මලයා පොඩි කාලේ හින්නික්කිතර සයිස් ය.කොච්චර ඇඹිටිල්ලං ද කියනවානං සමරසිංහ අංකල්ලාගේ ගෙදර ගියාම කෑම වහන රවුම් කූඩෙන් ඌව වහන්නට පුලුවන් ය.ඌට මැස්සා කියලා නම පට බැඳුනේ ඒ හන්දා ය.
ඒ කාලේ ඒ හීන්දෑරි යෝධයා මෙලෝ කෑමක් කටේ තිබ්බේ නැති ය.සෑහෙන කාලයක් යනකං ඌට අයිස් කිරිම් අරහං ය.කිරි පැනි අරහං ය.වටලප්පං ඇලර්ජික් ය.බීම ජාති නයාට අඳුකොළ ය.මට සුවීප් ටිකට් එකක් ඇදුනා හා සමාන ය.උගේ පංගුවත් මගේ බඩේ ය.
එහෙම හිටිය එකා ලොකු වෙද්දී ඌට ආත්ම හතක් බඩගින්නේම උන් බඩජහරි පිසාචයෙක් වැහෙනවා ය.බලාගෙන ඉඳිද්දී ඌ හරහට උස යාම හින්දා ගෙයි උලුවහු තුන් හතර පාරක්ම පලල් කර හදන්නට වෙනවාය.
හාල් ගෝනියක් ගෙදරට ගෙනාවත් පංගු හතරකට බෙදා අපේ පංගු ඌට අහු නොවෙන තැන්වල හංගන්නට අපි පුරුදු වෙන්නේ බඩේ ගින්දරේ මියදෙන්නට බැරි හින්දා ය.හංගපු තැන් අපට අමතක වීමෙන් කබඩ් පිටින් කූඹින්ට සින්න වෙච්ච් අවස්ථා එමට ය.
දුටු තැන මේකාගේ රූ සිරි සොබාව වනනා එක අපේ මෑනියන්දෑගේ එකම විනෝදාස්වාදය ය.
ඒත් මේ දවස්වල නං ඒක ඩිංගක් විතර නැවතුනේ මුගේ මේ පෙනුමට මේ දවස්වල ඇමති කමක් ලැබෙන්නට බැරි නැති නිසාය.
පැණි වරකා ගහටත් හෙණ ගහන්නැහේ මෙහෙව් වාසනාවක් පෑදීගෙන එද්දීම මූට කෙට්ටු වෙන්න හිතිලා ය.
දැන් මේකා සීනි දැක්කාම පණ එපා කියලා දුවනවා ය.බොන්නේ නන් ෆැට් මිල්ක් විතර ය.කන්නේ ඕට්ස් ,තම්බාපු එලෝලූ ආදී මෙලෝ රහක් නැති එව්වා ය.
ඒ ඔක්කොමත් හරි ය.ඉස්කෝලේ ස්පෝර්ට්මීට් එක බලන්න ගිහින් ඇවිදින් අම්මාට කියා කකුල්වල සිද්ධාලේප ගා ගත් එකා දැන් හැමදාම පැය දෙකක් ජිම් එකේ සෙල්ලං කරනවාලු ය.පොඩි කාලේ පොඩි ළමයින්ට හිතේ හැටියට සෙල්ලං කරන්නට ඉඩ නොදුන්නාම ලොකු වෙද්දී මෙහෙම වෙනවා ය.
අපේ එකාගේ සයිස් එවුන් දුසිමක් විතර ඔය ජිම් එකේ හැංගිමුත්තම් ,තාච්චි පැනිල්ල,කොප්පර කොප්පර පිපිඤ්ඤා වාගේ කෙළිසෙල්ලම් කරද්දී අහළ පහළ මිනිස්සු ලෝකෙ පෙරලෙනවාදැයි බයවී 119 කෝල් කරන හින්දා ඒ පැය දෙක 119 ලයින් එකේ ෆෝන් එක පැත්තකින් තියන එක දැන් පුරුද්දක් වෙලාලු ය.
මූ කෙට්ටු කරන්න මෝටිවේට් කළ ජිම් එකේ හාදයාට කියන්න ඇත්තේ මෙච්චරය
අම්මපා තමුංනං අදහන්න වටින චරිතයක් ය.
