ගිය සතියේ දවසක අම්මෙකුයි ආත්තම්මෙකුයි උස්සන් ආවෙ අවුරුදු තුනයි මාස ගානක දඟ පැංචෙක් ව.අම්මා රෙදි ටික වනන්න එළියට ගිය වෙලේ හොරෙන් සීනි කන්න ගිය පුතණ්ඩියා අතින් සීනි බෝතලේ බිඳිලා.කොලු පුංචත් අත ඇරලා නෑ බිඳිච්ච් බෝතලෙන් සීනි කාලා.
"හීරෙන කටු බඩේ "කියලා හිනා වෙවී පැංචා කිව්වට අම්මා හිටියේ ගිනි පත්තු වෙලා.
ඔය වගේ අලකලංචි කරගෙන එන පැංචො පැංචියෝ නොසෑහෙන්න.ඔහොම ආපු ගමන් අපේ ජනතාව අහන ඊළඟ ප්‍රශ්නේ වෙන්නෙ
"ඉතින් අම්මා කොහෙද හිටියෙ මෙච්චර හරියක් වෙනකං?"
එහෙමත් නැත්නම්
"ඇයි අම්මා ගෙදර හිටියෙ නැද්ද?"
ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ නැතත්
"ළමයි හදනවනම් ඔහොම බෑ.ඔයිට වැඩිය සැලකිල්ලෙන් ඉන්න ඕනෙ "කියලා කියන එක නම් අනිවාර්යයෙන් වෙයි.
දැන් ඔය පොර ටෝක් දුන්නට ඉතින් බට්ටිගේ අම්මා වෙන්නට කලින් ඒ උන්දෑත් ඔහොම දැනමුතුකම් දුන් වාර අනන්තය අප්‍රමා ණ ය.
ඉස්පිරිතාලෙ විතරක් නොව ගෙදර දොරේ පාරේ තොටේදිත් ඔය වගේ කතන්දර මදි නැති ය.
කවුරුත් නොකිව්වත් පොඩි එකෙක්ට වෙන හැම ඇබැද්දිකම වගකීම අම්මලා තමන්ගේ කරපින්නාගන්නා එක වෙන්නේ ඉබේ මය.
උනහපුලු මායියාටත් උගේ පැටියා මැණිකක් ය.ඒ අම්මලාගේ හැටි ය.බරපතල අසනීපයක් නැතිනම් අම්මලාගේ තුන් තිස් පැ‍යම ගෙවෙන්නේ අතුරු ආන්තරාවක් නැතිව පොඩි එවුන් ලොකු මහත් කරන්නට ය.
ඒත් පුංචි පැංචියන් වනාහී කොයි මොහොතේ පුපුරාවි දැයි නොදන්නා හුරුබුහුටි කාල බෝම්බ ය.
අම්මලා පණ වගේ රකිනා බව පුංචන් ට තේරුමක් නැත.
අම්මා එහේ මෙහේ වෙන ඇසිල්ලක් උන්ට පිණුම් ගහන්නට,තුවාල කරගන්නට,එකඑක ජාති නහයේ ,කනේ ඔබාගෙන හිර කරගන්නට වගේ භයානක මෙහෙයුම්වලට හොඳටෝම ඇතිය.
පුංචිත්තන් ගේ හැටි එහෙම ය.
වෙච්චි දේ කොහොමත් වෙලා අහවරය.පොඩ්ඩෙක්ට රිදුණාම ඒ වගේ සිය දහස් ගුණයක් රිදෙන්නේ අම්මාට අප්පාට ය.පොඩි එකාට ටික දවසකින් මතක නැති වන්නට ඉඩ තිබුණත් ඒ අබග්ගය අම්මලාට ලේසියෙන් අමතක වෙන්නේද නැත.
ඉතින් වෙච්චි දේට අම්මලාට අච්චු කරන්නට හැදුවාට පුංචි පැංචියන්ට රිදෙන එක අඩු වෙන්නේ නැත.අම්මාගේ තුවාලේට තවත් ලුණු ගෝනි හැලිල්ලක් විතර ය.
අම්මලාද මනුස්ස පරාණ ය.
++++
ReplyDelete