නික්මන

නාලිනී තේ කෝප්පෙකුත් අරං මේසෙ අග්ගිස්සෙන් වාඩි වුනා.

එහා මේසෙ වාඩි වෙලා හිටියෙත් අඳුරන එක නඩේ අය.ඒත් නාලිනී එතන වාඩි වෙන්න ගියේ නෑ.
තමන් දොරෙන් ඇතුල් වෙද්දි කට්ටිය මූණු ඇද කරගෙන බලලා හිනා වෙච්චි හැටි නාලිනී ඇස් දෙකටම දැක්කා.

මොකටද ඔය කාගෙවත් ආඩම්බර බලන්නෙ.

ඔය ඔක්කොම එයා හින්දා...

එයා මුලින් ම දැකපු දවස නාලිනීට මතක් උනා.කාර් තඩියකින් ඇවිල්ල තඩි පෙට්ටගමක් අරන් උන්දැ බහිද්දි නාලිනීට හිනා ගියේ ඔලොක්කුවට.

ඔලොක්කුවට උන්දැටද නැත්නම් පොඩි ට්‍රන්ක පෙට්ටියේ සබ්බ සකලමනාවම අහුරගන්න පුලුවන්  තමන්ටම ද කියලා නාලිනීට හිතා ගන්න බැරිවුනා.

කොහොමත් ඔය සල්ලිකාර ජේත්තුකාරයන්ගෙ ආටෝප නාලිනීට අරහං

නාලිනී අහස නං එයා නිකම්ම නිකං පොලව නෙවෙයි මරියානා ආගාධය වගේ.එයාට සල්ලි භාගෙ යහමින් තිබුන කෙනෙක්.නාලිනීට තිබුනෙ මාසෙ ගානෙ හම්බෙන සොච්චමක් විතරයි.
එයා කසාදයක් බැඳපු එක්කෙනෙක්. එතකොටනාලිනී, බබා කෙටූ එක්කෙනා එන කං බලං ඉඳලා හති අරිනවා

එයාගෙ ගෙදර ඈයො එයා මෙහෙ ආපු එක ගැන කිසිම කැමැත්තක් නෑ.
නාලිනී...?
නාලිනී ගැන හොයන්න නාලිනීට කවුරුත් ම හිටියෙ නෑ....

ඉතින් හරිනම් පොතේ හැටියට එයාට නාලිනීව ගැලපෙන්නෙම නෑ.
ඒත් අර මල්සරා කියන එකා වැඩ කරන්නෙ  පොතෙන් පිටලු.
ඉතින් කවදා කොයි වෙලාවේ ද කියලා හිතා ගන්න බැරි වුනත් නාලිනීගෙ හිතේ එයා ගැන ලෙන්ගතු කමක් ඇති වෙන්න ගත්තා.

නාලිනී මුලින් හිතුවෙ මේකත් මල්සරා කම්මැලි කමට විදපු හීයක් නැත්තං තවත් ඒක පාර්ශවික ප්‍රේමයක් කියලා.

ඒත් එයාගෙ ඇසුත් සැරෙන් සැරේ නාලිනීට කතා කලාලු

ඉතින්  අන්තිමේ නාලිනී ප්‍රේම කරන්න ගත්තා.
ඇස් වලින් ප්‍රේම කරන්න
ඔහේ වැඩකට ඇති නැති දේවල් ගැන එයා එක්ක කියව කියව ඉන්න
කවුරුත් ළඟ පාතක නැති වෙලාවක හෙමින් සීරුවේ උරපත්තට වාරු වෙන්න

ඔව්.නාලිනී ප්‍රේම කරන්න ගත්තා

ආදරෙයි කැස්සයි හංගන්න අමාරුයි කියනවනෙ
නාලිනීටවත් එයාට වත් නැති රුදාවක් සුපුරුදු පරිදි අනිත් උදවියට තිබුනා.
ඔලොක්කුවට හිනාවිලි, මූණු හැදිලි, එක එක කතන්දර හැදිලි, ඊයෙ උදේ නාලිනීගෙ කකුල්
දෙක අද්දරම තූ නොදකින් කියලා කෙළ ගැහිල්ලකට යනකං ම ඒ අමාරුකං පැටවු ගැහුවා.

ඒ ඔක්කොගෙම කෙළවර නැවතුනේ අද එයාට ඔෆිස් එකට කැඳවපු එකෙන්.

අනේ මන්දා

නාලිනී කල්පනා අස්සේ පැටලිලා පැටලිලා අතරමං වෙද්දි ඔන්න එයා ඇවිල්ලා ළඟින්ම වාඩිත් වෙලා.
"මේං බලහල්ලකො කල්පනාව..කවුරුහරි උස්සං යනකං දන්නෙ නෑ?"
එයාට මේ අවු අස්සෙත් විහිලු

"කල්පනා කරන්න දේවල්ද නැත්තෙ?මොකටද ඔයාට කතා කරල තියෙන්නෙ?"

"කතා කරල තියෙන්නෙද?අපේ සම්බන්ධෙ ගැන කතා කරන්න. ඒක මෙතන නීතිරීති වලට පටහැනියි කියන්නෙ"
එයා කියන්නෙ කිසිම ගානක් නැතුව

"එතකොට?"
"එතකොට ,ඉතින් එක්කො අපි මේක නවත්තන්න ඕනෙලු.නැත්නං අපි දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් අයින් වෙලා යන්නලු"

"නවත්‍තන්න?.....අයින් වෙන්න?...."
නාලීනිට නං ඒ උත්තර දෙකම උත්තර නෙවෙයි ප්‍රශ්න පත්තර.

"අපි කාටවත් වැරැද්දක් කරල නෑ නාලිනී...ඉතින් අපි මේක නවත්තන්න ඕනෙ නෑ.මම යන්නං මෙහෙන්"

"මොකක් ඔයා යන්න?"

"ඔව්.හැබැයි එක පොරොන්දුවක් පිට.........
.
.
.
.
ඔයත් මාත් එක්ක යන්න එනවනම් විතරයි"

නාලිනී තිගැස්සිලා බැලුවෙ මේ ඔලුව ගිනි ඇරං ඉන්න වෙලේ ඇයි මෙහෙම විකාර කරන්නෙ අහන්න.

ඒත් එයා විහිලු කරන පාටක් නෑ.ඇත්තටම් එයා ඒ අඬගහන්නෙ එයා එක්ක යන්නද?

"ඒක හරියන්නෙ නෑ.මිනිස්සු ඔයාට හිනා වෙයි.එතකොට ඔයාගෙ ගෙදර මිනිස්සු.එයාල කොහොමද රටේ ලෝකෙ අයට මූන දෙන්නෙ?

"නාලිනී...නාලිනී....දැනටත් මිනිස්සු අපිට හිනා වෙන්නෙ නැද්ද?
හිනා වෙච්ච දෙන්...ඒ ඔක්කොම ආදරේ කියන වචනේ තේරුම දන්නැති උදවිය...එහෙම උදවියට අනුකම්පා කරනවා ඇරෙන්න ඒ දේවල් හිතට ගන්න ඕනෙ නෑ....
අපේ ගෙදර උදවියට ලැජ්ජ වෙන දෙයක් නෑ.මේක මගේ ජීවිතේ.මගේ ජීවිතේ ගැන මං ගන්න තීරණවලට ඇයි එයාල හිත කරදර කරගන්නෙ?"
හැමදාම වගේ එයාගෙ අතිපණ්ඩිත කතාවලට නාලිනී ළඟ උත්තර නෑ.

"මොකෝ කියන්නෙ ,යං ද මාත් එක්ක?"
කොහේ යනවද එතනින් එහාට මොකක් කරනවද කියලා හිතා ගන්න බැරි වුනාට නාලිනී ඔලුව වැනුවා.ඔක්කොම වෙන්නේ බඹා කෙටූ හැටියට ලු නෙ.

ඉතින් නාලිනී එයත් එක්ක එතනින් අයින් වෙලා ආවා.කාටවත් කියන්න සාද පවත්වන්න ගියෙ නෑ.බොරු හිතවත්කම් තවදුරටත් ඕන වුනේ නෑ.

ඒ ඇවිදින් දැන් සති දෙකකුත් ගෙවුනා.

"නාලිනී නාලිනී ........"
ඔන්න ඒ පාර එයා බෙරිහන් දෙනවා.
නාලිනී අඩියට දෙකට ඒ දිහාට ගියා.

"ඕං බලන්න කො  පත්තරේ .අපිත් දැන් සෑහෙන ප්‍රසිද්ධ මිනිස්සු"පත්තරේ නාලිනීගෙ ඇඟේ ගහලා එයා පෙරලි පෙරලී හිනාව

නාලිනී පත්තරේ මුල් පිටුවට හැරුණා

"වැඩිහිටි නිවාසයේ නාකි පෙම් යුවළ හඳපානේ පැන ගිහින්"