ආදර පරාණ

ආදරේ කරන මනුස්සයා හැමදාම බෝනික්කෙක් වගේ හිනාවෙවී ඉන්නව නං කොච්චර සෝයිද නෙහ්?
ඒත් ඉතින් එහෙම වෙන්න ඒ මනුස්සයා වයින් කරන බෝනික්කෙක් වෙන්ට එපෑ.
පණ තියන මිනිස් පරාණ එහෙම තුන්සිය හැටපස්පැයේම හිනා බෙද බෙද ඉන්නෙ නෑනෙ.

පණ තියන මිනිස් පරාණවුනාම සැරෙන් සැරේ හිත් රිදෙනවා.දුක හිතෙනවා.
වැඩේ කියන්නෙ හුඟක් වෙලාවට ඔය හිත් තැලෙන්නෙ අර ආදර පරාණවල වැඩ කටයුතු හින්දම තමා.
 ඒ වගේ ඇඟෑලුම් කමක් නැති උදවිය දෙකේ දෙකේ පොල්ලකින් ඔලුව මැදට තඩි බෑවත් ඉවසන්න පුලුවන් උනාට ආදරේ කරන පරාණ  ඩිංගිත්තක්වත් නොහිතා කරන කියන ඇබිටිල්ලං දේටත් හිත රිදෙන්න තියෙන ඉඩකඩ හොඳටෝම වැඩියි.

වැඩේ කියන්නෙ හිත තැලිච්ච වෙලාවට ළඟ ඉන්න ආදර පරාණ කැමතිම නෑලුනෙ.
ඇත්ත තමයි  මූණෙ හිනා පුරෝගෙන කොමළ කතා කිය කිය ඉන්න කොට තියෙන අපූරුව මූණ බුකෝගෙන කඳුළු පෙරාගෙන හොටු හූර හුරා ඉන්දැද්දි නෑනෙ.

ඉතින් ආදර පරාණ කරන්නෙ එක්කො රිදිච්ච හිත් විහිලුවකට ගන්න එක.
ඒකෙන් වෙන්නෙ රිදිච්ච හිත තව ටිකක් රිදෙන එක.

ඒකත් හරි නොගියම ආදර පරාණවල ඊළඟ ආයුදේ තැලිච්ච හිත දැක්කෙ නෑ වගේ ඉන්න එක.
රිදිලා රිදිලා ඇඬිලා ඉන්න හිතට යකා නගින්න ගන්නෙ ඔන්න ඔය වෙලාවට .ඉතින් රිදිච්ච හිත කරන්නෙ යුද්ධ ප්‍රකාශ කරන එක.
ඇයි වදේ මෙච්චර හිත කඩං වැටිලා ඉන්දැද්දි ආදර පරාණෙටත් මේකෙ  වගේ වගක් නැත්තං  පිට මිනිස්සුන්ට යැ වගක් තියෙන්නෙ?

රිදිච්ච හිත යුද්ධ ප්‍රකාශ කෙරුවම ආදර පරාණ මොකදෑ කරන්නෙ?
හපෙ අම්මෝ මෙවුන්දැට ආච්චි වැහිලා.අයින් වෙලා පයින් යන එක තමයි ඇඟට ගුණ කියලා තාවකාලිකව අන්තරස්දාන වෙන එක.

මොකද ආදර පරාණ ඉන්තේරුවෙන්ම දන්නවා තරහ ගිහිල්ලා, අඬලා පොළවෙ හැපිලා ,හූ තියලා ඔය ඔක්කොම තොවිල් ඉවර වෙලා රිදිච්ච් හිත ආයේ ආදර පරාණෙ හොයා ගෙන එනවා කියලා.

රිදිච්ච හිත ඕකට කියන්නෙ ආදරේ කියලා.
ඒත් වෙලාවකට හිතෙනවා ඕකට කියන්නෙ ගෑනුකම හරි ලැජ්ජා නැතිකම හරිද කියලා.

ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.13