කොත්තමල්ලි

බට්ටි නර්සරියෙන් අලි හෙම්බිරිස්සාවක් ගෙනාවේ ටික දවසකට කලින් ය.බෙදා හදාගන්නා හොඳ  පුරුද්ද පොඩි කාලේ හිටම පුරුදු කළ නිසා බට්ටී ගෙනා ගමන් මදි නොකියා අලි හෙම්බාව සීයාටත් අම්මාටත් බෙදා දුන්නා ය.
සුවාමියාට  එක්ක බෙදා හදා ගන්නා එක යහපත් බාරියාවකගේ  පුරුද්දක් නිසාවෙන් දෙයියනේ කියලා ගෘහ මූලික උතුමාණනුත් දැන් අලි හෙම්බාවෙන් පොහොසත් ය.

බට්ටිගේ හෙම්බිය නවතින්නේ උඩින් කැස්සකුත් උණ කුත් අලවාගෙන ය.පිට පිට ලෙඩ වෙන තුන්වෙනි වතාව නිසා දැන් බෙහෙත් බොන්න පොරේ ටිකක් අඩු ය.
සීයාට හෙම්බිය හැදුණු දවසේම බෙහෙත් ගෙනවිත් දුන්නේ උණ ගැනුනාම මේ කෙල්ල එක්ක ඔට්ටු වෙන්න බැරි අමාරුව දන්නා හින්දා මය.
ගෙදර උන්දැට හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුනාම නෝර්මල් ඩිලිවරි එකකට කිට්ටු වෙන්න අමාරු වෙනවාය.ඒ නිසා බයටම බෙහෙත් ටික මතක ඇතුව බොනවා ය.

එතකොට මට?ඉස්සර වාගේම තාමත් බෙහෙත් පෙති කියන්නේ මට පෙන්නන්නම බැරි ජාතියක් ය .ඉතින් උගුර කහ කහ කැහැ කැහැ ඉන්නවා මිස බෙහෙත් බොන්න හිත හදාගන්නම බෑ ය.

හින්නික්කිතර කාලේ මට නිතරම උණ හෙම්බිරිස්සාවලු ය.දැන් වාගේම ඒ කාලේත් වතුර නෑම නයාට අඳුකොළ වගේ ය.නාවපු ගමන් මට සනීප නැති වෙනවාලු ය.
ගාල්ලේ උගුර කණ නාසය ලොකු දොස්තර මාමෙක් මාව බලලා කියන්නේ ඔපරේශන් එකක් කරන්න ඕනෑ කියලා ය.
ඔපරේශන් කරන්න හිත හදාගන්න අමාරු වුනාම තාත්තා කරන්නේ ඇලවේල්ලේ පන්සලේ හාමුදුරුවන් ගාවට මාව ගෙනියන එක ය.
ඇලවේල්ලේ පන්සලේ බෙහෙත් වලින් මට සනීප ය.
එදා ඉඳන් මාතර ඉන්න කල්ම මල්ලිත් මාත් බෙහෙත් ගන්නට වැඩි හරියක් එක්කන් ගියේ ඇලවේල්ලේ පන්සලට ය.ඉඳහිට දවසක ගෙදර ළඟ කොන්ඩෙ කොට දොස්‍තර නෝනෙක් ගාවටත් ගියා මතක ය.ඒත් මගේ මනාපය ඇලවේල්ලේ පන්සලටම ය.
සිංහල බෙහෙත් සුවඳ පන්සල් සුවඳ මිස අසනීප සුවඳ ,ඉස්පිරිතාල සුවඳ , බෙහෙත් පෙතිවල නහය උගුල්ලන ගඳ පන්සලේ නැත.
පන්සලෙන් ගෙනියන බෙහෙත් පොවන්නට තාත්තාට කිසිම අමාරුවක් නැත.අමාරු වෙන්නේ බෙහෙත් වැඩිපුර බොන එකෙන් , බෙහෙත් දිය කරන මී පැනි බෝතලේ එක වරුවෙන් ඉවර කරන එකෙන් එහෙම අපිව නවත්තා ගන්නා එක ය.

ඇලවේල්ලේ හාමුදුරුවන් අපවත් වෙන්නේ මම කැම්පස් ගිය කාලයේ වෙන්න ඕනෑ ය.දැන් පන්සලේ බෙහෙත් කරනවාද දන්නේ නැති ය.

කැම්පස් ආවාට පස්සේ අකමැත්තෙන් වුනත්  අසනීප වුනාම හෙල්ත් සෙන්ටර්  එකෙන් හෝ පේරාදෙනියේ ඕපීඩී එකෙන් ගන්නා බෙහෙත් පෙති ගිල දාන්නට වෙන්නේ ලෙක්චර්ස් ,ක්ලිනිකල් අස්සේ ලෙඩවෙලා ඇඳේ ඉන්නට වෙලාවක්  නැති හින්දා ය.

ඒත් හෙම්බිරිස්සාවට කැස්සට එතකොටත් මම මනාප කොත්තමල්ලි කෝප්පයකට ය.ගෙදර ගිහින් එද්දී , කොත්තමල්ලි,ඉඟුරු ,තිප්පිලි එක එක පොඩි  ලේබල් ඇලවූ බෝතල් දුසිමක් විතර බෑග් එකට ඔබන්නේ තාත්තා ය.ඒ මගේ කම්මැලි කම හොඳහැටි දන්නා හින්දා ය.

ගෙදර ආ වෙලාවක නිකමට හරි කැස්සොත් කොත්තමල්ලි හෝ පස් පංගුව කෝප්පයක් බොන්න වෙන එක වරදින්නේ ම නැත.වැඩේ වෙන්නේ ලෙඩාට විතරක් නොව ගෙදර ඔක්කොටම ඔය සත්කාරය අත්විඳින්න වෙන නිසා ය.හුඟ වෙලාවට තාත්තාගේ උත්සාහයට සාධාරණයක් කරන්නේ මම විතරක් ම වෙන අතර අනිත් ඈයන්ගේ කොත්තමල්ලි කෝප්ප උඩ තට්ටුවේ ජනේලෙන් එහා වත්තට ය.

බඩේ අමාරුවක් හැදුනොත් තාත්තා අතට ගන්නේ ඒක්කෝ අසමෝදගම් බෝතලය ය.එහෙමත් නැත්නම් ක්‍රීම්‍ රාජ ගුලි ය.දෙහි ඇඹුලෙන් දිය කළ ක්‍රීම් රාජ ගුලිය බොනවාට වඩා බඩේ අමාරුවෙන් මැරෙන එක දාහෙන් සම්පත ය.ඔය දෙකම ගෙදර නැත්නම් හම්බෙන්නේ දෙහි ඉස්ම වඩියක් ය.පට්ටම ඇඹුල ය.ඒත් අර ඉස්සරින් දෙකට වඩා දරා ගන්නට ලේසි ය.

අවුරුදු ගාණක් ඉස්කෝලේ ගිය එකෙන් අම්මාට ඉතුරුවෙන්නේ  හැමදාම උන්දෑව මතකේ තියා ගත් ළමයි රොත්තක් ,බලු රොත්තක් හා ගෙවිච්චි දණිස් දෙකක් ය.
හොඳටෝම අබලං වුණු දණිස්ස පරික්ශා කර බලා කරවනැල්ලේ ශල්‍ය විශේෂඥ වෛද්‍ය තුමා නියම කරන්නේ දණහිස සන්ධිය ට ආදේශක සැත්කමක් කරන්න ට ය. ඉතින් මේ උන්දෑට ඕක තේරුම් බේරුම් කරන්නට පුලුවන් ජගතෙක් මිහිපිට ඉන්නවාදැයි මම නං දන්නේ නැති ය.ඔපරේශන් කෙරිලි උන්දෑට අරහං ය.
ඉතින් සිංහල බෙහෙත් ය.හෝමියෝපති ය.කොරියන් බෙහෙත් ය.යෝගා ය.ෆෙං ශුයි ය.ල
ගෙවුණ දණහිසට කෙසේ වෙතත් හිතට බෙහෙතක් වෙන හින්දා මමත් ඔය කියන ඕනෑ එකකට හා ය.
රුවන්වැල්ලේ බෙහෙත් බඩු කඩෙන් අමු ඇට, කුඹුරු ඇට යනාදී මෙකී නොකී ඇට එකතු කරං එද්දී මම දොස්‍තර බව උන්දැලා නොදන්නේ හොඳ වෙලාවට ය.දැන් ඒ රාජකාරිය පැවරිලා ඇත්තේ තාත්තා ට ය.බෝ පොතු, එඬරු මුල් දේවදාර පොතු තාත්තාට හීනෙනුත් පේනවා ලු ය.

බට්ටිගේ හෙම්බිය එහෙම්ම අඩුවුනත් අත්තම්මාට හිතට හරි නැත.කෙල්ලගේ පපුවේ සෙමය .කෝලසෙලෙස්මාව ඩිංගක් පපුවේ ගාන්නටම ඕනෑ ය.බට්ටිගේ අම්මා ඔය තෙල නොගෙනෙන බව දන්නා සීයා තෙල් බෝතලයක් අරං එන්නේ බස් හෝල්ට් ගණනාවක් පයිනුත් ගිහින් ය.
සීයා පවු හින්දා බට්ටිගෙ අම්මාත් ගඳ ගහන තෙල් ඩිංගිත්තක් බට්ටිගේ පපුවේ උලන්නේ බට්ටි නිදි අතරේ ය.

"එක සැරයයි තෙල් ගෑවේ.කැස්ස අඩුයි නේද පුතේ"සීයා අහද්දිත් බට්ටිට පොඩ්ඩක් කැස්ස ය.

"ඔව් නේ "අපි උත්තර දෙන්නේත් කැස්ස නොකැස්ස ගාණට ය.