
අනතුරෙන් අවුරුදු දහයක් යන්න කලින් තමන්ගේ පාසලේ ධාවන කණ්ඩායම ට එකතු වෙනවා.ඔහුගේ දස්කම් අතරට පදක්කම්, සහතික , වාර්තා ගලාගෙන එනවා.<br />
කැන්සාස් සරසවි කණ්ඩායමට එකතු වෙන ග්ලෙන්ගේ පදක්කම් එකතුව තවත් ඉහළ යනවා.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
ඇවිදිල්ල හීනයක් වුන කොලුවා ඉලන්දාරියෙක් වෙන්නෙ 1932 හා 1936 සරත් ඔලිම්පික් උළෙලේ මීටර 1500 පිලිවෙලින් සිවු වෙනි හා දෙවැනි තැන අරන් නිම කරමිනුයි.<br />
1934 වසරේදි නිව්යෝර්ක් හි මැඩිසන් චතුරශ්රයේ දී විනාඩි හතරයි තත්පර අටකින් හැතැප්මක් දුර නිමකරමින් ගෘහස්ත ක්රීඩාංගනයක වේගවත්ම හැතැප්ම දිවීමේ ගෞරවය හිමි කරගන්නෙත් ග්ලෙන්.මේ ග්ලෙන්ගේ එක ලෝක වාර්තාවක් විතරම යි.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkOL22FGksd1NYcyjATKbZ3JMzSkYBIcuoUHEtdQAodMTfZpGoBWRUT2HwqGEMuiFUH0Cpeq4_A3T73V_y9EkkmrDpCg3SAMIWxg2Ur1lcEykJWWxPLqsysFxMvlnxAeo1z56HrDuUUpo/s1600/glenn-cunningham.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="300" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkOL22FGksd1NYcyjATKbZ3JMzSkYBIcuoUHEtdQAodMTfZpGoBWRUT2HwqGEMuiFUH0Cpeq4_A3T73V_y9EkkmrDpCg3SAMIWxg2Ur1lcEykJWWxPLqsysFxMvlnxAeo1z56HrDuUUpo/s320/glenn-cunningham.jpg" width="240" /></a></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
නාවික හමුදාවටත් කලක් තම සේවාව සපයන ග්ලෙන් ආචාර්ය උපාධියක් ලබාගන්නා තෙක්ම තම අද්යාපනයට සමු දෙන්නෙත් නැහැ.</div>
<div dir="ltr">
රැකියාවෙන් විශ්රාම ගත්තාට පසුවත් කනිංහැම් තරුණ කඳවුර හරහා උදව් ඕනෑ කරන තරුණ ළමයි දහස් ගණනකට පිහිටට එන්නෙත් කැන්සාස් යකඩයා ම තමයි.</div>
<div dir="ltr">
ඇත්තටම මේ හාදයා යකඩ මිනිහෙක් ම තමයි.</div>
</div>
ඉගිලෙන ලියමන්http://www.blogger.com/profile/10507400528394280335noreply@blogger.com0