#ඉගිලෙනකතා
බස් එකෙන් බහින තැන මට අමතක වුනා.
මං හිටියේ වෙනමම ලෝකෙක.
මං හිටියේ වෙනමම ලෝකෙක.
"ඔය රබර් කඩේ ළඟ බහිනවා කිව්වා නේද?
ඉක්මණට බහින්න"
කොන්දොස්තර බෙරිහන් දුන්න හැටියට ඊට කලින් දෙතුන්වතාවක් ම ඉස්සරහ හෝල්ට් එක මතක් කරන්න ඇති.
ඉක්මණට බහින්න"
කොන්දොස්තර බෙරිහන් දුන්න හැටියට ඊට කලින් දෙතුන්වතාවක් ම ඉස්සරහ හෝල්ට් එක මතක් කරන්න ඇති.
උන්දැගෙ ගෝරණාඩුව එක්ක මං ආයෙ මේ ලෝකෙට කඩා වැටුණා.
"බහිමු."
මගේ එහා පැත්තෙ එයා ඉන්න ඇත්තෙත් වෙන කොහේ හරි ලෝකෙක.
තිගැස්සිලා මේලෝකෙට ආපු හැටි දැකලා මට එහෙම හිතුනා.
තිගැස්සිලා මේලෝකෙට ආපු හැටි දැකලා මට එහෙම හිතුනා.
රබර් කඩේ ගාවින්ගුරු පාර දිගේ ටික දුරක් යන්න තියෙනවා අපේ ගෙදරට.
බිම් කරුවල වැටීගෙන එන වෙලාවෙ රබර් කඩේ ඉස්සරහ කන්පට ගගහ උන්නු නාටු බල්ලෙක් ඇරුණම පාරෙ වෙන කවුරුත් හිටියෙ නෑ.
ඒත් මං ඉක්මන් අඩියට පෑහෙන එයාට බෑ.
එයා ආවෙ මට අඩි තුන හතරක් පිටිපස්සෙට.
පාරෙ කවුරු හරි හිටියත් සමහරවිට හිතයි අපි දෙන්නා එක්කෙනෙක්ට එක්කෙනෙක් අඳුරන්නෙ නැති දෙන්නෙක් කියලා.
ගෙදර ගේට්ටුව ළඟට ඇවිත් මං ආපහු හැරිලා එයා එනකන් බලන් හිටියා.
මං බලන් ඉන්න බව දැක්ක හින්දා එයා ඇවිදිල්ලකුත් නොවෙන දිවිල්ලකුත් නොවෙන අතරමැද්දකට අඩිය ඉක්මන් කළා.
එයාගෙ අතින් අල්ලගෙන මං ගේට්ටුව අරිනවා.
ඉස්සරහට අඩියක් තියනවද එහෙමත් නැතිනම් ආපහු හැරිලා යන්න ඊළඟ බස් එක අල්ලන්න යනවද කියලා මගේ හිත ඇතුලේ මහා යුද්ධයක් වෙන බව නොදැන මං අඩියක් තියෙන කං එයා බලන් උන්නා.
.....................
ගේට්ටුව ළඟින් පටන් ගත්තු වැලි පාර කෙළවර වෙන්නේ අඹ ගස් අස්සෙන් යාන්තමට පේන ගෙදර ළඟින්.ඒ ගෙදර උන්නේ අපේ අම්මා තරමටම මට ආදරේ කරපු ඇත්ති.
අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ මගෙන් එක වචන මාත්‍රයක ආදරේක සැලකිල්ලක බලාපොරොත්තුවක් ලැබුණේ නැතත් වචනෙකින් තියා හීනෙකින්වත් ඒ ගැන ආඩපාලි නොකියාම මට ආදරේ කරපු ඇත්ති.
මං කොයිතරම් නං බල කෙරුවත් මගෙන් තොර ජීවිතයක්, මගෙන් තොර ලෝකයක් ගැන හිතන්නටවත් අකමැති ඇත්ති.
මං තරම් හොඳ පිරිමි පරාණයක් මේ සක්වල ගලේ කොහේවත්ම නෑය කියලා තුන්හිතින්ම හිතා ගෙන උන්න ඇත්ති.
ඔවු.ඒ ගෙදර උන්නෙ උන්දැ.
................
එතකොට මගෙ අතේ එල්ලිලා උන්නෙ.
ඒ උන්දෑ තරමටම මට ආදරේ කරපු තවත් ඇත්තියෙක්.
ඒ උන්දෑ තරමටම මට ආදරේ කරපු තවත් ඇත්තියෙක්.
උන්දැත් හිතන් උන්නේ මං උන්දැගේ විතරමය කියලා.
මං තමාය උන්දැගේ නළලේ මහබඹා කොටාපු එකා කියලා.
මං තමාය උන්දැගේ නළලේ මහබඹා කොටාපු එකා කියලා.
මං ලෝකේ ඉන්න හොඳම මිනිහා නොවෙන විත්තිය නම් උන්දැ දැනං හිටියා.
මොකද උන්දැගේ ආදරේ ඔට්ටුවට තියලා මං කරපු සෙල්ලම ඉවර වුනේ ඒ ආදරේ හරි සෙල්ලම හරි කවදාවත් අමතක නොවෙන විදිහේ පණ ගැහෙන මතක සටහනක් උන්දැගේ සරීරේ ඇතුලක හංගලා.
මේ වෙද්දි හැංගිමුත්තං කරකර හිටිය මතක සටහන උන්දැගෙ සරීර කූඩුව එළියට පේන්න වෙනස් කරන්න පටන් අරං අහවරයි.
ඔව් මං ලෝකේ ඉන්න හොඳම මිනිහා නෙවෙයි.
ආදර සෙල්ලං කරලා සමරු සටහන් තියලා ගියාට මේ ඇත්ති මට ආදරේ කරන තරමින් දහයෙන් එකකවත් මං උන්දැට ආදරේද කියලාවත් මම දන්නෙ නෑ.
ඒත් මං මේ ලෝකෙ ඉන්න නරකම මිනිහා නෙවෙයි කියලා මට විශ්වාසයි.ඉතින් මට සමහරු සටහන කකුළට පාගලා පොඩි කරලා අමතක කරන්නවත් මේ ඇත්තිව සමහරු සටහන එක්කම හිතෙන් දොට්ට වීසි කරන්නවත් හිත දෙන්නෙම නෑ.
ඒත් අඩුම තරමේ මේ ඇත්තිට ඉහට හෙවණක් හදන්න ගෙන්දගම් පොළවේ මගේය කියලා බිම් අඟලක්වත් තිබුන මිනිහෙක් නෙවෙයි මම.එදා දවසෙ හම්බුන අතේ ඉතුරුවුණ ගානක් මිසක පවුලක් නඩත්තු කරන්න හයියක් තිබිලත් නෙවෙයි මං මගුල් නටන්න ගියේ.
වැලි පාර පටන්ගන්න තැන ගේට්ටුව ළඟට මං ආවෙ ඔන්න ඔය ගිනි විජ්ජුම්බරවල අවසාන ප්‍රතිඵලේ විදිහට.
.................
ඔව්.මම මහා ආත්මාර්ථකාමී මිනිහෙක් තමයි.
ගෙදර දොරට තට්ටු කරන ගමන් මං කල්පනා කරනවා.
ගෙදර දොරට තට්ටු කරන ගමන් මං කල්පනා කරනවා.
මේ උන්දෑ ඇස් ලොකු කරගෙන මගේ පිටිපස්සෙ හැංගෙනවා.
"කවුදෝ................................"
කුස්සිය දිහාවෙන් ඇහෙන්නේ ඒ ඇත්තිගේ කටහඬ.
කුස්සිය දිහාවෙන් ඇහෙන්නේ ඒ ඇත්තිගේ කටහඬ.
"මේ මම...."
දඩිබිඩියේ කඩිමුඩියේ උන්දැ දුවගෙන එන සද්දෙ මට ඇහෙනවා.
දොර අරින්න කලියෙන් උන්දැගෙ ආදරේ පිරිච්ච මූණ මට මැවිලා පේනවා.
ඔවු .තව තප්පර දෙකතුනක් යද්දි ඒ මූනෙ හිනාව කඩා වැටිලා නැත්තටම නැති වෙලා යයි.
දොර ඇරිලා ඒ ඇත්ති අර කිවු ආදර මූණෙන්ම එබෙනවා.
"හත් දෙයියනේ...මේ හැබෑටමද?"
කපාපු නැති රැවුල් කොට ඇනෙන මගේ මූණ අත් දෙකෙන්ම අල්ලාගෙන උන්දැ කඳුළු කැට වගුරනවා.
කපාපු නැති රැවුල් කොට ඇනෙන මගේ මූණ අත් දෙකෙන්ම අල්ලාගෙන උන්දැ කඳුළු කැට වගුරනවා.
..............
මගේ පිටිපස්සෙ ඉඳලා අරුන්දෑ එබෙන්නේ ඔය වෙලාවට.
අර ඇත්තිගේ මූණ වෙනස් වෙන හැටි මට හොඳහැටි පේනවා.
පුදුමෙන් ලොකු වෙච්ච ඇස් ගෙඩි මගේ පිටිපස්සෙ ඉන්නා බවලතීගේ හිස්මුදුනේ ඉඳන් රූටාගෙන පහළට ගිහින් බෝල ගැහුණ බඩගෙඩිය ළඟ නැවතිලා පීරිසි කෝප්ප සයිස් වෙන හැටි.
පුදුමෙන් ලොකු වෙච්ච ඇස් ගෙඩි මගේ පිටිපස්සෙ ඉන්නා බවලතීගේ හිස්මුදුනේ ඉඳන් රූටාගෙන පහළට ගිහින් බෝල ගැහුණ බඩගෙඩිය ළඟ නැවතිලා පීරිසි කෝප්ප සයිස් වෙන හැටි.
"මේ ....?"
"මේ නාලනී.."
"මේ....."
" නාලනීගේ බඩේ ළමයෙක්.මගේ ළමයෙක්"
මං කොච්චර ආත්මාර්ථකාමී මනුස්සයෙක් ද කියලා මට ආයෙමත් හිතෙන්නේ පොල්ලෙන් ගහන්නා වගේ ඒ ටික කියලා දාද්දි.
මං එතන නොඉන්න ගානට ඒ ඇත්තියි මේ ඇත්තියි දෙන්නට දෙන්නා දිහා බලාගෙන ඇස් දෙකෙන් යුද්ධ කරනවා.
මගේ පිටිපස්සෙ එන්න උන්දෑගෙ ඇහේ කඳුළු කැට පොරකනවා.
ඉස්සරහ ඉන්න උන්දැගෙ පීරිසි සයිස් ඇස් ආයෙම පොඩි වෙලා ඒවත් යන්තමට දිලිහෙන ගන්නවා.
"අනේ මන්දා උඹට නම් හොඳටම පිස්සු.අවුරුදු ගාණක් අතුරුදහන් වුණා.අඩුම ගානේ උන්නද මලාද කියලා ආරංචියක් වත් නෑ මට.දැන් මේ ගොම්මනේ කඩා පාත් වෙනවා බඩදරු අම්මෙකුත් එක්ක."
"අඩුම ගානේ මේ ළමයා වාහනේක එක්කගෙන එන්න තිබ්බෙ නැද්ද ?පේන්නැද්ද මේ ළමයගෙ හොඳ පණ ගිහින්."
ආදර සටහන උස්සාගෙන ආ ඇත්තීගේ ගමන් මල්ල අතට ගන්න ලොකු අක්කා ගෙට යන්න හැරෙන්නෙ උන්දැවත් එක්කගෙනමයි.
"යං නංගියෙ ගෙට.මේ යෝධයා ඔහොම්මම තමයි.හිත හොඳ උනාට කළදක්වත් මොළේ නෑ."
අවුරුදු පහකට කලියෙන් ගෙදරින් තරහ වෙලා ගිය ඉලන්දාරියා මිදුලේ ම ඉන්දැද්දී මමත් ඒ දෙන්නා පිටිපස්සෙන් මහගෙදරට ගොඩ වෙනවා.
ඉගිලෙන ලියමන්
2020.04.22
2020.04.22
