අපේ උන්දෑ ගෙදර බාලයා ය.උඩින් අක්කලා අයියලා දෙක ගානේ ය.කොහේ යතත් නැකතේ කෑලිත් නැති වුනාම යන පුරුද්ද හින්දාම අපේ උන්දෑ මෙලොව එලිය දකින්නෙත් පොඩි අක්කා ඇවිදින් අවුරුදු දහයකුත් ගිය තැනය.
ඉතින් ළමෝ පස් දෙනෙක්ම ලොකු මහත් කර ලොකු ලොකු තැන්වලට පාරත් පෙන්නා දීග තුලාවලුත් කර දුන් අම්මාත් තාත්තාත් මහ ගෙදර අත් අරින්නට නම් මනාප නැත්තේමය.
ඉතින් නිවාඩු පාඩුවක් ආ හැටියේම හයිවේ රාජයාට පින් දෙමින් අපි අම්මලා බලන්නට ගෙදර දුවනවා ය.
දවල් කෑමට අපි එන බව කිව්වත් මාතලී අපේ උන්දෑ උනාම එන්නේ රෑ කෑමට බව අම්මා දැන ගත යුතු ය.ඒත් උන්දෑ දවාලටත් උයනවාය.
හයි වේ එකේ මැද ගුවන්කුරුල්ලාගෙන් කඩචෝරුත් කා ගෙදර ඇවිදින් බහින්නටත් කලියෙන් ම බත් කන්න ආරාධනා ය.මගුල් ගේකට තරම් කෑම ජාති ය.මගුල් ගේකට වඩා රහ ය.ඉස්මුරුත්තාව හැදෙන කං කාලා හැරෙන්නට කලින් තේ බොන්න කතාව ය.
ගෙදරදී බත් දැක්කාම පරල වෙන බට්ටීට බත් කටවල් පහ හයක් ගිල්ලවාගන්නට හම්බෙච්චි එක තරං සතුටක් තවත් නැත.එහෙන් කොකිස් ය.මෙහෙන් රසම රස කේක් ය.අලි මදිවාට හරක් කියා සීයා පැස්ටා පැකට් එහෙකුත් ගෙනත් ය.බට්ටිටත් රජ මගුල් ය.
යාන්තං තේ ඩිංග ආමාශයෙන් පහළට රිංගද්දී රෑට කන්නේ නැද්දැයි අම්මා කුරු කුරුය.පොල්සම්බෝලයත් කොස් මැල්ලුමත් මාලුත් පපඩනුත් එක්ක තවත් කොත ගහපු බත් පිගානක් බඩට ය.
පහුවදා උදේ නැගිටිද්දී හකුරු එක්ක ලොකු කරපිංචා ජග්ගුවක්‍ ය.දිවියලෝකේ කැඳත් මේ රහම වෙන්න ඇති ය.අත්තම්මා මොන සූත්තර දැම්මත් කැඳ බොන්නේ නම් බට්ටි නෙවෙයි ය.ඒ පාර හිතේ අමාරුවට බට්ටිය වෙනම පැශන් ජූස් එකක් ය.ඒකත් ඉතින් මේ බඩට මය.උදේට කන්නේ නෑ කියා හිතා ගත්තත් එහෙන් රසම රස ඉඳිආප්පය.කිරි කොස් ය.රස බත් ය.ඒ වේල අහවර වෙද්දී හුස්ම ගන්නත් අමාරුය.
දවාලට කනකං ආයේ මොකුත් එපා කිව්වාට අම්මාට ඒවා අදාල නැත.ඉතින් තවත් ලොකු පිටි ජොග්ගුවක් බඩේ ය.
දවාලටත් පිදුරුතලාගලට පොඩ්ඩක් පාතින් යන බත් කන්දක් අනුමත වුනාම හොඳටෝම නිදිමතේය.
නිදිමත යන්නට කියා ඒ පාර ප්ලේන්ටී ය.
හවස බට්ටි එක්ක බීච් ගිහින් ආපහු එද්දී රෑ වෙලා ය.බට්ටිට කන්න කිරිම කිරි රහ ආප්ප ඇවිදින් ය.බට්ටිත් අම්මාත් ආප්ප කන්නේ එකත දෙක අනුපාතෙන් ය.
රෑට පොල් සම්බෝලයි බතුයි විතරක් යැයි අම්මා කියන්නේ මහා වැරැද්දක් කළ ගානට ය.ඒ පොල් සම්බෝලෙත් එක්ක බත් මුට්ටියම කන්න හැකි බව මතක් වුනාම හීන් දාඩිය දාන්නේ අපිට ය.
ඉතින් අද තුන් වෙනි දවසය.උදේ කෑම බුෆේ ය.එහෙන් බත් ය.මෙහෙන් කවුපිය.කොළ කැඳ ජෝග්ගුවට වග කියා අවසන හිත තද කරන් නිවේදනය කරන්නේ උදේට කන්න බඩේ ඉඩ නැති බව ය.දැඩි විස්සෝපයට පත් වෙන අම්මා මේ ගැන අපේ උතුමාණන්ටත් පිය උතුමාණන්ටත් පැමිනිලි කළත් උදේ කෑම මේසය පැත්ත පළාතේ වත් යන්නේ මම නං නෙවෙයි ය.
කොහේ බේරෙන්නද?
"උදේට කෑවෙත් නෑ මේ දරුවා "කියා ගෙන හැංගී හිටි තැනින් මා හොයා ගෙන රසම රස කිරි තේ ජොග්ගුවක් බලෙන්ම අතේ තියන්නේත් අම්මා ය.
දැන් දවල් කෑම හැදෙනවාය.
අපේ උන්දෑ බරවාහනවලට ලයිසං අරං නෑය.හවසට ගෙදර යා ගන්නේ කොහොමද කියා කල්පනා කර කර ඉන්දැද්දි තේ ජොග්ගුවම ඉවර වෙලාය
No comments:
Post a Comment