ගිනි

සමංගි ගෙයින් එලියට බැස්සෙ ආයෙ නොඑන්නම

ඒත් සමංගිටයි වරුණටයි යන්න තැනක් තිබුනෙ නෑ.

සමංගි පවුලෙ එකම දැරිවි. සමන්තිගෙ ජීවිතේ ගෙවුනෙ රාජ කුමාරියෙක් ගෙ වගේ.වැඩේ වුනේ ඒ රාජ කුමාරි උන්මාද චිත්‍රා වෙච්චි එක.

අම්මට තාත්තට සමංගි ගැන බලන්න වෙලාවක් තිබුනෙ නෑ.කම්පැනියෙ වැඩ අස්සෙ ඒ දෙන්නගෙ ජීවිත හිර වෙලා තිබුණ එක බිංදුවක්වත් හෙල්ලෙන්න බැරි වෙන්නයි.

ඉල්ලන පරක්කුවෙන් සමංගිට නොලැබිංච්ච දෙයක් තිබ්බනං ඒ ආදරෙයි නිදහසයි විතරයි.ඉස්කෝලෙටයි පන්තිවලටයි ගෙදරටයි මාරුවෙන් මාරුවට ගෙවුනා මිසක් සමංගිට වෙන කොහේවත් යන්න  නිදහසක් තිබුනෙ නෑ.ඉස්කෝලෙ ,පන්තිවල මුණ ගැහුණ යාලුවොත් එක්ක වුනත් ඒ බිත්ති හතරෙන් පිට යාලුකමකට ඉඩක් සමංගිට තිබුනෙ නෑ. 

අම්මගෙවත් තාත්තාගෙවත් නෑදෑයො එක්ක කොහොමත් ඒ ගොල්ලොන්ගෙ ඇයි හොඳයියක් තිබ්බෙ නෑ. 

සමංගි ලෝකෙ දැක්කෙ ටීවී එකෙන් විතරයි.

වරුණලගෙ ගෙදර ටීවී එකක් තිබුනෙ නෑ.තාත්තා වෙන ගෑනියෙක් එක්ක දීග කන්න යද්දි වරුණලෑ අම්මට වරුණ ලැබෙන්න මාසයක්ලු.

වරුණලෑ අම්මා එක්ක වසන එකත් ලේසිපාසු නැති හින්දා තාත්තා කියන එකාට බැනලා තේරුමල් තිබ්බෙත් නෑ.

වරුණලෑ අම්මව පලාතෙම ප්‍රසිද්ධ වුනේ කසිප්පු ගුණවතී කියලා.උන්දැ රෙද්ද කරට අරං කුණුහබ්බ වගුරන්න ගත්තම පිරිමිත් බය වෙනවා රණ්ඩුවට එන්න.

අම්මට වරුණ ගැනවත් අක්කලා දෙන්න ගැනවත් හොයන්න උවමනාවක් තිබ්බෙත් නෑ.ලොකු අක්කා මිනිහෙක් එක්ක යන්න ගියේ දාසයෙන්.පොඩි අක්කා උයලා තියෙන මොනව හරි ගිල දාලා ගැන්සියෙ උන් එක්ක රස්තියාදු ගැහිල්ල තමයි වරුණගෙ ජීවිතේ.

ඉඳලා හිටලා හිතුනම ඉස්කෝලෙත් ගියා තමයි.ඉස්කෝලෙ එවුනුත් වරුණ දිහා බැලුවෙ ඉස්කෝලෙට ගෙනත් කසිප්පු විකුණන ගානට.ඒක හින්දා වරුණ  ඉස්කෝලෙ නේන එකම හුඟ දෙනෙක්ගෙ කැමැත්ත උනා.

සමංගියි වරුණයි අහසයි පොළවයි වගේ තමයි.ඒත් ඒ වගේම තමයි සමංගියි වරුණයි ගින්දරයි පුළුනුයිත් වගේ.

සමංගි ගෙයි වරුණගෙයි ආදර කතාව කියවන්න හිතාගෙනද ආවෙ?

අනේ සමාවෙන්න.ඒක ගැන ලියන්න අමාරුයි.

එතන ආදරයක් තිබ්බද නැද්ද කියලා හිතාගන්නත් වෙලාවකට අමාරුයි.

එකම එක දවසක අහම්බෙන් සමංගිට වරුණව මුණගැහෙනවා.

කණ කැස්බෑවා විය සිදුරෙන් අහස බලලා හඳ දැක්කා වගේ වෙච්චි ඒ අහම්බෙ හරි නම් එතනින් ඉවර වෙන්න ඕනෙ.

ඒත් කූඩු වෙච්ච හිතකට නිදහස වදයක් වෙන හිතක් හම්බ වුනාම ඒ හිත් දෙකටම තියෙන ලොකුම අහේනිය වෙන්නෙ හිතට දැනෙන ආදරේක අඩුව වුනාම අහම්බකාරකත් ආයෙ ආයෙම වෙන්න  ගන්නවා.

වරුණ ගැන කොහොමත් හොයන්න කවුරුත් නෑ.සමංගි එක්ටැම්ගෙයින් පියාඹන්න දහසකුත් එකක් නූල්සූත්තර ගැට ගහනවා.

නූල්සූත්තර අස්සෙන් කාලෙ ඉගිල්ලිලා යනවා.

ගින්දරයි පුළුනුයි වැඩි කලක් එක ළඟ තියන්න අමාරුයි.ගිනි ගන්නවා.

සමංගිලගෙ සෞඛ්‍යය පොතේ ප්‍රජනනය කියලා පාඩමක් තිබ්බට සෞඛ්‍යය ටීචර් ඒක උඩින් පැනලා ඊළඟ පාඩමට යනවා.

වරුණට සෞඛ්‍යය පොතක් තිබුණෙත් නෑ.ඒත් ගැන්සියේ එවුන් ඒ පාඩම උගන්නලා තිබ්බෙ සෑහෙන අතිනුත් දාලා.

ඒ ඔක්කොම තේරුනේ සමංගිගෙ මාසෙ ලෙඩේ පරක්කු වෙලා අර හීනි පටිය මැද්දෙන් රතු පාට ඉරි දෙකක් සමංගිට විරිත්තන්න ගත්තම.

සමංගිට ගෙදරට මූණ දෙන්න විදිහක් තිබුනෙ නෑ.

වරුණට සමංගිව ගෙදර ගෙනියන්න විදිහක් තිබ්බෙත් නෑ.ලොකු අක්කා පැනලා ගිහින් ගෙදර ආ වෙලේ ගුණවතී උන් දෙන්නට ගහලා පන්නද්දි කොහු මිට කෑලි දෙකයි.

කොහොමත් සමංගිව ඒ ගෙදර ගෙනියන්න බෑ.

සමංගිගෙ කරාබු ජෝඩුවටයි වරුණ ගෙ සාක්කුවෙ තිබුණ රුපියල් සීයටයි තුන්දෙනෙක්ට කන්න බොන්න දෙන්න හයියක් තිබ්බෙත් නෑ.

සමංගිගෙ තීරණේට වරුණ කොහෙත්ම කැමති වුනේ නෑ.වෙන මොකක් හරි උත්තරයක් මේකට ඇති කියලයි වරුණගෙ හිත කිව්වෙම.

ඒත් වැලහින්නක් වගේ සමංගි කඳුළු දිය කරද්දි වරුණට අන්තිමේදී තීරනේ ට කැමති වෙනවා ඇරෙන්න වෙන උත්තරයක් පෙනුනෙ නෑ.

කොහොමටත් සමංගිගෙ ලෝකෙන් වරුණගෙ ලෝකෙට බැහැලා හෙට්ටු වෙන්න සමංගිට බැහැ කියලා වරුණටත් තේරුණා.අන්තිමේ සමංගිට වරුණ    පේන්නවත් බැරි වෙයි.

ඔක්කොම තීන්දු වෙලා අහවර වෙනකං වරුණ අන්තිම වතාවටත් සමංගිව තුරුළු කර ගත්තා.

"හපොයි දෙයියනේ.අදත් රෑ වෙන්න කලින් ගෙදර ගිහින් හමාරයි.මුන්ට  කාලා බීලා ඉන්න බැරුවට අපි පළිද?"

සමංගිවයි වරුණවයි එකතු කරන් යන්න නැවතිච්ච කෝච්චියේ උදවිය තරහෙන් කණුකුණු ගාපුවා සමංගිටවත් වරුණටවත් ඇහුනෙ නෑ.

ඒ වෙනකොට ඒ දෙන්නා යන්නම ගිහිල්ලා.

ඉගිලෙන ලියමන් 2018.12.14