මාතර ඉන්නා කාලේ කොළඹ මාමලා බලන්නට යන ගමන් ඉඳහිට රේල්ලුවට වැටෙන වෙලාවල් තිබුනේ ය.ඒ ගමන් වලට මං සෑහෙන කැමතිය.හෝටල් දදා කාරෙකේ පත බෑවී යනවාට වඩා හුළං වැදි වැදී කෙලවරක් නැති නිල් ම නිල් පාට මූද දිහා බලා ගෙන යකඩ යකා ගේ ඩකඩ ඩකස් තාලෙට සීට් එක පුරා විසි වෙවී කොළඹ යන එක හරිම සනීප ය.
ඒත් කෝච්ච්යට නගින්න බහින්න මම පරාණ බීත බය ය.
අර පඩි පෙල අස්සෙන් යටට වැටෙයිදැයි පණ බයේ ගැහිගැහීය මම තාත්තා ගේ අත කිටිකිටියේ අල්ලාගෙන නගින්නේ.
ඊටත් වඩා බය කෝච්චිය පිඹගෙන යද්දී පෙට්ටියකින් පෙට්ටියකට මාරු වෙන එකය.ඒ නිසා නැග්ගාට පස්සෙන් පහු බහිනකන්ම මලාට සීට් එකෙන් හෙලවෙන්නේ මම නං නෙවෙයි ය.
පේරාදෙනි ගියාට පස්සේ ඉස්සිසෙල්ලාම ගෙදර යන්න යන්නේ කෝච්චියෙන් ය.ජීවිතේට තනියෙන් කෝච්චියක ගිහින් නැති මට බයක් නැත්තේ ගාල්ල මාතර නඩයක්ම යන්නට ඉන්න නිසා ය.හත්වලාමේ හවස ලෙක්චර් එකට ගිහින් බලද්දී මා දමා උන් ගිහින් ය.ලෙක්චර් එකත් පැත්තක දමා අතිජාත රූමී රමෝනාවත් ඇදගෙන පේරාදෙනියෙන් කෝච්චියට නැග ගන්නෙර් කොහොම හරි ගෙදර යන්නට ය.ගම්පහෙන් රමෝ බැහැ ගත්තාට පස්සේ මම කොහේ යන්නටදැයි අපි දෙන්නාටම නිනව්වක් නැත.
කෝච්ච්යේ සිටි බවලතියක ගේ උපදෙස් පිට යාන්තං කොටුවේ ස්ටේසමෙන් එලියට බැහැගෙන ස්ටෑන්ඩ් එක පැත්තට ගොස් මාතර බස් එහෙක එල්ලී මට ගෙදරට සේන්දු වෙන්නට පුලුවන් විය.
බස් එකේ යන්න එන්නට පුලුවන් වුනත් එතැන් හිට කැම්පස් ගමනා ගමනයට මගේ හිත ගත්තුම වාහනේ අඟුරු කකා වතුර බිබී දුවපු ඔය යකඩ යකා ය.
පේරාදෙනියේ තුසිතෙ හෝල් එක ගාවින් තුසිත දිවිය ලෝකය හරියටම යනකන් පඩි නැගන් ගිය බෝඩිමේ හිටි කාලේ අපේ කොලු රෑන උදේට මාව කෝච්චියට ගෙනියන්නට ඇවිදින් මහපාන්දර වට පිටාවේ ඔක්කොම ගෙවල්වල ඇත්තන් ගේ නිදිමත නැත්තටම නැති කලෝ ය. පස්සෙන් පහු විජේ වර්දනේ ඉන්න කාලේ මර බයේ තනියම ඉතිපිසෝ කියකියා සරසව් උයන ස්ටේසමට බඩ ගාද්දී ඒ රෑන මතක් වුන වාර ගාන අනන්තය.
කෝච්චිය නවත්තන තුරු හිඳ පිම්මේ පැනගොස් සීට් අල්ලන්නට කප් ගැසුවේ කැම්පස් කාලේ ය.අනිට් එවුන් නගිද්දී මම සීට් එකක් පුරා දිග ඇදී අහවර ය.හුඟක් වෙලාවට සීට් නැතිනම් අපි රොත්තට නවාතැන් ලැබුනේ කැන්ටිමේ හරි පෙට්ටි දෙකක් අතරේ හෝ දොර ගාව පොඩි හුණ්ඩු ඉඩේ ය.
දොරේ වාඩි වී ආප්ප ආච්චිගේ මැදට ලුණු මිරිස් තලියක් දමා කැන්ද කොලේ ඔතා දුන් ආප්ප කකා මං ගෙදර ආ හැටි තාත්තා දන්නවා නං ජීවිතේට කෝච්චියක් දිහා බැලිල්ලත් තහනං වෙනවා ය.
ගෙදර ඉඳලා කැම්පස් එද්දී තත්වේ වෙනස් ය.අපායට ගියත් ඇපොයින්මන්ට් දාලා කලින් යන තාත්තා පාන්දර මාතර ස්ටේසමේ නවතා තියෙන කෝච්චියටත් මාව පැයකටත් කලින් කුදලාන යන්නේ ය.ලයිට්වත් දමා නැති කෝච්චි පෙට්ටියේ මදුරුවන් තල තලා අපි සීට් අල්ලාගෙන ඉන්නා බව දන්නා නිසා අනිත් ලලනාවන් සම්ප්‍රාප්ත වෙන්නේ කෝච්චිය අද්දන්නට යටි ගිරියෙන් හූ තියද්දී ය.
මාතරින් යන කෝච්චියෙන් කොටුවේදී නුවර යන කෝච්චියට මාරු වෙන්නට ඕනෑ ය.මාතර කෝච්චිය පරක්කු වුනෝතින් නුවර කෝච්චියට නගින්නට වෙන්නේ අද්දද්දී මය.
සීයා කෙනෙක් දොර හරහා බතල ගෝනියක් හිර කරගත් නිසා තඩි බඩු මලුත් එල්ලා ගත් කෙල්ලන් සෑහෙන දුරක් පාපුවරුවේ එල්ලී ගිය කතා වස්තුවත් ගෙවල්වලට ආරංචි වුනේ නැතිය.
නගිනා ස්ටේසමත් බහිනා ස්ටේසමත් ඇරුනාම අපේ කෙල්ලන් රොත්තට වැදගත්ම ස්ටේසම වුනේ කඩි ගමුව ය.ස්ටේසන් මාස්ටර් බඩ තඩි නාකි රැවුලෙක් නොවී ඉලන්දාරි පාටක් ගෑවුන හාදයෙක් වීම ඊට හේතුවය.මෙඩිකල් ෆැකල්ටි කෙල්ලන් රොත්තක් තමන්ට ප්‍රේම කළ බව ඒ අහිංසකයා හොඳ වෙලාවට අපි අවුට් වෙනකනුත් දැන ගත්තේ නැත.
කැම්පස් අහවර වී කෝච්චි රෑන සී සී කඩ විසුරුනාට පස්සෙත් ඉඳ හිට කෝච්චියේ නොගියා නොවේ.ඒත් ඒ සීට් බුක් කරගෙන දෙවනි පන්තියේ ය.ඉස්සර වාගේ කට කමිසිරියාවක් නැතිව ඕපාදූප හලමින් නොව කසාය බිවු ගොලුවෙක් මෙන් ගෙවුනු ඒ කෝච්චි ගමන් එච්චර ම මතකයේ ඇලෙන්නේ නැත.
ආයෙමත් කෝච්චියෙන් යන්න වෙන්නේ අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ ය.මහරගම ස්ටේසමෙන් කොටුවට ටිකට් අරගෙන මග බලන් හිටියේ නුපුරුදු යකඩ යකෙක් එන තුරු ය.
යකාත් අමුතුය.නඩේ ඊටත් අමුතු ය.හැමදාම යන එන මිතුරු පොදි හැම තැනම ය.ඒ අස්සේ මේ පිට සක්වල ජීවියාට අඩු ඇන්ටෙනා දෙකක් විතර ය.
යකඩ යකා පැද්දෙන්නේ නැති වෙලාවටත් පැද්දිලා ඇඟ උඩම නවතින බූවලු පරාණ නොසෑහෙන්න ය.කකුල් උඩින් යන උල් සපත්තු ය.කට පුරා යන කෙස් වනාන්තර ය.කොටුවට යනකන් ම ඔහොම්ම මය.
කොටුවෙන් බැස ඊළඟ කෝච්චියට ටිකට් ගැනිල්ල ඊට අමාරුය.හති දමාගෙන මම ටිකට් අරං දුවන් එද්දී මීරිගම කෝච්චිය අද්දනවාය.
අද්දන කෝච්චිවලට නැගිල්ල මට සිම්පල් බව මීරිගම කෝච්චියේ ගාඩ් උන්නැහේ දන්නේ නැත.මම කාජල් වගේ වුනාට දිල්වාලේ දුල්හනියා ලේ ජායෙන්ගේ එකේ අන්තිම සීන් එකේ වගේ දුවගෙන එන මට අත දෙන්නට කෝච්චියේ සාරුක් අයියෙක් හිටියේත් නැත.
ඉතින් හති අරිමින් කොටුවේ තව පැය භාගයක් ලැග ඊළඟ කෝච්චියෙන් සැනසෙන්නට මට සිදු වෙනවා ය.
දැන් කෝච්චි ගමනට සතියක් වය සය.මහරගමින් ගම්පහට කෙලින්ම ටිකට් ගන්නට පුලුවන් බව දැන් අපි දන්නවා ය.කෝච්චි ටයිම් ටේබල් දෙවරක් චක්කරේ ගානට හුරු ය.
මීරිගම කෝච්චියේ කට ඇරං නිදා ගන්නා කාජල්ගේ ශේප්කට් ඇති ලලනාවක් දැක්කොත් අඳුනාගන්නට දැන් ඔබටත් පුලුවන් වෙන්නට ඕනෑ ය.
ඩකඩ ඩකං......
No comments:
Post a Comment