කෑ මතක-කඩචෝරු

අම්මා එක්ක කළමැටියේ හිටි කාලේ කොලොම්පුරේ රස්සා කළ තාත්තා ගෙදර එන්නේ ඉඳ හිටය.ඇවිදින් ආ පයින් ආපහු දුවන තාත්තාව මතකේ ඇඳෙන්නේ බොහොම ලා පාටටය.ඒත් ඊට වැඩිය තද පාටින් ඇඳෙන්නේ තාත්තා අරන් එන දිව අගිස්සේ දිය වෙවී පැනි රස නාවන සුදු පාට බෝල කිසස් පැකට් එක ය.

ඉස්කෝල නිවාඩුවේ දවස් දෙක තුනක් මාතර ඉඳන් කොළඹ එන්නේ නෑ ගමන් යන්න ය.මාමාගේ ගෙදර ට පාරෙන් එහා පුංචිඅම්මාගේ ගේ පැත්තක පොඩි කඩ පොඩ්ඩක් ය.අල්මාරි ලාච්චු පීරා එක්කාසු කරගත් කාසි කඩේ ලාච්චුවේ හිර වෙද්දී රුපියලේ හකුරු අඩ, කිරිම කිරි රහ කිරි ටොපි, දැක්කාම හිත පිස්සු වැටෙන පාට පාට ලොසින්ජර පෙති අත්වල මිටමෙලවී ලොකු අයට හොරෙන් ම අපේ බඩ ගෙඩි දිහෑ නෑ ගම් යන්න ලෑස්ති ය.

මොන්ටිසෝරි කාලෙත් ඉස්කෝලෙ යන කාලෙත් ඉඳ හිට අම්මා එක්ක අම්මාගේ ඉස්කෝලේ යන්න චාන්ස් ලැබෙනවාය.ටක් ශොප් එක අරින්නේ ඉන්ටර්වල් එක වෙලාව අල්ලලා විතර ය.ටක් එක අරින්නත් කලියෙන් ලෑලි ජනෙල් පලු අස්සෙන් ඇවිදින් නහයට තට්ටු දාන්නේ පරිප්පු වඩේ වල සුවඳ ය.රුපියලක් හෝ දෙකක් වුනු වඩේ, සැරම සැර රෝල්ස් , පොල් පැණි ඇඳුමටත් බේරෙන පෑන් කේක් කන්නනං අම්මාට කලින් ම කන්කෙඳිරි ගා කීයක් හරි ඉල්ලා ගන්න වෙනවා ය.

තාත්තාගේ බැංකුවට පාරෙන් එහා පැත්තේ  ජී.ඕ.බී.එක ය.හවස පන්ති තිබුන සමහර දවසක ගෙදර යනගමන් ඔතන දී බයිසිකලය නවතිනවාය.අපි දෙන්නාටත් ගෙදර ඉන්නා දෙන්නාටත්  ගෙනියන්නට ගන්නේ  මොනවාදැයි තීරණය කරන්නට වෙන්නේ හෝ දහය විස්ස තිහ ගැනලාය.ඉඟුරු රස ඉඟුරු විස්කෝතු ගන්නට විඩක් හිත ය.ඒත් මිරිස් රහ දඟර විස්කෝත්වටත් හිත මනාපය.ඒ කොනේ හිට මේ කොනට වීදුරු පෙට්ටිවල රස බිස්කට් මාලිගාවක් ය.

ඒ ලෙවල් කාලේ ගුණසිංහ සර්ගේ පන්‍ති යද්දී ඉන්ටර්වල් එකට අප බඩගෙඩි වල සාගතේට අහු නොවන කඩයක් වට පිටාවේ නැති ගානය.පට්ට සැර හඳ පලු බිස්කට් වලට දයියා කිවු නිසාවෙන් ජයියා නාමයෙන් අපේ උන් මාව බෞතීස්ම කලෙත් ඔය කාලේ ම ය.

ෆැකල්ටි  ගිය මුල් කාලේ සිකුරාදා හවස හිට ඉරිදා වෙනකන් මගේ රාජ්ජේ මං විතර ය.සිකුරාදා හවසට පේරාදෙනිය හන්දියේ ෆාමසියෙන් පුහුල් දෝසි ,ජුජුබ්ස් මල්ල ගානේ ගෙනාවාම බ්‍රිට්ශ් කවුන්සිල් එකෙන් උස්සන් ආ  පොතුත්  එක්කහු වුනාම සති අන්තේ ගෙවෙන්නේ එහෙ බලලා මෙහෙ බලද්දි ය.

පේරාදෙනියෙන් උදේ කෝච්චියේ ගෙදර යද්දී ආප්ප ආච්චි නැග්ගේ කොහෙන්දැයි හරියට මතක නැත.කැන්ද කොලයේ ඔතාපු ආප්පවල ප්ලාස්ටර් ඔෆ් පැරිස් ගෑවිලාවත් නැත.කිරි රහේ ඉවරයක් නැත.කැන්ද කොලේම එතූ ලුණු මිරිසත් එක්ක ආප්ප දෙකතුනක් කෑවාම මහ පාන්දර නැගිටගෙන හීතලේ ආ අපිට නිවන් දැක්කා ගාන ය.

කරවනැල්ලේ ආපු අලුතම අපිටම කියා කැන්ටිමක් තිබ්බේ නැත.සුනිල් අංකලුත් ඇන්ටිත් කැන්ටිමට ආ දා ඉඳන් බඩේ බඩ පනුවන්ට දන්සැල් ය.එකක් කෑවාම දුසිමක් කන්න හිතෙන ගංජා පැටිස්, ගම්මිරිස් රහ තඩි අග්ගලා ගෙඩි, පැණිරහට මත් වෙන පැණි වලලු හින්දා බට්ටි හම්බෙන්න හිට් කාලේ නොකා ඉන්නට ලැබුනේ  නම් නැත.ඒ කාපුවා තාමත් යන්න බෑ කියා ගෙන ඇඟ බදාගත් ගමන් ය.

ඉන්දියාවේ ගිහින් ආ අපේ උන්දෑ මසාලා ටීවල වරුණාව  ගෙදර දිග අරිනවා ය.සුපර්මාර්කැට්ටුවෙන් මසාලා ටී උස්සං ආවත් අපේ උන්දෑට ඒකෙ රහ ඔරිජිනල් මදි ය. eat street food festival එකේදී හම්බෙන්නේ තන්දුරි මසාලා ටී විකුණන අමුතු ඉලන්දාරියෙකි.අපේ උන්දෑගේ  තගට යටවී එතන නැවතුනත් උඩින් චොක්ලට් හැලූ සිනමන් රෝලක් එක්ක ටිකක් සැර ටිකක් උණු අපූරු තේකක් පොල් කටු කෝප්පෙන් බොද්දී තේරුනේ අපේ උන්දෑගේ වරුණනාව ඇත්තටම ඇත්ත වග ය.
බට්ටී රෝසපුලුන් රෝලක් කටේ උලාගෙන අතේ අලෝ ගෙන දඟලද්දී මම තන්දුරි ටී රස බලනවා ය.

PnS ගිය වෙලාවේ සීනී දවටපු අනෝදා මල් මට අත වනවනා අඬගහනවා ය.සරීර කූඩූවෙ එන්න එන්නට වැඩි වෙන පරිමාවත් තුන්සිය හැටපස් දවසේම එකක් හරි නරක් වී රිදෙනා දත් ඇන්දත් ගැන හිතෙන කොට නොදැක්කා සේ අහක බලන්නට වෙනවා ය.
ඒත් අවුරුදු තිස් ගානක් කඩචෝරුවලට සෙන්සිටයිස් වූ හිතට ඔව්වා කියා බේරෙන්නට බැරි ය.
ඉතින් මිත්‍රවරුනි කියන්නට ඇත්තේ මෙච්චරය.........
..................................
අනෝදා මලුත් පට්ටම පට්ට රහලු ය.