හා හා පුරාම ප්‍රසිද්ධ වේදිකා නාට්‍යයක් බැලුවේ මහාචර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර එළිමහන් රංග පීඨයේ, එහෙමත් නැත්නම් වලේ. බලන්න ගියේ " හොරු සමඟ හෙලුවෙන්" කියන නාට්‍යය. බලන්න ගියාමයි දන්නේ ඒක "හොරු " සමඟ " හෙලුවෙන්" කියලා නාට්‍ය දෙකක්."හොරු" කතාවේ හැටියට හොරා වෙච්ච ජයලත් මනෝරත්න මහත්තයා නාට්‍යයේ වැඩි හරියක් ඉන්නේ ලොකු ඔරලෝසුවක් ඇතුලේ හැංගිලා.අනේ ඉතින් වලේ නාට්‍ය බැලිල්ලට කෝඩු අපි ඉඳගත්තු තැනට ඔරලෝසුව පෙනුනෙම නෑයි කියමුකො. අපායට ගියත් කලින් පල කිව්වලු.
එදා ඉඳන් ඉතින් වල සතියද , එහෙමත් නැත්නම් ෆැකල්ටියක ෆන්ශන් එකකට ආධාර පිණිසද, නිමිත්ත මොක වුනත්, විභාගේ හෙට උනත් අපි ඕන් වලේ.
මනමේ, සිංහබාහු,ජන කරලියේ චරන්දාස්, මැටි කරත්තය, සෙක්කුව එතකොට සුද්දෙක් ඔබ අමතයි, අන්දරේලා,බල්ලොත් එක්ක බෑ, තාරාවෝ ඉගිලෙති, නරි බුරති,බකමූනා වීදි බසී,සුදු රෙදි හොරු, මකරට, මකරාක්ශයා, කලම්බු කලම්බු ජනේලෙන් පනින්නද මේ වගේ එක එක විදිහේ නාට්‍ය රස විඳපු හැටි කොච්චර සුන්දරද?
නාට්‍ය පටන් ගන්නේ 7.30 ට වුනත් සුපුරුදු පරිදි උණ වැඩි වෙච්චවුන් 5හේ ඉඳන්ම වලේ, හොඳ තැනක් අල්ලගෙන හරි බරි ගැහිලා ඇති.කැශුවල් තැනක් උනාට මම දන්න තරමින් නාට්‍ය බලන්න ආපු උන් එතන හොඳ සංයමයකින් හැසිරුනා. ඇත්තටම රංගනය කියන්නේ මොකද්ද කියන එක මේ නාට්‍ය වලින් හොඳටම ඇඟට දැනුනා.
මට මතකයි චරන්දාස් බලන්න වලේ ඉඩ මදි වෙලා, ලඟ තිබුන ගස් උඩත් නැගපු ප්‍රේක්ෂකයෝ හිටියා.ජයලත් මනෝරත්න මහත්තය නාට්‍යයක් ඉවරවෙලා වලේ බිම සිප ගන්නවා දකින්න ලැබුනු එකත් හරි අපූරු මතකයක්.පරාක්‍රම නිරිඇල්ල මහත්තයාගේ ජන කරලියේ නාට්‍ය ඉවර වෙලා නලුනිලියන් තම තමන්ව අඳුන්වල දෙනව. එතකොට තමයි මෙච්චරවෙලා හොඳට සිංහල කතා කරපු සමහරු දමිල ජාතිකයො කියල තේරෙන්නෙ.අමාරුවෙන් දිව උලුක්කු කරගෙන කඩ්ඩ පොලිශ් කරගන්න අපිට පුලුවන්නම් මේ පුංචි රටේ සිංහල අයට දෙමල, දෙමල අයට සිංහල ඉගෙනගන්න බැරි ඇයි කියලා ඒ වෙලාවේ හිතුනා.
වේදිකා නාට්‍ය නලුනිලියෝ කරන කැප කිරීම් අනන්තයි අප්‍රමානයි. ඔවුන් තමන්ගේ පුද්ගලික ජීවිතවල ආවේගයන් සංවේගයන් ඔය ඔක්කොම හංගාගෙන බොහොම ලස්සනට තමන් රඟපාන් චරිතෙට සාධාරනයක් ඉටු කරාවි. රොඩ්නි වර්නකුල මහත්තයගේ අම්මාගේ මළගම් තියෙද්දිත් සුදු රෙදි හොරු දර්ශනයට පෙනී හිටින්න ආපු හැටි එක උදාහරනයක් විතරයි.
ගල් පඩි උඩ වාඩි වෙලා හීතල තණකොල කකුල් දෙකේ දවට ගෙන රුපියල් තිහකට නැත්නම් පනහකට ඒ වගේ ජීවිතේ විඳින්න වලේ මිසක් වෙන තැනක බැහැ කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒක හින්ඳද මන්දා කොලඹ ආවට පස්සෙ අතේ දුරින් කොච්චර රංගශාලා තිබුනත් නාට්‍යයක් බැලිල්ල මගේ අතින් මග ඇරෙන්නේ
එදා ඉඳන් ඉතින් වල සතියද , එහෙමත් නැත්නම් ෆැකල්ටියක ෆන්ශන් එකකට ආධාර පිණිසද, නිමිත්ත මොක වුනත්, විභාගේ හෙට උනත් අපි ඕන් වලේ.
මනමේ, සිංහබාහු,ජන කරලියේ චරන්දාස්, මැටි කරත්තය, සෙක්කුව එතකොට සුද්දෙක් ඔබ අමතයි, අන්දරේලා,බල්ලොත් එක්ක බෑ, තාරාවෝ ඉගිලෙති, නරි බුරති,බකමූනා වීදි බසී,සුදු රෙදි හොරු, මකරට, මකරාක්ශයා, කලම්බු කලම්බු ජනේලෙන් පනින්නද මේ වගේ එක එක විදිහේ නාට්‍ය රස විඳපු හැටි කොච්චර සුන්දරද?
නාට්‍ය පටන් ගන්නේ 7.30 ට වුනත් සුපුරුදු පරිදි උණ වැඩි වෙච්චවුන් 5හේ ඉඳන්ම වලේ, හොඳ තැනක් අල්ලගෙන හරි බරි ගැහිලා ඇති.කැශුවල් තැනක් උනාට මම දන්න තරමින් නාට්‍ය බලන්න ආපු උන් එතන හොඳ සංයමයකින් හැසිරුනා. ඇත්තටම රංගනය කියන්නේ මොකද්ද කියන එක මේ නාට්‍ය වලින් හොඳටම ඇඟට දැනුනා.
මට මතකයි චරන්දාස් බලන්න වලේ ඉඩ මදි වෙලා, ලඟ තිබුන ගස් උඩත් නැගපු ප්‍රේක්ෂකයෝ හිටියා.ජයලත් මනෝරත්න මහත්තය නාට්‍යයක් ඉවරවෙලා වලේ බිම සිප ගන්නවා දකින්න ලැබුනු එකත් හරි අපූරු මතකයක්.පරාක්‍රම නිරිඇල්ල මහත්තයාගේ ජන කරලියේ නාට්‍ය ඉවර වෙලා නලුනිලියන් තම තමන්ව අඳුන්වල දෙනව. එතකොට තමයි මෙච්චරවෙලා හොඳට සිංහල කතා කරපු සමහරු දමිල ජාතිකයො කියල තේරෙන්නෙ.අමාරුවෙන් දිව උලුක්කු කරගෙන කඩ්ඩ පොලිශ් කරගන්න අපිට පුලුවන්නම් මේ පුංචි රටේ සිංහල අයට දෙමල, දෙමල අයට සිංහල ඉගෙනගන්න බැරි ඇයි කියලා ඒ වෙලාවේ හිතුනා.
වේදිකා නාට්‍ය නලුනිලියෝ කරන කැප කිරීම් අනන්තයි අප්‍රමානයි. ඔවුන් තමන්ගේ පුද්ගලික ජීවිතවල ආවේගයන් සංවේගයන් ඔය ඔක්කොම හංගාගෙන බොහොම ලස්සනට තමන් රඟපාන් චරිතෙට සාධාරනයක් ඉටු කරාවි. රොඩ්නි වර්නකුල මහත්තයගේ අම්මාගේ මළගම් තියෙද්දිත් සුදු රෙදි හොරු දර්ශනයට පෙනී හිටින්න ආපු හැටි එක උදාහරනයක් විතරයි.
ගල් පඩි උඩ වාඩි වෙලා හීතල තණකොල කකුල් දෙකේ දවට ගෙන රුපියල් තිහකට නැත්නම් පනහකට ඒ වගේ ජීවිතේ විඳින්න වලේ මිසක් වෙන තැනක බැහැ කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒක හින්ඳද මන්දා කොලඹ ආවට පස්සෙ අතේ දුරින් කොච්චර රංගශාලා තිබුනත් නාට්‍යයක් බැලිල්ල මගේ අතින් මග ඇරෙන්නේ
No comments:
Post a Comment