Thursday, December 28, 2017

ෆේල් ද පුතේ ඒ ලෙවල්

 මේ ලියන්න ඒ ලෙවල් ෆේල් වෙච්චි උන්ට.

ඒ ලෙවල් රිසාල්ට්ස් ආවා.බුකිය පුරා පාස් වෙච්ච කට්ටිය රිසාල්ට්ස් අලවනවා.විශ් කෙරෙනවා.මම මුකුත් වැරැද්දක් කියන්නෙ නෑ.ඇත්තටම ඒ සතුට උන් සමරන්න ඕනෙ.මොකද  ඒ රිසල්ට් එක ගන්න උන් බහුතරයක් සෑහෙන  දුක් වින්දා.උන් විතරක් නෙවෙයි ගෙවල්වල මිනිස්සුත් දුක් වින්දා .දුක් වින්ද දිනපු උන්ට  සුභ පැතුම්.

 එතකොට ෆේල් වෙච්ච එවුන්?
ලියපු එවුන්ගෙන් පාස් වෙන්නෙ ටික දෙනයි.ගොඩ දෙනෙක් ෆේල්.ෆේල් අය දැන් මොකද කරන්න ඕනෙ?
මේ මගේ හිතුමතේ.

ඉස්සෙල්ලා ම බලන්න ඇයි ෆේල් වුනේ කියලා.ෆේල් වෙන්න හේතු ගොඩක් තියෙනවා.සබ්ජෙක්ට් එක හොඳට දන්න ,මහන්සි වෙලා වැඩ කරපු හාදයෙක් වුනත් විභාගය දවසේ හරි ඒ ආසන්නයෙ හරි වෙච්ච් මොකක් හරි වෙනසක් නිසා විභාගෙ ෆේල් වෙන්න පුලුවන්.ඒක අවාසනාව.හැබැයි ජීවිතේ හැමදාම අවාසනාව දිනන්නෙ නැහැ.හිත හදාගෙන ආයෙත් පොත් ටික අතට ගන්න.ෆේල් වෙන්න හේතුව මානසික ආතතිය වගේ වැලැක්විය හැකි දෙයක් නම් ඊළඟ වතාවෙ එහෙම නොවෙන්න උදව් ගන්න.ඉරුවාරදය වගේ අසනීපයක් නම් පාලනය කරගන්න බෙහෙත් ගන්න.

ඊළඟට සබ්ජෙක්ට් එක ගැටලුවක් නෑ .හැබැයි පාඩම් කලේ නැති උදවිය.ෆේස් බුක්,ෆිල්ම් බැලිලි ,ප්‍රේම හුටපට ,මෙකී නොකී දෑ අස්සෙ පාඩම් කිරිල්ල මඟ ඇරිලා.ඒ ලෙවල් කියන්නෙ වාරවිභාගෙ වගේ සිඟිති ආතල් එකක් නෙවෙයි.මහන්සි නොවී දිනන්න බලන් ඉන්නවනම් මේ සැරෙත් අනිවා ෆේල්.ජීව්තේ ඉස්සරහ සම්පූර්ණයෙන් ම වගේ හදාගන්න තියෙන්නෙ මේ අවුරුද්ද නම්  මේ කට්ට කන්නම වෙනවා.එහෙම කරන්න පුලුවන් කියලා  හිතා ගෙන හදා ගෙන පොත් ටිකේ මකුලු දැල් එහෙම පිහදාලා ගන්න.කාට බොරු කළත් හිතට බොරු නොකර වැඩ කරන්න.

ඊළඟට කරපු සබ්ජෙක්ට් එක දිරවන්නෙ නැති නිසා ෆේල් වෙච්ච් අය. ඒ ලෙවල් ලියන්නෙ ඔයා නම් ඒ රිසල්ට් එක ඔයා ගෙ .ඒක බලපාන්නෙ ඔයාගෙ ජීව්තේට.කරන්න කැමති ආට්ස්නම් අම්මගෙ කැමැත්තට හූල්ල හූල්ල බයෝ කරන්න එපා.කරන්න ඕන මොනවාද යන්න ඕනෙ කොහෙටද ,ඒක කරන්නෙ කොහොමද කියලා හිතන්න.තමන් ආස තමන් දක්ශ විශයට මාරු වෙන්න .ඊළඟ පාර විභාගෙ ගොඩ දා ගන්න.

අන්තිම ට  බැරි කම නිසා  ඒ ලෙවල් ෆේල් වෙච්ච  කණ්ඩායම ක් ඉන්නවා.මොන සබ්ජෙක්ට් එක වුණත්  ඒ ලෙවල්වලදි බලන්නෙ තර්කන හැකියාව,විශය අවබෝධය ,ධාරණ ශක්තිය ,මතක ශක්තිය,ගැටලු විසඳීමේ  හැකියාව වගේ  පැති.ඉබ්බන් ට පියාඹන්න බෑ වගේ සමහර උදවියට ඒ ලෙවල් ගොඩ දාගන්න තරම් මේ හැකියාවන් නැති වෙන්න පුලුවන්.ඒක ලබා උපන් හැටි.
තුන්වෙනි පාරත් කරලා ,කරන්න පුළුවන් උපරිමෙන් කරලත් ඒ ලෙවන් ෆේල් වෙන්න පුලුවන්. ඒ ලෙවල් කියන්නෙ වැඩකට ඇති මගුලක් නෙවෙයි කියලා හිත හදා ගත්තැහැකිද?
බෑ .මොකද ලංකාවෙ ලොකුම විභාගයක් තමයි ඒ ලෙවල් .ඒ ලෙවල් ෆේල් කියන එක ජීවිතේ හැමදාටම තියෙයි.

ඒත් ඒලෙවල් ෆේල් කියන එක ජීවිතේ ෆේල් කියන එකට සමාන කරගන්න ඕන නැහැ.

ඒ ලෙවල් කියන්නෙ සර්ව සම්පූර්න විභාගයක් නෙවෙයි.ලංකාවෙ තියන රැකියා අවස්තා ගොඩකට ඒ ලෙවල් පාස් වෙන එකේ  ලොකු සම්බන්දයක් නැහැ කියලයි මට හිතෙන්නෙ.ඒ ත් අපේ සමාජ ක්‍රමේ ඇතුලෙ තාම අපිට පුරුදු කරවන්නෙ දොස්තරලා ,ඉංජිනේරුවෝ,අකවුන්ටන්ට්ලා,ටීචර්ලා තමයි හොඳම රස්සා,ඒ වගේ රස්සාවක් නොකලොත් ඉඳලා වැඩක් නැහැ කියලා.
ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ එතනයි.

අන්තිම පාරත් පුලුවන් උපරිමේ කරලත් ඒ ලෙවල් ෆේල් නම් දැන් තමයි ලොකුම කට්ට කන්න තියෙන්නෙ.ඇනුම් පද ,හිත රිදෙන කතන්දර,හීල්ලිලි මේ කනෙන් අහලා අනිත් කනෙන් එළියට දාන්න.ඒ ලෙවල් වලදි නොමැනුන අනිවාර්යයෙන් ම ජීවිතේ ඉස්සරහට ගෙනියන්න පුලුවන් විදිහෙ මොකක් හරි දක්ශතා එකක් හරි කීපයක් හරි තමන් ළඟ තියෙනවා.ඒ මොකද්ද කියලා හොයා ගන්න.ඒ හැකියාවෙන් ඉස්සරහට යන්න පාර හදා ගන්න.පිළිගත් ආයතනයකින්  ඒ සබ්ජෙක්ට් එකට අදාළ කෝස් එකක් කරන්න.පළපුරුද්ද හදාගන්න ප්‍රවීණයෙක් ළඟ වැඩ කරන්න.සමහර විට සල්ලි එකතු කරගන්න පාට් ටයිම් ජොබ් දෙක තුනක් කරන්න වෙයි.දාඩිය මහන්සියෙන් හම්බ කරනවනම් කිසිම රස්සාවක ලැජ්ජ වෙන්න දෙයක් නෑ.ක්ශනික නූඩ්ල්ස් වගේ නොවී හිමීට පටන් අරන් ජීවිතේ  ගොඩ ගන්න. කවදා හරි ඒ ලෙවල්  ෆේල් වුණත් ජීවිතේ ෆේල් නොවෙන හැටි අනිත් උන්ටත් කියලා දෙන්න.

මම කියන එව්වා කොරන්න අමාරු යි ම වගේ නං කසිප්පු ටිකක් පෙරලා කාරිය ලබන පාර චන්දෙ ඉල්ලන්නත් පුලුවන් ඉතින්.



Sunday, December 24, 2017

අම්මා මොකද කළේ

ගිය සතියේ දවසක අම්මෙකුයි ආත්තම්මෙකුයි උස්සන් ආවෙ අවුරුදු තුනයි මාස ගානක දඟ පැංචෙක් ව.අම්මා රෙදි ටික වනන්න එළියට ගිය වෙලේ හොරෙන් සීනි කන්න ගිය පුතණ්ඩියා අතින් සීනි බෝතලේ බිඳිලා.කොලු පුංචත් අත ඇරලා නෑ බිඳිච්ච් බෝතලෙන් සීනි කාලා.
"හීරෙන කටු බඩේ "කියලා හිනා වෙවී පැංචා කිව්වට අම්මා හිටියේ ගිනි පත්තු වෙලා.

ඔය වගේ අලකලංචි කරගෙන එන පැංචො පැංචියෝ නොසෑහෙන්න.ඔහොම ආපු ගමන් අපේ ජනතාව අහන ඊළඟ ප්‍රශ්නේ වෙන්නෙ  
"ඉතින් අම්මා කොහෙද හිටියෙ මෙච්චර හරියක් වෙනකං?"
එහෙමත් නැත්නම් 
"ඇයි අම්මා ගෙදර හිටියෙ නැද්ද?"
ඒ ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙ නැතත් 
"ළමයි හදනවනම් ඔහොම බෑ.ඔයිට වැඩිය සැලකිල්ලෙන් ඉන්න ඕනෙ "කියලා කියන එක නම් අනිවාර්යයෙන් වෙයි.

දැන් ඔය පොර ටෝක් දුන්නට ඉතින් බට්ටිගේ අම්මා වෙන්නට කලින් ඒ උන්දෑත් ඔහොම දැනමුතුකම් දුන්  වාර අනන්තය අප්‍රමා ණ ය.
ඉස්පිරිතාලෙ විතරක් නොව ගෙදර දොරේ පාරේ තොටේදිත් ඔය වගේ කතන්දර මදි නැති ය.
කවුරුත් නොකිව්වත් පොඩි එකෙක්ට වෙන හැම ඇබැද්දිකම වගකීම අම්මලා තමන්ගේ කරපින්නාගන්නා එක වෙන්නේ ඉබේ මය.

උනහපුලු මායියාටත් උගේ පැටියා මැණිකක් ය.ඒ අම්මලාගේ හැටි ය.බරපතල අසනීපයක් නැතිනම් අම්මලාගේ තුන් තිස් පැ‍යම ගෙවෙන්නේ අතුරු ආන්තරාවක් නැතිව පොඩි එවුන් ලොකු මහත් කරන්නට ය.

ඒත් පුංචි පැංචියන් වනාහී කොයි  මොහොතේ පුපුරාවි දැයි නොදන්නා හුරුබුහුටි කාල බෝම්බ ය.
අම්මලා පණ වගේ රකිනා බව පුංචන් ට තේරුමක් නැත.
අම්මා එහේ මෙහේ වෙන ඇසිල්ලක් උන්ට පිණුම් ගහන්නට,තුවාල කරගන්නට,එකඑක ජාති නහයේ ,කනේ ඔබාගෙන හිර කරගන්නට වගේ භයානක මෙහෙයුම්වලට හොඳටෝම ඇතිය.
පුංචිත්තන් ගේ හැටි එහෙම ය.

වෙච්චි දේ කොහොමත් වෙලා අහවරය.පොඩ්ඩෙක්ට රිදුණාම ඒ වගේ සිය දහස් ගුණයක් රිදෙන්නේ අම්මාට අප්පාට ය.පොඩි එකාට ටික දවසකින් මතක නැති වන්නට ඉඩ තිබුණත් ඒ අබග්ගය අම්මලාට ලේසියෙන් අමතක වෙන්නේද නැත.

ඉතින් වෙච්චි දේට අම්මලාට අච්චු කරන්නට හැදුවාට පුංචි පැංචියන්ට රිදෙන එක අඩු වෙන්නේ නැත.අම්මාගේ තුවාලේට  තවත් ලුණු ගෝනි හැලිල්ලක් විතර ය.

අම්මලාද මනුස්ස පරාණ ය.

Friday, December 22, 2017

බෝඩිං කතා

ඉස්කෝලෙ ගමන අහවර වෙනතෙක් ම අපේ අපුච්චාගේ නීති පංතියට අහුවී හිටි අහිංසක මං ගෙදරින් පිට නැවතුනු දවස් ගාන අතේ ඇඟිලි ගානට අඩු ය.

පේරාදෙණි සරසවි යන්නට සුදුසුකම් ලැබුණාට ගිය ගමන් හොස්ටල් ලැබෙන්නේ නැති බව අම්මා රොයිටට් පුවත් සේවාව හරහා සොයා ගනිද්දීම කලබල වුණු තාත්තා සුදුසු නවාතැන් පොලක් සොයාගන්නට වහාම පේරාදෙනිය බලා බස් ගත විය.
නොදන්නා රට රාජ්ජෙක යුද්ධෙට යන්නා සේ ගිය තාත්තා නැවත ගෙදර එන්නේ පස්වනක් ප්‍රීතියෙන් පිනා ගොස් ය.කෑම බීමත් එක්කම මසුරං බෝඩිමක් පේරාදෙනිය ටවුමෙන්ම ලැබිලාය.ගෙදර ඇත්තන් උන්දැලාගේ ළමයෙක් වාගේම මාව බලා ගන්නට පොරොන්දු වෙලාය.බෝනස් කියන්නේ ගෙදර අයට පිච්චර් හෝල් එකකුත් තියේය.
කිව්වත් වගේ බෝඩිම මසුරංය.බෝඩිමට නගින්නට මහ පාරේ හිට මහගිරිදඹේට තරමටම උසක් වේය.උස කොච්චරද කියනවානම් කාලෙකට වතුරද නැත.ඔක්කොටම වැඩියෙන් හිත රිදෙන්නට කාරනාව පිච්චර් හෝල් එක කොටු කොටු ෆිල්ම් විතරක් පෙන්නන එකක් වීමය.

බෝඩිමේදී මුලින්ම අඳුනාගත් සදාකාලික රූමියෙක් වූ අහිංසක රමෝනාවද  කුමන්ත්‍රන කර බිඳවා ගෙන ඊළඟට සැපත් වෙන්නේ ඊරියගම අංගම්මන මැතිනියගේ බෝඩිං මන්දිරයටය.
බෝඩිං වර්ගීකරණයට අනුව මේ බෝඩිම තරු පහේ හෝටලයක් ය.පොලව ටයිල්‍ ය.ඇටෑච් බාත් රූම් ය. උයාපිහාගන්නට කිචන් පොඩ්ඩක් ය. ගාන ද එලොව පොල් පේන තරම් ය. උදේට පාර පැන බෙන්තොට බේක් හවුසියෙන් ශෝටීට්ස් මල්ලක් ගෙන්නාගෙන තුන් වේලටම වග කියන පොත් ගුල්ලියන්ට ඒ කාමර පොඩ්ඩ මාරම කම්ෆටබල් ය.දුම් කෝච්චියක් වාගේ සිගරට් බොන ගෙදර මතක් වී අඬන  පිටරට කෙල්ලෙක් අල්ලපු කාමරේ උන්නා මතකය.බෝඩිං ඇන්ටි ඇඳිරි වැටෙද්දී තඩි බලු තඩියෙක් ලෙහෙන එකය ඒ බෝඩිමේ  අවුලකට තිබ්බේ.


පස්සේ කාලෙක ටික කාලයක් හිටියේ ෆැකල්ටිය අල්ලපු වත්තේ බෝඩිමකය.බෝඩිං ගෙදර අංකල්ට රස්සාවට ලැබුනු ක්වාටස් එකය ඒ කරුණාවන්ත ඇත්තන් අපිත් එක්ක ආදරෙන් බෙදා ගත්තේ. එහා කාමරේ ටත් අපිටත් තිබ්බේ එකම බාත් රූම් එකක් බවත් වහින දාට නොමිලේ පනු නැටුම් තිබ්බ බවත් මතක ය.දවල් වරුවේ අපි ඇවුදින් නා ගැනීමට ඉඩ ඇති නිසා ඇන්ටි කොහේ හරි යද්දී ටැංකියේ කරාමය වසා යන බවත් , නාන්න එන අපිත් ඇගේ කනින් රිංගා නාගෙන නැවත කරාමය වසා ගිය බවත් මතකය.
මදක් අනුමත වූ දාට වෙනදාට බිම් බස්සෙක් සේ හිටිනා අංකල් තෙමේ මනමේ කුමාරයා බවට පත් වී ඉදිරිපත් කල රසාංගද හූ තියාගෙන හැල්මේ දුවන කෝච්චි සද්ද ද පාඩම් වැඩවලට බැක්ග්‍රවුන්ඩ් මියුසික් ය.  ඒ කෙසේ වෙතත් ඔය ඔක්කොටම වඩා ෆැකල්ටිය අල්ලපු වත්තේ තිබීමේ වටිනාකම නිසා ඔය ඔක්කොම මැද්දේ අපිත් ඔතන වැටිලාම හිටියෝය.


ෆැකල්ටි ළමයින්ට කාමර්  දෙන එකත් වෙනමම කලාවක් ය.මගේ සමහර බැචියන් ගේ බෝඩිං ජීවිතය වැඩි හරියක් ගත වුනේ ඉහළ අහසේමය.මොකද ඒ බෝඩිං කාමරවල ඇඳකින් ඇඳකට මිසක බිමට බහින්නට ඉඩක් නැත.තවත් සමහර බෝඩිංවල නීතිරීති මැද පෙරදිගටත් වඩා දරුණු ය. තවත් තැන්වල බෝඩිං ඇන්ටිලාගේ රොයිටර් පුවත් සේවාවලින් ගැලවී ජීවත් වෙන එක තරම් අමාරු වැඩක් නැත.

 අදටත් බෝඩිං කියද්දී ඇඟ ලාවට කිළි පොලා යනවාය.  ඒ අතින් හොස්ටල් ජීවිතේ මසුරං ය.

Friday, December 15, 2017

මොන්ටිසෝරි කතා

 අම්මා එක්ක අඩව් අල්ලන බට්ටි පස්සට ඉර එළිය වැටෙනකන්ම නිදනවාය.සීයාට කොච්චර කිව්වත් සැපට නිදාගන්න කෙල්ලව ඇහැරවන්නේ සීයා නොවේය .සීයා අල්ලේ නටවමින් දවල් වරුවේ ගත කරන ජීවිතය වෙනස් කරන්නට ජනේරුවේ වත් බට්ටි මොන්ටිසෝරි දාන්නට ඕනෑය.

මුලින්ම මොන්ටිසෝරි යන කාලයේ වයස හතරක් විතර වෙන්ට ඇතිය.ඒ මොන්ටිසෝරියේ මිස් කලු පාට බවත් ඒ කාලේ හිනා මූණු ක්‍රීම් බිස්කට් තිබ්බ බවත් යන්තම් මතකය.ඒ මොන්ටිසෝරියේ වැඩිකල් නොහිටිය හේතුව අම්මාගෙන් අහගත්තේ ලොකු වුනාට පස්සෙන් පහුය.මොන්ටිසෝරියට ළමයි ගේන වෙලාවට සාරියක් ඇඳන් ඉන්නා ටීචර් අම්මලා ගියාට පස්සේ මාශ්මෙලෝස් ජුජුබ්ස් හදන්න ගොස් ඇත්තේ අපිව ඔහේ අතහැර දමාය.

දෙවැනියට ගිය මොන්ටිසෝරිය හිතට අල්ලලා ගිය බව මතක ය .ලස්සන නිල් පාට සාරි ඇඳගත් ටීචර්ලාගෙන් හොඳම ටීචර් මගේ ප්‍රින්සි ආන්ටි ය.තාත්තා කුකුලා මල්ලේ දමාගෙන වැඩට යන නිසාවෙන් මට යන්නට වෙන්නේ මොන්ටිසෝරියට නොව ප්‍රින්සි ආන්ටිගේ ගෙදරට ය.එතැනින් මොන්ටිසෝරියට යන්නේ ප්‍රින්සි ආන්ටිගේ අතේ එල්ලීය.මොන්ටිසෝරියේ උගන්නපු දේවල් නම් මතකයේ මුල්ලකවත් නැතිය.ප්‍රින්සි ආන්ටිගේ ගුරු පුටුවේ වාඩිවෙන්නට පොඩි කොලුවෙක් එක්ක වලි දමාගත් බව  නම් මතකය.
එකෝම එක දවසක සෙට් එකක් එක්ක මොන්ටිසෝරියේ දොරට තඩිබා තාත්තාට අලුතින් දොරේ වීදුරුව දාන්නට උනා මතක ය.ඒ ඇරුනු කොට නම් මොන්ටිසෝරි කාලේ මම අහිංසකම ළමයෙක් මය.
මොන්ටිසෝරි කොන්සර්ට් එකට පුරුදු කළේ නරි බෑනා නාට්‍ය ය ය. අපි වාගේ දඟ මලු ටිකක් එක වේදිකාවක හිටවන්නත් ටීචර්ලාට සෑහෙන වදවෙන්නට වෙන්න ඇත.ටිකක් වෙලා ප්‍රැක්ටිස් කරද්දී නරියාත් බල්ලාත් අතුරුදන් ය.බලද්දී උන් දෙන්නා සීසෝ පදින්නට ගිහින් ය.

මල්ලි මොන්ටිසෝරි යන්නට කලියෙන් ඩේ කෙයාර් ද ගියේය.සමහරවිට උගේ දැන් කල්කිරියාවට හේතුවත් ඔය විදිහට හිච්චි කාලේ කෙයාර් එක වැඩිවීම වෙන්නට පුළුවන.මොන්ටිසෝරිත් ඒකා අවුරුදු දෙකක්ම ගියේය.ඒත් කොන්සට් එකේ රෝලි පෝලි නැටුමට ඌ වේදිකාවට නැග්ගේම නැත.පස්සේ බොරු සෝබනේට ස්ටේජ් එකේ තියා ෆොටෝ ගත්තාට අදටත් කුස්සිය පැත්තේ රෝලි පෝලි කල බවට කතන්දර අහන්නට වෙන්නේය.කොච්චර මොන්ටිසෝරි යැව්වත් ඔය යකාගේ පූර්ව ළමා විය සංවර්ධනයේ නම් දැනට වඩා ලොකු වෙනසක් බලාපොරොත්තු වෙන්නට අමාරු බවකි මට හිතෙන්නේ.

බට්ටිට අහළ පහළ මොන්ටිසෝරි හොයනා එකනම් ලේසි සෙල්ලමක් නොවේය.මොන්ටිසෝරි දෙක තුනකින්ම ඇප්ලිකේශන් ගෙනාවත් පුරවන්නට වෙලාවක් නැතුව  එව්වා මේසය උඩ වේලෙනවා ය.එව්වා මාගල්වලට වඩා පොඩ්ඩක් දිග අඩුය.මොන්ටුසෝරි දාන පොඩි එකාගේ උපන් දා සිට  විස්තර මදිවාට අම්මාගේ අප්පාගේ කොන්ඩේ පාට නියපොතුවල දිග හිටන් ඇප්ලිකේශන් එකට ඕනෑ ය.

ඇප්ලිකේශන් පුරවලා යැව්වාම ඉන්ටර්වීව් යන්නට ඕනෑය. ගිය අවුරුද්දේ ප්‍රසිද්ධ බාලිකාවක නර්සරියට ඉන්ටර්වීව් ගිහින් හොඳවායින් කට්ටක් කෑවා මතක ය.දවසෙන් භාගයක් වේලි වේලි හිඳ ඉන්ටර්වීව් එකට ගියාම ජීවිතේට දැක නැති දැරිවියන් දෙන්නෙක් රෝස මලක් පෙන්නා බට්ටිව වෙන දිහාවක ගෙන යන්නට වෑයමක් ය.අම්මා,තාත්තා හෝ සීයා නැතුව වෙන කා එක්කවත් යන්නට අම්මා බට්ටිට පුරුදු කර නැත.ඉතින් මඳක් දුර අක්කලා එක්ක ගිය බට්ටි අම්මාටත් කතා කළාය.ඉතින් බට්ටි ඉන්ටර් වීව් ෆේල් වෙලාය.ඒ ඉන්ටර්වීව් එක බට්ටි ෆේල් වුන එක මටනම් සතුටු ය.

කරවනැල්ලේ මොන්ටිසෝරි හෙවිල්ලත් ලේසි නැත.යාන්තං හොයාගත් මොන්ටිසෝරියේ බඩු ලයිස්තුව හොයාගන්නා එක ඊටත් අමාරුය.
පාන් බනිස් බැරිබවත් බත් ඕනෑ බවත් තව නීතියකි.ඒ කියන්නේ අපේ එකා  පාන් බනිස්ම කන බත් අරහං අපේ එකී උදේ වරුවේ හාමත් වෙනවා  ශුවර් ය. ඔක්කෝටම වැඩිය අමාරු වෙන්නේ  බට්ටිව මොන්ටිසෝරියේ තනිකර එන්න සීයාගේ හිත හදනා එකය.

මොන්ටිසෝරි යාම ලේසි සෙල්ලමක් නොවෙනා බව තේරෙන්නේ දැන් ය.